Prijsschieten op Nederlandse F-16’s

Wie maken deel uit van de elite in de VS die – vaak achter de schermen – bepaalt wat de president van de VS al dan niet uitvoert, hoe dat uitgevoerd wordt, wie daaraan meewerken en met welke effecten. In dit deel gaan we het hebben over de mix van militairen, politici en CEO’s van defensiebedrijven; het militair-industrieel complex. Binnen die militaire elite maken ongeveer 300 hooggeplaatste officieren jaarlijks de overstap naar de defensie-industrie.

Macht van de militaire elite in de VS

Volgens het boek ‘The New Power Elite’ van professor Heather Gautney ontleent de Amerikaanse regering een groot deel van haar macht aan de enorme omvang, geheimzinnigheid en het machtsmonopolie van het militair-industrieel complex. Dat complex bestaat uit een combinatie en samenwerking van een aantal multinationals uit de defensie-industrie zoals Boeing, Lockheed Martin en Northrop met het Pentagon, de CIA, huurlingenlegers en specifieke politici waaronder meerdere Amerikaanse ministers van Defensie.

Wisselwerking tussen politiek, militaire overheidsorganisaties en multinationals

Het boek van Gautney vermeldt meerdere casussen waarin het Amerikaanse bedrijfsleven direct samenwerkte met militaire overheidsorganisaties als Pentagon en CIA om zijn commerciële belangen in de wereld te beschermen, of de Amerikaanse wereldhegemonie te verdedigen.

Op pagina’s 95-105 van haar boek legt Gautney, aan de hand van bekende voorbeelden, uit hoe de CIA als privéleger werd ingeschakeld bij het bewaken van de belangen van multinationals – vooral actief in de energiesector en het bankwezen – uit de Fortune 500.

Een paar voorbeelden:

• In 1953 werd door de CIA een coup in Iran gefinancierd om de democratisch gekozen premier Mosaddegh te vervangen door Reza Pahlavi – de ‘Shah’ van Perzië – om daarmee de belangen van oliegigant BP zeker te stellen.
• Op pagina 96 van het boek wordt de rol van de VS bij de instandhouding van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime uitgelegd, net als de rol van de VS bij de oorlog in Cambodja in het begin van de jaren ’70.
• De Amerikaanse steun bij het verdrijven van de communisten uit het Indonesië in de jaren ’60, resulterend in een massamoord van bijna 1 miljoen Indonesiërs om de belangen van Amerikaanse bedrijven aldaar veilig te stellen.
• Steun van de CIA bij het omverwerpen van de Chileense regering van Allende in 1973 en vervangen door dictator Pinochet, ter bescherming van Amerikaanse belangen in kopermijnen.
• De 97 dagen durende bomaanvallen van de – door de VS geleide – NAVO op Kosovo in 1999 onder leiding van president Clinton.

Samenwerking tussen Amerikaanse CEO’s, de politiek en het leger

Een militaire interventie door de VS in het buitenland wordt doorgaans verklaard of goedgepraat, met termen als ‘herstellen van de democratie’, of (vroeger) ‘uitroeien van het communisme’.

In de meeste gevallen gaat het niet om edele motieven, maar platweg om geld en macht.

Om maar eens een paar hoofdrolspelers bij hun namen te noemen, volgens Gautney:

