Eurobonds: De onzichtbare machtsovername vanuit Brussel

De Europese auto-industrie is door de klimaathysterie volledig ten gronde gericht en gaat momenteel gebukt onder massaontslagen en fabriekssluitingen. Merken als Volkswagen, Porsche, BMW, Mercedes-Benz, Fiat en Peugeot vechten om te overleven. Terwijl er nog pogingen worden gedaan om het absurde verbod op de productie van benzine- en dieselauto’s – het groene kroonjuweel van voormalig Eurocommissaris Frans Timmermans – terug te draaien, komt de helpende hand nu opvallend genoeg van dezelfde overheid die de sector eerder om zeep hielp.

In een geheim overleg bij Volkswagen is toegezegd dat men nog een moeilijk jaar tegemoet zal zien met tienduizenden ontslagen en onverkochte auto’s, maar vervolgens zal Volkswagen zich volledig gaan storten op de oorlogsindustrie, waardoor het concern ‘gered’ kan worden.

Een concern als ons eigen VDL zwichtte al eerder voor de verleidingen van een oorlog; er zullen er dus nog velen gaan volgen. Ben dus niet verbaasd indien in de komende maanden ook autoconcerns oorlogsretoriek gaan uitslaan; zij trachten slechts te overleven en kunnen de helpende hand verwachten van hen die ook zo graag oorlog voeren: de politiek en de bancaire wereld. We zijn benieuwd hoeveel sms’jes Ursula von der Leyen alweer heeft moeten wissen met toezeggingen voor dikke contracten, dit keer met de auto-industrie.

Steeds meer partijen worden afhankelijk gemaakt van de oorlogsmachinerie, en wat maakt het ook uit: slachtoffer is tenslotte de burgerbevolking, terwijl banken, politiek en industrie er wel bij varen.

Emeritus hoogleraar economie Lex Hoogduin bespreekt samen met Indepen’s Twan Houben de impact van het beleid van de Europese Centrale Bank (ECB) op de Nederlandse economie gedurende de afgelopen vijftien jaar. In hun analyse staan twee hoofdpunten centraal: de onverantwoordelijke stijging van de huizenprijzen en het onvoldoende waarborgen van prijsstabiliteit.

De primaire taak van de ECB is het handhaven van prijsstabiliteit in de eurozone, met een inflatiedoelstelling van ongeveer 2 procent. Volgens Hoogduin is de centrale bank in die opdracht duidelijk tekortgeschoten. In de periode tussen 2010 en 2025 is de inflatie herhaaldelijk boven die norm uitgekomen, met als gevolg een verlies aan koopkracht en economische voorspelbaarheid voor huishoudens en bedrijven.

Naast de inflatieproblematiek wijst Hoogduin op de negatieve gevolgen van het ruimhartige monetaire beleid van de ECB — met name de aanhoudend lage rentetarieven en de verruiming van de geldhoeveelheid. Deze maatregelen, bedoeld om economische groei aan te jagen, hebben volgens hem geleid tot verstoring van de financiële markten, met name in de pensioenwereld en op de woningmarkt.

Een van de meest in het oog springende effecten is de explosieve stijging van de huizenprijzen in Nederland. Door goedkoop geld en een aanhoudende vraag naar vastgoed zijn de huizenprijzen in de afgelopen jaren ongekend gestegen. Hoewel Hoogduin erkent dat binnenlandse factoren, zoals de stikstofregels en andere regulerende beperkingen, grote obstakels vormen voor woningbouw, stelt hij dat het ECB-beleid deze prijsstijgingen aanzienlijk heeft verergerd.

De combinatie van monetair beleid en nationale regelgeving heeft geleid tot een situatie waarin starters nauwelijks nog toegang hebben tot de woningmarkt, en waarin pensioensectoren onder druk staan vanwege lage renteopbrengsten. Volgens Hoogduin is dit een duidelijk signaal dat het ECB-beleid niet alleen haar primaire doelstelling heeft gemist, maar ook ongewenste neveneffecten heeft veroorzaakt die diep ingrijpen in de Nederlandse samenleving.

