De energiemarkt, van stabiele productie naar ‘wiebelstroom’

De gasprijzen in Nederland zijn een van de hoogste ter wereld en zijn om verschillende redenen zo extreem hoog:

1. Hoge energiebelastingen: Nederland heeft een van de hoogste energiebelastingen in de wereld. In 2025 wordt de energiebelasting op gas per m³ verlaagd van 0,7054 euro naar 0,69962 euro, maar dit blijft nog steeds significant hoog. Deze belasting is een belangrijke factor in de eindprijs die consumenten betalen. Bovendien wordt er 21procent btw geheven over de netbeheerkosten, wat de prijs verder opdrijft.
2. Geopolitieke factoren: De oorlog in Oekraïne en de daaruit voortvloeiende sancties tegen Rusland hebben de gasmarkt onstabiel gemaakt. Nederland importeert gas uit verschillende landen, waaronder Noorwegen en Qatar, maar de geopolitieke spanningen en de afhankelijkheid van deze import kunnen de prijzen doen stijgen.
3. Marktdynamiek en voorraadbeheer: De Europese gasvoorraden en de vraag naar gas kunnen fluctueren, wat invloed heeft op de gasprijzen. Hoewel de voorraden in 2024 goed gevuld waren, blijft de markt gevoelig voor schommelingen door aanbod en vraag, onderhoud aan gasinstallaties en de toename van LNG in Azië.
4. Beleidsmaatregelen en politieke belangen: Er zijn indicaties dat de hoge gasprijzen deels te maken hebben met overheidsbeleid om gasgebruik te ontmoedigen. Het Nederlandse klimaatbeleid en de belastingheffingen zijn ontworpen om de overgang naar duurzame energie te versnellen, wat gepaard gaat met hogere prijzen voor gasgebruik.
5. Contracten en tarieven: De variabele en dynamische contracten kunnen leiden tot hogere prijzen voor consumenten omdat ze directer reageren op marktschommelingen. In 2025 worden de variabele tarieven voor gas door diverse energieleveranciers verhoogd, wat de energierekening verder opdrijft.

Deze factoren gecombineerd zorgen voor de hoge gasprijzen die we in Nederland zien. Het is een complex samenspel van belastingen, marktdynamiek, geopolitieke spanningen en overheidsbeleid.

Politieke onwil

Nu zijn er een aantal factoren in bovenstaande opsomming waar de overheid geen invloed op heeft (2,3 en 5), en een paar juist wél, en die laatste zijn juist de oorzaak van de extreem hoge prijzen. Zonder de extreem hoge belastingen zaten we op gasprijzen zoals die gangbaar zijn in de ons omringende landen. Voornaamste dogma is het forceren van de energietransitie, en de overheid denkt deze te kunnen forceren door extreem hoge prijzen. Maar wat is het alternatief? De warmtepomp zeker niet, zoals inmiddels wel duidelijk is. Zijn er andere alternatieven? Nee! U bent als Nederlandse staatsburger aan de goden overgeleverd zodra u uw huis wil verwarmen. Onze eigen overheid gooit onze eigen gasputten dicht met beton en koopt 16 keer zo duur schaliegas in LNG-vorm van 5.000 kilometer verderop met schepen die varen op bunkerolie… snapt u het nog? Wij in ieder geval niet, en kunnen alleen maar concluderen dat ‘het klimaat’ wordt gebruikt als ordinaire inkomstenbron van deze overheid terwijl de burger geen kant op kan. Compenseren van burgers met een prijsplafond zoals vorig jaar is inmiddels verboden door de EU, dus u zult in 2025 moeten bloeden. En de warmtepomp? Deze onzinnige ‘klimaatmaatregel’, inmiddels erkend door de overheid, wordt u anno 2025 nog altijd wettelijk door de strot geduwd en in 2026 wordt het er niet beter op…

https://www.energievergelijk.nl/energieprijzen

https://www.gaslicht.com/energienota/verwachting-energieprijzen

https://www.anwb.nl/energie/verwachting-energieprijzen

https://www.nextenergy.nl/artikelen/verwachting-energieprijzen-2025

https://zichtopenergie.nl/prijsontwikkelingen/ontwikkelingen-aardgasprijzen/

https://pure-energie.nl/energieprijzen/gasprijs-per-m3/

De befaamde Intelligence Unit van het tijdschrift The Economist, bracht een rapport uit dat uitlegt hoe de klimaattransitie bijdraagt aan het aanzienlijk toenemen van spanningen in de wereld. Die spanningen kunnen bijdragen aan het versneld uitbreken van een wereldoorlog. Trek vooral je eigen conclusies, of beter nog; lees ‘The Global Green Subsidy Race’ van The Economist.