• Henry Kissinger domineerde bijna 50 jaar de relatie tussen CEO’s, het militair-industriële complex en de Amerikaanse en Europese politiek. Kissinger begint zijn loopbaan als adviseur van Nelson Rockefeller en bedacht later – samen met David Rockefeller – het plan om de regering van Chili omver te werpen in het belang van de familie Rockefeller. Deze familie bezat het merendeel van de Chileense kopermijnen die ze kwijt zouden raken als de Chileense regering deze zou nationaliseren. Later zou Kissinger samen met David Rockefeller de Amerikaanse tak van Bilderberg invullen en daarmee een belangrijke bijdrage leveren aan de vormgeving van de EEG, later de EU.
• Dick Cheney werd CEO van de Amerikaanse olie multinational Halliburton (50.000 fte) nadat hij minister van Defensie was geweest, om daarna weer vicepresident onder George Bush jr. te worden in de tijd (2001-2009) dat deze Iran binnenviel waarmee de belangen van zijn eerdere bedrijf Halliburton wederom werden gediend.
• Colin Powell, van gevierd Amerikaans generaal tot minister van Buitenlandse Zaken onder George Bush jr., was verantwoordelijk voor de Powell doctrine die inhield dat de VS alleen nog oorlog zou voeren tegen, of met landen, waarmee een financieel belang van de VS zou worden gediend. Vervolgens maakte hij zich schuldig aan de leugens over de ‘weapons of mass destruction’ in Irak waardoor de VS het land binnenviel, met olie als belangrijkste doel.
• Hunter Biden, de zoon van president Biden die zijn eigen vader inschakelde bij zijn werk voor het Oekraïense energiebedrijf Burisma.
• Larry Fink, (daar is hij weer) CEO van BlackRock die alle grote investeringen van de VS in Oekraïne coördineert. Hij weet zich daarbij gesteund door de inspanningen van de NAVO en het VS-leger inzake de oorlog in dat land.
• John Richardson, de hoogste baas – generaal – van de Amerikaanse marine, die bij Boeing als lid van de raad van bestuur in dienst trad, om vervolgens staatsopdrachten voor dit bedrijf in de wacht te slepen, net als zo’n 300 andere hogere legerofficieren die jaarlijks in dienst treden van een defensie multinational.

De VS spendeert jaarlijks bijna 1 biljoen dollar aan defensie, oftewel bijna 4 procent van het bnp. Dat heeft ertoe geleid dat veel oud legerofficieren hoogbetaalde topbanen bij Amerikaanse defensiebedrijven hebben en veel defensiebedrijven oud-politici in hun raden van bestuur. Een kwestie van belangenverstrengeling zeg maar. Eentje waarmee de Amerikaanse bevolking niets mee op schiet, maar wel de belastingen betalen waarmee dit circus wordt onderhouden.

Onze laatste aflevering over de Amerikaanse elite bespreekt de ‘celebrities’. Wat hebben beroemdheden als Oprah Winfrey, Taylor Swift met de verkiezingen voor een volgende president van de VS van doen?

Op 29 september 2024 ging Oostenrijk naar de stembus en koos overweldigend voor de rechtse anti-EU FPÖ. Die partij kwam met 29 procent van alle stemmen als grootste uit de bus en kan daarmee op 56 van de 183 parlementszetels rekenen. Ook in Oostenrijk wordt echter deze, op nationaal belang gerichte partij door de andere partijen geboycot; niemand wil er mee geassocieerd worden. Wat is er nog over van de Europese democratie als de bevolking een duidelijk andere richting wil dan de meeste politici?

De Oostenrijkse verkiezingen van 29 september

Volgens Euractiv, de website met nieuws over de EU, is er een nieuw tijdperk in Oostenrijk aangebroken nu de FPÖ daar – voor het eerst in haar geschiedenis – de grootste partij van het land is geworden.

Bijna 80 procent van de Oostenrijkse kiezers stemde zondag, waarbij de FPÖ als winnaar uit de bus kwam, twee procent boven de christendemocraten van bondskanselier Karl Nehammer. Hoewel de overwinning duidelijk is, is het niet genoeg om te regeren. Nehammer heeft al aangegeven niet met de FPÖ samen te willen werken. Dat geldt ook voor de derde grootste partij van het land; de socialistische SPÖ. Een verschijnsel dat we eerder al tegenkwamen in vele andere Europese landen en binnen de EU zelf.

Bron: ORF

De EU-verkiezingen van 6-9 juni 2024

Er zijn twee winnaars van de EU-verkiezingen die ieder 9 zetels erbij kregen, de Europese christendemocraten (EPP) en de Europese Patriotten (PvE) waartoe ook de PVV behoort. Dat leidde bij de EPP tot een totaal van 188 zetels en bij de PvE tot een totaal van 84 zetels, aldus deze EU-website.

