Wereld wil vooral vrede in Oekraïne, en zeker geen oorlog

Nou, het ei is gelegd. Vlak voor Prinsjesdag en bijna een jaar na de Tweede Kamerverkiezingen, is er een regeerakkoord. Het op 16 mei 2024 gepresenteerde hoofdlijnenakkoord dat de uitdagende titel ‘Hoop, lef en trots’ meekreeg bevatte al niets waar Marloes en Jasper met een bakfiets en hun labradoodle mee uit de voeten kunnen, maar dit regeerprogramma is de overtreffende trap van nietszeggendheid. Ambtelijk gebrabbel zonder titel, maar met een pakkend bureaucratisch motto: “bevlogen pragmatisme, werklust en doelgerichtheid”. Franz Kafka had de ondergang van Nederland niet treffender kunnen persifleren.

De holle platitudes vliegen je om de oren en je hoort de ambtenaren die dit hebben geschreven tussen de regels door schaterlachen om zoveel nietszeggende onzin. “De overheid, elke overheid, is er voor de burger en niet andersom. Het is de taak van de overheid om houvast en zekerheid te bieden en richting te geven.” Ja, ja, maak je borst maar nat. Als de overheid gaat zeggen dat ze er voor de burger zijn dan moet je oppassen. Zoals Ronald Reagan het al prachtig verwoordde: “I think you all know that I’ve always felt the nine most terrifying words in the English language are: I’m from the Government, and I’m here to help.”

Even verderop staat er toch nog een treffende zin: “De echte helden van onze overheid zitten niet in Den Haag.” Dat klopt. Maar ga dat maar eens vertellen aan de huilende en met dossiers smijtende Pieter Omtzigt, die wél in staat is om een HJ Schoo-lezing te geven, waarin hij omfloerst pleit voor meer overheid en meer socialisme, maar snel richting Enschede vlucht – wiens dienstauto zou hij dit keer geleend hebben? – als hij de Algemene Politieke Beschouwingen moet doen. Of aan Ruben Brekelmans, de kersverse minister van Defensie, die niets liever lijkt te willen dan een Derde Wereldoorlog.

Of aan Femke Wiersma die op de rug van de boeren Den Haag werd binnengereden en nu vol inzet op het ‘vrijwillig’ terugdringen van de veestapel. Het klopt helemaal. Dit zijn geen helden, maar exponenten van een decadente tijd waarin leiders het tegenovergestelde kunnen doen van wat het volk voor ogen had toen ze op hen stemden. Maar laten we toch een paar onderwerpen onder de loep nemen.

Geen financiële paragraaf

Vreemd genoeg ontbreekt de financiële paragraaf volledig. Hoe erg dit is, is onduidelijk, maar de minister van Financiën, Eelco Heijnen, heeft in elk geval terecht aangegeven dat er geen geld is en dat iedereen maar alle oude sokken op z’n eigen departement moet leegschudden om de gaten in de begroting te dichten. Dat klinkt leuk, maar als je vooraf geen idee hebt hoe je het beleid financieel wilt vormgeven geeft dat weinig hoop voor de toekomst. Een dikke min dus voor dit onderdeel.

Woontop

Om de teleurstelling een beetje te temperen worden er meerdere ‘toppen’ aangekondigd. Zo komt er een woontop, een ondernemingsklimaattop, en een arbeidsmarkttop. Goed nieuws voor de scrabbelaars onder ons, maar deze toppen gaan niets meer zijn dan een rituele dans van bestuurders en ambtenaren die dan een luistervinkje kunnen zetten in het desbetreffende hokje en daarna gaan ze vrolijk verder met het implementeren van meer regels, procedures en protocollen. Nergens is dat zo merkbaar als op de volledig ingestorte woningmarkt. Mona Keijzer is niet te benijden want de erfenis van sloopkogel Hugo de Jonge is niet een, twee, drie weggepoetst.

