Het gepruts van de EU met Afrika

Als je aan de euro denkt, denk je meestal aan de ECB, EU of de Europese Commissie. Het idee voor een gemeenschappelijke munt, die later de euro zou heten, is echter uit een andere bron afkomstig: de presidenten van Frankrijk en Duitsland samen met de grootste multinationals binnen de EU. Het is van belang te snappen hoe dat zit met het oog op de verkiezingen voor een nieuw Europees Parlement in juni dit jaar.

Formele lezing ontstaan van de euro

Zoekend op internet naar de geschiedenis van de euro, kom je doorgaans de verklaring tegen dat de munteenheid is ontstaan als gevolg van de inspanningen van de Europese Commissie (EC) onder voorzitterschap van Jacques Delors en het latere Verdrag van Maastricht uit 1992. Althans, dat is wat je op de website van de EU als verklaring tegenkomt.

Het is absoluut waar dat de EC onder Delors het grote werk heeft verricht en het Verdrag van Maastricht de wettelijke basis bevat. Aan deze activiteiten ging echter nog veel meer vooraf dat uit de media gehouden wordt.

De Duitse hereniging

Door de Duitse hereniging van 1990 tot één Duitsland werd een einde gemaakt aan de periode van verdeeldheid tussen de voormalig communistische Duitse Democratische Republiek (Oost-Duitsland) en de kapitalistische Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland).

De EU-lidstaten waren aanvankelijk helemaal niet enthousiast over deze ontwikkeling in Duitsland. De Franse president Mitterrand en de Engelse premier Thatcher waren bezorgd over een te groot en te machtig Duitsland dat de macht van Frankrijk en het VK in de EU zou gaan overtreffen.

Er moest dus een veiligheidsklep worden bedacht die zou voorkomen dat Duitsland (en daarmee de Duitse mark) de machtigste partij binnen de EU zou worden na de hereniging. Die veiligheidsklep werd de euro. In ruil voor de Duitse eenwording kreeg Franse president Mitterrand de Duitse steun voor de invoering van de euro. Bush en Kohl garandeerden daarbij dat de hereniging van beide delen van Duitsland geen gevaar zou opleveren voor de rest van Europa. Zo werd de West-Europese leiders duidelijk gemaakt dat het eenwordingsproces moeilijk was te stoppen.

De belangrijkste speler om tot de euro te komen: de AMUE

De Association for the Monetary Union of Europe (AMUE), reeds opgericht in 1987, was volgens Wikipedia France een in Parijs gevestigde vereniging die werd gesteund door meer dan 100 Europese multinationals.

In het naslagwerk over de EU (The Penguin Companion to the European Union) wordt de AMUE als de voorloper van zowel de Europese Commissie Delors (1988) en de deal tussen Mitterrand en Kohl (1990) als het Verdrag van Maastricht (1992) gezien.

Het bestuur van de AMUE pleitte voor de invoering van een gemeenschappelijke munt in Europa (de latere euro) om het succes van de interne markt te verzekeren. De vereniging heeft 15 jaar bestaan (1987 – 2002).

Nagenoeg alle documentatie over de activiteiten van de AMUE in haar 15-jarig bestaan zijn van het internet verdwenen en dat is jammer, want deze club van Europese multinationals had heel expliciete gedachten bij de euro. Deze zijn deels waargemaakt, maar ook deels door politieke belangen tenietgedaan.

De leden van de AMUE en hun doelen

Volgens het archief van Corporate Europe Observatory (CEO), waren Europese multinationals en grootbanken vooral gediend bij het bestaan van de AMUE en haar doel: het realiseren van de euro. Daarbij waren de belangen van Europese burgers en het mkb van ondergeschikt belang.

Het CEO-archief vermeldt: ”Een van de diensten die AMUE aan haar leden aanbiedt, is het beschermen van grote bedrijven tegen elke verdenking over speciale voordelen die zij uit de euro zouden kunnen halen ten koste van het publiek of van kleine bedrijven. En hoe kan AMUE deze verdenking wegnemen?? Met volop bijeenkomsten en publicaties waarin zij de gewone man proberen te overtuigen om van de euro te gaan houden. Ze (=AMUE) gebruiken aantrekkelijke argumenten als verlaagde prijzen, wegvallen van kosten voor het wisselen van geld en kosten voor internationale betalingen om ‘een politiek gevoelige volksreactie’ te vermijden.”