Binnen de EU zijn de christendemocraten (EPP) en de socialisten (S&D) nog steeds de twee grootste partijen, maar de PvE staat nu op de derde plaats, doch wordt in alle commissies, overleggen en mogelijke samenwerkingen geboycot en verbannen, aldus deze (Duitse) reportage. Dat wordt door een aantal Europese parlementariërs als corruptie van het EU-systeem betiteld. Immers, als een partij opeens de derde grootste wordt binnen de EU, vervolgens het woord wordt ontnomen en lamgelegd, dan heeft dat helemaal niets meer met democratie te maken.

In de Franse politiek is een complete oorlog uitgebroken

Marine Le Pen kreeg tijdens de EU-parlementsverkiezingen maar liefst tweemaal zoveel stemmen als Emmanuel Macron. Volgens analisten van het blad Politico werd Macron op 6 juni 2024 “platgewalst” door de partij van Le Pen. Ongeveer een half uur nadat deze uitslag bekend werd, gooide Macron de handdoek in de ring en schreef nieuwe verkiezingen uit voor het Franse parlement op 30 juni en 7 juli 2024.

Daar bleek een plan achter te zitten.

In de eerste ronde (30 juni 2024) werd de positie van Le Pen haar partij bevestigd met een overweldigende eerste plaats. Na de tweede ronde waren de kaarten opeens volledig anders geschud en won ‘opeens’ de nieuwgevormde linkse coalitie Nouveau Front Populaire (NFP).

Nieuwszender Al Jazeera wist op 1 juli al te melden dat er een verbond tussen de linkse NFP en de partij van Macron werd gesloten om de partij van Le Pen van de eerste plaats te stoten op 7 juli. Dat plan is gelukt, maar leidde in die maand tot zulke heftige maatschappelijke onrust dat er voor een Franse burgeroorlog werd gevreesd door het Amerikaanse CNBC.

Op maandag 30 september ging de EU samen met de zittende macht in Frankrijk in de hoogste versnelling qua politieke vernietigingsdrang. Op die dag begon een proces tegen de partij van Marine Le Pen – Rally Nationale (RN) – wegens vermeende diefstal van EU-fondsen. De RN zou voor miljoenen euro’s van de EU achterovergedrukt hebben om haar eigen medewerkers te betalen. Als de rechters het met de aanklacht eens zijn, zou dit Marine Le Pen een gevangenisstraf van 10 jaar, een boete van een miljoen euro en het vijf jaar ontzeggen van het Franse staatsburgerschap inhouden. Daarmee; einde carrière Le Pen en geen mogelijkheid om mee te doen aan de presidentsverkiezingen in 2027.

Houdt de westerse ‘firewall’ tegen rechts stand?

Wereldwijd is er een strijd gaande tussen twee extreem tegenovergestelde maatschappijbeelden. Aan de ene kant staan de ‘globalisten’ met hun agenda gericht op klimaat, gendergelijkheid, financieren van oorlogen, uitbreiding van internationale handel, een mondiaal geleid financieel systeem, digitalisering van geld, centrale digitale waakhonden om ‘desinformatie’ in de kiem te smoren en een ‘wereldregering’ conform VN-model.

Tegenover die globalisten staan nationalisten, oftewel soevereinen die waarde hechten aan persoonlijke vrijheid, willen en kunnen beschikken over hun eigen land, cultuur en leven, een aversie hebben tegen censuur vanuit de overheid, felle voorvechters zijn voor democratie en felle bestrijders zijn van oorlogen zoals die zich nu afspelen op het wereldtoneel.

De groep ‘globalisten’ heeft momenteel nog – vooral in het Westen – de grootste macht, doch zie je deze steeds sneller verdampen. Daartegen wordt door hen verzet en strijd gevoerd. Dit gebeurt vooral via internationale instanties als de EU, VN en supranationale belangenclubs zoals het WEF, de Bilderbergconferentie, Trilaterale Commissie en met inzet van digitale technieken om de macht te handhaven.

