Mondkapjes, trappen we er nu weer allemaal in?

De Volkskrant gelooft dat goede journalistiek het leven van haar lezers verrijkt. Lezers van de Volkskrant zien meer, begrijpen zaken beter, worden empathischer, participeren makkelijker en raken sneller geïnspireerd. De Volkskrant gidst de lezers door een oceaan van informatie.

Laten we met deze ‘wetenschap’ de tweets van Volkskrants empathische scribent Maarten Keulemans eens langs de lat van de Code van Bordeaux leggen.

De zelfverklaarde vaandeldrager van de wetenschapsjournalistiek bij de Volkskrant, die met zijn scherpe pen en onfeilbare morele kompas feiten scheidt van fictie. Laten we eens kijken hoe deze bekroonde scribent, die zweert bij de Code van Bordeaux – de heilige graal van journalistieke ethiek – zichzelf soms in de voet schiet. Want, ach, regels zijn er om te buigen, nietwaar?

• Laster en ongegronde beschuldigingen? Nooit!
  De Code van Bordeaux (artikel 8.2) waarschuwt tegen laster, smaad, belediging en ongegronde beschuldigingen. Maar Maarten, onze held, lijkt soms te denken dat een flinke dosis dedain richting andersdenkenden geen kwaad kan. Neem zijn gewoonte om critici van het coronabeleid op X met een sneer af te serveren als ‘zelfbenoemde experts’ of erger. Bewijs? Ach, wie heeft dat nodig als je een podium hebt en een legioen volgers dat klapt voor je retoriek? Een tweet hier, een artikel daar, en voilà: de tegenstander is geframed als een complotgekkie zonder dat er een greintje bewijs op tafel ligt. Subtiel, Maarten, subtiel.

• Feiten checken? Alleen als het uitkomt.
  Artikel 1 van de Code van Bordeaux hamert op waarheidsgetrouwheid en nauwkeurigheid. Maar als het om cijfers gaat, lijkt Keulemans soms een creatieve draai te geven aan de realiteit. Maurice de Hond wees fijntjes op Maartens worsteling met RIVM-cijfers over vaccinatie-effectiviteit: waar het RIVM in 2021 89 procent meldde, toverde Maarten ineens 76 procent uit zijn hoge hoed, om later 86 procent te claimen. Een ongelukje? Of een bewuste framing om het vaccinnarratief wat glans te geven? Het is bijna kunst, hoe hij met statistieken jongleert zonder ooit zijn archief te raadplegen. Nauwkeurigheid is voor sukkels, toch? Nou ok dan, de website van zijn grote vrind in de US of A checkt hij wel.

• Onpartijdigheid? Haha, wat is dat?
  Artikel 4 van de Code van Bordeaux pleit voor objectiviteit en het vermijden van vooringenomenheid. Maar Maarten lijkt een voorkeur te hebben voor het kamp dat hem het meest applaus oplevert. Zijn artikelen over hydroxychloroquine (HCQ) zijn een schoolvoorbeeld: een Franse studie met dubieuze doseringen wordt zonder kritiek overgenomen om te beweren dat ‘honderden Nederlanders’ stierven aan HCQ. Dat Nederland niet eens in de studie voorkomt en Lareb nul HCQ-doden meldde? Details, details. Waarom Belgische studies met tegenstrijdige uitkomsten negeren als je een sensationele kop kunt scoren? Objectiviteit is maar een lastige bijzaak als je een punt wilt maken.

• Respect voor privacy? Alleen voor vrienden.
  Artikel 7 benadrukt respect voor privacy en menselijke waardigheid. Toch werd Maarten in 2023 geconfronteerd met een Zembla-journalist die hem vroeg naar een vermeende ‘bedreiging’ op X. De quote? “Ik hoop dat je je testament al klaar hebt, leugenachtig stuk vreten.” Bedreigend? Misschien. Maar in plaats van de nuance te zoeken of de context te checken, laat Maarten de anonieme twitteraar door Zembla aan de schandpaal nagelen. Privacy? Ach, dat geldt alleen voor wie in Maartens kamp zit. De rest is collateral damage in de strijd tegen ‘desinformatie’.
• Verantwoording afleggen? Waarom zou je?
  In artikel 10 moedigt de Code van Bordeaux journalisten aan om open te staan voor kritiek en verantwoording. Maar als Maurice de Hond of anderen Maarten wijzen op zijn cijferblunders of misleidende claims, volgt er zelden een mea culpa. In plaats daarvan krijgen critici een digitale middelvinger via X of een nieuw artikel dat het eigen gelijk nog harder onderstreept. Fouten toegeven? Dat is voor mindere goden. Maarten zweeft boven zulke aardse trivialiteiten, gesteund door zijn Journalist van het Jaar-titel.