De AMUE werd aanvankelijk voorgezeten door Cor van der Klugt, destijds president van Philips, later door Étienne Davignon, voormalig vicevoorzitter van de Europese Commissie. In het boek ‘Europe Inc.’ staat in hoofdstuk 2 dat AMUE leden Unilever en Toyota de Britse regering gedreigd hebben dat land te verlaten als de Britten de euro niet zouden invoeren.

Een belangrijke vicevoorzitter van AMUE, de Fransman François-Xavier Ortoli, was eerder voorzitter van de Europese Commissie (1973 – 1977) en de latere CEO van Frankrijks grootste oliemaatschappij TotalEnergies. Tot de directieleden van de AMUE behoorden verder onder anderen Giovanni Agnelli, CEO van FIAT en Frans politicus Bertrand de Maigret. Het bestuur van de AMUE vormde daarmee een ideale mix van deelnemers uit het multinationale bedrijfsleven en het bestuur van de EU.

AMUE was ook controversieel binnen de EU

De 300 grootbedrijven die lid waren van de AMUE hadden gezamenlijk bijna tien miljoen mensen in dienst en droegen via studiegroepen bij aan de publicaties van werken over de economie, de munteenheid en vervolgens de invoering van de euro in het bedrijfsleven.

Alhoewel de AMUE een sterke voorvechter van de euro was, stelde de organisatie ook zware eisen aan potentiële EU-lidstaten die de munt zouden mogen gebruiken, eisen waar de Europese Commissie niet altijd blij mee was.

In zijn werk ‘European Monetary Union, Convergence and Sustainability’ van 28 november 1997, schetst AMUE-bestuurslid en hoogleraar politieke economie Stefan Collignon een duidelijk beeld van wanneer landen wel of niet de euro zouden mogen invoeren. Dat hangt volgens hem niet alleen af van de politieke wil zoals opgeschreven in het Verdrag van Maastricht, maar vooral van twee andere zaken. Ten eerste: of de landen die bij die euro aangesloten zullen worden voldoende monetaire gelijkheid kennen, dus vergelijkbare staatsschulden, basisrente en bnp per hoofd van de bevolking. Ten tweede: of de aangesloten landen passen bij de principes van de van de ‘optimum currency area‘, een theorie die beschrijft aan welke vereisten een geografische regio moet voldoen om succesvol een gezamenlijk munt te exploiteren.

Volgens AMUE passen ‘zwakke landen’ als bijvoorbeeld Italië en Griekenland niet zomaar binnen een gemeenschappelijke Europese munt. Dat is een idee dat lijnrecht tegenover de expansiedrang van de Europese Commissie stond en staat. Wellicht dat om deze reden weinig meer op internet te vinden is over deze zeer invloedrijke en omvangrijke club van multinationals en hun strijd voor de euro.

De EU heeft zich ontwikkeld tot een samenwerking van multinationals en systeembanken die zeker niet direct de Europese burger dienen. Kies wijs op 6 juni, voor een partij die kritisch op de machtsconcentratie vanuit Brussel is.

De oorlogstrom klinkt met de dag luider. “We moeten ons voorbereiden op een groot conflict”, zei onze demissionaire oorlogsminister Kajsa Ollongren in een speech voor een defensiegenootschap. We moeten onze snel- en spoorwegen aanpassen, zodat de kolonnes tanks sneller en beter kunnen passeren. En misschien hebben we wel zandzakken nodig op de Dam. Zelden zoveel quatsch gehoord in één bericht van een defensieminister die het verschil tussen een majoor en sergeant nog niet kent. Maar ook ons ganse Haagse parlement, op de drie Kamerleden van FVD na, zijn psychotisch en verblind door een even vals als gevaarlijk trans-Atlantisch NAVO-narratief over Rusland. Waar is links vredelievend en christelijk Nederland gebleven? Poetin zou ons ieder moment gaan aanvallen? Ze lijken deze totale onzin in Den Haag nog te geloven ook.

Nucleair War

Kunt u het zich voorstellen, dat een motie om de oorlog in Oekraïne te beëindigen door in te zetten op vredesonderhandelingen door een overgrote meerderheid, inclusief de formerende partijen, is afgewezen? In mijn vijf vorige columns, heb ik er eigenlijk al wel genoeg over gezegd. Maar de baarlijke nonsens worden met de dag erger en gevaarlijker. Lees het boek ‘Nucleair War, A Scenario’ (ook in het Nederlands verschenen) van één van de allerbeste onderzoeksjournalisten op aarde, Annie Jacobson. Of beluister haar ontluisterende podcast met Lex Fridman waar je drie uur op het puntje van je stoel blijft zitten.