Huurders verliezen massaal hun woningen en verhuurders verlaten met duizenden tegelijk het zinkende schip. De exodus van geld, investeerders, beleggers en bouwers naar het buitenland is fenomenaal en zal nog jaren merkbaar zijn. De positieve punten die worden gepresenteerd, namelijk hospitaverhuur, flexwoningen en een marginale verlaging van de overdrachtsbelasting naar 8 procent, zijn niet meer dan een bewijs dat het schip nog steeds stuurloos richting de rotsen drijft. Ik hoop van harte dat alle huurders, woningdelers, starters en studenten die uit hun huis worden gezet naar de woontop komen om uit te leggen dat overheidsingrijpen in de markt altijd leidt tot ellende.

Ondernemingsklimaattop

Het ondernemersklimaat in Nederland is slecht. Hopeloos slecht zelfs. Te veel regels, te veel belasting en te veel focus op allerlei bullshit, zoals duurzaamheid en diversiteit. De aanstelling van Ingrid Thijssen als ‘voorpersoon’ van VNO-NCW luidde deze dwaling al in. In plaats van vol in te zetten op het Nederlandse bedrijfsleven wist zij bij haar aantreden al te melden dat haar speerpunten klimaat, duurzaamheid, diversiteit en inclusie waren. Met zulke vriendinnen heeft de zwoegende mkb’er geen vijanden meer nodig.

Immigratie en asiel

Tot slot de grootste, over onszelf afgeroepen, ramp die immigratie en asiel heet. Hét standpunt waardoor miljoenen mensen strategisch op de PVV hebben gestemd en het enige punt dat nog niet door de PVV in de ijskast is gezet. De partijen gaan op dit dossier al ruziënd en rollebollend van en naar het Catshuis en veel schot zit er nog niet in. VVD-coryfee Eric van den Burg heeft in de vorige periode gezorgd voor een tsunami aan onaangepaste klaplopers uit verre veilige landen die boos zijn omdat hun sociale woning te klein is, omdat ze te weinig uitkering krijgen, of omdat er te veel homo’s in hun buurt wonen en dat je die in Nederland niet van het dak mag gooien.

Marjolein Faber zet vervolgens niet in op de voor de hand liggende legale manieren om de instroom te beperken. Niets over de Dublinafspraken, waarbij deze nepvluchtelingen geen asiel in Nederland kunnen aanvragen als ze via een ander veilig land zijn gekomen omdat ze dáár asiel moeten aanvragen. Niets over het verlagen van het absurd hoge inwilligingspercentage. Niets over het terugsturen van uitgeprocedeerde illegalen en niets over het verminderen van het aantal buitenlandse studenten in Nederland. Nee, we horen alleen Pieter Omtzigt jammeren over het feit dat expats te veel belastingvoordeel genieten. Wat een aanfluiting.

Maar de grootste farce is nog wel dat NSC beweert dat het voor goed bestuur is en de rechtsstatelijkheid zou bewaken maar vervolgens een asielcrisiswet steunt die niet eerst door de Tweede en Eerste Kamer gaat. Onbehoorlijk bestuur pur sang en een kopie van het totalitaire beleid dat Rutte en De Jonge lieten zien tijdens het coronaschandaal. Inderdaad, bijzonder pragmatisch maar met ‘hoop, lef en trots’ heeft dit kabinet weinig te maken.

Op 22 februari 2024 schreef ik in mijn column voor Indepen dat de erf- en schenkbelasting diefstal is. Het is de meest gehate belasting, waarbij een grote meerderheid deze belasting onrechtvaardig vindt. Zelfs mensen die niets erven hebben grote moeite met de immoraliteit van deze belasting, omdat zij vinden dat het prima is om belasting te betalen over inkomen uit arbeid, of over winst uit onderneming, maar dat het lastiger wordt om te beargumenteren waarom je belasting zou moeten betalen over geld waarover je al meerdere keren belasting hebt betaald en dat je wilt nalaten of schenken aan jouw kinderen, of aan een armlastige buurvrouw die het moeilijk heeft. Deze belasting is een uitwas van uit de hand gelopen socialisme dat gevoed wordt door jaloezie, een emotie die altijd weer de kop opsteekt bij bureaucraten in Den Haag die ten onrechte menen dat zij geen kostenpost zijn, maar vooral waarde toevoegen. BVNL is daarom enkele maanden geleden een burgerinitiatief gestart om de erf- en schenkbelasting af te schaffen. Nog even in vogelvlucht de argumenten voor het afschaffen van de erf- en schenkbelasting:

Familiebedrijven kunnen worden doorgegeven aan de volgende generatie

Nederlandse familiebedrijven hebben het extreem moeilijk vanwege de bureaucratische Brusselse nachtmerrie, maar niet in de laatste plaats ook omdat het voor veel Nederlandse bedrijven niet meer mogelijk is om een familiebedrijf op de volgende generatie over te dragen, vanwege de hoge belastingtarieven. De bedrijfsopvolgingsregeling (BOR) en de aangekondigde versobering daarvan is een regelrechte aanval op onze prachtige familiebedrijven en leidt tot een verslechtering van ons vestigingsklimaat. Veel families worden gedwongen om hun bedrijf te verkopen. Dit levert vaak ontzettend veel geld op, maar het resultaat is dat de productie naar China verdwijnt en de opbrengst wordt ondergebracht in een familiefonds in het buitenland, ver buiten bereik van de zakkenrollende Nederlandse fiscus. De exodus die op dit moment gaande is en de lange termijneffecten daarvan worden enorm onderschat. Noorwegen, Oostenrijk, Tsjechië, Zweden, Malta, Zwitserland, Portugal en Italië kennen geen erf- en schenkbelasting, dus fiscaal emigreren is geen straf en het loont ook nog eens.

Nivellering

De erf- en schenkbelasting zou ongelijkheid bestrijden door de herverdeling van rijkdom. Zoals eerder geschreven stelde het Centraal Planbureau al in 2019 vast dat de erf- en schenkbelasting vrijwel niets bijdraagt aan ‘de kloof van inkomensongelijkheid’. De ‘nouveau riche’ blijken het geld te hebben en de oude dynastieën hebben altijd wel een zwart schaap in de familie dat het fortuin vergokt of in zijn of haar neus duwt. Bovendien erven mensen over het algemeen pas nadat ze met pensioen zijn, dus veel invloed op de financiële situatie in de jonge jaren hebben erfenissen niet.

De erf- en schenkbelasting zijn voor de fiscus lastig en inefficiënt

In 2023 waren er vierhonderd ambtenaren bij de Belastingdienst bezig met het lastigvallen van nabestaanden en mensen die een schenking kregen. De opbrengst was een schamele 2,6 miljard euro aan erf- en schenkbelasting, een bedrag dat wegvalt in het geweld van de rest van de begroting.

De natuurlijke drang om voor je kinderen te zorgen

De Staat is niet de eigenaar van onze kinderen, dat zijn wij zelf. Wij zijn zelf verantwoordelijk en veel van onze motivatie om hard te werken en te sparen komt voort uit het oerinstinct om voor onze kinderen te zorgen. De abstractie waarbij de Staat die rol overneemt is verwerpelijk, gevaarlijk en diep collectivistisch. Het afpakken van geld dat gereserveerd is voor onze kinderen druist in tegen dat natuurrechtelijke principe.

Al deze argumenten maken dat het goed zou zijn om de erf- en schenkbelasting af te schaffen en BVNL blijft daarvoor strijden. Maar wat schetst mijn verbazing? Zowel onze nationale schimmelcommunist als de immer grappige staatspropagandist Arjan Lubach beklommen de socialistische barricaden en probeerden het volk van hun erfbelastingafkeer af te helpen. Laten we kijken naar hun argumenten. Helaas komt onze continu naar Zweden op en neer vliegende elitaire zelfbevlekker niet verder dan dat er in Zweden geen erfbelasting wordt geheven en dat zijn vriendin daardoor geen boothuis heeft. Verder scheldt hij nog een beetje op Elsevier Weekblad en noemt hij de eventuele afschaffing van de erfbelasting een ‘terugkeer naar de achterlijkheid’. Gelukkig heb ik geen abonnement meer op de Volkskrant, maar van zoveel boos en feitenvrij geschreeuw zou je spontaan je abonnement opzeggen. Maar dan Arjan Lubach: een geheel ander verhaal, met een aantal in het oog springende argumenten. Laten we ze stuk voor stuk behandelen.