Ach, Maarten, je bent een meester in het bespelen van de publieke opinie, gewapend met je toetsenbord en een flinke dosis zelfvertrouwen. De Code van Bordeaux? Een leuk document om te citeren als het je uitkomt, maar als het knelt, is het slechts een vodje papier. Ga zo door, onze cynische kampioen van de Volkskrant. De waarheid heeft toch altijd jouw handtekening nodig, nietwaar?

PS Volgens de Code van Bordeaux zouden we dit artikel nu aan Maarten zelf moeten voorleggen voor de broodnodige zelfreflectie, voor een simpele reactie of een ‘geen commentaar’. Zijn reactie laat zich echter al raden: wappie, flut mediakanaal, oelewapper, complotsite, pseudo journalist, anoniempje, kortom, we maaien het gras voor onze eigen voeten maar alvast weg Maarten, je hebt het tenslotte al zwaar genoeg:

Talrijk zijn de berichten van Nederlanders die over de grens gaan inkopen om de exorbitante Nederlandse belastingen te omzeilen. Maar het voert veel verder dan dat, talrijke ondernemers en ondernemingen verdwijnen uit Nederland omdat we dergelijke onevenredig hoge belastingen hebben. Leveren de vele belastingverhogingen nog wel meer op dan wanneer de tarieven gelijk waren gebleven?

Tabak

Neem nu tabak. Inmiddels komt 59 procent van alle pakjes shag en 40 procent van alle pakjes sigaretten uit het buitenland. In Emmerich am Rein is een eerste ‘tabaksdepot’ geopend voor de belastingontwijkende Hollander. Als nog maar 41 procent van de vaderlandse shag ook nog in Nederland gekocht wordt, hoeveel loopt de staatskas dan mis? De rekensom zal niet moeilijk zijn, de 41 procent heeft immers betrekking op het totaal aan rokers, niet op diegenen die gestopt zijn met roken. In Luxemburg is het overigens nóg goedkoper, en met een beetje vrije tijd zijn er zelfs lieden die met de bus op- en neer gaan. Nederlandse tabakswinkels hebben het nakijken.

Vliegen

Neem nu vliegen. De grote baas van easyJet zegt het nu openlijk: op een vliegticket vanuit Schiphol zit inmiddels meer belasting dan dat de vlucht werkelijk kost. Hij heeft het over “buitensporig hoge belastingen”. Ook hier vindt de Nederlander de weg naar het buitenland. Weeze, Düsseldorf, Charleroi en Zaventem ontvangen met een brede glimlach de ‘Hollanders’ terwijl Schiphol moet zien te overleven. Zou het wat opgeleverd hebben voor de staatskas?

Vastgoed

Neem nu vastgoed. Met de invoering van de Wet ‘betaalbare huur’ is er een exodus ontstaan van ‘pandjesbazen’ naar het buitenland, veelal naar landen waar de overheid geen greep meer op heeft. Het gevolg? Nog meer schaarste op de huurmarkt, nog hogere huurprijzen en bovendien blijft box 3, waarin de overheid maximaal wilde graaien, leeg! Dit heeft zeker geen extra geld opgeleverd voor de staatskas en het doel, lagere huurprijzen, is ook zeker niet bereikt!

Brandstof

Neem nu brandstof. De belastingen op benzine en diesel zijn dermate exorbitant dat het inmiddels loont om vanuit Utrecht in Duitsland te gaan tanken. Nederlandse pomphouders hebben het nakijken, en inmiddels niet alleen in de grensstreken. En dan te bedenken dat er nog 25 cent per liter in het komende jaar bij moet komen, vervolgens komt er nog eens 18,6 cent bovenop door Europese wetgeving! In Den Haag dringt de ernst nog niet door, ze hebben het over dat het geld ‘kost’ als de verhogingen niet doorgaan en er gaten in de begrotingen ontstaan!  Nederland is samen met Monaco koploper in de Europese benzineprijzen. Levert het wat extra op in de staatskas? Hoogstwaarschijnlijk niet, behalve dan dat alle transportkosten stijgen en het via een omweg wellicht nog in de staatskas verdwijnt!