De Inflation Reduction Act (IRA) als een basis voor internationale spanningen

De IRA die in 2022 in de VS werd aangenomen en mede door BlackRock werd ontwikkeld, is de grootste wettelijke toewijzing voor klimaatfinanciering wereldwijd en markeerde een keerpunt in de manier waarop de groene transitie wordt gefinancierd. De wet kent subsidies toe voor een breed scala aan activiteiten om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Het grootste segment (161 miljard dollar, of 41 procent) gaat naar subsidies voor schone elektriciteit, met aanvullende subsidies voor decarbonisatie van onder andere de productie-, transport-, bouw-, landbouwsectoren.

De IRA-subsidies trekken wereldwijd innovatieve bedrijven en kennis naar de VS

De subsidies vanuit de IRA eisen een productie of inkoop van componenten uit de VS. Deze bepalingen hebben zowel kritiek als imitatie van de westerse bondgenoten van de VS opgeleverd. De EU, Japan, Australië en andere westerse bondgenoten hebben hun bezorgdheid geuit dat de beschikbare Amerikaanse geldpot snelgroeiende en innovatieve schone-energie-industrieën vanuit hun landen naar Noord-Amerika zal verplaatsen. Daarbij speelt voor de EU nog mee dat de Amerikaanse energieleveringen (vooral LNG) driemaal zoveel kosten als de vroegere Russische leveringen.

Als reactie op de Amerikaanse IRA heeft een reeks landen daarom wetgeving ontwikkeld die vergelijkbaar is met de IRA. Het meest opvallend is dat de EU haar eigen regels voor staatssteun heeft versoepeld via het Green Deal Industrial Plan, en de Net-Zero Industry Act (NZIA) waarmee EU-lidstaten Europese subsidies ontvangen om buitenlandse staatssteun te evenaren als ze geloofwaardig kunnen maken dat bedrijven anders naar de VS zouden verhuizen. Frankrijk heeft al gebruikgemaakt van deze EU-regels om 25 tot 40 procent van de investeringen in groen kapitaal te subsidiëren. Duitsland blijft echter bedrijven naar de VS verplaatsen.

China heeft de grootste voorsprong in kennis en materialen voor de groene transitie

Volgens de analyses van The Economist is China de wereldleider in de productie van veel groene technologieën, waaronder fotovoltaïsche zonne-energie (PV) en lithium-ionbatterijen voor de productie van elektrische auto’s. The Economist verwacht dat China de dominante fabrikant blijft voor de meeste van deze technologieën tot 2030. Dit zal China’s positie in de wereldeconomie verder versterken, iets dat de VS moeilijk kan accepteren.

Bron: The Economist Intelligence Unit

De geopolitieke industriële strategie van de VS

De toeleveringsketen van kritieke grondstoffen wordt door westerse beleidsmakers meer gezien als een geostrategische noodzaak dan het productieproces, aldus The Economist. Daarbij frustreert het de westerse strategen – onder leiding van de VS – dat China ook hierin de dominante speler is.

Het gaat met name om de toeleveringsketens van kobalt, lithium, nikkel, grafiet en zeldzame aardmetalen, die geopolitieke spanningen veroorzaken tussen het Westen en China. ​​De leveringszekerheid van deze materialen is voornamelijk in handen van de Chinezen. In deze context moet er ook gekeken worden naar de toenemende dreiging van een oorlog in plaats van alleen de strijd om Taiwan.

De VS heeft inmiddels overeenkomsten getekend met Japan, Australië en het VK om exportheffingen op kritieke mineralen af ​​te schaffen en de coördinatie bij het sourcen van deze mineralen bij de VS te leggen. The Economist verwacht dat er in de komende tijd eveneens een soortgelijke deal tussen de VS en de EU zal volgen. De onderhandelingen hierover zijn reeds gestart.

Oekraïne als alternatieve leverancier van kritische grondstoffen voor de transitie

Het is bij Indepen al vaker voorbijgekomen; het grote belang van Oekraïne voor de toekomst van de EU en de klimaattransitie. De Republikeinse senator en partijgenoot van Trump, Lindsey Graham, werd in juni geïnterviewd door nieuwszender CBS. In dat interview meldt hij een aantal feiten die door Yale universiteit in kaart zijn gebracht, waaronder de voorraad kritische grondstoffen voor de groene transitie van het westen ter waarde van 12 biljoen dollar.

Het probleem bij de bodemschatten van Oekraïne is dat deze grotendeels in het door Rusland bezette gebied van de Donetsk liggen en daarom ontoegankelijk zijn voor het Westen en zijn zo felbevochten klimaattransitie.

De Derde Wereldoorlog wordt een oorlog op drie fronten – aangevoerd door de VS

Op 17 augustus 2024 kwam het toonaangevende Amerikaanse blad Fortune met de conclusie dat de VS zijn militair materieel en personeel aan het voorbereiden is op een tweefronten oorlog met Rusland en China, die uit te breiden moet zijn tot een oorlog met Iran als derde front.