Het erfbelastingtarief

Lubach start met het bagatelliseren van de hoogte van het tarief. Hij geeft aan dat er een vrijstelling geldt van 25.000 euro, dat er daarna tot 177.000 euro een tarief geldt van 10 procent en daarboven slechts 20 procent. Wie kan daar nou moeilijk over doen? Het probleem is, dat het niet waar is. Een kind betaalt tot 152.368 euro inderdaad slechts 10 procent met een vrijstelling van 25.187 euro, maar een kleinkind of andere familie betaalt een toptarief van 36 procent en iemand die helemaal geen familie is betaalt een absurd hoog toptarief van maar liefst 40 procent met een vrijstelling van slechts 2.658 euro. Dat noemen ze misleiding, fake news Arjan! De tarieven zijn dus veel hoger en het vervelende is dat je dit soort enorme percentages wel kunt betalen als je geld erft, maar dat het een stuk lastiger wordt als dat een bedrijf, een huis, een auto of een duur schilderij is. Dan wordt de erfgenaam gedwongen iets te verkopen dat soms al generaties in de familie is en geen monetaire, maar slechts emotionele waarde heeft.

Belasting zou goed zijn

Vervolgens komt Lubach met het argument dat Nederland vergrijst en dat we daardoor minder geld op arbeid kunnen heffen. Daarom moet de belastingdruk verschuiven naar bijvoorbeeld de erfbelasting. Wat vreemd is, is dat we net door de grens van 18 miljoen inwoners zijn gegaan en dat die toename volledig voor rekening komt van immigratie van jonge gelukszoekers die, naar ik mag aannemen, hier komen om te werken. ‘Steeds minder werkenden moeten voor steeds meer ouderen gaan betalen’. Deze demografische ontwikkeling is een feit, maar geen ramp. Nederland vergrijst inderdaad, maar niet in die mate dat het ook maar iets te maken heeft met extra geld dat de Belastingdienst denkt op te halen met het verhogen van de erfbelasting. Bovendien moeten we ook belasting heffen om scholen, wegen en verpleegkundigen te kunnen betalen. Alweer een botte drogreden. Als we stoppen met de hele asielindustrie scheelt dat 24 miljard euro per jaar en dan hebben we het probleem van de vergrijzing direct opgelost. Overigens kun je je afvragen of de overheid alleen maar geld uitgeeft aan goede zaken zoals wegen, zorg en onderwijs. Zolang er nog oorlogen en biomassacentrales mee worden gefinancierd moeten we onze verplichting om belasting te betalen misschien maar eens heroverwegen.

Ouderen zijn ‘fakking rijk’

Ja, inderdaad, ouderen zijn soms ‘fakking rijk’ Als je een leven lang hard werkt en spaart dan kan het zijn dat je meer vermogen hebt als je zeventig bent dan toen je achttien was. Dat is nou eenmaal het resultaat van een leven lang noeste arbeid verrichten. Lubach doet het voorkomen alsof de kinderen van pak hem beet zestig plus het geld überhaupt niet nodig hebben, omdat die ook al vermogen hebben opgebouwd. Bovendien zit het vermogen van onze bejaarde opa’s en oma’s voornamelijk in hun huis, dus is het volgens Lubach juist menselijk om te wachten tot ze dood zijn, zodat ze niet zelf belasting hoeven te betalen op de winst die ze op dat huis hebben gemaakt. Maar hij vergeet daarbij te vertellen dat de waardestijging komt door inflatie en die wordt kunstmatig gecreëerd, door, jawel, onze eigen overheid. De Europese Centrale Bank drukt vrolijk centjes bij, zodat de waarde van het geld elk jaar minder wordt en brood, benzine, auto’s en huizen elk jaar duurder. Een belachelijk argument dat dus geen standhoudt.

