AIVD over kabinet: opstappen

Een opmerkelijke tweet van Greenpeace op 23 september:

Vandaag hebben we samen met @NLRebellion een ultimatum gesteld aan @Rabobank: stop met het financieren van de industriële landbouw en vergoed de schade die is aangericht. Als #Rabobank niet binnen 15 dagen toezegt volgen er kantoorsluitingen door het hele land. #stopRabo

De Rabobank, of vroeger Boerenleenbank, wordt door Greenpeace verantwoordelijk gehouden voor de financiering van de industriële landbouw. Of deze publiekelijk vorm van chantage strafbaar is, is voer voor een rechtbank, maar het riekt toch wel behoorlijk naar chantage. Belangrijke sponsor van Greenpeace is de Postcodeloterij. Dit is, naast de vele goede doelen van de Postcodeloterij, toch vreemd. Het geld dat Greenpeace ontvangt van de Postcodeloterij wordt kennelijk ook gebruikt voor dergelijke lastercampagnes. Het is overigens niet de eerste keer dat de Postcodeloterij een nogal vreemd doel ondersteunt. Ook Urgenda ontvangt rijkelijk van de Postcodeloterij en voert daarmee activistische rechtszaken om de staat op de knieën te dwingen. Urgenda staat aan de basis van de stikstofcrisis. Dat heeft de Postcodeloterij veel donateurs gekost, we zijn benieuwd of eenzelfde actie te verwachten is nu Greenpeace dergelijke praktijken erop nahoudt.

Voor wie het zich niet meer kan herinneren: in november 2017 blokkeerden een aantal Friezen de snelweg om te voorkomen dat een drietal bussen volgepakt met anti-Pieten-activisten een kinderfeestje in Dokkum zouden gaan verstoren. De persofficier onderstreepte destijds de zaak ‘zeer serieus’ te nemen, aangezien het opzettelijk versperren van een weg volgens artikel 162 van het Wetboek van Strafrecht als ‘ernstig misdrijf’ kan worden opgevat en kan worden bestraft met een gevangenisstraf van maximaal 9 jaar of een geldboete van de vijfde categorie.

Alle ‘blokkeerfriezen’ werden opgespoord, een aantal van hen werd gedwongen DNA af te geven, ondanks dat hier geen rechtsgronden voor waren. Er volgde een instructiefilmpje van het Openbaar Ministerie (OM) over ‘het beschermen van de vrijheid van meningsuiting’ en de 15 blokkeerfriezen werden in een heus uiteindelijk mediaspektakel berecht. Het gerechtshof in Leeuwarden stelde dat alle verdachten zich schuldig hadden gemaakt aan het versperren van de snelweg, het verhinderen van een geoorloofde betoging en het uitoefenen van dwang. Bij de vermeende organisatrice Douwes bestond de veroordeling ook uit opruiing en uitlokking tot het plegen van strafbare feiten.

Hoe anders gaat het OM om met het opzettelijk versperren van de A12! Al 14 dagen op rij wordt de A12 opzettelijk geblokkeerd, is de organisatie van Extinction Rebellion (XR) overduidelijk aan te wijzen als de grote organisator en wordt keer op keer artikel 162 van het Wetboek van Strafrecht overtreden. Bovendien worden de activisten door activistische organisaties betaald voor het opzettelijk overtreden van de wet.

Met een beetje geluk wordt bij warme dagen de tuinslang nog even uitgerold zodat de activisten niet oververhit raken, met fluwelen handschoentjes worden de activisten van de A12 verwijderd om vervolgens even verderop weer vrijgelaten te worden. En dat niet eenmalig, maar dus al 14 dagen op rij. Geen persofficieren die het hebben over ‘ernstige misdrijven’, geen persofficieren die de zaak ‘zeer serieus’ opnemen en geen filmpjes van het OM. Nee, het lijkt allemaal min of meer gedoogd te worden.

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgeworpen en houdt er een dubbele moraal op na, zoveel is wel duidelijk. Wat dit doet met het vertrouwen in het functioneren van de rechtsstaat is ook wel duidelijk: het schept verwarring. De ene keer wordt keihard ingegrepen, de ander keer wordt de andere kant opgekeken. Tegen coronademonstranten op het Malieveld werd keihard opgetreden met Romeo’s, waterkanonnen, knuppelende ME’ers en bijtgrage politiehonden.

XR-extremisten die op dit moment de A12 moedwillig blokkeren worden afgevoerd op karretjes en even later weer vrijgelaten. Zonder een veroordeling doen ze de volgende dag weer exact hetzelfde, en het OM kijkt toe.

