Polarisatie van rechtspraak in Nederland wordt beangstigend

De christelijke organisatie Civitas Christiana mag niet meer zeggen dat Rutgers, de architect van de Lentekriebels, schoolkinderen met sekslessen wil seksualiseren, pedofilie wil normaliseren en een ‘verleden van pedofiel activisme’ heeft. “Er is geen feitelijke basis om Rutgers in verband te brengen met pedofilie”, aldus oordeelde een rechter op 17 april 2025, tijdens een kort geding dat Rutgers had aangespannen tegen Civitas.

In de dagvaarding vertelt Rutgers dat het Civitas Christiana en Civitas’ website Gezin in Gevaar eigenlijk wilde negeren. De voornamelijk door de Nederlandse overheid gefinancierde organisatie veranderde van mening toen het ‘een tendens’ opmerkte van ‘wantrouwen richting de overheid, wetenschap en maatschappelijke organisaties’. Met het kort geding tegen Civitas wilde Rutgers die tendens helpen keren.

Of dat gaat lukken, valt nog te bezien. Civitas Christiana gaat door met het bekritiseren van Rutgers – “natuurlijk binnen de grenzen van de uitspraak”– en bekijkt of het die uitspraak kan aanvechten. Maar los van deze zaak is het Nederlandse pedofiliedossier inmiddels groot en ernstig genoeg om het vertrouwen van burgers in ‘de overheid, wetenschap en maatschappelijke organisaties’ ernstig te beschadigen. Geen rechterlijke uitspraak kan daaraan iets veranderen.

Pedofilielobby

Het is niet te ontkennen dat organisaties die pedofilie wilden normaliseren een rol speelden in de voorlopers van Rutgers. Dat speelden ze ook in andere organisaties. Hun invloed strekte zich uit tot vakbonden, politieke partijen en filantropische instellingen. En dat gebeurde in alle openheid. Die organisaties kregen het uiteindelijk zelfs voor elkaar dat pedofielen volgens de wet toegang konden krijgen tot kinderen vanaf twaalf.

Volgens de in 2022 overleden cultureel-antropoloog Gert Hekma is de pedofilielobby ontstaan in de vroege jaren zeventig, in de toen invloedrijke Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming (NVSH). Daar besloten psychiaters, journalisten en politici van vooruitstrevende signatuur dat het publieke imago van pedofielen moest worden opgepoetst. Aanleiding daarvoor was een uitzending van de talkshow Voor de vuist weg op 7 mei 1971, waarin presentator Willem Duys een moeder interviewde over de verkrachting van haar vierjarige dochter. Duys merkte op dat hij, als zijn kind zoiets zou overkomen, de verkrachter met eigen handen zou hebben doodgeslagen.

Als reactie op deze “haattaal die het publiek over pedofielen uitstortte”, bundelden pedofielen en hun sympathisanten hun krachten in werkgroepen binnen de NVSH. Ze publiceerden columns, artikelen en ‘studies’ die moesten aantonen dat pedofielen geen verkrachters waren, maar ‘gewone mensen’ die juist ontzettend veel hielden van kinderen. Pedofielen hadden uitsluitend op ‘basis van vrijwilligheid’ seks met kinderen. De kinderen vonden dat aangenaam en konden zich daardoor ontwikkelen, aldus de NVSH.

Steun

De pedofilielobby kreeg steun van de massamedia. In de Volkskrant verschenen in die periode artikelen met koppen als ‘Pedofiel: kind met de kinderen – Ouders reageren uit angst en onvermogen’ en ‘Pedofiele ervaring kind vaak positief’. Ook de publieke omroep liet zich niet onbetuigd. Op 28 oktober 1978 interviewde Koos Postema in Een groot uur U één van de drijvende krachten achter de pedofilielobby, de PvdA-senator Edward Brongersma.

Brongersma, die zelf in 1950 celstraf had gekregen voor seks met een minderjarige, had jarenlang in de Eerste Kamer gepleit voor legalisering van seksuele contacten tussen volwassenen en kinderen. In 1975 had koningin Juliana hem benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. In het programma zei Brongersma dat er “gelukkig heel veel pedofielen waren”. Gelukkig voor kinderen, bedoelde hij.

