Coronaherstelfonds is symptomatisch voor disfunctioneren van de EU

Hoe anders had het kunnen lopen. Op het verkiezingscongres van de VVD in mei 2006 werd door de Rutte-minnende partijvoorzitter Jan van Zanen de uitslag bekend gemaakt van de strijd om het lijsttrekkerschap van de toen nog liberale partij. Met een minuscuul verschil won de jonge Mark Rutte van de gezond verstand politica Rita Verdonk, die gesteund werd door de mastodonten Wiegel en Bolkestein, een teken aan de wand. In een normale situatie zou dat de doorslag geven. Zeker toen bleek dat de VVD tijdens de Tweede Kamerverkiezingen, onder leiding van de kleurloze Rutte, een pak slaag kreeg en het electoraat een uniek signaal gaf door Verdonk, die op nummer twee van de lijst stond, 620.555 stemmen te geven tegenover slechts 553.200 voor Rutte. Naar goed Machiavelliaans gebruik had Rita toen het genadeschot moeten geven om te voorkomen dat hij ooit nog zou opkrabbelen. Maar helaas, het liep allemaal anders. Rutte werd de langstzittende premier ooit en Verdonk ging roemloos af door de zijdeur. Trots op Nederland haalde niet eens een zetel.

Voor visie moet je naar de opticien gaan…

Tijdens mijn 38-jarige lidmaatschap van de VVD heb ik menig congres bezocht. Over het algemeen waren het gezellige bijeenkomsten maar toen ze, onder de bezielende leiding van de corpulente Henri Keijzer, festivals moesten worden genoemd, waar de fractievoorzitter op gympies zijn verhaal deed, was de lol er wel af. In de veertien jaar waarin Mark Rutte de scepter zwaaide transformeerde de VVD van een klassiek liberale partij, die nog aan het nagenieten was van de eloquente en intellectuele Frits Bolkestein, naar een opportunistische partij zonder ideologie. Ik kan mij nog goed herinneren dat Mark Rutte op een congres uitsprak dat hij stond voor vrijheid en verantwoordelijkheid, maar dat dat nooit meer dan vijfentwintig zetels zou opleveren. Dat maakte hem niet uit, want hij stond voor zijn kernwaarden. Uiterst krachtig en aantrekkelijk. Vervolgens omringde hij zich met mensen die Halbe waarheden verkondigden, om niet te zeggen pathologisch aan het liegen waren, over een verblijf in de datsja van Poetin. Nog een paar jaar later liet hij zijn vermeende opvolger Dijkhoff een pamflet schrijven met de titel ‘Liberalisme dat werkt voor de mensen’, waarin werd gepleit voor een overheid die meer macht had. En passant werd de fractie op de hoogte gesteld dat Klaas, nu hij vader was geworden, ook was gedraaid op het vaccinatiethema. Om zijn eigen baby te beschermen was hij plotseling voor de vaccinatieplicht van kinderen. Volledig in lijn met de glibberprincipes van zijn baas die desgevraagd liet weten dat hij geen visie had. Nee, voor visie moest je maar naar de opticien gaan.

Het eindspel

Het huwelijk tussen D66 en de VVD had veel weg van een kinderlokker die door zijn slachtoffer in elkaar werd geslagen. Op 1 april 2021 maakte Sigrid Kaag de fatale fout door Mark Rutte niet naar huis te sturen. De motie van wantrouwen werd niet gesteund door D66, maar Kaag diende zelf een slappe motie van afkeuring in die uiteraard werd aangenomen. Rutte nam het ter kennisgeving aan, maar wist dat zijn laatste maanden aangebroken waren. Dit betekende twee dingen. Ten eerste ging de kluis van de afdeling voorlichting van de VVD open om wraak te nemen om D66 met als gevolg dat er een druppelsgewijze smearcampaign werd gestart. De rest is geschiedenis en D66 likt nog steeds zijn/haar/het wonden. Ten tweede ging Rutte op zoek naar een volgende baan op het internationale toneel. En dat mocht wat kosten. Al het toneelspel ten spijt, waarbij hij aangaf geen Secretaris-Generaal van de NAVO te willen worden, was het van het begin af aan duidelijk dat deze functie het enige en hoogst haalbare was voor een premier van een klein land in de EU. Weliswaar met de zestiende economie ter wereld, maar ook een land dat zich nog nooit aan de NAVO verplichting van twee procent van het Bruto Nationaal Product had gehouden. Sterker nog, Rutte had zelf dienstgeweigerd, terwijl hij, net als alle andere jongemannen die in 1967 geboren zijn, gewoon voor zijn nummer had moeten opkomen. Maar niets van dat alles. In het huidige tijdsgewricht maakt dat ook niet meer uit. Het lijkt een voordeel te zijn als je van toeten noch blazen weet.