Energie

Neem nu energie. De belastingen op energie (gas en elektriciteit) zijn dermate hoog dat er allerhande compensatieregelingen in het leven zijn geroepen omdat een deel van de bevolking het niet meer kan betalen. Voor energie is de enige uitwijk: niet gebruiken. Met als gevolg beschimmelde woningen en steeds slechter wordende woonomstandigheden van bewoners die de exorbitante Nederlandse belastingen op de primaire levensbehoeften gas en elektriciteit niet meer kunnen betalen.

Industrie

Neem nu de industrie. Door de milieueisen en exorbitante energiekosten bezwijkt de Nederlandse industrie en wordt de Nederlandse industrie gewurgd. Inmiddels verdwijnen er honderden banen per maand.

Was of is dit nu allemaal te voorkomen geweest? Uiteraard! Maar daar is inzicht voor nodig, en dat ontbreekt ten enenmale in Den Haag.

Een doekje voor het bloeden, daar kwam woonminister Mona Keijzer deze week mee om de gapende wond, die Hugo de Jonge met zijn zogenaamd betaalbare en gelijkwaardige huurwetten veroorzaakte, toe te dekken. Maar de rokende puinhopen van de CDA-sloopkogel op de woningmarkt verdwijnen niet met een beetje stutten. Een grote renovatie is de enige oplossing om de boel weer op te bouwen.

In Nederland hebben we niet alleen een wooncrisis, maar ook een bestuurlijke crisis op dit departement.  Na het vertrek van Stef Blok, de laatste terzake kundige woonminister, krijgt de woningmarkt klap na klap doordat ideologisch gedreven, maar volstrekt incompetente salonsocialisten het eigendomsrecht verder uithollen. Dachten we dat het na Kajsa Ollongren van D66 niet erger kon, met de komst van CDA’er Hugo de Jonge werd definitief de race naar de bodem ingezet. De huren werden door de overheid verder gereguleerd, tijdelijke huurovereenkomsten werden verboden, er kwam een stortvloed aan zinloze duurzaamheidsregelgeving en in box 3 werd de belastingdruk gemiddeld zeventien keer zo hoog, zodat de belasting voor veel verhuurders hoger werd dan de huurinkomsten. Dit alles heeft als gevolg een enorme uitpondgolf, verdamping van de mkb-pensioenen, een exodus van beleggers en geld naar het buitenland en huurders die verbijsterd constateren dat er geen huurwoningen meer te krijgen zijn en dat de huren geëxplodeerd zijn.

De dooie mussen van Tjebbe

Tjebbe van Oostenbruggen, staatssecretaris van Fiscaliteit, Belastingdienst en Douane voor het zieltogende NSC, presenteert naar aanleiding van de doodsreutel van de 800.000 mkb-pensioenbeleggers, zijn eigen dooie mussen. Na de chirurgisch uitgevoerde onteigeningsoperatie van het vorige kabinet stelt hij drie verzachtende maatregelen voor. Zo overweegt hij de onnavolgbare verhoging van het fictief rendement naar 7,88 procent geheel of gedeeltelijk niet door te voeren. Het feit dat het fictief rendement niet meer op enige realiteit is gestoeld en slechts wordt gebruik om budgettaire gaten te dichten deert blijkbaar helemaal niemand meer. Ook overweegt hij toe te staan om bij de tegenbewijsregeling ook ‘kosten’ af te trekken. In de derde klas van de middelbare school leert iedereen dat omzet min kosten resulteert in winst maar bij de Hoge Raad hebben ze dan niet begrepen en ook in de Tweede Kamer hebben de dames en heren waarschijnlijk geen economie in het pakket gehad. Tot slot kijkt onze Tjebbe naar een aanpassing van de leegwaarderatio, waardoor de fiscale waarde van woningen die voor een lage huur worden verhuurd minder is dan woningen met een hoge huur. Logisch zou je zeggen en tot vorig jaar was dat ook zo. Je zou dus kunnen stellen dat de oude leegwaarderatiotabel per direct zou kunnen worden ingevoerd. Maar nee, Tjebbe vindt dat hier eerst nader onderzoek naar moet worden gedaan. Deze drie dooie mussen zullen nooit meer gaan vliegen en het symboliseert de lethargie van het NSC dat wel met allerlei hoogdravende staatsrechtelijke zaken schermt, maar ondertussen de werkende Nederlander de afgrond induwt.

