De ware redenen waarom de ECB een CBDC wil

Tot dusver zijn we alleen gewend dat we aan onze eigen belastingdienst geld betalen. Vanaf 2027 komt de EU daar bij als belastingheffer. Dan gaat de EU ook je privé CO₂-uitstoot belasten met tarieven op gasverbruik en brandstoffen aan de pomp. Hoe werkt dat en hoeveel meer ben je per jaar kwijt aan die directe belastingheffing vanuit Brussel?

Nieuwe CO₂-belastingheffingen vanaf 2027

Vanaf 2027 treedt er nieuwe Europese wetgeving in werking – ETS2 – die het zogenoemde emissiehandelssysteem (ETS) van de Europese Unie uitbreidt. Het belasten van CO₂ zal dan ook gas voor cv-ketels raken en motorbrandstoffen zoals benzine en diesel betreffen. Dat zal zorgen voor forse prijsstijgingen voor alle Nederlanders die via de leveranciers van deze stoffen worden geheven en afgedragen aan Brussel.

Tot en met 2026 geldt het hele EU-systeem voor CO₂-emissierechten alleen voor het bedrijfsleven. Vanaf 2027 worden dus ook alle Europese burgers in het systeem gedwongen.

Het Europese emissiehandelssysteem werkt volgens dit artikel met een veiling van emissierechten voor CO₂ die vervolgens op de markt worden verhandeld. Dit betekent dat CO₂-prijzen kunnen schommelen. Momenteel ligt de prijs voor het uitstoten van een ton CO₂ bijvoorbeeld op ongeveer 67 euro, maar was eerder al eens 100 euro.

Uit onderstaande grafiek blijkt dat de heffingen op CO₂ doorgaans omhoog gaan, als de prijzen voor brandstoffen omhoog gaan. Je wordt dus dubbel gepakt met dit systeem.

Verschillende kostenscenario’s voor verschillende huishoudens

In het bovengenoemde artikel van Business Insider worden drie scenario’s uitgewerkt.

Bij het algemene kostenplaatje is te zien dat een gezin met één auto bij een CO₂-prijs van 60 euro per ton op jaarbasis 260 euro extra kwijt is. Bij een prijs van 200 euro per ton stijgt dit naar 1.335 euro op jaarbasis voor een gezin met een vrijstaand huis en twee auto’s.

Wat betreft de kosten voor verwarming van een woning met gas, is voor verschillende types woningen een scenario gemaakt met diverse CO₂-prijzen. Bij een CO₂-prijs van 60 euro per ton komt dit voor een tussenwoning bijvoorbeeld neer op 146 euro aan extra kosten op jaarbasis. Bij 200 euro per ton CO₂ en een vrijstaande woning loopt dit op naar 792 euro.

Als je meer dan 10.000 km per jaar rijdt en/of meer dan één auto bezit, lopen de EU-belastingen nog verder op tussen de 163 en 545 euro per jaar.

Samengevat ben je vanaf 2027 in het gunstigste geval zo’n 500 euro per jaar aan extra EU-belastingen op CO₂-uitstoot kwijt en in het slechtste geval – vrijstaand huis, 2 auto’s en meer dan 10.000 km per jaar – zo’n 2.500 euro per jaar, oftewel 208 euro per maand.

Maar….de EU heeft nog meer kostbare plannen tussen 2025 en 2030

Veertien Nederlandse gemeenten voerden op 1 januari 2025 zero-emissiezones in, wat tot financiële zorgen leidt bij bedrijven. Volgens een bericht op deze website wordt de gemiddelde bedrijfsauto die rijdt op diesel, benzine of gas, vanaf 2025 zo’n 13.000 euro duurder door de invoering van bpm-belasting. Dit vormt een extra financiële last voor ondernemers die hun wagenpark moeten vernieuwen.

Volgens de tabellen op deze website stegen de energiebelastingen op gas en elektriciteit – als gevolg van EU-klimaatwetgeving – in de periode 2020-2024 met maar liefst 75 procent (!) voor gas en 15 procent voor elektriciteit.