Stikstofminister, alleen al de term zou op de lachspieren moeten werken. In een land met talrijke structurele problemen krijgen we er op de koop toe nog een ‘stikstofminister’ bij: Christianne van der Wal. Na een studie facility management en tot het jaar 2014 leek er niets aan de hand. In dat jaar rolde ze de politiek in en kwam uiteindelijk in 2022 op een nieuw gecreëerde ministerspost terecht: die van minister voor natuur en stikstof.

Nu heeft facility management en het boerenleven weinig met elkaar te maken, maar ze kreeg wel als taakstelling de stikstofuitstoot met 50 procent te reduceren vóór het jaar 2030. Ik stel me zo voor dat je dan even nadenkt… weet ik van het vakgebied voldoende af, hoe kom ik aan expertise en kan ik iets betekenen voor het land, toch? En dan hak je een knoop door… ja, ik doe het, of nee, ik kan dit niet. Met evenveel verve als ze korte tijd daarvoor nog vliegveld Lelystad promootte, gaat Christianne toch het stikstofspook verwijderen, een volmondig ‘ja’ dus van Christianne.

Waar komt de expertise vandaan? Nou, wat dacht u van haar eigen departement? Allemaal nijvere ambtenaren die ook de doelen van ‘hun’ Christianne nastreven. En die duwen haar dan een kaartje van Nederland in de hand waar iedere boer uit kan afleiden of zijn bedrijf nog bestaansrecht heeft volgens haar departement. Nog dezelfde avond staan de boeren met tractoren voor haar huisdeur. Al vrij snel komt de uitspraak dat ‘we het kaartje zo niet moeten lezen’. Maar hoe dan wel? Zou er in huize Van der Wal flink gevloekt zijn? Welke halvegare ambtenaar drukte haar dat kaartje dan in de hand waar ze nu mee voor schut staat?

Het kaartje verdween van het toneel en er kwam een nieuw kaartje. Opeens kleurden sommige provincies héél anders? Huh? Het bleek dat sommige provincies al akkoorden hadden gesloten waardoor het kaartje van kleur veranderde. Blijkbaar behoeft het RIVM-kaartje dan toch enige nuance, want de wetenschap is blijkbaar flexibel als het de politiek in verdwijnt. Vervolgens kwam er een lijstje met ‘piekbelasters’. Vol trots presenteerde Christianne het lijstje, maar dat lijstje bleek niet te kloppen. Begrijpelijkerwijze snapte Christianne het zelf ook niet, met facility management snap je ook niks van zo’n lijstje… enkele dagen later moest het lijstje weer ingetrokken worden, want het klopte niet.

Er kwam een nieuw lijstje. Al hortend en stotend verdedigd Christianne haar verhaal in de media en in de Kamer. Maar er klopt niet veel van. Af en toe wordt ze bijgestaan door minister Rob die bestuurskunde heeft gestudeerd en het over een ‘verstikkende deken’ heeft, Christianne neemt het over en heeft het opeens over het ‘stapelen’ van stikstof. Iedereen met vmbo en hoger en natuurkunde in zijn of haar pakket raakt van de leg van dergelijke uitspraken, maar politiek Den Haag, op een enkele uitzondering na, juist niet. Ze krijgt ook nog hulp van kamerlid Tjeerd met alweer een opleiding bestuurskunde die verwijst naar de regenwurmen die gek worden van de mest op hun hoofd.

Het mag allemaal niet baten, want de kuil die Christianne heeft gegraven wordt steeds dieper. Als ze dan met de provincies gaat praten komt ze met de boodschap terug dat het onbetaalbaar is geworden, de provincies willen te veel en dat past niet in het budget! En nu trekt het RIVM zich dan ook nog helemaal terug uit de hele stikstofdiscussie. Wat blijft er dan nog over van dit ‘beleid’ en al die ambities?

De vraag die zich stelt is natuurlijk: ‘Hoe heeft dit allemaal kunnen gebeuren?’ Wat er wél is bereikt is een boerenstand die op scherp staat en zich de kaas niet van het brood laat eten en de verkondigde aantoonbare onzin niet pruimt. Wat er wél is bereikt is dat de tergende incompetentie in Den Haag zichtbaar is geworden. Wat er wél is bereikt is dat de nodige boeren zich uit pure wanhoop van het leven hebben beroofd, dat er op boerenzonen is geschoten door de politie en dat het land bezaaid was met omgekeerde vlaggen.

Maar Christianne draait inmiddels door, letterlijk en figuurlijk. Bij omroep WNL kan ze haar eigen leugens en verdraaiingen niet meer verhullen en legt het balletje nu bij de ngo’s die (hoofdzakelijk) ook weer gefinancierd worden door de eigen overheid. Christianne is ten onder gegaan aan opportunisme, een veel voorkomende ziekte onder parlementariërs die van toeten noch blazen weten, maar wel de verantwoordelijkheid krijgen een land (mee) te besturen.