De ongemakkelijke waarheid over bokkenrijder Marcel van Roosmalen

Khadija Arib was de trotse dochter van de meritocratie, een vrouw die zich uit het niets omhoog had gewerkt tot voorzitter van de Tweede Kamer en een zeldzaam voorbeeld van iemand die het wél redde in de disfunctionerende multiculturele samenleving. Ze is scherp, streng, veeleisend en vast en zeker af en toe hard voor haar medewerkers en andere sneeuwvlokjesambtenaren. Maar in een tijd waarin de waarheid niet meer telt, maar slechts het narratief dat zorgvuldig bedacht wordt door inhoudsloze spindoctors, werd zij genadeloos voor de bus gegooid. Anonieme klachten, naar nu blijkt bewust en illegaal gelekt naar de media, deden haar de das om. Een klassieke politieke moord op andere gronden dan de reguliere media berichten, gecamoufleerd als een ambtelijk proces, gebaseerd op integriteit en een onveilige werkomgeving. Wie dacht dat House of Cards fictie was, is nog nooit in Den Haag geweest.

Na de verkiezingen verloor Arib de strijd om het Kamervoorzitterschap aan Vera Bergkamp en werd zij weer gewoon Kamerlid. De coronaperiode liep ten einde en Aukje de Vries kreeg een motie aangenomen om een parlementaire enquête voor te bereiden. Op 28 juni 2022 werd formeel de Tijdelijke Commissie Corona (TCC) ingesteld, en op 6 juli, tijdens de constituerende vergadering, werd Arib door ons – want ik zat zelf ook in die commissie – tot voorzitter gekozen. De bedoeling van deze commissie was uiteraard om, onder leiding van een vermeende Covid-adept, een onderzoeksvoorstel te produceren dat ertoe zou leiden dat de vervolgcommissie, de Parlementaire Enquête Commissie Corona (PECO), het onderzoek zou beperken tot enkele deugdzame vragen. Tot ‘lessons learned’, die ons helemaal niets wijzer zouden maken voor de toekomst. Hoe kunnen we bij een volgende pandemie iedereen nog sneller vaccineren, en hoe kunnen we de vaccinatiegraad verhogen? Hoe kunnen we het zorgpersoneel in de toekomst beter ondersteunen, en hoe kunnen we een efficiëntere testinfrastructuur optuigen? Allemaal vragen die de eventuele misstanden in het coronabeleid naar de achtergrond zouden duwen en een herhaling van zetten – in de overtreffende trap – zouden instigeren.

Onafhankelijk, zeer kritisch en niet gevaccineerd

De PvdA had Arib afgevaardigd in de veronderstelling dat zij het kabinetsbeleid, dat door BIG-registratieafpakfetisjist Attje Kuiken voor 100% werd gesteund, zou witwassen in de TCC en later in de PECO. Het is goed gebruik dat de voorzitter van de voorbereidende commissie ook later voorzitter wordt van de enquêtecommissie. Voorwaar ook een prestigieuze functie, al was het alleen maar omdat de PECO dan de ‘Commissie Arib’ zou zijn gaan heten. Maar deze inschatting bleek politieke suïcide. Arib was zeer kritisch op het coronabeleid, had zich niet laten vaccineren en gaf in een van de eerste TCC-vergaderingen aan de overige leden van de commissie aan dat wat haar betreft de onderste steen boven moest komen. Tot overmaat van ramp voor het establishment was er een substantieel aantal coronacritici aanwezig in de TCC. Pieter Omtzigt, Vicky Maeijer, Nicki Pouw-Verweij, Pepijn van Houwelingen en ikzelf vormden samen met Arib zelfs een meerderheid van zes tegen vier, en dat leidde tot grote onrust bij de regerende partijen. We begonnen met grote vasthoudendheid vragen te stellen over de proportionaliteit van de maatregelen, over de rol van het OMT, over de miljard euro die Hugo in de Stichting Open Nederland had laten verdwijnen, en over het totale gebrek aan parlementaire controle. Uiteindelijk leverden we een zwaar bevochten, gespecificeerd onderzoeksvoorstel op dat, in elk geval voor bewindspersonen die mogelijk de wet hadden overtreden, een enorm gevaar vormde. Precies dát maakte Arib een risico voor de machthebbers. Ze was een parlementariër die haar werk serieus nam en die haar eigen collega’s en ministers durfde te onderzoeken, in plaats van hun coronabeleid slaafs te verdedigen.