Anno 2025 betaal je meer belasting per kubieke meter gas dan aan het gas zelf, namelijk 0,70 euro respectievelijk 0,63 euro.

Nederlanders betalen voor gas een van de hoogste prijzen in heel Europa. Door hogere belastingen en netwerkkosten steeg de Nederlandse gasprijs in december 2024 tot het op twee na hoogste tarief in heel Europa, aldus dit bericht.

Gedwongen renovatie van woningen vóór 2030

De Europese Commissie wil woningen met energie labels G en F volledig uitbannen.

Woningcorporaties en particuliere verhuurders mogen zelfs vanaf 2030 geen woningen meer verhuren met een energielabel E, F, of G. Dat staat in de verduurzamingsplannen van voormalig minister Hugo de Jonge die weer gebaseerd zijn op instructies uit Brussel.

580.000 huurwoningen hebben nog zo’n slecht energielabel en moeten dus voor 2030 aangepast zijn, willen ze nog verhuurd mogen worden. Die aanpassingen gaan grofweg tussen de 15.000 en 100.000 euro per woning kosten aldus deze berekeningen van ING.

Ergo, Nederland moet alleen al aan energierenovaties voor huurwoningen tussen de 8,7 miljard en 58 miljard euro uitgeven voor het jaar 2030 om aan de EU-doelstellingen te voldoen.

Uiteraard moeten die investeringen weer terugverdiend worden door…..huurverhogingen!

Ook voor de Nederlandse zeevaart en binnenvaart is doorgerekend wat de financiële effecten zullen zijn van de CO₂-maatregelen en belastingen vanuit de EU voor de periode tot 2030.

Op pagina 15 van dit rapport voor de Nederlandse zeevaart is berekend dat vanaf 2025 tot en met 2030 er ieder jaar bijna 500 miljoen euro extra kosten ontstaan om aan de CO₂-wetgeving van de EU te voldoen. Die 500 miljoen euro ziet de consument terug in hogere prijzen voor goederen en hogere inflatie.

Nederlandse privébezittingen en -vermogens worden vernietigd door de EU

Als je bekijkt wat er tussen dit jaar en 2030 nog op ons afkomt aan extra financiële lasten die door EU-wetgeving wordt afgedwongen, dan is de conclusie helder: de EU drijft Nederlandse huishoudens de afgrond in. Dit is het tegenovergestelde van wat de economische doelstellingen bij de oprichting van dit monsterinstituut waren.

Die gang richting economische afgrond treft niet alleen de welgestelden in onze samenleving, maar ook mensen die aan de onderkant van onze maatschappij een bestaan proberen op te bouwen. Denk maar even mee:

• De extra EU CO₂-heffingen op benzine, diesel en gas raken ook mensen die al onder de armoedegrens leven en mensen met een bijstandsuitkering.
• Mensen die het laagste inkomen hebben, wonen het meest in huizen met een slecht energielabel. Zij hebben helemaal geen geld om de door de EU afgedwongen renovaties te betalen als het om een woning in eigen bezit gaat. Als ze een huis huren met een energielabel E, F of G, zullen ze de huurverhoging, die volgt na de verplichte renovaties, niet kunnen betalen.
• Voor iedereen gaan de transportkosten met honderden euro’s per jaar omhoog. Zowel de kosten voor eigen vervoer, als de kosten voor het bus- en treinvervoer, het bezorgen van pakketten en dergelijke.

Daarnaast drijft de EU nog andere kosten voor de samenleving omhoog:

• De EU-richtlijn loontransparantie zal het Europese bedrijfsleven op extra kosten jagen vanaf 2026, met lagere bedrijfswinsten als gevolg.
• Zowel de EU als ECB liggen op ramkoers tegenover de Europese burgers met hun nieuwe plannen om honderden miljarden te lenen om de oorlogseconomie op te tuigen en Europese multinationals te subsidiëren (plan Mario Draghi). Al die leningen worden door de Europese belastingbetaler gegarandeerd.