Op 14 augustus 2024 kwam het Amerikaanse militaire blad The National Interest met een soortgelijke analyse als in Fortune.

In het licht van de westerse klimaatambities en de door de VS nagestreefde wereldhegemonie, is het niet verassend dat overal in de EU voorbereidingen worden getroffen voor de start van een Derde Wereldoorlog. Nog even snel voordat Trump aan de macht komt.

Het lijkt een logische volgende stap als vervolg op de volstrekt mislukte globalisering die in de jaren ’90 door de VS in gang zijn gezet en die de economische macht van die VS in de wereld heeft doen verschuiven naar China.

Een laatste – en wellicht allerlaatste stap voor de start van een Derde Wereldoorlog – is de recente escalatie met het afvuren van Amerikaanse en Engelse langeafstandsraketten op Russisch grondgebied. Ook de nieuw door Rusland ontwikkelde Oreshnik ultrasonische raket blijkt daar geen stop op te kunnen zetten, nu de NAVO op 26 november 2024 heeft besloten de raketaanvallen op Rusland voort te zetten. Op dezelfde dag werden twee nieuwe aanslagen met Amerikaanse raketten op Rusland ingezet. Rusland bereidt zich nu voor op een tegenaanval. Op 27 november 2024 besloot de Duitse regering tot het sluiten van het Duitse kantoor van de Russische staatstelevisie in Berlijn.

De voorbereidingen voor een laatste escalatie worden in hoog tempo getroffen, voordat Trump het Witte Huis betreedt.

Zoals Ronald Plasterk op subtiele wijze aan Rob Jetten duidelijk maakt dat hij een onwetende was op notabene zijn eigen departement, zo wordt langzaamaan ook bij de burger duidelijk dat álle ‘klimaatmaatregelen’ worden opgedrongen door onwetenden en regelrechte onzin zijn. Zoals bijvoorbeeld gesubsidieerde biomassacentrales waarmee 10 procent meer CO₂ ten opzichte van een kolencentrale de lucht wordt ingeblazen. Of de warmtepomp die helemaal geen gas bespaart omdat de benodigde elektriciteit uit een gasgestookte elektriciteitscentrale komt. Of de op subsidie draaiende, niet te recyclen windmolens.

De vraag is alleen of het journalisten lukt om in eenvoudige Jip & Janneke-taal uit te leggen waaróm het onzin is. En dat is nogal een dingetje, want zodra het onderwerp aan de orde komt is de boodschapper volgens de voorstanders van al deze onzin een ‘klimaatontkenner’, niet deskundig genoeg op welk vakgebied dan ook of welk ander verzonnen oordeel dan ook. Een inhoudelijke discussie is simpelweg onmogelijk. Ook getallen zeggen de voorstanders echt helemaal niets, en dus herhalen ze met droge ogen de doelstelling: 0,000036 graden minder opwarming van de aarde bijvoorbeeld. De bèta’s onder ons noemen dat ‘nul’ of ook wel een meetfout. Toch wil Indepen de navolgende uitleg u niet onthouden: de waanzin van een volledig elektrische auto.

Accu’s laden: hoe sneller, hoe beter

Nederland is inmiddels bezaaid met laadstations. 152.000 publieke laadpalen, en bijna 5.000 publieke snelladers. ‘Hoe sneller, hoe beter‘ tenslotte. Tijd is geld. Bij snelladen laad je met een vermogen van minimaal 50 kilowatt (kW), maar meestal meer. Zogenaamde ‘supersnelladers’ hebben een vermogen van tot wel 350 kW. Een laadpaal thuis levert een vermogen tussen de 3,7 en 11 kW, terwijl een laadpaal op straat goed is voor vermogens tussen de 11 en 22 kW. Via het stopcontact laad je met een vermogen van 2,3 kW. De ‘k’ staat voor kilo en betekent 1.000, dus 350.000W bij een supersnellader. Onze overheid noemt een dergelijk snellaadstation ‘duurzame bewustwording’ overigens…

Vermogen en verbruik in perspectief geplaatst

Hoe realistisch die ‘duurzame bewustwording’ van de overheid is, maken we duidelijk door het in perspectief te plaatsen. Sinds 2017 is er een wet die bepaalt dat uw stofzuiger maximaal een motorvermogen van 900 Watt mag hebben, dat is 0,9 kW. Staat de stofzuiger op vol vermogen een uur aan, dan verbruikt deze 0,9 kilowattuur (kWh). De Tesla Model 3 op de oprit heeft een vermogen van 208 kW (231 stofzuigers) en verbruikt 14,2 kWh per 100 kilometer, dat is dus equivalent aan 15,7 stofzuigers die een uur aanstaan. In het ene geval bent u 100 km verder gekomen, in het andere geval is uw huis onderhand vacuüm gezogen.