Anonieme meldingen

Het begon allemaal met ‘anonieme’ meldingen, het favoriete wapen van een laffe bestuurscultuur waarin niemand verantwoordelijkheid durft te nemen. Amorfe ambtenaren, veilig verscholen achter een rookgordijn van vertrouwelijkheid, deden hun beklag, dat uiteraard binnen enkele dagen al op straat lag. Arib zou een ‘onveilige werkomgeving’ hebben gecreëerd. Vage termen, geen concrete incidenten, geen wederhoor. Maar in het post-coronatijdperk waarin angst en slachtofferschap tot deugden zijn verheven, is een beschuldiging al voldoende. En dus werd Arib, tot haar eigen verbijstering, uit haar functie gemanoeuvreerd en publiekelijk geslachtofferd. Mariëlle Paul (VVD) nam het voorzitterschap van de TCC van Arib over, en onmiddellijk na het opleveren van het onderzoeksrapport werd de TCC opgeheven en de parlementaire enquête op de lange baan geschoven – officieel omdat er onvoldoende kandidaten waren om de enorme werklast van een parlementaire enquête te dragen. Maar wat hier speelde, was geen integriteitskwestie: het was een ordinaire politieke afrekening van iemand die een gevaar was geworden voor alle actoren in de coronaperiode die blind waren geweest voor de nevenschade die zij aanrichtten en wellicht nog andere misstappen hadden begaan. Iedereen weet inmiddels dat Sywert van Lienden een kleine afleidingsvis is in de grote vijver vol met graaihaaien, die met hulp van Hugo de Jonge miljoenen achterover wisten te drukken.

Lekrechtszaak

Het is geen toeval dat precies op het moment dat de Tijdelijke Commissie naar waarheid begon te graven, er opeens meldingen opdoken over Arib. Selectief gelekt naar de pers, precies genoeg voor karaktermoord, voldoende voor een onderzoek, maar net te weinig voor een degelijk proces. Afgelopen donderdag, 15 mei 2025, eiste het OM 140 uur taakstraf tegen hoofdverdachte Sonja Kloppenburg, de voormalig woordvoerder van de Tweede Kamer, vanwege het vermeend lekken van vertrouwelijke stukken naar het NRC. De bewijzen liegen er zogenaamd niet om. Overleggen met het ‘managementteam’ en afgeluisterde telefoongesprekken schetsen een ontluisterend beeld van een groepje uit de hand gelopen topambtenaren dat het niet zo nauw lijkt te nemen met onze democratie en onze rechtsstaat. Ook topambtenaar Jaap van Rijn, de oud-directeur gebouwendienst, is verdachte. Hij zou ervoor gezorgd hebben dat een NRC-journalist de Tweede Kamer in gesmokkeld werd. Als het niet zo principieel fout zou zijn, zouden we hartelijk moeten lachen om deze acties. Blijkbaar zijn de belangen zo groot dat deze topambtenaren deze risico’s wilden nemen. Het blijft natuurlijk speculeren, maar de kans is groot dat deze topambtenaren, die zich overigens vrij snel daarna allemaal ziek meldden, meer weten over de eventuele misdrijven die zijn begaan tegen de Nederlandse bevolking tijdens het coronaschandaal. Wat inmiddels ook blijkt uit de vele Woo-documenten die door een uit nood geboren peloton burgerjournalisten op zoek naar de waarheid is opgediept. Het is dan ook verdrietig dat de woordvoerder straks papiertjes moet prikken tijdens haar taakstraf, maar dat de echte daders nog steeds vrij rondlopen. Niet alleen de daders die ons twee jaar lang schade hebben toegebracht, maar ook deze topambtenaren die er niet voor terugdeinzen om iemand zoals Khadija Arib – een politica met ruggengraat – op oneigenlijke, achterbakse en illegale gronden van het schaakbord te maaien. De val van Arib legt een open wond in onze anti-democratische samenleving bloot die niet geheeld kan worden door een taakstraf van iemand die laag in de pikorde staat van het verrotte en corrupte overheidsapparaat.