Belasting op arbeid is hoger

Met een modaal inkomen van 44.000 euro per jaar betaal je 21 procent belasting en dat wordt vergeleken met 4 procent erfbelasting voor een kind over datzelfde bedrag. Wat vergeten wordt is dat de grondslag volledig anders is en dat over de erfenis al meerdere keren belasting is betaald. Daarna wordt gesteld dat als je een huis van 468.000 euro erft, dit zóveel geld is, dat 16 procent belasting voor een ervend kind een fooi is. Wat Lubach niet vertelt is dat een kleinkind of een niet familielid veel meer betaalt. In het laatste geval zelfs 170.900 euro, hetgeen neerkomt op 36,5 procent erfbelasting. Weg huis dus.

Ontwijking is een scam

Als je bij leven al iets wil schenken dan kan dat. Dat is geen criminele activiteit en je kunt dit ook op papier doen, waarbij je ieder jaar de belastingvrije schenking doet maar het terug leent van jouw kinderen. Daar betaal je dan weer rente over. Dit is volkomen legaal en het is dan ook verbijsterend dat Lubach dit wegzet als een ‘scam’, alsof de heren van Palm Invest het zelf hebben bedacht. Opnieuw een grote dosis nepinformatie die met een grap en een grol door het humorteam is bedacht. Als je je niet aan de morele code van de socialistische NPO-tijgers houdt word je op primetime lachend weggezet als fraudeur, terwijl je niets anders doet dan je aan de absurde fiscale regels aan te passen.

Mark Rutte, Caroline van der Plas en Geert Wilders worden nog even op de korrel genomen omdat ze zogenaamd de belangen van de rijken verdedigen. De meeste erfenissen komen niet van puissant rijke mensen. De leden van de Quote 500 zijn prima in staat om fiscaal te vluchten, of om een constructie aan te leggen waardoor ze nauwelijks erfbelasting betalen. Laten we een keer ophouden met deze populistische linkse NPO-praatjes en zeggen waar het op staat. De erfbelasting is de meest gehate belasting van Nederland, het levert nauwelijks iets op en het komt op een moment dat je aan het rouwen bent om een overleden familielid of vriend. Kortom, de erfbelasting is diefstal en het zou van moreel fatsoen getuigen als we deze verwerpelijke jaloeziebelasting zo spoedig mogelijk afschaffen. In het belang van Nederland.

In 2005 werd de Verklaring Arbeidsrelatie ingevoerd. In de volksmond werd dat de VAR genoemd en het was niets meer of minder dan de verklaring van de Belastingdienst dat iemand die zzp’er was en een factuur voor bewezen diensten stuurde ook daadwerkelijk een ondernemer was en geen schijnzelfstandige. Dit was een zeer handig en effectief document waardoor de risico’s voor de opdrachtgever werden weggenomen. Want als een zzp’er onverhoopt géén ondernemer zou zijn, dan wordt het gefactureerde uurtarief van laten we zeggen 50 euro per uur opeens een netto loonbetaling met alle gevolgen van dien. De opdrachtgever wordt dan met terugwerkende kracht werkgever met een medewerker die voor onbepaalde tijd op de loonlijst staat en niet zomaar meer naar huis kan worden gestuurd. Maar nog erger is, dat de werkgever onmiddellijk in verzuim is met betrekking tot het feit dat over al die tijd geen loonbelasting en premies zijn betaald over de 50 euro en dat is een misdrijf. De schade is dan niet te overzien. Gelukkig werd dat in het verleden afgedekt door van tevoren een VAR-verklaring op te vragen zodat dit risico kon worden uitgesloten.

