Je doet het voor de ander…

Al vaker schreven we hier over de door de overheid georganiseerde pensioenroof. Toen bleek dat onze parlementariërs zelf niet beroofd zouden worden omdat hun pensioenen wettelijk beschermd zijn, was het accorderen van de nieuwe pensioenplannen snel gebeurd. Zeer zeker toen bleek dat er enkele miljarden uit de EU-coronapot anders niet uitgekeerd zouden gaan worden.

Complex

Het pensioenstelsel is dermate complex dat slechts weinigen weten hoe het exact in elkaar zit. Het geld dat u maandelijks afdraagt gaat naar een pensioenverzekering die vervolgens met dit geld gaat beleggen. Tegen de tijd dat u met pensioen gaat wordt het opgebouwde pensioenvermogen vervolgens uitgekeerd. Wisselt u gedurende uw loopbaan een aantal keren van pensioenbeheerder dan wordt het alweer wat complexer, u krijgt dan te maken met verschillende pensioenpotjes bij verschillende beheerders.

Iedereen wil uit de pensioenpot roven

De pensioenfondsen zijn gebonden aan strenge regels ten aanzien van de gekozen methoden om uw pensioenvermogen te beleggen. Aangezien er vele partijen geïnteresseerd zijn in de enorme pot met geld van de pensioenbeheerders, azen ook vele partijen op pensioenfondsen die willen ‘investeren’ in hun business. Het doel van de pensioenbeheerders is echter lange termijn succes, en zeker niet korte termijn succes. Toch worden pensioenbeheerders verleid tot politieke besluiten bij het uitkiezen van renderende ondernemingen. Zo is altijd de afspraak geweest dat er niet geïnvesteerd zou worden in de wapenindustrie. Als Mark Rutte vervolgens zegt dat de ‘investeringen’ in de NAVO ook ten koste mogen gaan van de pensioenen, dan bedoelt hij dat pensioenbeheerders zouden moeten ‘investeren’ in de NAVO. Investeren? Levert de NAVO dan geld op? Natuurlijk niet. Op eenzelfde leest zijn ‘investeringen’ in de groene gekte gestoeld; groen levert helemaal geen geld op aangezien we alleen maar gesubsidieerde groenprojecten kennen, zonder subsidie is ‘groen’ verliesgevend.

Banken gaan gokken met uw geld

Het nieuwe pensioenstelsel wordt ook wel het ‘casino-pensioen’ genoemd, aangezien de banken grip zullen krijgen op úw pensioen en daarmee gaan ‘gokken’ op de beurs en in allerhande projecten. Dat banken dat doen zal iedereen zich kunnen herinneren die ooit heeft meegedaan aan het loonsparen eind jaren negentig. Van alle prachtige scenario’s is helemaal niets terecht gekomen.

Invaren eerste grote hobbel

Het eerste grote probleem is echter het ‘invaren’ (hier een uitgebreide uitleg); het reeds belegde vermogen van uw pensioen zal gewaardeerd moeten worden om vervolgens ‘ingevaren’ te moeten worden in het nieuwe pensioenstelsel. En exact daar knelt het door de enorme complexiteit van het pensioenstelsel. Want als het pensioenfonds heeft geïnvesteerd in een winkelcentrum, wat is de waarde van uw stukje pensioen daarin nou exact? Dat bepalen is schier onmogelijk! En zo zal dat gelden voor vrijwel ieder pensioen. En dat u als ‘simpele’ mini-aandeelhouder in dat gigantische pensioenfonds helemaal niets in de melk te brokkelen heeft moge duidelijk zijn. En dús verwachten de mensen die het wél weten en snappen een enorme hoeveelheid rechtszaken, aangezien over de hoofden van de burgers de pensioenfondsen en banken gaan beslissen wat uw pensioen nog waard is, om het daarna ook nog eens te gaan ‘vergokken’. En dan ligt het er maar net aan op welk moment u met pensioen gaat wat ze ervan gebakken hebben. Na 40 jaar gedwongen sparen komt u er dan achter dat ze er mogelijk een puinhoop van hebben gemaakt.

