Communistische earningsstripping leidt mkb’ers naar karige oude dag

Het continent Afrika biedt de wereld grote uitdagingen en grote kansen. Toch zien politici en de ambtelijke kliek van de Europese Unie weer mogelijkheden om al die kansen in het water te laten vallen. Europa krijgt de Afrikaanse vluchtelingen, terwijl China en Rusland er met de buit van door gaan. Een overzicht van Europese blunders.

Afrika kent de allerhoogste bevolkingsgroei ter wereld en de armste landen ter wereld

Je hoeft maar een blik op onderstaande afbeelding te werpen om te zien dat Afrika veruit het hoogste aantal nieuw geboortes in de wereld kent. In veel Afrikaanse landen is dat 5 kinderen per vrouw. In het westen gemiddeld 1,5 en er zijn minstens 2 nodig om de eigen bevolking op peil te houden. Dat lukt ons dus niet, maar moeten er daarom mensen geïmporteerd worden?

Dan maar meteen door naar het volgende plaatje waarin de armste landen ter wereld zijn te vinden. Je raadt het al: op het Afrikaanse continent. De gemiddelde jaarinkomsten per inwoner variëren daar tussen de 775 dollar per jaar (Burundi) en de 15.952 dollar per jaar (Zuid-Afrika). Op zich al onvoorstelbare verschillen.

Armste landen ter wereld volgens World Data

Behalve dat Afrika de landen met de meeste geboorten en de meeste armoede bezit, kent het continent ook nog de meeste (diep) ongelukkige mensen. Een logische optelsom. Dat blijkt uit de volgende afbeelding:

De meeste Afrikaanse migranten willen naar de EU

Volgens cijfers van het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut (NIDI) willen de meeste Afrikanen naar Europa om de armoede en het ongelukkig zijn te ontlopen.

Het NIDI stelt dat Europa, en dan vooral de rijkere landen in de EU, ervan uit moeten gaan dat deze trend alleen maar toe zal nemen gezien de almaar groeiende populatie aldaar. “Als we naar aantallen kijken die van Afrika naar Europa komen over de periode 1990-2010 is er sprake van een ruime verdubbeling”, aldus de NIDI.

Armoede, extreme bevolkingsgroei en onvrede met het leven zijn voornamelijk het gevolg van falende politiek, corrupt leiderschap en de vaak gesloten samenlevingen waarin alleen de machthebbers profiteren van de enorme bodemschatten van het continent. Daarnaast is ontwikkelingshulp relatief zinloos als er niets wordt gedaan aan de machtsstructuren in de Afrikaanse landen, aldus deze longread van de NPO.

Wat doet de EU met de Afrikaanse problematiek?

De Brusselse ‘elite’ en haar ambtenarenkliek loopt, zoals in vrijwel alle Europese dossiers staat beschreven, achter de feiten aan. De meeste kosten voor de instroom van Afrikaanse (vaak economische) vluchtelingen, komen op het conto van de Europese belastingbetaler in de vorm van kosten voor asielopvang, het Europees Grens- en kustwachtagentschap (Frontex) en kosten voor het nieuwe migratie- en asielbeleid. De baten van deze Europese kosten liggen bij China en Rusland.

China heeft de handel met Afrika van Europa overgenomen

Laten we maar weer met een plaatje beginnen waaruit blijkt dat China vanaf de eeuwwisseling de rol van Europa (vooral Frankrijk) als handelspartner heeft overgenomen.

EU (wan-)beleid Afrika

Op 20 maart 2024 bracht de EU een korte update uit over de EU-Afrika strategie. Deze staat bol van vaagheden, maar komt samengevat hierop neer:

• Een hernieuwde en versterkte samenwerking voor vrede en veiligheid (vaag)
• Een versterkt en wederkerig partnerschap voor migratie en mobiliteit (vaag)
• Een engagement voor multilateralisme (lekker vaag, ‘engagement’)
• Ondersteuning van de Afrikaanse energietransitie via ‘rechtvaardige en duurzame trajecten naar klimaatneutraliteit’

Als je de stukken erop naleest, gaat in het laatste punt (energietransitie en klimaatneutraliteit) de meeste tijd en het meeste Europese geld zitten, zaken waar de Europese noch Afrikaanse burgers iets mee opschieten.