Kortom: de EU is in huidige vorm geen houdbaar project en moet snel op de schop!

Onze belastingdruk werd de laatste tien jaar onvoorstelbaar opgevoerd ten opzichte van andere EU-lidstaten, armoede nam toe en inflatie behoort tot de hoogste in de Europese Unie. Nederland is financieel onleefbaar aan het worden. Zeker als je de vergelijking met buurland Duitsland trekt. Dus een vergelijking in kosten van levensonderhoud tussen de landen. De verschillen zijn onacceptabel en tekenen het faillissement van de vaderlandse politiek.

Kosten van wonen –  koop en huur

Ik woon een half uurtje rijden van de grens met Duitsland in een Drents dorp. Vergelijk je de huizenprijzen hier in de dorpskern met die van Duitse dorpskernen een half uur verderop, dan schrik je je wezenloos.

Een voorbeeld van twee enigszins vergelijkbare huizen.

Bij ons in het dorp staat dit huis te koop voor 570.000 euro, met 137 vierkante meter woonoppervlak en een perceel van 550 vierkante meter.

Een half uurtje rijden van dit huis, net over de grens met Duitsland, kom je onderstaand huis tegen voor 335.000 euro, met 207 vierkante meter woonoppervlak en een perceel van 892 vierkante meter, in een vergelijkbare wijk.

Dus:

• Vraagprijs Duitse woning is 235.000 euro lager dan de Nederlandse woning.
• Woonoppervlak Duitse woning is 207 vierkante meter, anderhalf maal groter dan de Nederlandse woning.
• Perceeloppervlak is 342 vierkante meter groter dan Nederlandse woning.
• Bouwjaren zijn vrijwel identiek.
• Dorpen en ligging zijn qua voorzieningen vergelijkbaar.

In bovenstaand voorbeeld ben je aan bruto rentelasten 588 euro per maand minder kwijt in Duitsland dan in Nederland, heb je een huis dat anderhalf maal zo groot is en een perceel dat ook anderhalf maal zo groot is.

Kijk je naar huurprijzen in Nederland versus Duitsland, dan bevat dit artikel van het Duitsland Instituut een fraaie uitleg over de verschillen van beide woningmarkten.

De Duitse huurprijzen zijn ook veel lager dan de Nederlandse. Deze huurprijzen zijn voornamelijk gebaseerd op 4 tot 5 procent bruto rendement op het geïnvesteerd vermogen. In bovenstaand voorbeeld zou de huur van het Duitse huis op ongeveer maximaal 1.535 euro per maand uitkomen.

Kosten voor levensmiddelen

Ik rijd eens per twee maanden dat half uurtje naar het Duitse dorp over de grens om inkopen te doen bij Duitse supermarkten. Dat scheelt erg veel geld.

Volgens deze website ben je in Nederland – vooral voor A-merken – tot 86 procent duurder uit dan in Duitsland! Voor een extreem voorbeeld als Syoss haarverf ben je in ons land zelfs drie keer zoveel kwijt als in Duitsland ( 14,99 euro in Nederland tegenover 4,95 euro voor dezelfde fles in Duitsland).

Met name zaken als alcohol en tabak zijn vele malen goedkoper in Duitsland dan in Nederland. Duitsland kent namelijk geen accijns op deze producten, alleen btw.

In Nederland zijn de accijnstarieven per liter voor bier 0,41 euro, wijn 0,96 euro, en sterke drank 6,39 euro. Voor eenzelfde fles whisky of cognac ben je in Duitsland minstens 6 tot 7 euro goedkoper uit. Koop je wijn bij een Duitse Lidl, ben je gemiddeld 1 tot 2 euro goedkoper uit voor exact dezelfde fles als in Nederland.

Het probleem van de dure A-merken in ons land is het gevolg van (wederom) falend EU-beleid en zwak optreden van ons eigen parlement. Dat laatste kun je concluderen uit dit Telegraaf-artikel van begin maart 2025 (paywall).

