Column
Een vurig pleidooi
op
Door
Marcel Van SilfhoutDe kruitdampen zijn nog niet opgetrokken, integendeel zelfs. Wel zijn we een maand verder dan het moment waarop de tijd stil stond en de godsgruwelijke slachtpartij in Israël ons keihard in het gezicht sloeg. 7 Oktober klinkt nu al als ‘nine eleven’, zo’n dag waarop je meteen weet dat die de geschiedenisboeken haalt en op ons netvlies zal blijven staan. Na corona, Oekraïne en ‘het klimaat’ was het duidelijk dat de geesten zich alweer zouden splijten, dat er weer vriendschappen op het spel staan, dat er weer nieuwe polariserende vaandels zijn gehesen, een haast middeleeuws aandoend vlagvertoon. Alleen trompetgeschal en tromgeroffel ontbreken nog.
Op dag één al in dat akelige weekeinde begin oktober overkwam mij woordenwisseling en onbegrip. Hoe kon ik zo ijskoud zijn, mij op de vlakte te houden? ‘Heb je die beelden dan niet gezien?’ De verkrachtingen, de onthoofdingen, de verkoolde babylijkjes? Menig journalist annex commentator kwam met woorden als ‘je moet nu kleur bekennen en pal achter Israël gaan staan’, een positie die een aantal van mijn vrienden ook onverbiddelijk innam. Weer andere vrienden zijn juist woest op Israël en roepen, marcherend met groene vlaggen met vuist en graanhalmen, ‘Free Palestine!’ Wat met corona, het klimaat en Oekraïne al gebeurde, vanaf nu ben je voor de Palestijnen of je bent voor Israël. Kies je niet, blijf je in het midden, dan zit je voor beide kampen fout.
Eckart Tolle wist een diep inzicht treffend in een paar woorden te vatten: “There’s always another way of looking at it.” Het is een wat koelere manier van kijken en denken die ik volg en die mij goed van pas kwam ten tijde van oorlogsverslaggeving in het door burgeroorlog uiteenvallende Joegoslavië en Kosovo, de periode 1993-1999. Op de vlakte blijven is overigens niet hetzelfde als geen partij kiezen of non-empathisch zijn. Je zet een stap opzij, een pas naar achteren; om een bewust afstandelijke neutrale analyserende panopticum observatie te kunnen maken. Feiten op een rij, wat is de context? Wat niet wegneemt dat er inderdaad momenten in je leven kunnen zijn waar er geen keus is, waarop je weet dat je te maken hebt met het ultieme kwaad zelve, zoals met Hitlers naziregime of een totalitaire 24/7 surveillance staat in aanbouw. Dan rest alleen nog strijd.
De momenten en geleerde lessen als oorlogsverslaggever in Kosovo zullen me altijd bijblijven. Als je met je neus boven een naar rottende lijken stinkend massagraf staat, of naast twee jonge Albanese meisjes met een bebloede pasfoto van hun vader in hun handen op de plek waar ze hem voor het laatst hebben horen schreeuwen van de martelpijn door Servische Arkan Tijgers paramilitairen, of als je diezelfde dag voor een dorp staat waar arme Servische boerengezinnen met paard en volgepakte wagens op de vlucht slaan voor plunderende en brandschattende wraak nemende Albanezen, dan zijn dat momenten waarop je leert dat woeste volkswoede mensen mee kan slepen tot in een oneindige kluwen van haat en moord. Vergelding is gemakkelijk te beginnen, aldus de lessen op de Balkan, maar waar eindigt het?
Januari 2019 bezocht ik Jeruzalem, Tel Aviv en de West Bank, inclusief de checkpoints. De heftige gesprekken met Palestijns-Arabische bewoners (die nooit een stap over die checkpoints hadden gezet of ooit zouden zetten) staan me levendig bij. De door de politiek activistische Britse graffitikunstenaar Banksy beschilderde metershoge muur in Bethlehem sprak geen boekdelen, maar zelfs hele bibliotheken. Op de West Bank zagen we oprukkende, zwaarbewaakte nederzettingen van Joodse kolonisten. Voor mij en mijn jonge dochter was het zonneklaar: dit kan niet goed gaan, wat hier allemaal gebeurt, is dusdanig uitzichtloos dat het op een dag frontaal zal exploderen. En dat heeft het nu dan ook gedaan, vanuit Gaza. Dat gezegd hebbende, vaststaat dat de problematiek Israël/Palestina godsgruwelijk complex is. Het gemak waarmee soms voor of tegen de ene of de andere partij wordt gekozen, is storend.