Slechts enkele parlementariërs begrijpen het, terwijl er 150 over beslissen

Er zijn slechts enkele Kamerleden die begrijpen hoe het pensioenstelsel in elkaar zit, en we mogen in onze handen knijpen dat dezen zich alsnog gaan bemoeien met de reeds gesloten deal. Agnes Joseph van NSC is zo iemand, Pieter Omtzigt is zo iemand, en ook BBB begint zich te roeren. Allen willen ze een beslismoment waarop een eigenaar van een pensioen kan beslissen of zijn of haar pensioen ook daadwerkelijk ingevaren wordt of juist niet. Het moet een bewuste keuze worden, en geen gedwongen, het is tenslotte úw geld en dat wordt nog wel eens vergeten.

In een recent betoog van Agnes Joseph lijkt ze wel een roepende in de woestijn, maar feitelijk snappen slechts weinigen iets van haar betoog en treft het bovendien ook niemand van de toehoorders. Als slechts enkele parlementariërs het begrijpen, ze zelf niet geraakt worden door hun eigen beslissing en er 150 parlementariërs over gaan beslissen zouden bij iedereen alle alarmbellen moeten afgaan.

Migranten zijn onmisbaar voor onze welvaart. Asielzoekers vormen maar een klein deel van de migrantenstroom die Nederland binnenkomt. Als u luistert naar de NPO en een kwaliteitskrant als NRC leest, weet u dat er bijna niets zo mooi is als migratie. Toch jammer dat uit de rekensommen van Jan van de Beek blijkt dat er weinig van waar is.

Het is geen wonder dat progressieve opinieleiders, politici, wetenschappers en ambtenaren Jan van de Beek, wiskundige en cultureel-antropoloog, overladen met kritiek. Zeker nadat in het najaar van 2024 zijn boek Migratiemagneet Nederland verscheen, regent het verdachtmakingen en beschuldigingen over de vermeende politieke kleur van Van de Beek en zijn kwaliteiten als wetenschapper.

“Ik wil daar liever niet te lang bij stilstaan”, zegt Van de Beek, die inhoudelijk al elders op de kritiek is ingegaan. “Het debat over migratie is gepolitiseerd. Op universiteiten en in de reguliere media wordt het gedomineerd door een ideologie waarin migratie per definitie ‘goed’ is en waarin weinig ruimte is voor cijfers en statistieken. Ook niet als die van instituten komen als het Centraal Bureau voor de Statistiek en het Sociaal en Cultureel Planbureau.”

Taboe

In 2010 promoveerde Van de Beek aan de Universiteit van Amsterdam op een onderzoek naar het ontbreken van cijfers in de onderbouwing van het migratiebeleid. Dat onderzoek liet zien dat vooral de overtuiging, dat immigratie gunstig is voor de economie, en het taboe, om ‘extreemrechts in de kaart te spelen’, het Nederlandse beleid bepalen. Die situatie is niet veranderd.

Toch is de samenleving zelf anders over immigratie gaan denken. De wrevel en de kritiek groeien. In kranten als Volkskrant en NRC en op de universiteiten dicteert een progressieve ideologie dan wel wat mensen over migratie mogen zeggen, maar daarbuiten niet meer. “Kijk maar naar de samenstelling van de Tweede Kamer”, zegt Van de Beek.

“Tachtig procent van de Nederlandse belastingbetalers is inmiddels migratie-kritisch”, vervolgt de onderzoeker. “Dat wil niet zeggen dat die tachtig procent een hekel heeft aan migranten. Het zegt alleen dat die tachtig procent aanpassing van het beleid noodzakelijk vindt.”

Ook bij linkse belastingbetalers is de visie op migratie veranderd. In die groep is inmiddels de helft kritisch op het immigratiebeleid.

Kostenposten

De kritiek op het immigratiebeleid heeft weinig tot niets te maken met nationalistische onderbuikgevoelens, benadrukt Van de Beek. In Migratiemagneet Nederland rekent hij voor dat voortzetting van het beleid onmogelijk is.

“Jaarlijks over de afgelopen 10 jaar komen er ongeveer 240.000 migranten Nederland in”, zegt Van de Beek. “Omdat de autochtone bevolking afneemt, is de migratiestroom de belangrijkste bepalende factor in de bevolking die straks in Nederland zal wonen.”

Als er niets verandert, is dat een bevolking die de overheid steeds minder zal opleveren. Als Van de Beek kijkt naar wat de gemiddelde immigrant afdraagt aan de schatkist en wat diezelfde immigrant de schatkist kost, dan is die immigrant een verliespost voor de Nederlandse economie van meer dan een ton.