Als je het artikel leest, wijst alles op onderlinge prijsafspraken voor de Nederlandse markt en dat is in strijd met de EU-mededingingsregels. De EU zelf onderneemt echter weinig tot niets als het om handhaving van die regels gaat. De consument is niet interessant.

Het Telegraaf-artikel meldt dat een meerderheid van de Tweede Kamer eist dat het kabinet ingrijpt, zeker nu de Nederlandse inflatie met bijna 4 procent tot de hoogste van de EU behoort.

Schoof en zijn kompanen hebben nog niets ondernomen in dit verband en lijken dat ook niet van plan te zijn.

Kosten van autobezit

Veel Nederlanders kopen een tweedehandsauto in Duitsland omdat de prijzen daar aanzienlijk lager liggen, schrijft het AD. Het gaat dan om  15 tot 20 procent goedkoper dan in ons land.

Voor nieuwe auto’s geldt dit nog sterker! Volgens AutoRAI is Nederland het duurste land binnen de EU voor aankoop van nieuwe auto’s; gemiddeld 18,5 procent hogere prijzen in vergelijk met gemiddelde nieuwprijzen binnen de EU.

In vergelijking met Duitsland zijn de verschillen krankzinnig te noemen. Dat komt vooral omdat Nederland al jaren de CO₂-taks op nieuwe en tweedehands importauto’s heeft ingevoerd als aanschafbelasting (bpm). Duitsland heeft bpm nooit ingevoerd.

De vrij complexe berekening van de bpm is hier te vinden. Een paar voorbeelden uit het AutoRAI-artikel van 2022 (!):

• Dacia Duster (TCe 130 GPF) – bpm: 6.394 euro.

In Nederland kostte deze budgetauto in 2022 24.490 euro, in Duitsland 17.250 euro.

• Volkswagen Golf GTI – bpm: 10.142 euro.

De prijs in Nederland van 51.690 euro lag in 2022 maar liefst 13.440 euro hóger dan in Duitsland; 38.250 euro.

• BMW M3 – bpm: 37.917 euro.

Deze wagen is in Nederland bijna 40.000 euro duurder dan in Duitsland, enkel vanwege de bpm.

Opvallende belastingverschillen ten nadele van Nederland

Duitsland kent weinig sterk prijsopdrijvende belastingen zoals bpm en accijnzen. Daarnaast zijn er nog een paar opvallende verschillen in de belastingstelsels die het leven in Nederland extreem veel duurder maken dan in Duitsland:

• Hoogste tarief inkomstenbelasting is in Nederland 49,5 procent, in Duitsland 42 procent.
• Het standaard btw-tarief in Nederland is 21 procent, in Duitsland 19 procent.
• Duitsland kent nauwelijks vermogensbelasting (box 3).
• Gemeentelijke belastingen in Duitsland zijn aanmerkelijk lager dan in Nederland. Dat kan tot 40 procent per jaar schelen.
• In Duitsland ligt de consumentenprijs voor gas op de helft van Nederland. De redenen hiervoor zijn onder andere lagere energiebelastingen, btw en netwerkkosten.

Bron: Energievergelijk.nl

Kan de Nederlandse overheid totaal niet met geld omgaan?

Enkele goede vrienden van mij zijn in de afgelopen jaren naar Duitsland verhuisd. Desgevraagd geven ze aan tussen de 600 en 1.000 euro per maand minder vaste lasten te hebben dan in Nederland. De huizen die ze bewonen zijn tweemaal zo groot als de huizen waar ze in Nederland verbleven.

Al schrijvende aan dit verhaal vraag ik me af hoe dit allemaal mogelijk is. Wat doet die Duitse regering anders dan die van ons waardoor het leven in Duitsland zoveel goedkoper is dan bij ons?

Het antwoord op die vraag vergt een apart artikel aangezien Nederland en Duitsland een geheel eigen systeem van belastingheffing kennen. De belastingen in Duitsland worden in gelijke mate geheven door de Duitse staat en de deelstaten, terwijl in Nederland de staat de belangrijkste belastingheffer is en de rol van de provincies verwaarloosbaar.