Volgens dit artikel in de Engelse krant The Guardian, lukt het nog steeds overal in het Westen om de democratisch gekozen rechtse partijen uit te schakelen, of op een zijspoor te stellen, maar loopt de spanning wel op.

Wanneer gaat het hek van de dam en ontstaat maatschappelijke strijd?

Het artikel van The Guardian stelt dat de verkiezingen in de VS doorslaggevend zullen zijn bij het antwoord op de vraag of er een geweldsspiraal kan ontstaan in het Westen tussen globalisten en nationalisten. Als Trump wint, is de kans op een ontbranding van de strijd het grootst, aldus de Engelse krant.

Op 22 en 23 september 2024 vond in New York de VN Summit of the Future plaats: een belangrijke lakmoesproef voor de nieuwe wereldorde. Deze werd voorafgegaan door het plaatsen van 186 handtekeningen door regeringsleiders onder het Pact for the Future. Zeven landen weigerden te tekenen waaronder Rusland en Argentinië. Zij vinden dit pact respectievelijk in het belang van westerse lidstaten (Rusland), of alleen in het belang van een te vormen totalitaire wereld (Argentinië). Wat omhelst dit VN-plan en hoe dwingend is het?

Wat houdt het Pact voor de Toekomst in?

Volgens Joris Larik, universitair docent mondiaal bestuur aan de Universiteit van Leiden, vormt het Pact voor de Toekomst het hoogtepunt van een proces dat al vier jaar loopt; een moment van de waarheid voor een mondiaal VN-bestuur. Dat proces begon in 2020 met de VN 75 jaar-verklaring.

De Summit of the Future van dit jaar moest het plan produceren waarin die verklaring door de 193 lidstaten van de VN verder worden uitgewerkt. Een soort routekaart voor de toekomst van de internationale gemeenschap – het zogeheten Pact for the Future – dat dus onlangs werd getekend door 186 van de totaal 193 VN lidstaten.

Het Pact for the Future in de uiteindelijke versie is een vrij gedetailleerd document geworden van zo’n 40 bladzijden met in totaal 51 actiepunten. De vijf hoofdlijnen van het Pact zijn: duurzame ontwikkeling; internationale vrede en veiligheid; wetenschap en technologie; jongeren en toekomstige generaties en het transformeren van de wereld onder een mondiaal bestuur.

Binnen die vijf hoofdlijnen speelt het realiseren van VN Agenda 2030 een belangrijke rol, evenals het realiseren van de Sustainable Development Goals (SDG’s) van de VN. Beiden lopen momenteel namelijk achter op de planning van de VN.

Een uitgebreide uitleg over het bovenstaande is hier te vinden.

Het einddoel: een mondiaal bestuur oftewel wereldregering

Joris Larik windt er geen doekjes om: het Pact for the Future vormt een nieuw hoofdstuk in de vorming van het mondiaal bestuur. Een wereldregering is iets waartegen de Argentijnse regering fel gekant is. In het nieuwe Argentinië is geen plaats voor totalitaire internationale agenda’s, verklaarde de Argentijnse minister Sotelo in een bericht op sociale media, aldus de Buenos Aires Times.

Let wel, het VN ‘pact’ draait om een politiek document en niet om een internationaal verdrag, zo is te lezen op de website van de Universiteit van Leiden.

Er zijn al wel heldere ideeën over hoe de verschillende actiepunten uit het politieke ‘pact’ omgezet kunnen worden in concrete acties en – middels wetgeving – af te dwingen verplichtingen voor VN-lidstaten, met name financiële verplichtingen voor de rijkere lidstaten ten gunste van armere staten.

Hoe wordt de wereldregering verder vormgegeven?

Het Global Governance Innovation Network (GGIN) is de belangrijkste adviseur voor de VN inzake de realisering van de actiepunten uit het Pact for the Future.

