Waarom burgers het vertrouwen in de politiek kwijt zijn?

Tijdens een recent debat over het VN Pact voor de Toekomst in de Tweede Kamer, verkondigde Reinette Klever – minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp – een aantal flagrante leugens over de wijze waarop dit VN-pact tot stand is gekomen. Zulke leugens schaden wederom ons vertrouwen in de kwaliteit van Nederlandse politici. Wat klopt er niet aan de beweringen van Klever?

De beweringen van minister Klever

In de hieronder bijgevoegde filmclip is Kamerlid van Houwelingen in debat met Klever over de ondertekening van het VN Pact voor de Toekomst door Nederland. Nadat van Houwelingen heeft gevraagd hoe die ondertekening vorm heeft gekregen, antwoordt Klever:

1. “Vaak hebben VN-toppen een uitkomstendocument, dat is een politieke verklaring waar alle lidstaten het over eens zijn geworden. En het Pact for the Future is op zondag 22 september met consensus Dat wil zeggen dat geen enkele van de 193 lidstaten in de zaal bezwaar aantekenden.”
2. “Alle 193 lidstaten, inclusief Argentinië hebben ingestemd en daarmee is de verklaring unaniem en met consensus aangenomen.”
3. “Ja voorzitter, alle 193 landen hebben ingestemd en Argentinië heeft ook geen stemverklaring gegeven. Ze hebben later in de media wat anders gezegd, maar het is unaniem aangenomen.”

Argentinië aan het woord over het VN-pact

De tweede grootste krant van Argentinië – Buenos Aires Herald – schrijft dit op 23 september 2024: “Argentinië weigerde zondag een belangrijk pact van de Verenigde Naties te onderschrijven dat lidstaten verplicht tot actie op het gebied van onder meer vrede, armoede, klimaatverandering en gendergelijkheid.”

In het artikel verklaart de minister van Buitenlandse zaken, Diana Mondino, dat Argentinië weigerde dit pact te ondertekenen omdat haar land veel waarde hecht aan het beschermen van de economische soevereiniteit en het verdedigen van privébezit van burgers.

Een andere Argentijnse krant noemt in dit artikel het VN Pact zelfs “totalitair” als argumentatie waarom de Argentijnse regering heeft geweigerd om in te stemmen.

Tijdens zijn toespraak tot de VN op 24 september 2024 motiveerde de president van Argentinië zelf waarom zijn land het VN-pact niet wil bekrachtigen. Die toespraak is hier te vinden op het YouTube kanaal van de VN zelf. Aan het einde – op 13:34 – spreekt Javier Milei zijn afwijzing voor het VN-pact uit.

VN Pact for the Future aanvaard, maar niet in consensus

Volgens dit artikel op de website van persbureau TASS, was er geen sprake van consensus bij het aannemen van het VN Pact for the Future. Russisch minister van Buitenlandse Zaken –Sergey Lavrov zegt daarin:

“Ik wil iedereen eraan herinneren dat er tijdens het werk aan het Pact voor de Toekomst geen enkele onderhandelingsronde is geweest met de deelname van alle delegaties. Dit is ongekend, vooral omdat we een paar jaar geleden hebben ingestemd met het aannemen van dit pact middels consensus.”

Op haar eigen website legt de VN uit hoe de procedure om tot consensus te komen geregeld is. Deze procedure is volgens de bronnen in dit artikel met voeten getreden door de VN zelf.

Wat zegt The United Nations Correspondent hierover?

Op deze website zijn de antwoorden te vinden die minister Klever had moeten geven als eerlijk antwoord op de Kamervragen. De website van The United Nations Correspondent bevat de belangrijkste journalistieke producties over het werk van de VN.

Op die site is het volgende te lezen over het inmiddels beruchte VN Pact for the Future:

1. “De zeven landen die tegen de goedkeuring van het pact stemden zijn Rusland, Wit-Rusland, Nicaragua, Noord-Korea, Iran, Syrië en Soedan.” Deze tegenstemmers worden nogmaals bevestigd in dit artikel van Al Jazeera.
2. Tot de 15 landen die zich van stemming onthielden, behoren onder andere China, Cuba, Irak, Laos, Maleisië, Pakistan, Saoedi-Arabië en Sri Lanka.
3. “Het besluit om het 56 pagina’s tellende pact aan te nemen werd in de Algemene Vergadering van de VN genomen zonder stemming … ”

Waarom liegt een PVV-minister over het Pact for the Future?

Vergelijken we bovenstaande informatie met die van Klever, dan blijkt:

• Dat niet alle lidstaten het eens waren.
• Dat er geen consensus was tussen alle lidstaten.
• Dat er zeven lidstaten bezwaar aan hebben getekend en 15 zich van stemming onthielden.
• Dat het pact – gezien die zeven bezwaren en vijftien onthoudingen – is aangenomen zonder stemming en wel op een wijze die in strijd is met de normale procedure die de VN hanteert bij een zogenaamde consensusprocedure.