Oekraïne

Het referendum over het EU-lidmaatschap van het door en door corrupte Oekraïne was misschien een voorbode. Nederland stemde massaal tegen het associatieverdrag met Oekraïne en als Rutte het belang van Nederland en de democratie had gediend had hij iets anders gedaan dan alsnog instemmen. Weliswaar onder toevoeging van een inlegvelletje maar de leugens galmen nog na. ‘het associatieverdrag is geen opstapje naar het EU-lidmaatschap en dat kan het in de toekomst ook niet zijn’, er zou ‘geen geld naar Oekraïne gaan’ en ‘het verdrag zou geen militaire samenwerking inhouden’, bleken allemaal holle leuzen die mijlenver van de waarheid zouden blijken te liggen. Stingers, Pantser Houwitsers, F-16’s, en miljarden euro’s voor wapens werden door Rutte naar Oekraïne gestuurd. De premier van Nederland ging zelfs voor een Oekraïense vlag staan en slaakte de fascistenkreet uit de Tweede Wereldoorlog ‘Slava Ukraini!’. Bij zijn inauguratierede als opperoorlogshitser van de NAVO startte hij zijn opmars naar de Derde Wereldoorlog met de opruiende uitspraak ‘Ukraine’s rightful place is in NATO’. In Nederland is de ravage van Rutte enorm maar de risico’s die hij neemt met de vrede en veiligheid in Europa en de gevolgen daarvan zijn helemaal niet te overzien.

De ravage van Rutte is een erfenis die nog decennia zal doordreunen

Nederland blijft ondertussen verbijsterd achter. Ons land is overspoeld door miljoenen, niet-geïntegreerde vreemdelingen, de misdaadcijfers zijn gestegen tot ongekende hoogten, de zorg is overbelast, het onderwijsniveau keldert en het militaire apparaat is nog steeds niet in staat om Nederland te verdedigen mocht dat nodig zijn. Door het sluiten van het gasveld in Groningen zijn de energieprijzen gestegen tot een niveau waarbij ouderen in de winter onderkoeld in het ziekenhuis belanden. 1,2 miljoen mensen zit met een uitkering op de bank te Netflixen, omdat werken niet meer loont in Nederland. Netto houd je minder over als je postbode bent dan wanneer je steun plus toeslagen incasseert. Het referendum is afgeschaft en de gekozen burgemeester is er niet gekomen. De politiek staat verder af van het volk dan ooit en het vertrouwen in de politiek is op een dieptepunt beland. De reguliere pensioenpotten zijn verkwanseld en de pensioenen van MKB-ondernemers zijn via de aanval op box 3 vermogens vrijwel volledig verdampt. De ondernemers die de dystopische coronamaatregelen hebben overleefd vluchten massaal naar andere landen waar ze wel worden gewaardeerd en waar hun onderneming en hun vermogen veilig zijn.