De teloorgang van de particuliere verhuurmarkt

De overheid, die jarenlang met volle overtuiging de woningmarkt verziekte met doorgeslagen reguleringsdrift, ziet nu dat beleggers, ontwikkelaars en verhuurders niet gek zijn. Ze trekken zich massaal terug. Met als resultaat: 30.000 huurwoningen minder in de vrije sector en zelfs een netto afname van het totale aantal huurwoningen en het praktisch verdwijnen van de particuliere verhuurmarkt. Het kabinet-Schoof I stond bijna een jaar geleden op het bordes en ik had enige hoop toen ik hoorde dat Mona Keijzer woonminister werd.De teleurstelling was groot toen ze aankondigde de puinhopen van Hugo de Jonge pas na drie jaar te gaan evalueren en daarom ben ik verbaasd dat ze deze week aankondigde toch iets te willen veranderen aan de woningwetten. Maar in plaats van de fundamentele problemen aan te pakken – de immigratie-explosie, de eindeloze bureaucratie, de stikstof-waanzin en het vergunningsinfarct – probeert ze nu het broddelwerk van haar voorganger weg te plamuren met cosmetische lapmiddelen.

Het Mona-toetje

Mona komt met het plan om “meer ruimte te geven aan particuliere verhuurders” door het puntensysteem voor middenhuurwoningen te versoepelen. De WOZ-cap wordt een klein beetje versoepeld waardoor de WOZ-waarde straks weer zwaarder mag meewegen en tijdelijke contracten voor studenten worden iets verruimd, in de hoop de uitpondgolf te stoppen. De rapen in de blauwe bankjes waren meteen gaar. Bij BNR mocht Merlien Welzijn getraumatiseerd leeglopen over het feit dat deze desastreuze wetgeving nog maar een jaar geleden was ingevoerd en dat het dus geen consistent beleid was. Dat klopt volledig. Dit is koortsachtig zwalken. Zoals zo vaak is de politieke wensdroom van gisteren vandaag al veranderd in harde realiteit. En er is dan geen enkele reden om foute wetgeving niet zo snel mogelijk om zeep te helpen. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Beleggers, verhuurders en huurders zijn niet geholpen met een overheid die zigzagt tussen paniek en propaganda. De woningmarkt heeft geen behoefte aan nog meer politieke willekeur. De woningmarkt heeft behoefte aan rust, zekerheid, vertrouwen én een betrouwbare overheid. Beleggers willen een oplossing voor de belastingroof in box 3 en herstel van het eigendomsrecht.

Maar dat is nu juist wat we niet hebben en ook niet gaan krijgen met deze mini-ingreep; een Mona-toetje dat nergens naar smaakt. Het gaat lang niet ver genoeg en is bovendien een klap in het gezicht van beleggers die hun bezit geheel tegen hun zin in van de hand hebben gedaan. Toen minister Hugo de Jonge zijn catastrofale aanval op de vrije huursector inzette waarschuwde Belang Van Nederland al dat dit een slagveld zou worden. Beleggers verlieten de markt, projectontwikkelaars stopten met bouwen, banken hielden de hand op de knip en woningcorporaties gaven aan het simpelweg niet te kunnen bolwerken. Huurders zagen hun tijdelijke huurovereenkomsten niet verlengd worden en het aanbod verdampte sneller dan Hugo kon vaccineren. En nu komt dezelfde overheid, na dit infarct veroorzaakt door de van collectivisme verstopte aderen van de samenleving, met het schaamrood op de kaken terug bij de vrije markt. ‘Mag het ietsje vrijer zijn?’ klinkt het plotseling. Maar de getergde en uitgerookte verhuurder trapt daar niet meer in. Waarom zou je investeren in woningen in een land waar je als ondernemer met één pennenstreek tot parasiet wordt verklaard en je bezit wordt gereduceerd tot speelbal van jaloerse bureaucraten in de Tweede Kamer die zelf geen bedrijf, geen vermogen en geen pensioen hoeven op te bouwen?