In 2003 maakte ik met collega Cees Schaap de Zembla-uitzending “Zwijgen over Israël” die historisch was omdat we erin slaagden onze geïnterviewden mee te krijgen in het eenvoudige argument dat je toch best kritiek op Israël mocht hebben zonder meteen voor antisemiet te kunnen worden uitgemaakt. Dat was op dat moment een doorbraak. Met name de gesprekken met oud D66-voorman en de voormalige ministers van Buitenlandse Zaken Hans van den Broek en Hans van Mierlo en ook nog de Auschwitz overlever Hayo G. Meyer waren ontluisterend. Allen hekelden het feit dat Israël in die tijd soms boven alle kritiek verheven was en dingen mocht doen “die we van geen enkel ander land zouden accepteren”, aldus Van Mierlo.
De oud-politicus en minister van staat wist zich zelfs geen raad over Israël, bleek op een Amsterdams grachtenterrasje waar we na de uitzending wat napraatten. “Het is Bijbels apocalyptisch waar het naartoe gaat”, zei hij medio oktober 2003, inmiddels alweer twintig jaar geleden! Een periode waarin havik Netanyahu in Israël vrijwel onafgebroken aan de macht is geweest met rechtsextremistische partijen. Tegelijkertijd ontstond de Hamas-beweging in Gaza met inmiddels een extreme vorm van gewelddadigheid die evengoed hemeltergend beangstigend is. Alles overziende blijft er maar één vurig pleidooi over: zowel de extreme Netanyahu als het niet minder extreme Hamas moeten van het wereldtoneel, evenals het kwaadaardige regime in Iran. En nog iets: ruil al die vaandels in godsnaam om voor de wit-blauwe vredesvlag met duif, dan houden we wat meer vrienden over.
–//–
1 Reactie
Laat een reactie achter
Reactie annuleren
Laat een reactie achter
Column
Paniek in medialand: ‘power to the people’
Gepubliceerd
16 uur geledenop
6 november 2024Door
Huibrecht BoluijtIk wrijf de slapers uit mijn ogen en zet de tv aan. ‘Trump winnaar’ staat in beeld.
De dame achter de interviewdesk kijkt beteuterd. Alsof ik kijk naar een live-uitzending van een staatsbegrafenis. Het woord apocalyps valt. Mijn hemel, gaan we met z’n allen dood? Komen er oorlogen en verderf? Oh nee, die bestaan ‘gelukkig’ al. Dat is een opluchting.
Blijkbaar heeft de Republikein goed gescoord onder allerlei etnische groepen en religies. Amerika lijkt door de man verenigd te worden. Je zou zeggen reden tot nadenken als juichen nog een stap te ver is.
En het volk zit blijkbaar in alle uithoeken en alle lagen ook te wachten op daden in plaats van dromen.
Wat is er eigenlijk waar van wat de media ons heeft voorgeschoteld over de demonische Trump? Zouden Amerikanen allemaal dwazen zijn die een dwaas als president willen? Allemaal racisten, fascisten, aanranders, antidemocraten (etcetera) die een racist, fascist, aanrander en antidemocraat willen?
De haat die veel media hebben verspreid in de wereld komt keihard terug.
En jazeker, de man is ongepolijst, vaak grensoverschrijdend in uitspraken en gespeend van nuance. Maar blijkbaar wel met het hart op de tong en dus goed leesbaar.
Het meel in de mond, de ‘virtue signalling’ en de eindeloze woke-retoriek verliezen het blijkbaar bij veel mensen van de no-nonsens aanpakstijl.
Dan schuift een politiek deskundige aan.
Ik sta versteld. Over haar lippen komt een litanie over het te verwachten kwaad, ruzies, verdelen van mensen, chaos, haat en intuïtief leiderschap. Paniek dus.
“We schakelen over naar de mensen in de straat in Amerika” prevelt de gespreksleidster. De reporter doet melding van feestende Republikeinen. Maar ook hier ligt het accent op treurnis en ellende.
Feestende mensen zouden voor overlast zorgen want buren van het etablissement hadden geklaagd. Joh, wat een nieuws.
“We schakelen nu over naar politiek Den Haag.” Ook hier een rampstemming: “Laten we hopen dat hij de democratie respecteert” en “het is zorgelijk want hij had eerder contact met Poetin”. Ja, stel je toch eens voor dat er nu vrede komt en dat schoon schip wordt gemaakt door de rot uit de deep state te halen en de power weer naar ‘the people’ gaat in plaats dat die in handen blijft van big tech, big money en de lobby van de klimaat- en oorlogsindustrie, dat pikt de door de media gehersenspoelde burger niet. Want de angst zit te diep.