“De reden om juist met die gegevens te rekenen is niet alleen omdat het huishoudboekje van de Staat der Nederlanden belangrijk is”, licht Van de Beek toe. “Je kunt vanuit dat aspect ook uitspraken doen over andere zaken. Over criminaliteit, bijvoorbeeld. Hoe meer een groep afdraagt aan de fiscus en de schatkist oplevert, hoe geringer de criminaliteit in die groep.”

Dat is logisch. Mensen die relatief veel belasting afdragen hebben een hoger inkomen. Voor hen is criminaliteit minder aantrekkelijk.

Desastreus asielbeleid

Tussen de verschillende groepen migranten zitten grote verschillen. “De grootste problemen zitten bij de asielmigranten”, verzucht Van de Beek. “Als je de gezinshereniging in die groep meerekent, vormt asielmigratie de laatste tien jaar minstens een kwart van de bevolkingsgroei.”

Gemiddeld kost elke asielzoeker de Nederlandse samenleving  800.000 euro. Van alle asielzoekers die tussen 2005 en 2021 een verblijfsstatus kregen, had gedurende deze hele periode de helft tot driekwart een uitkering.

Sommige groepen asielzoekers doen het trouwens prima. Recente Turkse immigranten, inclusief de asielzoekers onder hen, zijn relatief hoog opgeleid. De kinderen in deze groep doen ongeveer even vaak HAVO of VWO als autochtone kinderen. “Dat is een goede voorspeller voor hoe deze groep gaat integreren en zal bijdragen aan de economie”, zegt Van de Beek.

De overweldigende meerderheid van de asielzoekers zullen echter moeizaam, gedeeltelijk of helemaal niet integreren. Ze komen vooral uit landen uit de Hoorn van Afrika zoals Somalië, Ethiopië en Eritrea, of landen uit het Midden-Oosten, zoals Syrië en Irak. “Het opleidingsniveau van de asielzoeker uit deze landen is gemiddeld nu eenmaal bijzonder laag”, verklaart Van de Beek. “Bovendien sluit de cultuur van deze mensen niet goed aan op de Nederlandse.”

Als Van de Beek het immigratiebeleid zou mogen veranderen, zou hij als eerste het recht op asiel beperken tot Europeanen. “Aan Oekraïners en Moldaviërs hebben we onze handen meer dan vol”, zegt hij.

Arbeidsmigranten

Ook over de huidige arbeidsmigratie maakt Van de Beek zich zorgen. “Met arbeidsmigranten uit westerse landen gaat het prima”, zegt hij. “Dat geldt ook voor Japanners, Zuid-Koreanen en Zuid-Afrikanen. Deze hoogopgeleide mensen integreren goed en dragen bij aan de schatkist. Maar er gaat wel iets mis met arbeidsmigranten uit de periferie van Europa.”

Die groep verricht laaggeschoold en slecht betaald werk. Ze plukken bijvoorbeeld rozen en tomaten in kassen of werken in de distributiecentra die in Nederland als paddenstoelen uit de grond schieten. “Het inkomen van deze groep is zo laag dat de schatkist er niets wijzer van wordt. Door ons systeem van voorzieningen en toeslagen kosten deze arbeidsmigranten gedurende hun levensloop uiteindelijk meer geld dan ze uiteindelijk opleveren. Dergelijke laaggeschoolde arbeidsmigratie maakt Nederland grosso modo armer en minder productief.”

Met strikte regelgeving zou de Nederlandse overheid deze vorm van migratie zover als maar mogelijk is moeten terugdringen, vindt Van de Beek. “Het werk dat deze groep doet, zou prima door robots gedaan kunnen worden”, zegt hij. “Werkgevers zien daarvan af als de arbeid zo bespottelijk goedkoop is. Maar zo rem je natuurlijk wel de innovatie. Bovendien drukken deze goedkope arbeidskrachten het loon dat mensen aan de onderkant van de samenleving verdienen.” Daar zitten trouwens opvallend veel mensen met een migratieachtergrond bij.

Paradox

Dat betekent dat juist de progressieve groep die zich in het migratiedebat voorstaat op zijn menslievendheid, de onderkant van Nederland verandert in een economische hel van armoede en sociale ontwrichting en marginaliteit. “Het is paradoxaal”, besluit Van de Beek. Maar je kunt het ook wel cynisch noemen.