Uit de vorige afbeelding van dit verhaal, kun je afleiden dat China de meeste tijd en geld besteedt aan de overname van alle handelsactiviteiten met Afrika die vroeger in handen van Europa waren.

Daar komt nog eens bovenop dat China vooral geld steekt in verbeteren van de infrastructuur op het Afrikaanse continent en niet bezig is met het bevorderen van klimaatneutraliteit. Bijna 40 procent van alle Chinese buitenlandse bouwprojecten vinden in Afrika plaats.

Het hoeft geen betoog dat de Chinese investeringen een groter positief effect op de economische ontwikkelingen van Afrika zullen hebben dan de CO2-doctrine van de EU.

Miljarden voor CO2-reductie in Afrika (EU), of miljarden voor wegen en spoor (China)? Denk er maar eens over na welke grootmacht de meeste Afrikaanse zieltjes weet te winnen en wie straks de meeste contracten krijgt om grondstoffen voor de energietransitie uit de grond te mogen halen.

Ga in juni alsjeblieft stemmen voor een nieuw, EU-kritisch Europarlement.

Het fameuze jubeljaar 2030 is aangebroken. Globalisten aller landen zijn verenigd en handenwrijvend kijken zij rond naar wat zij hebben bereikt. Het gezin is niet meer de hoeksteen van de samenleving, mannen en vrouwen zijn niet meer van elkaar te onderscheiden, omdat bijna iedereen non-binair is en de solidariteit tussen ouders en kinderen zorgvuldig is afgebroken. De Staat voedt kinderen op die het levenslicht zien doordat ze uit een persoon geboren worden, niet zijnde een moeder, want dat woord is inmiddels verboden.

De overheid heeft, dankzij succesvolle massa-immigratie, gezorgd voor algehele vermenging van de wereldbevolking, zodat er geen onderscheid meer zal zijn tussen volkeren of rassen. Het Esperanto is nog tien jaar een vak dat op school onderwezen wordt naast andere talen, maar bij de volgende grote sprong voorwaarts, in 2040, zullen alle andere talen verboden worden.

Het eigendomsrecht is in dit jubeljaar definitief afgeschaft, zodat niemand meer gehinderd wordt door bezit of bezwaar. Alles wordt gedeeld en is van iedereen. You will own nothing and you will be happy. Kerst wordt vervangen door de nationale onteigeningsdag om de overwinning op het verdorven kapitalisme te vieren.

De overheid heeft alles op alles gezet om de klimaatverandering tegen te gaan en heeft duizenden miljarden euro’s gestoken in geo-engineering, het verduisteren van de zon, het creëren van ‘floating solar farms’ op zeeën en meren en natuurlijk op de ouderwetse zonne-akkers. Inmiddels staan er de gedroomde 30.000 windturbines in de Noordzee en gelukkig heeft de overheid de verleiding kunnen weerstaan om kerncentrales te bouwen. De wereld is duurzaam, inclusief, divers en woke geworden en dat nog wel met alle democratische tegenwind. En natuurlijk zijn er ook nadelen, maar die zullen in 2040 absoluut overwonnen zijn.

Het uitsterven van al het leven onder de zonnevelden en drijvende zonne-installaties is een tegenvaller, maar de Staat komt vast met een oplossing. Het uitsterven van de walvis was niet voorzien, maar nog altijd verdwijnen er volgens de almachtige overheid minder diersoorten dan voor de collectivistische revolutie. Wat ook vreemd is, is dat het CO2 percentage harder daalt dan voorzien en als we nu nog doorgaan met het in de grond pompen van CO2, bestaat het risico dat we onder de kritische grens komen. Maar aangezien plannen maar eens in de vijf jaar kunnen worden aangepast kunnen de grote leiders daar pas in 2035 een beslissing over nemen.