Kijkt iemand met een rijtjeshuis op zijn jaarafrekening energieverbruik dan blijkt dat hij gemiddeld op jaarbasis uitkomt op 2.640 kWh. Dat is evenveel als een Tesla die 12,5 uur lang plankgas rijdt en de rest van het jaar stilstaat. Een gemiddelde woning verbruikt 1,25 kW, dat is de optelsom van uw wasmachine, tandenborstel, cv-ketel, stofzuiger, computer, tv, kortom, alles wat stroom verbruikt.

Staat er thuis een laadpaal, dan heeft deze een vermogen van 3,7 tot 11 kW. Als deze een uurtje een elektrische auto staat op te laden dan is dat dus het 3- tot bijna 9-voudige van het huidige verbruik! Zou bijvoorbeeld in een straat van 8 woningen iedereen een thuislaadstation hebben, dan krijgt de netbeheerder te maken met een 3- tot bijna 9-voudig hoger verbruik van 8 woningen, mochten alle auto’s gelijktijdig opgeladen worden, dus 24 tot 72 keer meer verbruik door slechts 1 kleine straat! Doorgerekend is 1 gemiddelde laadpaal op straat van 16,5 kW (het gemiddelde van 11 en 22 kW), gedeeld door 1,25 kW (verbruik gemiddelde woning), equivalent aan 13,2 woningen, en een supercharger van 350 kW is dus equivalent aan 280 huizen! En staan er 6 op een rijtje langs de snelweg, dan is dat equivalent aan 1.080 woningen! Op deze site vonden we een leuke tabel:

Doelstelling van de overheid is om in 2028 of 2030 iedereen aan de elektrische auto te krijgen. Maar hoe dan? Ons wagenpark telt 9,2 miljoen personenauto’s. Als 10 procent volledig elektrisch zou zijn, dus 920.000 auto’s, dan klapt het onderliggende elektriciteitsnetwerk aangezien de vraag veel groter wordt dan het aanbod. Op dit moment is 14 procent van het wagenpark elektrisch, volledig en hoofdzakelijk hybride tezamen. Daarmee bewegen wij ons op de rand van het mogelijke en vandaar dat distributiebedrijven inmiddels moord en brand schreeuwen. Bedrijven maar ook particulieren kunnen nu al niet meer aangesloten worden op het net; het net kan het simpelweg niet aan. Doelstelling van de overheid is echter 100 procent volledig elektrisch, nog 86 procent te gaan dus, bovendien hybrides er nog uitwerken en dat is ook al een volstrekte utopie. Tot welke ridicule ‘oplossingen’ dit leidt kon u eerder al lezen.

Auto-industrie gaat kapot aan volledig elektrische auto

Bij de auto-industrie is inmiddels doorgedrongen dat de focus op elektrisch vervoer hen aan de rand van de afgrond heeft gebracht, de klant wil het simpelweg niet. Volkswagen sluit in zijn eigen Heimat maar liefst drie fabrieken, Porsche verkeert in zwaar weer en is in versneld tempo benzine-varianten op de markt aan het brengen, Mercedes-Benz steekt een dikke middelvinger op naar Brussel en (her)introduceert een uitermate milieuvriendelijke diesel in de E-klasse en BMW wint zelfs de eerste prijs met een diesel voor ‘das Goldene Lenkrad 2024’, de hoogst haalbare automotive-prijs in Duitsland. BMW laat daarbij twee elektrische auto’s achter zich.

Onwetende politiek leeft in utopie

Was dit allemaal te voorzien? Uiteraard! Iedereen wist dat het Nederlandse stroomnetwerk een dergelijke transitie in dit tempo niet zou aankunnen. Elektrisch vervoer is een deeloplossing, maar wordt gepresenteerd als de hoofdoplossing. En de onwetende politiek gaat vervolgens de meest absurde regelgeving proclameren: dieselverboden, benzineverboden, emissievrije zones en ga zo maar door. Het zijn volstrekt onuitvoerbare dwangneuroses van politici die van toeten noch blazen weten. Gefinancierd zijn deze dwangneuroses door de burger, door allerhande belastingen te heffen waardoor de Tesla-rijder bestaansrecht heeft. De belastingontduikende elektrische rijder is gepamperd door deze overheid, terwijl de doelstellingen altijd al onrealistisch en onhaalbaar waren. Als gevolg hiervan ligt de auto-industrie inmiddels aan het infuus, want er is geen droog brood mee te verdienen. De inruilprijzen van volledig elektrische auto’s zijn dramatisch, niemand wil ze na vier of vijf jaar nog rijden. En nog altijd houden ze in Den Haag en Brussel vol, iedereen zal en moet aan de elektrische auto. In welke utopie leeft de politiek eigenlijk?