Bovengenoemde verschillen zouden Nederlandse politici wel aan het denken moeten zetten. Nederland is ernstig toe aan een ministerie voor Overheidsefficiency.

De Europese richtlijn loontransparantie moet door de EU-lidstaten uiterlijk op 7 juni 2026 zijn omgezet in nationale wetgeving. Een nobel klinkend plan, bedacht door Brusselse pennenlikkers die geen idee hebben wat het betekent om ondernemer te zijn. Na invoering van deze onzalige richtlijn mogen werkgevers niet meer vragen naar het vorige salaris van sollicitanten en moeten ze uitgebreide rapportages opstellen over hun beloningsbeleid. Als een stoute werkgever zich hier niet aan houdt wordt een boete opgelegd van 10.000 euro per medewerker. Het klinkt misschien als een stap naar eerlijke beloning, maar in werkelijkheid is het gewoon weer een gecoördineerde collectivistische aanval op werkgevers. De realiteit? Meer bureaucratie, minder flexibiliteit en een verdere uitholling van het ondernemersklimaat in Nederland. De exodus van mensen die wél waarde toevoegen is in volle gang en over enkele jaren staan de linkse ambtenaren verdwaasd bij de rijkskoffieautomaten en vragen zij zich af waarom hun salaris niet is gestort.

De Europese Unie, waar structureel de meest nutteloze regelgeving wordt geboren, meent dat foute werkgevers hun zielige en uitgebuite werknemers structureel onderbetalen en dat vrouwen massaal worden gediscrimineerd in salarisonderhandelingen. En dus moet de almachtige overheid zich met nóg meer zaken bemoeien. Want waarom zou een ondernemer zelf beslissingen mogen nemen over zijn eigen bedrijf? Werkgevers krijgen met deze nieuwe richtlijn de verplichting om in vacatureteksten al te vermelden welk salaris iemand kan verwachten. Alsof dat leidt tot de gewenste marktwerking, waarbij verschillende mensen met verschillende achtergronden, opleidingen en ervaringen, verschillende beloningen zullen krijgen. Iedereen weet dat salarissen afhangen van schaarste, prestaties en onderhandelingsvaardigheden. Maar nee, in Brussel vinden ze dat sollicitanten beschermd moeten worden tegen ‘ongelijkheid’. En dat de Staat hierop moet toezien. Bedrijven moeten daarom voortaan een soort loonscheidsrechter zijn die alle werknemers precies hetzelfde betaalt, ongeacht ervaring, opleiding, competenties of sluwheid bij de onderhandelingen.

De terreur van rapportages en regeltjes

In de afgelopen jaren, gedurende 15 jaar Ruttiaans anti-ondernemersbeleid, is de gemiddelde ondernemer verworden tot een werkpaard van de overheid, gelijk Boxer uit Animal Farm. De belastingen gingen omhoog, de bureaucratie nam bizarre vormen aan en de alsof de lasten voor ondernemers nog niet zwaar genoeg zijn, komt de EU nu met verplichte rapportages over de loonkloof binnen bedrijven. Bedrijven moeten jaarlijks inzicht geven in de gemiddelde salarissen, uitgesplitst naar geslacht. Dat betekent dus kostbare tijd besteden aan papieren rompslomp in plaats van aan ondernemen, waarde creëren en geld verdienen. De kern van het probleem is dat deze maatregelen zijn bedacht door beleidsmakers die nog nooit een bedrijf van binnen hebben gezien.

Het zijn de ambtenaren in hun ivoren torens, die denken dat salarisbepaling een kwestie is van een Excel-bestandje en niet van een complexe mix van vaardigheden, prestaties en toegevoegde waarde. Het is bovendien het gevolg van de misplaatste ideologie waarbij verschillen bestreden moeten worden in plaats van gevierd. Het gevolg is dat bedrijven terughoudender worden in het aannemen van mensen, salarisbesprekingen worden star en inflexibel en werkgevers verliezen hun autonomie. De lol van het ondernemen verdwijnt, de vrijheid verdampt en ondernemers worden gereduceerd tot administrateurs van het systeem.