Haar gruwelijk enge non-fictieboek ‘Operation Paperclip’ (2013) was al een ongekend donker boek. Met haar nieuwste ‘Kernoorlog’ overtreft ze zichzelf. Als mensheid zijn we nog nooit zo dicht geweest op een kernoorlog als nu. Een klein ongelukje, een net iets te forse escalatie, en de mensheid wordt weggevaagd. De eerste honderden miljoenen doden vallen al binnen een uur, en doe er nog een uurtje bij en je komt op 1 tot 5 miljard doden. Het deel van de mensheid dat een atoomoorlog overleeft, had liever meteen dood geweest want de nucleaire winter maakt de aarde vele jaren tot mogelijk meerdere decennia totaal onleefbaar.

Doodsverlangen

Jacobsens boek is werkelijk hallucinerend. Ik las het in één teug uit. En het voelde als een soort van ‘zen’. In de zendo vallen wel eens zinsneden te horen als ‘heb geen illusies’, of ‘heb geen hoop’. Misschien is het ons lot? Ons karma? De mensheid maakt er een puinhoop van. Verdienen we de totale vernietiging? Of zou het een onbewust doodsverlangen zijn?  Wat anders drijft die oorlogshitsers?

Gekte

Catherine Austin Fitts zei het onlangs in deze top podcast heel scherp: we leven in een tijd van ‘great poisoning’ en gekte. Het is aan de verstandige, weldenkende mensen die nog geestelijk gezond zijn om aan deze algemene ‘insane’ toestand een eind te maken. Doen we dat niet, maken we de on-bewusten niet als de sodemieter bewust en weer geestelijk gezond, dan belanden we in een mum van tijd in een dystopisch totalitaire wereld dan wel een nucleair armageddon.

Interessant is dat Austin Fitts en veel andere goed geïnformeerde intellectuelen iets anders dan een kernoorlog vrezen: de 24-uurs digital surveillance society waarbij ons laatste cash geld verdwijnt en de CBDC, de digitale euro met QR-code ons de laatste vrijheid definitief ontneemt. Dat we ons laten opsluiten in 10- of 15-minuten-vestingdorpen en -stadjes. Hoe je het went of keert, deze beweging is inderdaad in gang gezet. We koersen, met dank aan WEF, WHO, Von der Leyen en het demissionair doorgerotte Ruttekabinet, snoeihard naar een nieuw soort hightech feodale middeleeuwen met een rijke Davos-elite die de horige mensheid naar believen als vee of slaaf bestiert. Gewoon, omdat het inmiddels (technisch) kan. De toeslagenaffaire was er kinderspel bij.

Weapons of mass distraction

Een interessante denklijn is dat de huidige oorlogen zoals we die nu in Oekraïne, Gaza en Jemen, en wie weet binnenkort ook rond Taiwan en Iran zien, ‘weapons of mass distraction’ zijn, ‘afleidingen.’ De titel van deze serie draagt niet voor niets de naam van Christopher Clarcks fenomenale boek over de Eerste Wereldoorlog, die tot een absurde loopgravenoorlog en 18 miljoen doden leidde. Pas nu snap ik waarom die totaal waanzinnige oorlog vier jaar kon duren. In die Eerste Wereldoorlog was de censuur werkelijk totaal.

In feite verloren de Duitsers vanwege de Spaanse griep, die alleen maar ‘Spaans’ heette omdat in dat land geen censuur was toen die eerste griepgevallen in het nieuws kwamen. Op de Belgische slachtvelden woedde die griep echter toen al, met name onder de Duitse troepen. Of die griep als bewust bio-wapen is ingezet, zou eigenlijk eens goed moeten worden onderzocht. Het is nu ruim honderd jaar later, maar wederom horen of zien we vooral veel propaganda, maar we zien niets van de Oekraïense loopgraven. Er circuleren getallen over 300.000 tot 500.000 gesneuvelde soldaten, met name aan Oekraïense zijde, maar we zien er niets van in onze mainstream media.