Fransz Kafka en Eric Wiebes strijden om de prijs voor zinloze bureaucratie

Per 1 mei 2016 voerde de toenmalige VVD-staatssecretaris Eric Wiebes in al zijn wijsheid de Wet deregulering beoordeling arbeidsrelaties (DBA) in en schafte de VAR-verklaring af. Voortaan zouden opdrachtgevers voor aanvang van een opdracht eerst de modelovereenkomst moeten laten toetsen bij de Belastingdienst en pas na goedkeuring was het risico gemitigeerd. Helaas had Wiebes in datzelfde jaar een grote reorganisatie van de Belastingdienst doorgevoerd die, toeval bestaat niet, gierend uit de hand liep. Goede mensen gingen weg met riante vertrekpremies. Mensen die niets uitvoerden bleven en Wiebes moest toegeven dat hij te gehaast en onzorgvuldig besluiten had genomen bij deze reorganisatie. Maar liefst 5000 ambtenaren verlieten de dienst en de hele reorganisatie kostte een slordige 648 miljoen euro belastinggeld. Daar kwam later nog eens 70 miljoen euro bij omdat voornamelijk 60-plussers massaal vertrokken. Mensen die een jaar voor hun pensioen zaten konden met een jaarsalaris als vertrekpremie direct van hun pensioen genieten. Geef ze eens ongelijk. Wiebes speelde Sinterklaas, stelde dat hij verantwoordelijk was voor de puinhoop, maar kreeg geen excuus over zijn lippen.

Wet DBA zo onuitvoerbaar dat de handhaving werd uitgesteld

Met de Belastingdienst in een onderbezette Kafkaëske puinhoop liep de controle op de modelovereenkomsten gierend vast en wisten opdrachtgevers en opdrachtnemers niet meer waar ze aan toe waren en de risico’s waren niet meer te overzien. Zoals het een zwalkende overheid betaamt werd de vlucht naar voren gekozen. Niet de Wet DBA afschaffen en de VAR-verklaring weer invoeren, maar de bureaucratische dreiging boven de markt laten hangen door per 1 mei 2017 de handhaving uit te stellen: het zogenaamde moratorium. Daarna gingen de ambtelijke molens draaien en niet minder dan zeven jaar later werd plotseling besloten om het handhavingsmoratorium per 1 januari 2025 op te heffen. Dit betekent dat de Belastingdienst weer actief gaat handhaven en boetes gaat opleggen. Niet omdat er iets is verbeterd aan deze krankzinnige wet, maar gewoon omdat het kan.

In de religieuze obsessie om schijnzelfstandigheid aan te pakken wordt feitelijk iedere vorm van zelfstandigheid zonder personeel een potentieel paard van Troje in een organisatie. Een fiscale molotovcocktail die elk moment kan exploderen als er geconcludeerd wordt dat er te weinig andere opdrachtgevers zijn, dat er een gezagsverhouding is en er aan nog wat andere vage criteria wordt voldaan die lijken op een loondienstverband. Na de verplichte basisverzekering voor arbeidsongeschiktheid, waarbij zzp’ers 6,5 procent van hun inkomen moeten afdragen aan Vadertje Staat, kun je je afvragen of Nederlandse politici überhaupt nog wel begrijpen wat ondernemers zijn. In elk geval is het gedurende vier kabinetten Rutte snel bergafwaarts gegaan. De vrije ondernemer is geketend en kan geen kant meer op.

Maar het meest cynische van dit episch falen is wel dat de partij die deze chaos heeft veroorzaakt, namelijk de VVD, nu het hardst schreeuwt dat zzp’ers de dupe dreigen te worden van het slechte beleid. In de Tweede Kamer maakt Thierry Aartsen zich als woordvoerder sociale zaken en werkgelegenheid grote zorgen over ‘de mogelijk ongewenste effecten van het opstarten van de handhaving rond schijnzelfstandigheid’. Vervolgens wil hij dat ‘gedwongen zzp’ers’ naar hun werkgever kunnen stappen en een loondienstverband kunnen eisen.

Er zijn in Nederland 1,2 miljoen zzp’ers, waarvan er ongetwijfeld een klein percentage liever in loondienst wil werken. Prima om een tariefsgrens in te stellen, maar laten we oppassen dat we deze VVD-bureaucraten, die zelf nog nooit ondernemer zijn geweest, niet de essentie van het vrije ondernemerschap laten slopen, alleen maar omdat ze zichzelf niet kunnen voorstellen wat het is om vrij te zijn. En ja, daar hoort nou eenmaal bij dat je risico neemt.

Samen met ons impact maken? Dat kan! Of het nu gaat om een kleine eenmalige donatie of een maandelijkse donatie, wij zijn jullie dankbaar voor elke donatie! Doneren kan hier.