Brongersma richtte een jaar na de uitzending de Edward Brongersma Stichting op. Via die stichting financierde Brongersma studies naar seksuele relaties tussen volwassenen en jongeren. Na zijn dood veranderde die stichting in het Fonds Wetenschappelijk Onderzoek Seksualiteit (FWOS). Het FWOS financierde tientallen onderzoeken naar seksualiteit en jongeren, waarvan een aantal voor Rutgers. Die studies hadden echter geen betrekking meer op pedofilie.

Petities

Aan het einde van de jaren zeventig onderzocht een overheidscommissie onder leiding van Fred Melai of de wetgeving over de leeftijdsgrenzen voor seksualiteit moesten veranderen. De wet verbood seksueel contact tussen volwassenen en kinderen die jonger waren dan 16.

De pedofilielobby greep in 1979 het werk van de commissie aan om in een petitie te eisen dat die leeftijdsgrens zou verdwijnen. Onder de ondertekenaars bevonden zich de Rutgers Stichting, het Humanistisch Verbond, de JOVD, de NVSH, de PvdA, de linkse politieke partijen die later GroenLinks zouden vormen, een volledige faculteit van de UvA en het COC.

De petitie had geen effect. De commissie concludeerde in 1980 dat die grens 16 jaar moest blijven. Maar de geest was uit de fles.

Teleurgesteld maar nog steeds hoopvol startte het COC in 1987 een nieuwe petitie om volwassenen seksueel toegang te geven tot kinderen van twaalf jaar en ouder. Het COC ijverde weliswaar voor homorechten, maar onderhield in die periode nog banden met de pedofilielobby. Martijn, de in 2012 verboden vereniging die streefde naar ‘het bespreekbaar maken van en het streven naar acceptatie van ouderen-jongerenrelaties’, vergaderde regelmatig in panden van het COC. Op homomanifestaties was Martijn steevast aanwezig met een stand.

Op de lijst van ondertekenaars staan een keur aan maatschappijwetenschappers, filosofen, linkse politieke partijen, de onderwijsvakbond ABOP, de redactie van tijdschriften over jeugdzorg, de Stichting Kindertehuizen van Humanitas, kerkelijke organisaties, schrijvers van kinderboeken zoals Jan Terlouw en Miep Diekmann – en tussen twee haakjes ook de Rutgers Stichting.

In de jaren negentig ontkiemde dan eindelijk het zaadje dat de pedofilielobby had geplant. Op 15 oktober 1991 nam de Eerste Kamer een nieuwe zedelijkheidswet aan die volwassenen toestond om seks te hebben met kinderen van twaalf jaar en ouder. Er was wel een clausule ingebouwd waardoor kinderen of hun ouders met ‘klachten’ naar de politie konden stappen. Bijna alle partijen stemden voor. Alleen de Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP), de Reformatorische Politieke Federatie (RPF) en de Centrumdemocraten (CD) stemden tegen.

Kinderen vogelvrij

In 1998 publiceerde het Verwey-Jonker Instituut een rapport waarin de auteurs de som opmaakten van de nieuwe wetgeving. De hoofdauteur van het rapport, hoogleraar en D66-politica Jacqueline de Savornin Lohman, had in 1991 nog zelf voor de wetwijziging gestemd. Ze velde er desondanks een hard oordeel over.

De wetswijziging had volwassenen meer vrijheid gegeven en het leven van vooral kwetsbare kinderen gevaarlijker gemaakt, aldus het rapport. Kinderen dienden vaak geen klacht in omdat ze niet durfden of omdat ze afhankelijk waren van volwassenen “met andere belangen”. Al met al had de nieuwe wet ervoor gezorgd dat agenten misbruikte kinderen niet goed konden beschermen.

De media, die twintig jaar eerder nog zo positief over pedofilie hadden geschreven, hielden zich betrekkelijk koest over de gevolgen van de wetswijziging. Ook de bestuurlijke elites zwegen. Rechercheurs en een officier van justitie, die in het actualiteitenprogramma EO Tijdsein een boekje open wilden doen, kregen van hun superieuren nota bene een cameraverbod.