Loopgraven

Hoeveel evolutie heeft ‘de vrije pers’ in die ruim honderd jaar gemaakt? Nog erger is dat de oorlogshitsers het hebben over een oorlogseconomie die we vanaf nu voor de komende pakweg tien jaar moeten optuigen. Onze 17-jarige kinderen krijgen al brieven over de dienstplicht. Nu het Nederlandse leger onder het Duitse valt, is het niet moeilijk te voorspellen wat er komende jaren gaat gebeuren als de oorlogshitserij aanhoudt. Net als in de Eerste Wereldoorlog zullen de lijken ter plekke in massagraven belanden en niet als lijkzak terugkeren. Uw kinderen gaan straks doodleuk de Oekraïense gehaktmolen in en geen haan zal ernaar kraaien, want er is toch geen media die nog verslag zal doen van het front, van de loopgraven van 2024, en uw kind beland daar anoniem in het massagraf.

En wie gaat die oorlogseconomie leiden? U raadt het al, onze toeslagenaffaire-man, onze eigen Mark Rutte, de minister-president die in twaalf jaar Nederland tot aan de enkels heeft afgebroken en in totale crisis achterlaat om de dictator-generaal van de trans-Atlantische aanvalsorganisatie NAVO te mogen spelen, als puppets der puppets. Beluistert u eens het allerlaatste nummer van Leonard Cohen dat hij kort voor zijn dood schreef en zong, misschien dat u het dan eindelijk begrijpt.

Kernwapenschild

Aan de reeks Amerikaanse experts die door Nederlandse nieuwe upstream media aan het woord zijn gelaten, behoort nu ook John Mearsheimer. Paul Buitink hield een geweldig interview met hem! Ik deel voor een groot deel de even messcherpe als lucide analyse die Mearsheimer maakt. Europa is door de VS kapot gemaakt vanwege Amerikaanse economische en geopolitieke belangen. We hebben nu eenmaal geen eigen leger, en dus hebben we voor onze bescherming de Amerikanen en met name hun kernwapenschild nodig. En dus laten we zelfs onze gaspijpleidingen door de Amerikanen opblazen, met als gevolg de downfall van ons continent, het onderuitgaan van al onze laatste (maak) industrie en economie.

Cold Warriors

Op slechts één fundamenteel punt ben ik het oneens met Mearsheimer. Europa valt echt niet strijdend uiteen als de Amerikanen hier zouden vertrekken. Integendeel, die Amerikanen en onze hoogverraad plegende elites moeten het veld ruimen. We zullen ons continent moeten heropbouwen door de vrede aan te gaan met Rusland. Het zijn de Amerikaanse neoconservatieven (‘neocons’) die de Europese politieke bestuurders en elite mee troggelden in hun valste trans-Atlantische anti-Russische psychose.

In een recent gesprek met een andere Amerikaanse vriend van mij, een oud CIA-analist, werd mij pas duidelijk hoe het zit met die neocons: “Die neocons zijn al van het toneel, waar jij op doelt zijn de Cold Warriors, types als Robert Kagan, Victoria Nuland, Joe Biden, Obama en andere Democraten die totaal insane (gestoord) zijn omdat ze de Koude Oorlog maar niet achter zich kunnen laten en de Russen nog steeds als de grootste en gevaarlijkste vijand zien. Totaal onzinnig, maar ze zijn er. Ze maken jouw Europa kapot en jullie laten dat gewoon gebeuren. Krankjorum.”

–//–

Terwijl de formerende winnaars van de Tweede Kamerverkiezingen het belang van Nederland alweer uit het oog lijken te zijn verloren en elkaar op Twitter met digitale modder bekogelen, stoomt de Brusselse tanker ongecontroleerd door. Inclusiviteit en diversiteit voeren de boventoon en gezondheid en klimaat zijn fantastische wapens om de goedgelovige bevolking van voorheen soevereine landen eerst angst aan te jagen, om ze daarna grof te laten betalen voor de oplossing. De Europese Raad heeft onlangs een nieuw economisch ‘governance framework’ vastgesteld met nieuwe fiscale regels die van toepassing moeten worden in de hele EU. Het betreft hier duurzame overheidsfinanciën en steun voor de groene- en digitale transities. Rob Roos waarschuwt niet voor niets al tijden dat de EU op het punt staat om de soevereiniteit van de lidstaten drastisch in te perken door onder andere het vetorecht af te schaffen. De EU propageert de dystopische Agenda 2030, waarin duurzaamheid en klimaatverandering zo’n grote rol spelen dat basale zaken zoals voedselzekerheid, energiezekerheid en de economie worden verwaarloosd.