Wat is het zand, in de ogen gestrooid door media, er toch lastig uit te wrijven. Ook bij zichzelf.
Ook voor hen een wake up call. Democraten en media: ‘what did you do wrong? What is the blindness in your eyes?’
Waarom is vrede zo bedreigend?
Waarom is uw angst zo groot?
Wat betekent een identiteitscrisis?
Wat is waarheid en kennis?
Waarom zijn grenzen voor vrede zo belangrijk? Wat zijn grenzen eigenlijk?
Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Column
Geen ruimte voor competente bewindspersonen in kabinet
Gepubliceerd
3 dagen geledenop
4 november 2024Door
Wybren Van HagaOp 1 november 2024 vloog de verwachte jaloeziekogel door de kerk. Geladen en afgeschoten door Geert Wilders, op één van de zeer weinige competente bewindspersonen in het door de PVV geleide kabinet, waarin vooral mensen zitten die nooit hun sporen hebben verdiend in de echte wereld, buiten de Haagse politieke kaasstolp. En de kogel trof doel. Staatssecretaris van Financiën, Folkert Idsinga, stapt op.
Het is voor menig criticus een leuk tijdverdrijf om de cv’s van bewindspersonen te checken en ze dan naast de zeer verantwoordelijke functie te leggen die ze bekleden. Dit leidt vaak tot hilarische resultaten. In het vorige kabinet wemelde het al van de mismatches. Zo wist de rasambtenaar Kajsa Ollongren bij haar eerste persconferentie als minister van Defensie het verschil niet tussen een sergeant en een majoor (sic). In de jaren daarna blonk zij uit door de enorme discrepantie tussen haar opleiding en achtergrond enerzijds en de leidende functie die zij voor het militaire apparaat moest bekleden anderzijds.
We hadden de minister voor Natuur en Stikstof, Christianne van der Wal, die geen idee had wat stikstof precies was en geen letter begreep van wat haar ambtenaren haar hadden voorgekauwd op het spiekbriefje. Overigens ligt dit geheel in lijn met de minister voor Klimaat en Energie, Rob Jetten, die ons wist te vertellen dat stikstof ‘een verstikkende deken legt over de natuur’, waardoor we allemaal zouden stikken. We hebben er hard om gelachen en we dachten dat het niet erger kon. Totdat het huidige kabinet aantrad, waarin opnieuw de meeste ministers en staatssecretarissen op de dag dat zij hun opwachting bij de koning maakten, geen benul hadden waar zij verantwoordelijk voor werden. Op één belangrijke uitzondering na: Folkert Idsinga, staatssecretaris van Financiën.
Folkert Idsinga
Na zijn VWO studeerde Idsinga fiscale economie aan de Rijksuniversiteit Groningen en werkte hij achtereenvolgens bij Arthur Anderson en Baker McKenzie. Hij was ook universitair docent op de VU in Amsterdam en schopte het uiteindelijk tot partner en zelfs tot voorzitter van de raad van bestuur van Baker McKenzie. Kwaliteit wordt gelukkig in Nederland nog steeds betaald en hij zal zeker een paar miljoen euro hebben verdiend in zijn zeer succesvolle carrière. Zoals het mannen van dit kaliber betaamt besloot hij op enig moment zijn carrière een andere wending te geven en accepteerde hij het nobele ambt van volksvertegenwoordiger. Voor de VVD, de partij waarvan ik 38 jaar lang lid ben geweest, werd hij op 31 maart 2021 geïnstalleerd als lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal met als portefeuille, overigens geheel tegen het VVD-protocol in, fiscale zaken. Ik heb zelden meegemaakt dat, zoals in dit geval, bij de VVD competenties aan portefeuilles werden gekoppeld.