De eindconclusie van de analyse is dan ook duidelijk: de ECB verdient een onvoldoende voor haar prestaties op het gebied van prijsstabiliteit en heeft met haar beleid bijgedragen aan het ontstaan van serieuze economische knelpunten in Nederland.

Het zat er aan te komen, maar is inmiddels een feit: de groene gekte heeft alleen al de Duitse auto-industrie 100.000 banen gekost. Gestart is de waanzin met de ‘milieudiesel’ en de ‘sjoemeldiesel’. Door onrealistische eisen te stellen aan de meest milieuvriendelijke motorvariant, de diesel, werden fabrikanten verleid tot de sjoemeldiesel. De diesel, uitgerust met roetfilter en ‘AdBlue-installatie’ (om de stikstof af te vangen uit de uitlaatgassen), kent een zeer laag verbruik (en dus CO2-uitstoot) en is de milieuvriendelijkste verbrandingsmotor. Desondanks moest de industrie, gedwongen door regelgeving, de CO2-uitstoot terugbrengen naar minder dan 110 gram per kilometer, op dat moment technisch nauwelijks haalbaar. Een diesel met 111 gram CO2 per kilometer werd daarmee economische harakiri, met als gevolg de sjoemeldiesel om toch mee te kunnen doen.

Het vervolg waren verstikkende emissie-eisen die alleen gehaald konden worden door de inzet van hybride techniek (niets mis mee, zeker niet in combinatie met een diesel), maar de doodsteek werd de gedwongen volledige elektrificatie. Dat volledig elektrische auto’s in de winter hun stroom gewoon uit kolen-, bruinkolen- of gasgestookte energiecentrales halen, is nooit als realistisch argument geaccepteerd door de aanhangers van de groene gekte. En dus maakte met name de Duitse auto-industrie de draai naar volledig elektrische auto’s. Deze auto’s zijn uitsluitend aantrekkelijk voor lease-rijders met bijtelling in Nederland, en dus werden ze wel verkocht. Nu dit fiscale voordeel grotendeels is verdwenen en bovendien de nadelen van volledig elektrisch doordringen tot de kilometervreters, zijn ze onverkoopbaar geworden. De tweedehandsmarkt voor volledig elektrische auto’s is een compleet drama, de waardedaling evident, en daardoor staan leasemaatschappijen ook niet langer in de rij om deze kapitaalvernietigende entiteiten in hun wagenpark op te nemen. Volledig elektrisch rijden is voor een particulier praktisch onbetaalbaar.

Nederland beschikt over het oudste wagenpark van Europa, nauwelijks iemand wil nog (zakelijk) een volledig elektrische auto, en na drie tot vijf jaar zijn de volledig elektrische auto’s voor een prikkie te krijgen, maar niemand koopt ze… het gevolg van de groene gekte die juist averechts heeft gewerkt. Ondertussen blijven politici maar pushen, kondigen nieuwe regelgeving aan (waaronder het bestraffen van bedrijven voor leaserijders die nog niet elektrisch rijden), en ondertussen blijkt ‘de groene motor’ een geldverslindende utopie te zijn die, zoals aangekondigd door onwetenden, geen banen oplevert maar juist elimineert. Gefeliciteerd!

De Duitse auto-industrie steekt inmiddels een dikke middelvinger op naar de bureaucraten in Brussel. Versneld worden hybride- en ‘gewone’ benzinemotoren geïntroduceerd en worden grote elektrische projecten stilgelegd, dit alles loodrecht op de bureaucratische plannen om in 2030 benzinemotoren te verbieden. Deze kentering is niet alleen te zien bij de Duitse auto-industrie; ook de Franse en Italiaanse auto-industrie is inmiddels tot het inzicht gekomen dat de groene gekte hen alleen maar ellende heeft opgeleverd. De volledig elektrische Fiat 500 is onverkoopbaar gebleken en men is in allerijl een hybridevariant aan het ontwikkelen die in november 2025 zal verschijnen.