Deze maand keurde het Europees Parlement maar liefst drie duurzaamheidspakketten goed die het nog moeilijker zullen maken voor bedrijven om binnen de EU te ondernemen. Van een gelijk speelveld was al lang geen sprake meer, maar met deze drie aanpassingen is het hek van de dam. De Corporate Sustainability Due Diligence Directive (CSDDD of CS3D) zorgt voor een absurde controle op de hele productieketen van bedrijven. Milieu- en mensenrechtenschendingen moeten worden opgespoord, tot in China aan toe, en als dat niet goed gebeurt dan kan de EU boetes opleggen tot 5 procent van de omzet. Ook wordt er gesproken over straffen door gebruik te maken van ‘naming and shaming’ om de betreffende bedrijven nog verder het moeras in te duwen. Cancelen is tenslotte niet voor niets een ‘unique selling point’ van de deugende duurzaamheidsbeweging.

Een tweede initiatief dat vanuit Brussel op ons neerdaalde was een nieuwe wet die het hergebruik van verpakkingen regelt. Bepaalde soorten verpakkingen worden per 2030 verboden en er volgen strenge regels voor het recyclen. Bovendien moet duurzaamheid worden meegenomen bij het ontwerpen van producten. Dit is voor de gewone ondernemer allemaal niet meer bij te houden. Europese bedrijven zullen op deze manier nooit de concurrentie vol kunnen houden met economische supermachten als de VS, China, India en Japan.

Mijn oog viel deze week ook nog op iets anders. De EU heeft in al haar wijsheid besloten dat er in totaal twintig soorten micro-algen worden toegestaan als voeding. Voorheen werden algen door onze duurzame broeders nog voornamelijk gezien als vervanging van biobrandstoffen en palmolie, omdat de productie van olie uit algen hoger ligt en er geen tropisch regenwoud voor hoeft te worden gekapt. Een palmolieplantage produceert gemiddeld 6.000 liter olie per hectare per jaar, terwijl een algenkwekerij wel tot 50.000 liter per hectare per jaar kan opleveren. Tot zover lijkt alles nog vrij onschuldig. Maar de EU heeft een hele andere invalshoek. We moeten binnen enkele jaren namelijk 11 miljard mensen voeden op onze planeet en daar hebben we een eiwittransitie voor nodig. We mogen geen biefstuk meer eten en om toch de vereiste hoeveelheid proteïnen binnen te krijgen heeft de EU haar zinnen gezet op micro-algen, die hiervoor de oplossing zouden moeten bieden. Algen worden ook geroemd om hun vermogen om CO2 op te nemen, dus het klimaatmes snijdt aan twee kanten.

Maar er zitten nog wel een paar nadelen aan. Een voorbeeld. De Britse startup Brilliant Planet probeert met algen op een goedkope en technisch eenvoudige manier CO2 uit de lucht te halen. Dit duurzame bedrijf heeft een kuil gegraven in de woestijn van Marokko die ze volpompen met zeewater. Zodra de kuil vol met algen zit, pompen ze het algenwater terug de oceaan in en pompt Brilliant Planet een nieuwe slok zeewater op. Ik heb er niet aan gerekend, maar het rondpompen van zeewater kost veel energie. En de hoeveelheid CO2 die door onze dappere algjes uit de lucht wordt gehaald is volstrekt verwaarloosbaar en kan bijgezet worden in de prijzenkast van Rob Jetten, met zijn legendarische 28 miljard euro voor 0,000036 graden minder opwarming.

Een microalg is eencellig en bestaat uit olie, eiwit en koolhydraten. Deze duurzame kleine vriend kan op twee manieren groeien, namelijk fototroof, waarbij slechts CO2 en zonlicht nodig zijn, of fermentatief. In het eerste geval moet je veel water rondpompen en dat kost veel energie, zoals Brilliant PIanet al voor ons had geconstateerd. In het tweede geval is er suiker nodig voor de groei en dat kost natuurlijk geld en is minder duurzaam. De enige manier waarop dure algen ons door de strot geduwd kunnen worden is het schrappen of belasten van de alternatieven. Laat dit nu net het plan zijn dat de EU in het kader van de Agenda 2030 heeft geadopteerd. Vlees en vis wordt uitgefaseerd, schaars gemaakt en zwaar belast. Op deze manier worden algen goedkoper dan een kipfilet of een rundervink. You wil eat ze bugs! Met een sausje van micro-algen…