Dit behoeft misschien enige uitleg. Na het vertrek van Frits Bolkestein werd de VVD overgenomen door brave deugers, die integriteit tot wapen hadden verheven. Vaak werd mij verteld dat integriteit ‘verder ging dan wetten en regels’. Integriteit was datgene wat je doet als niemand kijkt. Om eerlijk te zijn begreep ik daar helemaal niets van, met name omdat het ertoe leidde dat er een soort subjectiviteit werd geïntroduceerd die naar believen werd misbruikt om politieke tegenstanders uit te schakelen. In dit geval ging het om ondernemers en andere mensen die in de jaren daarvoor meer waren geweest dan deugdzame, brave en daardoor risicoloze tassendragers. De VVD-fractie vond het maar vreemd dat ik eigenaar was van een aantal bedrijven, waaronder een vastgoedbedrijf. En dat ik dan ook nog eens beleggingen had in box 3. Klaas Dijkhoff verzocht mij vriendelijk om al mijn zakelijke activiteiten onder een STAK (Stichting Administratiekantoor) te plaatsen, hetgeen ik destijds gedaan heb. Het was niet verplicht, maar: ‘integriteit gaat verder dan wetten en regels’. Daarnaast heb ik al mijn panden in het register van nevenactiviteiten geregistreerd om totale openheid van zaken te geven. Het effect was alleen maar meer jaloezie. In een fractievergadering vroeg Dilan Yeşilgöz zich openlijk af of het niet beter zou zijn om het eigendomsrecht te beperken tot één object per persoon. Tot mijn verbijstering was een groot deel van de fractie positief over deze uitholling van het eigendomsrecht. Helma Lodders vroeg nog wel hoe we dan om moesten gaan met vakantiehuisjes, maar van enige tegenstand was geen sprake.
Daniel Koerhuis, Jan Middendorp en ik keken elkaar verbijsterd aan. De ‘v’ van vrijheid werd ten grave gedragen door mensen die niet gehinderd werden door enige werkervaring, ondernemerschap, bezit of succes in de echte wereld. Hoe het ook zij, het werd mijn ondergang bij de VVD en blijkbaar had ook Idsinga genoeg van deze club van mensen die het belang van Nederland al lang niet meer op de eerste plaats stellen. Idsinga werd lid van NSC – ironisch, want dé integriteitspartij pur sang – en kwam als nummer 13 opnieuw in de Tweede Kamer. Na een tranentrekkende formatie werd Folkert Idsinga op 2 juli 2024 geïnstalleerd als staatssecretaris van Financiën en na een kleine vier maanden geeft hij de pijp alweer aan Maarten. Een grote aderlating voor Nederland, een klap voor het gemiddelde intelligentieniveau van dit kabinet en een verlies van het laatste beetje vertrouwen in het herstel van de betrouwbaarheid van de overheid op het terrein van fiscaliteit en financiën.
Uiteindelijk ging het Folkert Idsinga niet eens om het openbaar maken van zijn beleggingen, die naar verluidt ongeveer zes miljoen euro bedragen. Hij heeft aangekondigd dat hij sowieso, na zijn vertrek alles openbaar maakt. Voor jaloerse politici is zes miljoen een enorm vermogen, voor een succesvolle fiscalist is het een respectabel bedrag dat niet exorbitant is. Maar in een land waar ambitie geen deugd meer is en succes geen applaus krijgt, maar afgunstige haat en nijd. Dit is de echte ravage van Rutte, die groter is dan de puinhopen van paars. Idsinga trok de spreekwoordelijke streep in het zand, omdat hij zich precies aan de regels had gehouden en ondanks dat werd zijn integriteit ter discussie gesteld. Hij had zijn zakelijke besognes onder een STAK gehangen en toch vonden de mensen dat het geen goed bestuur was. Non-valeurs die in de grote boze mensenwereld de tas van Idsinga niet zouden mogen dragen kunnen zich in Den Haag opwerken tot politieke machtsfactoren die kabinetten kunnen laten vallen, oorlogen kunnen beginnen en politiek gemotiveerde pandemieën kunnen uitroepen.
Wat Folkert Idsinga doet is lovenswaardig. Het is een signaal naar alle liegende opportunistische politici, die meer bezig zijn met het spel dan met de zaken die zij beloven in hun ronkende verkiezingsprogramma’s. Maar het is een nog groter signaal aan de kiezer. Trap er niet nog een keer in. Stem nooit meer strategisch. Stem op competente mensen zoals Folkert Idsinga, die geen ruggengraat van een banaan hebben. In het belang van Nederland!
Samen met ons impact maken? Dat kan! Of het nu gaat om een kleine eenmalige donatie of een maandelijkse donatie, wij zijn jullie dankbaar voor elke donatie! Doneren kan hier.