Onder Rutte is Nederland een gidsland geworden van het World Economic Forum en van een steeds verder integrerende collectivistische EU. De klimaatwaanzin, de stikstofdwaling en de aanhoudende blinde focus op windmolens, zonne-akkers en biomassacentrales hebben de aandacht afgeleid van waar het wel om had moeten gaan. Om het koesteren van onze boeren die ervoor hebben gezorgd dat we de op twee na grootste agri-exporteur ter wereld werden. Om het stimuleren van onze vissers, onze baggeraars en onze bouwers. Om het faciliteren van onze multinationals, zoals Shell, Unilever en DSM die het niet meer uithielden in Nederland en vertrokken. En natuurlijk op de oorspronkelijke kernwaarden van de VVD, namelijk vrijheid en verantwoordelijkheid, die in het huidige Nederland ver te zoeken zijn. Een echte kapitein stuurt het schip behendig om de ijsschots heen, in plaats er vol tegenaan te varen. En als dat dan toch gebeurt staat hij als laatste nog op het dek om de opvarenden in de reddingsboten te helpen. Ook als dat betekent dat hij zelf op de zeebodem belandt. Maar niet Mark Rutte. Hij is de kapitein die als eerste het zinkende schip heeft verlaten voor een baan die is binnengehaald op kosten van de watertrappende belastingbetaler, die het hoofd inmiddels nauwelijks meer boven water houdt. En de ravage van Rutte is een erfenis die nog decennia zal doordreunen in wat er nog over is van ons land.

Prinsjesdag was opnieuw een regenachtige dag voor het Nederlandse bedrijfsleven. De Kamerleden van de vechtscheidingscoalitie kraaiden victorie want er was genivelleerd, er was ongelijkheid bestreden en bestaanszekerheid en rechtsstatelijkheid waren weer een kernbegrippen geworden. En passant was ook nog eens, naar goed socialistisch gebruik, de mkb-ondernemer verder uitgekleed.

Afschaffing giftenaftrek voor bv’s

Dachten we dat het ondernemersklimaat in Nederland na 13 jaar loze VVD-beloftes tot een dieptepunt was gedaald, kabinet-Schoof I bewijst dat het spel van ondernemertje pesten nog veel harder gespeeld kan worden. De meest onderschatte en symptomatische belastingmaatregel van dit kabinet is wel de afschaffing van de giftenaftrek voor bedrijven. In 2024 mag een ondernemer nog gewoon een schenking doen aan een algemeen nut beogende instelling (ANBI), weliswaar gemaximeerd op 50 procent van de winst en met een maximum van 100.000 euro, want onze Haagse belastingbureaucraten houden van regeltjes en beperkingen. Maar het mocht in elk geval wél. Wat ze zich niet realiseren is dat in ieder dorp, in iedere gemeente en in iedere stad het de ondernemers zijn die de lokale voetbalvereniging, de drumband, de ijsbaan, het stadsmuseum en het concertgebouw ondersteunen, doordat zij onbaatzuchtig vanuit hun BV doneren. Oud-VVD-Kamerlid en nu BBB-staatssecretaris voor Fiscaliteit en Belastingdienst Folkert Idsinga vond het blijkbaar een goed idee om deze maatregel in te voeren, die naar verwachting vrijwel niets gaat opleveren, omdat ondernemers zullen stoppen met doneren.

Vanaf 1 januari 2025 wordt een donatie vanuit de bv gezien als een dividenduitkering aan die aandeelhouder waarover de bv dividendbelasting moet inhouden. Vervolgens moet de ondernemer hierover ook nog eens inkomstenbelasting betalen in box 2. Het animo om de shirts voor het hockeyteam te sponsoren daalt daardoor rond de jaarwisseling plotseling naar nul. Met dank aan een kabinet dat gedreven wordt door kleinburgerlijke jaloezie en laat zien dat het geen enkel idee heeft wie er waarde toevoegen in Nederland en wie niet meer zijn dan een zure kostenpost. En dus ziet Nederland zich straks gesteld voor de totale uitkleding van het sociaal-maatschappelijk leven in hun gemeenschappen, want zonder de steun van ondernemers kunnen Sem en Jasper na de wedstrijd geen colaatje meer kopen in de voetbalkantine, omdat die dicht moest. En de jaarlijkse septembermarkt in het dorp is verleden tijd, want al die gezelligheid en sociale cohesie moet wel ergens van betaald worden.