Maar waarom zou de VN een normale consensusprocedure niet hebben gevolgd en een PVV-minister hebben gelogen over de gang van zaken? De Canadese staatsomroep CBC heeft wellicht het antwoord op de eerste vraag: de VN hanteert een dubbele standaard waarbij het primair de belangen van het Westen dient en die van de rest van de wereld aan zijn laars lapt. Dat is, met voorbeelden van die dubbele standaard, hier te lezen.

Waarom een PVV-minister onwaarheden verkondigt over de wijze waarop het VN-pact tot stand is gekomen – en daarmee de VN-plannen verdedigt – is bijzonder moeilijk te begrijpen als je het PVV-verkiezingsprogramma er nog eens op na leest. Op pagina 23 daarvan staat: “Terugtrekken uit het VN-Klimaatakkoord”. Die belofte lijkt de PVV inmiddels te zijn vergeten.

Door het ‘Pact for the Future’ te ondertekenen bij de Verenigde Naties haar Summit of the Future, zetten Nederlandse diplomaten ook de deur open voor ‘kinderrechten’. Kinderen en ongeboren mensen (‘toekomstige generaties’) worden in dat pact als ‘Veranderingsagent’ geschetst die volwassen VN-politiek helpen doordrukken.

Het voorstel uit dit pact om een noodregering op te tuigen onder VN-leiding, een ‘Emergency Platform’ werd op het allerlaatste moment afgezwakt. Wat volledig overeind bleef was een verklaring die uniek is in de historie van de Verenigde Naties. Een ‘Declaration on Future Generations’. Met die verklaring worden mensenrechten uitgebreid naar mensen die niet zijn geboren.

De preambule stelt namelijk “dat toekomstige generaties alle generaties zijn die nog niet bestaan, maar die deze planeet zullen be-erven”. De declaratie hangt vervolgens aan die ongeborenen een zorgplicht voor overheden die het pact ondertekenen. De verklaring is dus een andere manier om te stellen dat ‘het milieu’ harder juridisch verankerd moet raken in (inter)nationale wetgeving.

Daarnaast onderstreept de VN het belang van kinderen als activisten, die haar agenda helpen realiseren. Die noemt het pact ‘Agents of Change.’ Kinderen zouden een brugfunctie vervullen tussen volwassenen en de ongeborenen. De Declaratie biedt zo een diplomatieke grond voor kinderinspraak, wat zij definiëren als “de behoefte aan dialoog met en deelname van kinderen in het besluitvormingsproces, om de belangen van toekomstige generaties veilig te stellen”.

In de praktijk neemt de zeggenschap van ouders over hun kind af, naarmate ‘de Staat’ zich ontfermt over ‘rechten’ voor kinderen en mensen die nog niet bestaan. De lobby van links om de stemgerechtigde leeftijd te verlagen naar zestien jaar vormt een verlengstuk van die van de VN afkomstige denkwijze. Daarnaast moeten volwassenen nu al aan hun twaalfjarige kind toestemming vragen om in hun medisch dossier te mogen kijken. Of dochterlief bijvoorbeeld niet al aan ‘de pil’ is, of dat ze een ‘vaccinatie’ tegen baarmoederhalskanker nam.

Kinderen ‘missend hoofdstuk’

Er bestaat al sinds 1989 een VN-verdrag dat opdraagt om rechten voor kinderen te eerbiedigen. Nieuw is dat Nederlandse diplomaten – aldus de website kinderrechten.nl – een nieuw VN-protocol aannamen: “Het derde en nieuwste protocol biedt extra mogelijkheden om een klacht in te dienen tegen een staat bij de schending van kinderrechten. Vooralsnog is Nederland alleen lid bij de eerste en tweede facultatieve protocollen. Recent heeft Nederland besloten om ook lid te worden bij het derde facultatieve protocol.”

Er ontstaat zo in Nederland dus een juridische grond, om natiestaten aan te klagen voor VN-politiek. De lobby voor kinderrechten komt dus niet van onderop, van kinderen zelf, maar top-down, uit VN-burelen en diplomaten bij ministeries als Buitenlandse Zaken. De elite in Nederland maakt zich al meer dan tien jaar hard voor kinderstemrecht.

Laurentien van Oranje richtte vanwege ‘kind-inclusie’ – mobilisatie van kinderen voor volwassen politiek – de Missing Chapter Foundation (MCF) op in 2009. Haar stichting beijvert kinderinspraak in politiek en bedrijfsleven, via een ‘Raad van Kinderen’, en een vragenuur voor kinderen in de Tweede Kamer.