De nieuwe plannen van Keijzer, die een ‘opslag’ op middenhuur mogelijk maken in steden​ zijn, hoe welkom ook, niets anders dan een schaamlap voor het episch falen van de overheid. Terwijl eerder werd gepropageerd dat huren ‘betaalbaar’ moesten blijven, mag het nu opeens weer ‘iets meer zijn’. Mag dit dan ook ‘ex nunc’? Of alleen bij nieuwe huurovereenkomsten?

Aanbod en vraag – migratiesaldo is de crux

En laten we vooral niet vergeten wat de oorzaak is van deze explosieve huizentekorten: een desastreus migratiesaldo van 228.000 mensen in 2022. Dat zijn 228.000 extra mensen die allemaal ergens moeten wonen. Tel daarbij de ridicule stikstofpaniek die de nieuwbouw heeft stilgelegd, de energie-eisen die bouwen onbetaalbaar maakten, en het mortuarium op het maken van winst in box 3 en je hebt een perfect recept voor een structurele woningnood. Geen economische wet, geen marktfalen. Gewoon slecht bestuur. De combinatie van hoge belastingen, strenge regulering, negatieve framing en een onbetrouwbare overheid leidt altijd tot problemen, in casu tot de instorting van de woningmarkt.

Wooncrisis kan worden opgelost

En dat terwijl de oplossingen voor het oprapen liggen: voer een asielstop in, verminder immigratie en reduceer het aantal buitenlandse studenten. Nederland is vol en de draagkracht is bereikt. Zorg dat er meer mensen per vierkante meter gaan wonen door woningdelen vergunningsvrij te maken, de kostendelersnorm te schrappen en studentenhuizen weer toe te staan. Schrap alle overheidsregulering, zoals de Wet betaalbare huur en de Huurprijzenwet en gun partijen volledige contractvrijheid. Versnel vergunningsprocedures, stimuleer splitsen, optoppen en transformeren. En misschien dat dan op termijn het vertrouwen weer terugkeert en beleggers weer bereid zijn om in Nederland te investeren.

In plaats daarvan zien we een kabinet dat de verhuurmarkt eerst wurgt, dan huilt dat die het loodje legt, en vervolgens alsnog probeert te reanimeren met nieuwe minuscule aanpassingen. Volkomen in lijn met het kabinetsbeleid, maar het zal het tij niet keren. Vertrouwen op de woningmarkt bouw je langzaam op, maar het verdwijnt met één pennenstreek uit Den Haag. Dan moet je beginnen bij de basis: respect voor eigendomsrecht, voorspelbaar beleid en de bereidheid om ideologische dogma’s los te laten. Want laten we eerlijk zijn: het probleem is niet dat huren te hoog zijn. Het probleem is dat er te weinig woningen zijn voor de krimpende Nederlandse bevolking, plus de honderdduizenden immigranten. En zolang deze overheid blijft denken in beperkingen in plaats van mogelijkheden, in regulering in plaats van structurele terugtrekking uit de woningmarkt, zal de wooncrisis alleen maar dieper worden. Meer overheid betekent altijd minder woningen.

Zonder verstikkende overheidscontrole weer naar een florerende woningmarkt

We hebben een radicale koerswijziging nodig. Geen nieuwe minister met nieuwe lapmiddelen, maar een compleet nieuw politiek besef. Nederland moet weer een land worden waar bouwen beloond wordt, waar huurwoningen beschikbaar zijn, en waar de overheid haar kerntaken serieus neemt: veiligheid, infrastructuur en een betrouwbare rechtsstaat. Niet het beheren van iedere huurovereenkomst. Niet het controleren van ieder energielabel, iedere puntentelling en iedere woonsituatie. Het is tijd dat mensen het zelf weer mogen bepalen. In vrijheid en met verantwoordelijkheid. Het is tijd dat de overheid zich terugtrekt uit het leven en uit de portemonnee van verhuurders én huurders.