Nederland wordt via de reguliere media klaargestoomd voor de mogelijke herinvoering van de dienstplicht. EenVandaag Opiniepanel peilt inmiddels dat 58 procent van de Nederlanders voor de herinvoering van de dienstplicht is. Het kabinet fluistert over de noodzaak van paraatheid, heimelijk aangegane NAVO-verplichtingen en nationale verdediging, maar in werkelijkheid is deze dreigende noodgreep het bewijs dat dertig jaar militair wanbeleid onze veiligheid ongelofelijk in gevaar heeft gebracht. De krijgsmacht is uitgehold en de geopolitieke spanningen zijn hoger dan ooit. Maar deze giftige cocktail wordt niet opgelost door jongens en meisjes als kanonnenvoer naar het front te sturen.

Omdat ik in 1967 geboren ben was de dienstplicht voor mij nog een gegeven. Na mijn studie in Delft kwam ik daarom, net als duizenden andere jonge patriotten, in november 1991 op voor mijn nummer. Eerst bij het SROI in Ermelo en later bij het KCT in Roosendaal. Het heeft mijn leven veranderd en mijn persoonlijkheid aanmerkelijk goed gedaan. Of het de veiligheid van Nederland heeft verbeterd betwijfel ik, maar de opvoedkundige rol was onmiskenbaar groot. Ik ben daarom altijd voorstander van de militaire dienstplicht gebleven, weliswaar op geheel verkeerde gronden, zelfs nadat de dienstplicht in 1997 werd opgeschort. Pas toen ik mijn goede vriend Toine Manders, de bekendste belastingontwijkingsadviseur van Nederland, hierover sprak, raakte ik ervan overtuigd dat mijn argumenten uitsluitend gebaseerd waren op mijn goede ervaringen met Nederlandse militairen en de goede herinneringen aan mijn eigen diensttijd. Mijn vader heeft als militair-arts gediend in Nieuw-Guinea en Kongo en de jaarlijkse veteranendagen laten Nederland van zijn beste kant zien. Maar romantische gevoelens voor de Nederlandse krijgsmacht zijn geen argument voor de militaire dienstplicht die vrijheid ondergeschikt gemaakt aan staatsdwang. Laat ik een poging wagen om mijn enorme waardering voor de Nederlandse krijgsmacht te combineren met mijn uitgesproken afkeer voor de herinvoering van de dienstplicht.

Nationale veiligheid

Het argument van nationale veiligheid wordt steeds weer naar voren geschoven. Oorlogen, asymmetrische oorlogvoering, cyberdreigingen en andere angstporno wordt via de NOS over ons uitgestort.  Maar laten we eerlijk zijn: is een leger van onderbetaalde en onwillige achttienjarigen echt de oplossing voor deze complexe uitdagingen? Het moderne oorlog voeren vereist hoogopgeleide professionals, technologische expertise en innovatieve strategieën. Een dienstplicht, waarbij jongeren met tegenzin een uniform worden aangetrokken, levert slechts heel veel huilende moeders op die hun ongetrainde zoons en dochters in lijkzakken terugkrijgen. Beter zou het zijn om de krijgsmacht serieus te financieren en afscheid te nemen van vijftien jaar afbraakbeleid. Onder Mark Rutte als premier heeft Nederland nimmer de twee procent NAVO-norm gehaald, het materieel is verouderd en het defensiepersoneel is zwaar onderbetaald. De oplossing is simpel. Zorg dat onze beroepsmilitairen buitengewoon goed betaald worden, moderniseer de krijgsmacht en zorg voor een paraat leger dat zoveel afschrikwekkende macht heeft dat het nooit zal worden aangevallen en nooit hoeft te worden ingezet. Hoe we dat gaan betalen? We stoppen met de corrupte asielindustrie (24 miljard euro per jaar), we houden op met de stikstofdwaling en de klimaatgekte (eenmalig 60 miljard euro) en we ontslaan 20 procent van alle rijksambtenaren in Den Haag.