Geen ondernemers in de Tweede Kamer

Dat het gemiddelde Kamerlid nooit een baan heeft gehad wisten we al, maar dat de afkeer van ondernemers zo diep zit bij de huidige lichting parlementariërs was onbekend. De enorme winst van de PVV heeft natuurlijk ook niet geholpen, maar zelfs de nieuwe VVD doet het plichtmatige dansje voor de bühne nu niet meer. De verheffing van het volk is een feit en dat is niet louter positief. Holle collectivistische leuzen sieren de akkoorden en middelmatigheid is tot een kunst verheven. In tegenstelling tot de daadwerkelijke kunsten, want dat is maar elitair vertoon en dat hoeft dus niet gestimuleerd te worden door het betaalbaar en daarmee toegankelijk te houden. In plaats daarvan is het bestaanszekerheid, kansenongelijkheid, vermogensongelijkheid, inclusie, diversiteit, verbinding en klimaat waarvoor met belastinggeld gesmeten wordt. De intellectuele armoede spat van onze leiders af en dat is niet vreemd als je ziet waar de gekozenen vandaan komen.

Daar waar het vroeger een pré was als je met mes en vork kon eten, een gymnasiumdiploma haalde en naar een respectabele universiteit ging en daar corpslid werd, is dat nu een garantie op verstoting door de kudde. Iedereen wordt tegenwoordig gescreend op de zeven vinkjes van ons socialistische geweten Joris Luyendijk en als je te blank, hetero, of anderzijds ‘geprivilegieerd’ en dus per definitie schuldig bent, kom je er niet meer in. Foei, je hebt één ouder die in Nederland geboren is. Wegwezen! Schande, je ouders hebben een universitaire opleiding voltooid en hebben een koophuis, een vakantiehuisje en ook nog eens een boot. Scheert heen! Proletariërs aller lande verenigt u is werkelijkheid geworden en heeft een bonte verzameling ministers en staatssecretarissen opgeleverd, die vervolgens hun frustratie en jaloezie op de oude elitaire garde botviert.

Net als in de Sovjet-Unie sneuvelen nu dezelfde zaken. Het kabinet Schoof heeft een broertje dood aan mensen die muziek maken, of een boek lezen. Dood aan de intelligentsia! Zonder blikken of blozen verhoogt dit kabinet de btw op cultuur, boeken en sport van 9 naar 21 procent. Concerten, muziekfestivals, toneel-, cabaret- en dansvoorstellingen, musicals, allemaal overbodige luxe, waar de rijkelui dan maar extra voor moet gaan betalen. Wie leest er tegenwoordig nog een boek als je net zo goed kunt zitten Netflixen of tiktokken? De Staat bepaalt wat schoonheid is en we weten wat daarvan komt: ongelukkige mensen in betonnen dozen, die als zombies moeten werken om de fratsen van hun leiders te kunnen betalen.

De aanval op de mkb-ondernemer

Uiteraard geldt voor de ondernemers hetzelfde regime. Na jarenlang in vrijheid gewerkt te hebben is Nederland, dankzij de hardwerkende mkb-ondernemer, de zestiende economie van de wereld geworden. Generatie op generatie werden prachtige familiebedrijven overgedragen en produceerde Nederland bovengemiddeld. Maar de gure afgunstige wind die dit kabinet laat waaien maakt hier korte metten mee. Zo werd onmiddellijk de bedrijfsopvolgingsregeling versoberd, waardoor het opnieuw lastiger is geworden om een bedrijf over te dragen op de kinderen zonder in een enorme belastingfuik te zwemmen. De erf- en schenkbelasting die hier nauw mee samenhangt is al dramatisch in Nederland, ongeacht het feit dat de overheid via de staatsmedia een propagandaoffensief heeft ingezet om deze belastingen verder te verhogen. Het fictief rendement in box 3, waarin kleine ondernemers die misplaatst worden aangeduid als ‘directeur-grootaandeelhouder’ hun eigen pensioen moeten opbouwen, werd al eerder verhoogd van 4 naar 6,17 procent. Een absurd rendement dat vrijwel niemand maakt, niet op spaargeld, niet op aandelen en niet in het vastgoed. Over dat, door jaloerse politici bejubelde onhaalbare rendement, betaal je dan een belastingtarief van 36 procent, waardoor je netto 2,22 procent belasting betaalt over het vermogen.