Opmerkelijk is dat Laurentien – net als de Verenigde Naties – kinderen als ‘change agent’ noemt:

“Beslissingen worden toekomstbestendig door de stem van kinderen serieus te nemen. Hun denkkracht en rol als change agent is nu een ontbrekend hoofdstuk in besluitvorming.” Laurentien haar MCF is gevestigd in het Vredespaleis. Dat paleis van de Carnegie Foundation huisvest tegelijk het Internationaal Gerechtshof van de Verenigde Naties.

De lobby voor ‘toekomstige generaties’ in Nederland wordt gefinancierd door miljardairs, zoals via de Goldschmeding Foundation (Randstad Uitzendbureau). Zij zijn hoofdfinancier van een in 2016 opgerichte lobbyclub ‘Lab Toekomstige Generaties’. Dat Lab beijvert de opname van ‘recht op schoon milieu’ in artikel 1 van de Grondwet. De lobby voor ‘inclusie’ van ‘toekomstige generaties’ gaat terug tot de oprichting van de World Future Council (2007), een satelliet van de Club van Rome.

‘Kinderrecht-activist’
Het Pact for the Future is vooralsnog niet juridisch bindend voor lidstaten. Dergelijke verdragen zijn echter niet zonder consequenties voor Nederland. Ze beginnen als ‘soft law’ (het VN-klimaatverdrag in 1992) maar eindigen in beleid en regulering, waarop juridische actiegroepen en stichtingen (denk aan Urgenda) kunnen inhaken.

Eerder in 2015 was al het ‘Akkoord van Parijs’ getekend door EU-lidstaten en de Verenigde Staten. Daaruit komt de huidige honderden miljarden euro’s kostende Klimaatwet voort, en de Brusselse Green Deal van Frans Timmermans.
De contouren voor een sterkere lobby voor ‘kinderrechten’ tekenen zich nu al af. Ambtenarij van het ministerie van Buitenlandse Zaken en hun stichtingen (ngo’s) vierden woensdag 25 september ‘SDG Action Week’ in een uitverkochte Jaarbeurs in Utrecht.

SDG staat voor de 17 ‘duurzame’ ontwikkelingsdoelen (Sustainable Development Goals) van de onderliggende 2030 Agenda van de VN. Burgemeester Sharon Dijksma tilde een heuse ‘kinderrecht-activist’ het podium op, de zestienjarige Lars Westra uit Nijmegen. Deze zou met andere kinderen een ‘eigen’ boek samenstellen, ‘Het Recht op een Stem’.

Daarin bepleiten ze de politisering van kinderen, tot inspraak in de Tweede Kamer aan toe. Laurentien van Oranje nam op 23 november 2023 het eerste exemplaar in ontvangst. De ‘change agent’ Lars Westra kreeg medewerking van hoogleraar ‘Kinderrechten’ Ton Liefaard en D66-coryfee Jan Terlouw. Ook het recht op het voeren van procedures zou blijk geven van gezonde ‘jeugdparticipatie’, aldus de leus van Westra ‘Ik wil ook aanklagen, waarom mag dat niet’.

Er lijkt dus al een nieuw Urgenda voor ‘kinderrechten’ in de maak, waarmee actiegroepen via de rechter linkse VN-politiek helpen opleggen. Bijvoorbeeld, wanneer die politiek via het stemrecht van volwassenen bij verkiezingen wordt geblokkeerd.

Wie maken deel uit van de elite in de VS die – vaak achter de schermen – bepaalt wat de president van de VS al dan niet uitvoert, hoe dat uitgevoerd wordt, wie daaraan meewerken en met welke effecten. In dit deel gaan we het hebben over de mix van militairen, politici en CEO’s van defensiebedrijven; het militair-industrieel complex. Binnen die militaire elite maken ongeveer 300 hooggeplaatste officieren jaarlijks de overstap naar de defensie-industrie.

Macht van de militaire elite in de VS

Volgens het boek ‘The New Power Elite’ van professor Heather Gautney ontleent de Amerikaanse regering een groot deel van haar macht aan de enorme omvang, geheimzinnigheid en het machtsmonopolie van het militair-industrieel complex. Dat complex bestaat uit een combinatie en samenwerking van een aantal multinationals uit de defensie-industrie zoals Boeing, Lockheed Martin en Northrop met het Pentagon, de CIA, huurlingenlegers en specifieke politici waaronder meerdere Amerikaanse ministers van Defensie.

Wisselwerking tussen politiek, militaire overheidsorganisaties en multinationals

Het boek van Gautney vermeldt meerdere casussen waarin het Amerikaanse bedrijfsleven direct samenwerkte met militaire overheidsorganisaties als Pentagon en CIA om zijn commerciële belangen in de wereld te beschermen, of de Amerikaanse wereldhegemonie te verdedigen.