Een ander probleem is de dagelijkse stroomuitval. De overheid heeft besloten dat we het samen moeten doen en omdat er onvoldoende energie is voor iedereen moet iedere provincies het af en toe een dag zonder stroom doen. Een bescheiden offer voor de natuur en de biodiversiteit.

Een groter probleem is de aanhoudende bestorming van het provinciehuis in Groningen. Toen zes jaar eerder, in april 2024, Hans Veilbrief huilend van blijdschap de laatste Groningse gasput liet volstorten met beton, waren de Groningers de koning te rijk. Dansend van vreugde huppelden zij over de verlaten productielocaties van de NAM en scandeerden zij overwinningsleuzen. Maar na vijf jaar wachten sloeg de stemming om en verenigden de Groningers zich opnieuw, omdat ze zich realiseerden dat ze waren verneukt. Niet een keer, niet twee keer, maar drie keer op rij. Door Henk Kamp, door Eric Wiebes, door Mark Rutte en door Hans Veilbrief. Blatante leugens hadden zij geloofd over de aardbevingen, over de scheuren in hun huizen, over de stikstoffabriek in Zuidbroek, en over de voorspoed die zou volgen na de sluiting van het Groninger Gasveld.

Het Groningen gasveld

Want wat was er nu eigenlijk gebeurd? Een korte recapitulatie van een hutspot van incompetentie en perverse politieke spelletjes. Het Groningen gasveld werd in 1959 ontdekt bij Slochteren en de winbare reserves werden geschat op 2.740 miljard kubieke meter brandschoon aardgas. Nederland was in één klap schatrijk en bouwde een decadente, socialistische verzorgingsstaat op van het geld dat vrijkwam door de winning van ongeveer 2.000 miljard kubieke meter aardgas. Er werden geen fondsen aangelegd, het geld werd simpelweg verjubeld. Maar Nederland was energiesoeverein en Nederland was een gasland geworden en liep daarmee voor op andere landen die pas veel later in de energietransitie op schoon gas overschakelden. De productiekosten waren zelfs in de laatste jaren van het gasveld laag, in de orde van grootte van 5 cent per kubieke meter. Nederland had altijd en overal goedkope energie en de mensen zaten er ’s winters warmpjes bij.

Omdat de overheid een steeds groter gat in haar hand kreeg verhoogde VVD-minister Henk Kamp in 2013 de productie tot een duizelingwekkende 53 miljard kubieke meter per jaar, hetgeen leidde tot een versnelde depletie van het veld. En op dat moment realiseerde men zich ook dat als je de druk in het veld niet op peil houdt, het zandsteen waarin het gas zich bevindt inklinkt, en er dus seismische activiteit gaat ontstaan. Lees: aardbevingen. De zwaarste aardbeving in Groningen was die bij Huizinge in 2012, met een kracht van 3,6 op de schaal van Richter, hetgeen wordt geclassificeerd als een lichte aardbeving, vergelijkbaar met een voorbijrijdende vrachtwagen. Niet gevaarlijk dus, maar het zorgt wel voor scheuren in de Groningse huizen. De eerste keer dat de Groningers de sigaar waren, namelijk doordat het veld verkeerd werd geëxploiteerd, waardoor er aardbevingen ontstonden, werd gevolgd door een tweede klap in het gezicht van de Groningse bevolking in het winningsgebied. Er ontstond grote schade, die makkelijk vergoed had kunnen worden uit de opbrengsten, maar de Groningers kregen niets. Slappe praatjes, beloftes, een huilende staatssecretaris, maar geen geld. Terwijl voor enkele miljarden euro’s iedere Groninger bijvoorbeeld een afkoopsom van een ton had kunnen krijgen. Of de WOZ-waarde van zijn of haar huis. Maar niets van dat alles. De Groningers werden decennialang het bos ingestuurd en kregen voor de tweede keer een dikke middelvinger uit Den Haag.