Economische impact

Economisch gezien is de herinvoering van de dienstplicht een financieel drama. De kosten voor training, huisvesting en uitrusting van tienduizenden nieuwe dienstplichtigen lopen in de miljarden en na het afzwaaien is de training voor niets geweest. Al dit geld kan effectiever worden besteed aan zaken als wegen, belastingverlaging, onderwijs, en gezondheidszorg. Bovendien wordt de arbeidsmarkt al geconfronteerd met tekorten in essentiële beroepen en er zitten al genoeg jongeren in inefficiënte en demotiverende staatsbanen. Laten we juist sturen op minder mensen in overheidsdienst.

Vrijheidsbeperking

Nederland heeft zichzelf de laatste decennia snoevend op de borst geklopt als het ging over mensenrechten. Met opgeheven vingertje schuimden wij internationale fora af om anderen te wijzen op onze doorgeslagen gidsrol met betrekking tot genderneutrale wc’s, regenboogzebrapaden en cultuurmarxisme. Maar in de laatste jaren blijkt dat de Nederlandse staat vrijheid beziet vanuit een collectivistisch gedachtengoed waaraan de vrijheid van het individu volkomen ondergeschikt is. Als er een parlementaire meerderheid is die de minderheid haar wil op wil leggen dan vinden vrijwel alle partijen dat dit moet kunnen. Een mondkapjesplicht, vaccinatiedwang, avondklok, schoolsluitingen en nu dan waarschijnlijk ook een dienstplicht. Zowel de conservatieve als de socialistische partijen lijken vergeten te zijn dat het individu bepaalde grondrechten heeft, die niet licht ter zijde geschoven mogen worden. Maar de huidige politici lijken nog maar weinig op te hebben met John Locke, Adam Smith en John Stuart Mill.

Afleiding van echte problemen

Een bekende truc van bestuurders en politici is het creëren van een nieuw project met nieuwe problemen, om oude problemen te begraven. Een pandemie of een oorlog zijn geschenken voor falende leiders, omdat ze dan weer een tijdje de ‘grote leider’ kunnen uithangen zonder dat de massa hun beleid verwerpt. De enkeling die het doorziet en wél kritische vragen stelt wordt kaltgestellt, gewappificeerd, of in de bak gegooid wegens opruiing tegen het beleid. Na een eindeloze reeks van incompetente ministers van Defensie is de chaos niet meer te overzien. Wim van Eekelen was in 1988 de laatste minister van Defensie die in het leger had gezeten en de kernproblemen, zoals onderfinanciering, achterstallig onderhoud en een tekort aan professioneel defensiepersoneel begreep. Maar deze kwesties gaan het huidige ambtenarenapparaat compleet boven de pet. Staatssecretaris Gijs Tuinman doet zijn best, maar beklaagt zich over het feit dat hij niet voldoende stikstofruimte heeft om militairen te laten schieten op de nieuwe schietbanen. De gekte regeert. Om maar niet te spreken over onze vorige premier, die nota bene zijn eigen dienstplicht heeft geweigerd, vervolgens voor een Oekraïense vlag ging staan en de fascistische oorlogskreet ‘Slava Ukraini’ riep, maar niet bereid is om voor zijn eigen land te sterven.

De vrijheid van het individu centraal

Het is tijd om de idiote en vrijheidsbeperkende herinvoering van de dienstplicht resoluut af te wijzen. In plaats van te vervallen in nostalgische fantasieën over nationale eenheid en collectieve dienstbaarheid, moeten we vooruitkijken. Nederland moet investeren in een samenleving die gebaseerd is op de vrijheid van het individu en het terugdringen van de macht van de staat. De herinvoering van de dienstplicht is niets meer dan een politiek rookgordijn, bedoeld om daadkracht te suggereren zonder daadwerkelijk de complexe problemen van deze tijd aan te pakken. Het is inefficiënt, duur, sociaal onrechtvaardig en strijdig met de vrijheden van een moderne, democratische samenleving. Laten we ons daarom niet laten misleiden door politiek handig manoeuvrerende tassendragers, die al folderend minister zijn geworden. Onze jeugd verdient beter dan deze ouderwetse, contraproductieve maatregel. En ons land verdient leiderschap dat verder kijkt dan in de achteruitkijkspiegel van de geschiedenis. Vrijheid is ons meest dierbare bezit en dat mogen we ons niet laten afpakken door een stel apparatsjiks, die vanuit hun ivoren toren onze jongeren de dood in jagen, omdat ze niets beters weten te verzinnen dan het rookgordijn dat militaire dienstplicht heet.