De corona-afrekening moet nog gemaakt worden

Het coronatijdperk heeft meer kapotgemaakt dan onze economie, onze bedrijven, onze kinderen en onze vrijheid. Het heeft ook onze moraal vernietigd. Onder het mom van veiligheid is de democratische rechtsorde zelf opgerekt, gesaboteerd en geherdefinieerd. En wie daar tegenin ging, werd als staatsgevaarlijk en anti-institutioneel extremist gebrandmerkt. Want in een Kamer die volledig opging in de coronapsychose, werd geen ruimte geduld voor reflectie of kritiek. Het parlement werd een applausmachine en de verantwoordelijke ministers gingen hun goddelijke gang – zowel binnen als buiten de grenzen van de wet. Ze leken ermee weg te komen en schrokken zich kapot toen de TCC onder leiding van Arib orde op zaken leek te gaan stellen. En dus werd Arib het symbool van alles wat niet meer mag: onafhankelijkheid, kritisch denken en het lef om op te komen voor democratische controle. Haar val toont feilloos aan dat het nieuwe bestuur geen ruimte biedt voor dissidentie. Alleen wie buigt, mag blijven. Middelmatigheid is de norm, en als je in de pas loopt en de ring van de keizer kust, is een mooie politieke carrière jouw deel. De coronapsychose mag dan formeel voorbij zijn, de structuren ervan leven voort: angst als bestuurlijke motor, censuur en controle als machtsmiddel, en framing als wapen. Maar een democratie waarin mensen als Khadija Arib uit de weg worden geruimd, is niet langer een rechtsstaat. Het is een collectivistische poppenkast, waarin ambtenaren de dienst uitmaken en de politici die zij voor zich laten dansen slechts de façade vormen.

Nederland heeft juist bestuurders en politici nodig die niet knielen voor het narratief, maar die durven te vechten voor de waarheid. Zonder last of ruggespraak, voor de burger, voor de Grondwet. Khadija Arib mag dan geofferd zijn, haar val legt exact bloot wat er mis is in Den Haag. Dat is het enige waardevolle aan dit drama. Want juist als we zien wat er fout is gegaan, kunnen we het ooit weer herstellen. Na een fatsoenlijk onderzoek naar het beleid in de coronaperiode. En nadat eventuele daders zich voor de rechter hebben moeten verantwoorden. In het belang van Nederland.

Box 3, officieel de belasting op sparen en beleggen, is ooit bedacht als manier om mensen met flink vermogen een bijdrage te laten leveren aan de staatskas. Prima idee. Wie veel heeft, betaalt ook wat. Maar inmiddels lijkt box 3 steeds meer op een bodemloze grabbelton waarin de overheid van alles propt wat ze lastig vindt om eerlijk te belasten.

Wat begon als een belasting op rendement, is verworden tot een systeem dat vaak geen rekening houdt met wat mensen écht verdienen. Je betaalt namelijk niet over wat je aan rente of winst maakt, maar over een fictief rendement dat de Belastingdienst zélf verzint. En dat percentage ligt soms mijlenver van de werkelijkheid. Heb je spaargeld staan dat nauwelijks rente oplevert? Jammer dan. De fiscus doet alsof je een beleggingsgoeroe bent.

En nu wordt het interessanter: steeds meer regelingen, constructies en vermogensbestanddelen schuiven richting box 3. Van tweede huizen tot spaargeld van ondernemers, van tijdelijke beleggingen tot familieleningen – alles verdwijnt langzaam maar zeker in deze belastingdoos. Waarom? Omdat het makkelijker is. En omdat de overheid op zoek is naar extra inkomsten, maar de pijn niet openlijk wil verdelen.

Het probleem? Box 3 houdt geen rekening met schulden, verplichtingen of het feit dat spaargeld ook vaak dient als buffer, pensioen of simpelweg financiële rust. Het is een bot systeem in een wereld die vraagt om nuance.

Als de overheid zo doorgaat, verandert box 3 van een belasting op vermogen in een belasting op voorzichtigheid. Want wie spaart, betaalt. Wie risico neemt, soms ook. Maar wie niets heeft? Die krijgt toeslagen.

En zo belanden we in een systeem waar verstandig financieel gedrag wordt gestraft – en dat is precies wat belasting niet zou moeten doen.