Keerpunt?

Het rapport van het Verwey-Jonker Instituut miste zijn doel echter niet. In 2002 stemde de Eerste Kamer voor weer een wetswijziging, waardoor de politie niet meer pas na een klacht van kinderen van 12-16 jaar of hun ouders konden optreden tegen volwassenen.

Op papier is de wetswijziging een keerpunt en een verbetering (of het dat in de praktijk ook was, is een ander verhaal). Het leek alsof er een einde was gekomen aan een lange periode waarin Nederland zich had laten leiden door een pedofilielobby. Die lobby had misschien voet aan de grond gekregen door de naïviteit van bestuurlijke en wetenschappelijke elites of door desinteresse. Maar nu was die tijd voorbij, zo leek het.

Toch jammer dat in 2020 de Internet Watch Foundation (IWF), een Britse organisatie die kinderporno opspoort, moest rapporteren dat maar liefst 71 procent van de wereldwijd gedetecteerde kinderporno op Nederlandse servers stond. Een veeg teken. Onder het oppervlak van de Nederlandse samenleving woekert de tumor die pedofilie heet kennelijk door.

Deugen was tot voor kort vooral financieel aantrekkelijk. Als het je lukt om met een universitaire opleiding in bijvoorbeeld sociologie of politicologie een goedbetaalde overheidsbaan zeker te stellen, dan kan er maximaal gedeugd worden. Een stuk of twaalf zonnepanelen op het dak waarvan iedereen denkt dat je dan ‘klimaatneutraal’ bent, elektrische auto omdat die ook ‘klimaatneutraal’ zou zijn en uiteraard de hele buurt de ogen uitsteken om als eerste het huis met subsidies te verbouwen om een heuse warmtepomp te installeren.

De eerste deugpunten verdampen met de warmtepomp, want oh jee, wat verbruiken die krengen een hoeveelheid stroom, dat stond niet in de bijsluiter! En dan ook nog die extreem dure stroom want met een warmtepomp schiet je al snel door het overheidsplafond heen. Bovendien vangt de overheid flink wat belasting op die stroom.

Volgende deugpunten die nu aan het verdwijnen zijn betreffen de elektrische auto. Iedereen weet onderhand wel dat die dingen verre van milieuvriendelijk, laat staan klimaatvriendelijk zijn. En dus gaan de subsidies er langzaam vanaf en zal er vanaf dit jaar zelfs wegenbelasting betaald moeten worden op die extreem zware dingen. Nog altijd met 75 procent korting om met 2.500 kilo een mens te transporteren, dat wel, maar onderhand is een benzineauto per kilometer goedkoper dan een elektrische, becijferde de ANWB. Bovendien zijn ze helemaal niets meer waard na 5 jaar, niemand wil die krengen nog, de afschrijving is hilarisch groot.

En de volgende deugpunten verdwijnen bij de zonnepanelen zodra de salderingsregeling wordt opgeheven. Niks ‘klimaatneutraal’, overdag belasten ze het elektriciteitsnet en zal ieder kilowattuur een paar centen opleveren, en ’s nachts komt de stroom voor de elektrische auto en de warmtepomp niet van het dak, maar van de kolen- en gasgestookte elektriciteitscentrale. En dat worden straks nog hele dure kilowattuurtjes!

En dan natuurlijk nog die met subsidie aangeschafte (hout)pelletkachel. Want bomen verbranden was goed voor het klimaat toch? In menige stad is men de stank van die deugstokers – die het niet voor het geld doen – meer dan zat, en dus komen er verboden waardoor die warmtepomp nog meer kilowattuurtjes erdoorheen gaat jagen om het huis aangenaam op temperatuur te houden.

Kortom, deugen wordt steeds duurder.

Het zal mij benieuwen welke nieuwe argumenten bedacht gaan worden om straks een gasgestookte cv-ketel en een benzineauto in het deugcircuit te krijgen, want geld was nooit de reden, het ging om het klimaat tenslotte. Toch?