Met dank aan de dames en heren in de blauwe stoeltjes in Den Haag, die zelf zonder enig risico een veilig pensioen opbouwen, betekent dit dat de mkb-ondernemer in veel gevallen verlies lijdt over zijn of haar pensioenbelegging. De stapeling aan overige maatregelen maakt het geheel nog grimmiger en het zorgt voor een enorme exodus van box 3 kapitaal uit Nederland. En niet alleen van kapitaal, maar ook van mensen omdat de ‘emigratiebelasting’ al is aangekondigd in de ambtelijke stukken en dan wordt het door Annie M.G. Schmidt geschreven lied realiteit: vluchten kan niet meer… Maar zoals altijd is er een keuze. Flight or fight. Als twee miljoen ondernemers gezamenlijk een vuist maken tegen deze aanval op het mkb dan kunnen we het tij keren.

Onlangs kocht het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) twee prachtige gebouwen in de lommerrijke Koninginnebuurt in Haarlem, voor het hallucinante bedrag van in totaal vijftien miljoen euro. Ooit was het plan van de eigenaar om in deze panden woningen te ontwikkelen maar, door getreuzel en tegenwerking van gemeenteraadsleden die nog steeds geloven in de grote sprong voorwaarts, kwam dat niet van de grond. Jammer voor de jongeren die ook een woning willen kopen of huren, maar het stadsbestuur dat winst maken ziet als een ziekte besliste anders. Twee jaar geleden trokken honderd Oekraïners in het gebouw en de gemeente Haarlem beloofde plechtig dat het voor maximaal twee jaar zou zijn. Daarna, ‘read my lips’, zouden er alsnog de broodnodige woningen komen. We weten inmiddels, niets is zo permanent als een tijdelijke overheidsmaatregel en nood breekt wet.

De belofte werd gebroken en het gebouw mag zich voorbereiden op ruim driehonderd jonge Afrikaanse mannen die nergens voor vluchten, maar ook nergens voor terugdeinzen. Pal naast een kinderdagverblijf, om de hoek van een bejaardenflat en op steenworp afstand van een basisschool. De huizen in de buurt zijn binnen een minuut binnen te dringen en de autochtone jongedames zijn weerloos zonder een goede voorraad pepperspray en een spoedcursus kickboksen. De overheid garandeert de veiligheid van haar inwoners al heel lang niet meer en er komt onvermijdelijk een moment dat mensen het heft in eigen hand nemen.

De discussies in de buurt gaan inmiddels over het recht op zelfverdediging tegenover het verbod op wapenbezit. Free carry of weerloosheid tegen geweld? Voor decadente collectivisten een theoretisch hoofdstuk dat lang geleden is afgesloten, maar voor mensen die bedreigd worden in hun bestaan en in hun leefomgeving een reële afweging. Interessant was de overweging van de dieprode gemeenteraad voor de locatie, die overigens nauwelijks eigen buitenruimte heeft, dat andere buurten al zoveel problemen hebben. In de wandelgangen wordt gegniffeld. Wassenaar is gevallen. Daar werden een kleine duizend asielzoekers de keurige gemeenschap in geparachuteerd en nu krijgt het elitaire Haarlem zijn deel.