Het aardige is dat ik zelf in de Tweede Kamerfractie van de VVD zat toen het idiote besluit genomen werd om het Groningen gasveld te sluiten. De Groningers waren zorgvuldig bang gemaakt voor niets en de oplossing, het sluiten van het Groningen gasveld, zou de oplossing bieden. En de VVD zou die oplossing claimen en daarmee electoraal gewin behalen. Op mijn vraag hoeveel het sluiten van het gasveld zou kosten, antwoordde Mark Rutte dat dit 100 miljoen euro zou kosten in 2017 en 200 miljoen euro in 2018. En dit zou al gedekt zijn door meevallers op de begroting. Op mijn vraag hoe hij dit kon rijmen met het feit dat er op dat moment nog 800 miljard kubieke meter in het gasveld aanwezig was en dat bij een gasprijs van 60 cent per kubieke meter er 480 miljard euro schade zou zijn, bleef hij het antwoord schuldig. Het was een politiek feit, Eric Wiebes had het besluit al naar de media gestuurd, dus daarmee was de kous af. Samen met mede-Bèta Daniel Koerhuis heb ik toen nog afgedwongen dat er een ‘waakvlamscenario’ zou komen waarbij de putten niet dicht-gecementeerd zouden worden. Dan zou er altijd voldoende gas geproduceerd worden om de bestaande productiefaciliteiten intact te laten en te kunnen onderhouden zodat, als Poetin ooit de gaskraan zou dichtdraaien, we gewoon onze gaskraan weer zouden kunnen openen. Ik hoor Rutte en de rest van de fractie nog steeds lachen. Poetin, de gaskraan dichtdraaien. Wat een onzin…

Zoals wel vaker gebeurt werd het dossier vervolgens ondergebracht bij een apparatsjik, die het vuile werk moest opknappen, in dit geval Hans Veilbrief. Zonder enige technische kennis ging hij voortvarend te werk en gaf hij de derde doodsteek aan de Groningers. Met tranen van geluk loodste hij de sluiting van het Groningen gasveld door de Tweede en de Eerste Kamer, waarbij de BBB de genadeklap gaf. Zogenaamd in het belang van de Groningers werd, bij de huidige gasprijs van 1,30 euro per kubieke meter, een slordige biljoen euro van de Nederlanders vernietigd en grepen de Groningers naast de hen toekomende jackpot. Voor de derde keer werden ze verneukt. In het openbaar, democratisch besloten, technisch onnodig en een nationale schande.

2030

2030 is een mooi jaar. Nederlanders durven de kachel niet meer aan te steken en ouderen worden onderkoeld het ziekenhuis binnengereden. De industrie is weg uit Nederland en we produceren niets meer. Geen staal, geen voertuigen, geen energie en geen voedsel. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft geresulteerd in een boycot van Russisch gas en het opblazen van de Nord Stream 2 pijpleiding waardoor we aangewezen zijn op dure en onzekere energie uit andere onbetrouwbare landen. Het eigendomsrecht is een hoofdstuk in de geschiedenisboeken maar de voorspelling dat iedereen zielsgelukkig zou zijn, zonder eten in de kou, is niet helemaal uitgekomen. Maar iedereen heeft werk. Want iedereen werkt in 2030 voor de overheid. Welkom in Dystopia.

Er zijn twee psychologische fenomenen die in de huidige tijd vechten om de meeste aandacht: het messiascomplex en het Stockholmsyndroom.

Een messiascomplex (soms ook een Christuscomplex, een verlosserscomplex of redderscomplex genoemd) is een gemoedstoestand waardoor een persoon gelooft dat hij voorbestemd is een redder of verlosser te worden.

Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt. Het is een vorm van een traumaband.

Het messiascomplex valt toe te wijzen aan bijna de voltallige Tweede Kamer. Het is volstrekte waanzin om 28 miljard euro gemeenschapsgeld te willen uitgeven aan de bestrijding van de opwarming van de aarde met 0,000036 graden terwijl tegelijkertijd in India en China alle ‘inspanningen’ meer dan volledig teniet worden gedaan. En dat terwijl de bestaanszekerheid van steeds meer Nederlanders teniet wordt gedaan door verdergaande lastenverzwaringen vanuit exact dezelfde individuen. Ook is het volstrekte waanzin te dénken dat CO2 de holy grail is, maar juist het messiascomplex zorgt ervoor dat het niet uitmaakt wat de gevolgen zijn van het ingrijpen in de samenleving ten koste van alles. Ook is het volstrekte waanzin de voltallige industrie het land uit te jagen, wetende dat ze het industriële complex ergens anders op aarde weer opbouwen. Ook is het volstrekte waanzin de energievoorziening van een land compleet overhoop te gooien; het is niet langer de vraag óf we in Nederland een black-out krijgen, maar slechts wannéér.

Het gevolg van zo’n black-out zal zijn dat de politiek naar de netbeheerders zal wijzen, maar de samenleving zal dat, tegen hun verwachting in, niet doen. Die zal de klimaatdrammers aanwijzen als oorzaak. Want alles was te voorzien, voor alles wordt al meer dan een decennium gewaarschuwd door experts. De drammerij heeft gezorgd voor een tsunami aan regelgeving, verboden en subsidies. En dit allemaal ten koste van de samenleving waarbij een geprivilegieerde kaste ervan heeft mogen profiteren. En op alle terreinen zien we dat terug, of het nu stikstof, PFAS, CO2, het klimaat, de oorlog in Oekraïne, corona of de asielzoekers zijn. Totale nitwits die met de slechts denkbare argumenten de meest idiote dingen de samenleving opleggen zonder daarbij oog te willen hebben voor de consequenties. Een kosten-batenanalyse is aan dergelijke nitwits niet besteed.

Aan de andere kant van het spectrum staan de lijders aan het Stockholmsyndroom bij wie het maar niet wil doordringen dat we naar een toneelstukje kijken waarbij een stel lijders aan het messiascomplex (of het is het leiders van het messiascomplex?) de hele samenleving de afgrond ingooien ter meerdere eer en glorie van henzelf. Terwijl de overheid miljarden euro’s verkwanselt aan aantoonbare onzin en daar niet op gecontroleerd wenst te worden, wordt de burger de duimschroeven aangedraaid.

Zelf ontspringen de messiaslijders de dans, voor hén zijn de uitzonderingen. Zij mogen vliegen, autorijden, vlees eten, vijf keer per jaar op vakantie en krijgen géén AZC voor de deur en géén windmolen in de achtertuin. Als dank stroomlijnen ze de subsidiestromen richting hun vrindjes, die hen vervolgens een leuke baan bezorgen mocht het allemaal te spannend worden op het pluche.

Het stopt pas als de wal het schip keert. En dat ligt bij iedereen ergens anders. Bij de één is dat als er een windmolen in de achtertuin komt te staan en de gemeente én de rechter aangeven ‘het belang van de samenleving te dienen’, bij de ander op het moment dat de auto onbetaalbaar wordt en de deur uit moet, bij weer een ander als het eten onbetaalbaar wordt en bij weer een ander nooit. Die laatste vindt het allemaal prima, want hij of zij heeft nergens last van en hangt op de één of andere manier aan de subsidie-injectie van hun eigen Messias, de uitdijende overheid zelf met al haar salarisverhogingen en compensaties. Follow the money, dat geldt altijd, in goede en in slechte tijden.