Op pagina’s 95-105 van haar boek legt Gautney, aan de hand van bekende voorbeelden, uit hoe de CIA als privéleger werd ingeschakeld bij het bewaken van de belangen van multinationals – vooral actief in de energiesector en het bankwezen – uit de Fortune 500.

Een paar voorbeelden:

• In 1953 werd door de CIA een coup in Iran gefinancierd om de democratisch gekozen premier Mosaddegh te vervangen door Reza Pahlavi – de ‘Shah’ van Perzië – om daarmee de belangen van oliegigant BP zeker te stellen.
• Op pagina 96 van het boek wordt de rol van de VS bij de instandhouding van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime uitgelegd, net als de rol van de VS bij de oorlog in Cambodja in het begin van de jaren ’70.
• De Amerikaanse steun bij het verdrijven van de communisten uit het Indonesië in de jaren ’60, resulterend in een massamoord van bijna 1 miljoen Indonesiërs om de belangen van Amerikaanse bedrijven aldaar veilig te stellen.
• Steun van de CIA bij het omverwerpen van de Chileense regering van Allende in 1973 en vervangen door dictator Pinochet, ter bescherming van Amerikaanse belangen in kopermijnen.
• De 97 dagen durende bomaanvallen van de – door de VS geleide – NAVO op Kosovo in 1999 onder leiding van president Clinton.

Samenwerking tussen Amerikaanse CEO’s, de politiek en het leger

Een militaire interventie door de VS in het buitenland wordt doorgaans verklaard of goedgepraat, met termen als ‘herstellen van de democratie’, of (vroeger) ‘uitroeien van het communisme’.

In de meeste gevallen gaat het niet om edele motieven, maar platweg om geld en macht.

Om maar eens een paar hoofdrolspelers bij hun namen te noemen, volgens Gautney:

• Henry Kissinger domineerde bijna 50 jaar de relatie tussen CEO’s, het militair-industriële complex en de Amerikaanse en Europese politiek. Kissinger begint zijn loopbaan als adviseur van Nelson Rockefeller en bedacht later – samen met David Rockefeller – het plan om de regering van Chili omver te werpen in het belang van de familie Rockefeller. Deze familie bezat het merendeel van de Chileense kopermijnen die ze kwijt zouden raken als de Chileense regering deze zou nationaliseren. Later zou Kissinger samen met David Rockefeller de Amerikaanse tak van Bilderberg invullen en daarmee een belangrijke bijdrage leveren aan de vormgeving van de EEG, later de EU.
• Dick Cheney werd CEO van de Amerikaanse olie multinational Halliburton (50.000 fte) nadat hij minister van Defensie was geweest, om daarna weer vicepresident onder George Bush jr. te worden in de tijd (2001-2009) dat deze Iran binnenviel waarmee de belangen van zijn eerdere bedrijf Halliburton wederom werden gediend.
• Colin Powell, van gevierd Amerikaans generaal tot minister van Buitenlandse Zaken onder George Bush jr., was verantwoordelijk voor de Powell doctrine die inhield dat de VS alleen nog oorlog zou voeren tegen, of met landen, waarmee een financieel belang van de VS zou worden gediend. Vervolgens maakte hij zich schuldig aan de leugens over de ‘weapons of mass destruction’ in Irak waardoor de VS het land binnenviel, met olie als belangrijkste doel.
• Hunter Biden, de zoon van president Biden die zijn eigen vader inschakelde bij zijn werk voor het Oekraïense energiebedrijf Burisma.
• Larry Fink, (daar is hij weer) CEO van BlackRock die alle grote investeringen van de VS in Oekraïne coördineert. Hij weet zich daarbij gesteund door de inspanningen van de NAVO en het VS-leger inzake de oorlog in dat land.
• John Richardson, de hoogste baas – generaal – van de Amerikaanse marine, die bij Boeing als lid van de raad van bestuur in dienst trad, om vervolgens staatsopdrachten voor dit bedrijf in de wacht te slepen, net als zo’n 300 andere hogere legerofficieren die jaarlijks in dienst treden van een defensie multinational.

De VS spendeert jaarlijks bijna 1 biljoen dollar aan defensie, oftewel bijna 4 procent van het bnp. Dat heeft ertoe geleid dat veel oud legerofficieren hoogbetaalde topbanen bij Amerikaanse defensiebedrijven hebben en veel defensiebedrijven oud-politici in hun raden van bestuur. Een kwestie van belangenverstrengeling zeg maar. Eentje waarmee de Amerikaanse bevolking niets mee op schiet, maar wel de belastingen betalen waarmee dit circus wordt onderhouden.

Onze laatste aflevering over de Amerikaanse elite bespreekt de ‘celebrities’. Wat hebben beroemdheden als Oprah Winfrey, Taylor Swift met de verkiezingen voor een volgende president van de VS van doen?