De asielcrisis mag in Nederland geen asielcrisis genoemd worden, want er is nog geen ‘asielcrisiswet’, maar hij bestaat in praktische zin wel. Alle hens aan dek dus. Ter Apel stroomt over, mensen slapen in het gras en de situatie is volledig uit de hand gelopen. Onder de bezielende leiding van achtereenvolgens Fred Teeven, Klaas Dijkhoff, Mark Harbers, Ankie Broekers-Knol en Eric van der Burg werd Nederland op dit dossier in veertien jaar tijd volledig stuurloos gemaakt. De perverse asielindustrie kost maar liefst vierentwintig miljard euro per jaar en in plaats van de grenzen te sluiten, het inwilligingspercentage omlaag te brengen en de Dublin-afspraken in ere te herstellen, stond het beleid van de VVD-bewindspersonen op dit dossier haaks op de hypocriete verkiezingsprogramma’s.

Daar waar het verkiezingsprogramma van de VVD ronkende teksten liet horen over een asielstop, het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers en het stoppen van de asielaanvraag bij crimineel gedrag, scandeerde Eric van de Burg ‘hoe meer asielzoekers, hoe beter!’ van de kansel. Bij gebrek aan een geloof moet je toch ergens heen met je verheven moraliteit. En een aflaat op andermans kosten is een koopje.

In Haarlem is er een andere moraalridder, namelijk de strenggelovige, ongekozen burgemeester uit Katwijk, Jos Wienen. Als oud-voorzitter van het COA weet hij barmhartigheid en oplossingsgerichtheid als geen ander te combineren, maar wel ten koste van de oorspronkelijke inwoners van Haarlem. Kosten noch moeite wordt gespaard om het de nieuwkomers naar de zin te maken. Uitkeringen, voorrang op sociale woningen, gezinshereniging, gratis zorg en gratis onderwijs. Alles, maar dan ook werkelijk alles, voor een skybox in de hemel.

Helaas zijn dit geen incidenten en het huidige kabinet geeft weinig hoop. PVV-minister Marjolein Faber laat nog geen spoor van een oplossing zien en bij alles wat er wordt voorgesteld komt de integriteitspolitie van de ontPieterde NSC-fractie in actie en daarbij vergeleken is de Haarlemse burgemeester een hardliner. Het ‘strengste asielbeleid ooit’ gaat er niet komen en zal, samen met de Nexit en ‘geen geld en wapens naar Oekraïne’ worden bijgezet in de inmiddels uitpuilende ijskast van Geert Wilders. Ons orakel uit Hongarije, Simone Juffermans, twitterde onlangs een lijstje van asielzoekerscentra die als ware kathedralen overal verrijzen om de gutmenschenhonger te stillen. Nijverdal, Wijchen, Enschede, Venlo, Voorburg, Alkmaar, Haarlem, Amsterdam, het Groene Hart, enzovoort.

Duizenden extra plekken voor criminele klaplopers worden gecreëerd op kosten van de hardwerkende Nederlander. De lijst met steden en gemeenten die worden geofferd is onuitputtelijk. En natuurlijk wil minister Faber helemaal geen azc’s maar de stinkende nageboorte van veertien jaar VVD-beleid op asiel en migratie is niet te stoppen. We zullen de hele gifbeker leeg moeten drinken zolang een grote meerderheid in de Tweede Kamer meer geeft om uitkering trekkende Eritreeërs, Afghanen en Syriërs dan om de eigen bevolking.

Pas als de strategische stemmers zélf ineens naast een azc komen te wonen en de pijn gaan voelen gaat er misschien iets veranderen. De ‘Queers for Palestine’ piepen wel anders als ze in Gaza van een gebouw worden geflikkerd en de vereniging van Nederlandse feministen beseft pas wat ze kwijt zijn als ze op hun eigen ALV geen stemrecht meer hebben en thuis door manlief in elkaar worden gemept. Ieder land krijgt de leiders die het verdient. Blijkbaar wilde een meerderheid van de kiezers deze onveilige chaos en zolang er een democratische meerderheid voor dit beleid is, hoe gestoord dan ook, is Nederland verloren.