Een belangrijk speerpunt van het GGIN is een directe samenwerking tussen de G20 en de VN bij het realiseren van het pact. De G20 bestaat uit de voltallige EU en 19 soevereine lidstaten die samen 85 procent van de wereldeconomie omvatten.

In 2009 verklaarde de G20 zichzelf tot het belangrijkste centrum voor internationale economische en financiële samenwerking. Binnen de G20 kunnen er afspraken gemaakt worden die in wetgeving omgezet kunnen worden en bindend zijn voor de ondertekenende lidstaten.

Het doel van een nauwere samenwerking tussen de VN en G20 is dan om sneller juridisch bindende afspraken te maken en zaken te kunnen coördineren tussen de G20, de algemene vergadering van de VN, de secretaris-generaal en ook directeuren van belangrijke instellingen zoals het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank, aldus de Universiteit van Leiden. Zodoende wordt een wereldregering vormgegeven.

Universitair docent Larik legt een voorbeeld uit van hoe die VN/G20-wereldregering uit kan pakken. De wereld loopt achter op schema om de VN Agenda 2030 te halen. Landen in het mondiale zuiden hebben daarvoor veel meer geld nodig. Het in overleg met de G20 toewijzen van VN-betaalmiddelen (SDR’s) kan daarbij helpen. Dat is echter een controversiële stap omdat deze toewijzing ten laste van de rijkere staten uit het globale noorden gaat.

De EU en Nederland zijn al ver bij de implementatie van het VN-pact

De EU heeft van meet af aan een bepalende rol in de Summit of the Future gespeeld, zoals te lezen is op deze website. Volgens die EU-website is dit een belangrijk instrument om de VN Agenda 2030 op tijd te kunnen realiseren, aangezien het momenteel achterloopt op de planning. Onderdeel van die Agenda 2030 is de EU Green Deal zoals op deze website te lezen is.

Behalve een volgende stap naar een mondiale regering, is het VN Pact for the Future dus ook van belang voor het tijdig realiseren van de VN Agenda 2030 en de EU Green Deal.

Nederland was er in december 2022 al vroeg bij met zijn Beleidskader Mondiaal Multilateralisme (BKM) dat gebaseerd is op het VN Pact for the Future en hier te lezen is.

Wat te verwachten als het Pact for the Future in wetgeving omgezet wordt?

Als de 51 actiepunten uit het Pact for the Future in EU-wetgeving omgezet worden, dan kan dat onder andere de volgende implicaties hebben:

• Westerse landen gaan betalen voor alle VN-klimaatdoelstellingen van armere lidstaten.
• Westerse landen gaan betalen voor het bestrijden van hongersnood in de wereld.
• Belastingen op CO2-uitstoot worden verder verhoogd, ook op privéuitstoot.
• Er worden meer ‘vrije handelsverdragen’ gesloten waardoor bescherming van nationale markten wegvalt.
• De juridische instituten van de VN krijgen veel meer macht.
• De oprichting van een eigen VN-leger dat burgers beschermt in tijden van oorlog.
• De VN gaat de centrale rol spelen bij het beheersen van regionale conflicten.
• De VN gaat wereldwijd terrorisme bestrijden.
• De VN gaat georganiseerde misdaad wereldwijd bestrijden.
• De VN gaat een centrale rol spelen bij wereldwijde ontwapening.
• De VN gaat een centrale rol spelen bij de mondiale ontwikkeling van innovatieprojecten.
• De VN gaat een leidende (wetgevende) rol in de wereld nemen zoals de EU dat momenteel doet voor haar 27 lidstaten.
• De VN gaat een centrale leidinggevende rol in de wereldeconomie nemen.
• De VN gaat uniforme regels opstellen voor de financiële wereld.

Kortom: de VN wordt een EU, maar dan veel groter, met als doel een centrale macht in de wereld te vormen. Dat wetende, begrijp je ook waarom een Bill Gates op de laatste VN-bijeenkomst handen liep te schudden.