Lane-assist is een typisch voorbeeld van Europese regeldwang die blootlegt hoe onzinnig Europese regelgeving op landelijk niveau kan uitpakken. Wat is ‘lane-assist’? Letterlijk vertaald is het een rijbaanassistent. Deze lane-assist houd je altijd binnen je rijstrook doordat de auto automatisch gaat tegensturen mocht een lijn of gestippelde lijn worden overschreden. Sensoren scannen continu de rijbaan en checken zo of de auto op koers blijft. Is de auto niet koersvast, dan stuurt lane-assist je keurig netjes terug naar het midden van de rijbaan.

Klinkt prachtig mocht je urenlang sturen op Route 66 van de oost- naar de westkust in Amerika en slaapneigingen krijgen. En dat zal ook een EU ambtenaar achter een bureau in Brussel gedacht hebben. En dus dacht die Europese ambtenaar dat het wel verplicht gesteld kan worden. Voorwaarde is wel dat iedere auto alleen nog maar elektrisch (drive by wire) stuurt, en niet meer met zo’n ouderwets systeem. En dan schrijf je het verplicht voor, voor iedere auto in heel Europa. En definitief uitschakelen van dat systeem maak je strafbaar. En daar stemmen dan allemaal EU parlementsleden vóór, uiteraard in de veronderstelling dat ze weer iets goeds voor de Europese samenleving hebben gedaan. Volgens de Brusselse wijsheid moet lane-assist het verkeer veiliger maken.

Aldus geschiedde, en sindsdien is in Nederland iedere nieuwe auto verplicht uitgerust met lane-assist. Maar wat wil het geval? In Nederland kent men wegcategorieën en op veel van die wegen wordt rekening gehouden met de alhier zeer populaire fietser. Aldus zijn er doorgaande wegen in dorpen die de linker- en rechterweghelft reserveren voor de fietser, vaak te herkennen aan het rode asfalt. De scheiding tussen de hoofrijbaan en het fietspad gebeurt door een stippellijn. De bedoeling is dat de fietser rechts van de stippellijn blijft, en de automobilist de stippellijn overschrijdt indien er geen fietser(s) zijn omdat de weg anders te smal wordt om een tegenligger te laten passeren. Heel normaal in Nederland. Hetzelfde wegprofiel kennen we ook buiten de bebouwde kom, dus fietsers van de hoofdrijbaan gescheiden door een stippellijn, die de automobilist overschrijdt als er geen fietser is.

Iedere automobilist met een nieuwe auto in Nederland wordt sinds de verplichte invoering van lane-assist geconfronteerd met het feit dat nog vóórdat hij of zij zijn of haar dorp of stad heeft verlaten de EU ambtenaren van Brussel al een paar keer volautomatisch aan zijn of haar stuur hebben getrokken. Gevolg is dat de automobilist uiteindelijk het systeem uitschakelt, het werkt immers averechts en kan er zelfs voor zorgen dat men een tegenligger júíst frontaal aanrijdt doordat de virtuele handen uit Brussel de auto automatisch weer naar het midden van de weg dirigeren, exact de plek waar een tegenligger zich een weg baant. Een geoefende automobilist start na verloop van tijd zijn auto, loopt vervolgens door de menustructuur heen (want van Europa mag het niet met één knopje uit te schakelen zijn) en schakelt lane-assist úít. Denkt hij of zij er pas later aan, dan volgen deze handelingen uiteraard al rijdende.

Het hoeft geen betoog dat dit de verkeersveiligheid juist negatief beïnvloedt. Iedere autobezitter met het Europese lane-assist vervloekt deze functie en wil niets liever dan dat de dealer het systeem definitief uitschakelt. Dat kan echter niet, de EU heeft dat verboden.

Zie hier een voorbeeld waarbij Europese regelgeving doorgedrukt wordt zonder rekening te houden met lokale invloeden die hier haaks op staan. Wilt u het via Den Haag weer gewijzigd krijgen? Wij wensen u veel succes, want voor de parlementariërs in Den Haag is Brussels wil namelijk wet. Het volgende? Ook dat is er al, iedere auto gaat vanaf 1 juni 2024 piepen, mocht u het in uw hoofd halen de toegestane snelheid te willen overschrijden. Om gek van te worden…