Toen in 2020 het zogenaamde ‘coronaherstelfonds’ werd opgericht zal menigeen gedacht hebben dat er IC-plekken en ziekenhuizen van deze 750 miljard euro aan Europese leningen en giften zouden worden gebouwd. Een enkeling (jawel, alwéér uit die hoek) zag het grote coronabedrog al van héél ver aankomen, niets is toeval immers. Het coronaherstelfonds was een ordinaire bankroof zonder wapens, maar met een hoop geschreeuw. Waren het niet Italië en Spanje die Nederland uitmaakten voor van alles en nog wat omdat ‘we’ niet meteen over de brug kwamen? Uiteindelijk ging ook Nederland voor de bijl.

Nadat de Europese banken hun wankele balansen konden spekken met Europese leningen volgde een eruptie aan ‘gratis geld’ dat door de zuidelijke landen is gebruikt voor allerhande Brusselse hobby’s. Zoals Italianen sponsoren met zonnepanelen, accu’s en verbouwingen, de zogenaamde ‘Superbonus 110’. In Nederland kregen we in september 2024, vier jaar later, de eerste fooi uit het coronaherstelfonds van 750 miljard: een schamele 1,3 miljard euro. Om nog meer geld uit het coronaherstelfonds te kunnen krijgen diende het pensioenstelsel aangepast te worden, een strikte voorwaarde.

Van het coronaherstelfonds blijkt nauwelijks een cent nog te traceren. Het coronaherstelfonds blijkt een weelderige Brusselse geldfontein. Het is onduidelijk of de burger waar voor zijn geld krijgt. De grote vraag is dan ook: wie wint de jackpot uit het coronaherstelfonds? Er werd in ieder geval lustig gestolen uit de coronapot. En plots is daar de Europese Rekenkamer. Iedereen schrikt wakker. Het is compleet absurd. Er komt een vernietigend oordeel. Kritisch Nederland (u weet wel, die uit die ene hoek) heeft op alle fronten gelijk gekregen. Het NRC schrijft zelfs ‘niet voor herhaling vatbaar’.

Wat moet er nog gebeuren voordat Nederland écht in de gaten krijgt dat de EU Nederland meer kwaad dan goed doet? Er zijn namelijk nog twee zeer belangrijke thema’s die eenzelfde patroon volgen: het EU-fonds voor bewapening (huh, ReArm Europe alweer 800 miljard?) en de EU die aast op de miljarden uit ons eigen pensioenfonds. Dit laatste onderwerp wordt op dit moment op allerhande manieren getorpedeerd om vooral te voorkomen dat de Nederlander inspraak krijgt in zijn éígen geld. De Tweede Kamer doet alsof het haar geld is, de banken doen alsof het hun geld is, maar het is niets anders dan uitgesteld loon van de burger en eigendom van de burger. De hoogste baas van de Nederlandsche Bank zegt over het casinopensioen dit ‘op de tast te doen’.

Hoe is het spreekwoord ook alweer? Een ezel stoot zich….? Laat het coronaherstelfonds een waarschuwing zijn voor alle andere megaprojecten. En als de Tweede Kamer, waarbij de leden zelf niet getroffen worden, verlekkerd naar de grote pensioenpot van ons Nederlanders kijkt, wees dan nogmaals gewaarschuwd. De enige voorvechtster in de Tweede Kamer, Agnes Joseph, wordt inmiddels op alle manieren gedemoniseerd, en wanneer zagen we dat eerder? Juist ja, in die periode. Alleen al het geschommel van de beurs sinds het aantreden van Trump had uw pensioen kunnen laten verdampen, en dan was Trump het schuldige, en niet de Tweede Kamer of het casinopensioen. Neem dat nu maar eens aan van ondergetekende (jawel, alwéér uit die hoek). Het doel is úw geld, en of dat nu in een coronaherstelfonds, een ReArm Europe-pot of rechtstreeks uit uw pensioenpot wordt geroofd interesseert niemand in Den Haag of Brussel. Het koppelen van het coronaherstelfonds aan het nieuwe pensioenstelsel is niets anders dan de deur openzetten voor de volgende roof. En tot welke corruptie het coronaherstelfonds heeft geleid weten we inmiddels.