Slechtere kansen voor werknemers

Maar wat gebeurt er in de praktijk als werkgevers geen rekening meer mogen houden met eerdere salarissen? Ondernemers zullen gedwongen worden om minder risico te nemen, want 10.000 euro boete bij overtreding is niet mis. Daarnaast zorgt de verplichting om salarissen vooraf te publiceren ervoor dat loonsverhogingen en bonussen onder druk komen te staan. Want waarom zou je als werkgever een werknemer meer betalen dan het vastgestelde loonschema, als dat later tegen je gebruikt kan worden? De ruimte voor individuele groei en beloning op basis van prestaties wordt daarmee ingeperkt. Dit is funest voor talentontwikkeling en drukt het ambitieniveau in bedrijven. Feitelijk is deze wereldvreemde ambtelijke richtlijn een nivellerende race naar de bodem waarbij, naar goed socialistisch gebruik, iedereen uiteindelijk verliest. Maar de verschillen zijn dan wel bestreden. Operatie geslaagd. Patiënt overleden.

Brussel weet het altijd beter en Nederland buigt

Het grootste probleem met deze wet is de onderliggende arrogantie van de Europese Unie en van de Nederlandse beroepspolitici die deze onzin zonder commentaar overnemen. Ondernemers, de ruggengraat van de economie, krijgen er weer een lawine aan overbodige regels bij, uit de koker van mensen die nog nooit een bedrijf hebben gerund. De betuttelmachine draait op volle toeren, zonder enig begrip van de dynamiek op de arbeidsmarkt. Een eerlijke arbeidsmarkt bereik je niet door rigide wetgeving, maar door gezonde marktwerking. Door bedrijven te stimuleren om werknemers op basis van talent en prestaties te belonen, niet door ze vast te ketenen aan bureaucratische rapportages en loongidsen. En als iemand in een onderhandelingsgesprek geen goed salaris weet te bedingen, dan is dat de verantwoordelijkheid van de persoon zelf, niet van een overijverige Brusselse regelneef of een doorgeslagen NSC-minister die het heerlijk vinden om dit soort ‘integere’ wetgeving te implementeren.

Het is een patroon dat we inmiddels kennen: de EU introduceert een nieuwe richtlijn met mooie woorden over ‘gelijkheid’, ‘inclusiviteit’, of ‘eerlijkheid’, terwijl het in de praktijk allen maar leidt tot extra administratieve rompslomp en een minder flexibele arbeidsmarkt, mede waardoor inmiddels 1,2 miljoen mensen op de bank zit te Netflixen omdat werken niet meer loont. Omdat hun uitkering plus toeslagen een paar honderd euro meer opleveren dan wanneer ze bijvoorbeeld postbode worden. En de vraag is: wanneer stopt dit? Wanneer realiseren we ons dat ondernemers geen vijanden zijn, maar de motor van de economie? Dat ze geen tegenwerkende factor zijn, maar juist degenen die banen creëren, innovatie stimuleren en belasting en daarmee de salarissen van onze ambtenaren betalen?

Decadentie en overvloed heeft geleid tot een ruk naar links. Het heeft gezorgd voor een explosie van bureaucratie en collectivistische negativiteit. We moeten ons daarom verzetten tegen deze onzinnige bemoeizucht en de papieren dictatuur van Brussel. Want als dit zo doorgaat, heeft de ondernemer straks geen enkele zeggenschap meer over zijn eigen bedrijf, over zijn eigen eigendommen en zijn eigen medewerkers. Dan rest de ondernemer niets meer dan schijnzelfstandigheid. Een verkapt loondienstverband bij de Staat der Nederlanden. En moest dat nou juist niet bestreden worden?

INDEPEN staat voor een onafhankelijk en pluriform medialandschap met ruimte voor kritische en diepgaande journalistiek. Steun INDEPEN vandaag nog en maak het verschil!