Column
Geen ‘barmhartig’ asiel voor levensgevaarlijke Afghaanse bewakers
Gepubliceerd
5 dagen geledenop
1 november 2024Door
Wybren Van HagaNa de chaotische aftocht van de Nederlandse troepen uit Kabul en de grimmige machtsovername door de Taliban, heeft Nederland maar liefst 4670 tolken en bewakers met hun gezinnen naar Nederland gehaald. Een absurd aantal waarover geen enkel misverstand kan bestaan. Het waren er veel te veel, want zoveel Afghaanse tolken en bewakers hadden we uiteraard niet voor ons werken. Het luidde eveneens de ondergang in van de toenmalige minister van Buitenlandse zaken, die tijdens het debat hierover in de Tweede Kamer schutterend moest toegeven dat er geen evacuatieplan was. Sigrid Kaag gaf prioriteit aan een etentje met de oppositie en CDA-minister van Defensie, Ank Bijleveld, ging op 14 augustus 2021 vrolijk naar de première van de film De Slag om de Schelde, terwijl op diezelfde dag de Duitse regering juist wél de ernst van de situatie inzag en 600 manschappen naar Kabul stuurde.
Terwijl Nederlandse commando’s en een team van de Brigade Speciale Beveiligingsopdrachten klaar stonden om naar Kabul af te reizen, kon je een kanon afschieten op de Haagse burelen. De bestuurlijke elite deed helemaal niets en schitterde door afwezigheid en incompetentie, met enorme frustratie in de legertop als gevolg. De Nederlandse militaire steun ontbrak, de communicatie met Den Haag was non-existent, en het ambassadepersoneel vluchtte met de staart tussen de benen, waardoor Nederland op het moment suprême twee dagen lang geen diplomatieke presentie had in Kabul. Een drama in drie delen door falende D66- en CDA-ministers en schreeuwende linkse Kamerleden die hun kans schoon zagen om op de golf van chaos en ontzetting meer ongewenste vreemdelingen naar Nederland te halen. De vraag die bij weldenkend Nederland bleef hangen was: hoe is het mogelijk dat een welvarend land als Nederland met professionele militairen, dankzij onze blunderende politici en bestuurders, telkens weer de risee op het wereldtoneel is. We zagen het in Srebrenica, het gebeurde in Hawija en de geschiedenis herhaalde zich in Kabul.
De klucht van de nieuwe ambassade
In de jaren voor het vertrek uit Kabul bestonden er plannen voor de verhuizing van Zijne Majesteits Ambassade naar een andere locatie. De nieuwe Nederlandse ambassade is voor 40 miljoen euro belastinggeld volledig verbouwd, maar nooit in gebruik genomen. Kosten noch moeite werden gespaard en er werd zelfs 120.000 euro verbrast aan de aanleg van een eigen squashbaan. De Nederlandse ambassade deed sinds 2006 zaken met een beveiligingsbedrijf dat eigendom was van een Afghaanse Nederlander, Farook genaamd, die overigens zelf ook werd geëvacueerd in augustus 2021, toen het iedereen te heet onder de voeten werd. Farook werd schatrijk door deze lucratieve deal en leidt nu een leven in weelde als multimiljonair in het Verenigd Koninkrijk.
Vanwege de onbetrouwbaarheid van de Afghaanse bewakers werd de binnenring rond de ambassade bewaakt door Hongaren en werd de buitenring via de Afghanen van Farook bewaakt. Deze bewakers hadden geen enkele contractuele verbintenis met de Nederlandse ambassade, ook niet toen de ambassade tijdelijk, tijdens de verbouwing van de nieuwe ambassade, in het Castor Huis gehuisvest werd. De kwaliteit en de betrouwbaarheid van de Afghaanse bewakers was dermate laag dat het nodig was om de Hongaren de binnenring te laten bewaken en de buitenring te controleren. Na de evacuatie is de beveiliging gestopt en de locatie is teruggeven aan de eigenaar ‘warlord Ghulany‘. De Taliban heeft nu Kabul in handen en het is rustiger dan ooit. Het regime is, in lijn met de Afghaanse cultuur streng en armoede is er nog steeds. Er worden geen ‘bewakers’ vermoord en de mensen die naar Nederland willen komen doen dat uitsluitend vanuit economische motieven.
Hoorzitting
Natuurlijk blijven de hoeders van de demografische transitie altijd proberen om uit hoofde van barmhartigheid en over de ruggen van de Nederlandse belastingbetaler meer klaplopers een verblijfsvergunning te geven. Zo werd er onlangs een hoorzitting georganiseerd waarbij door zogenaamde experts werd gepleit voor het naar Nederland halen van nog eens 200 Afghaanse beveiligers en bewakers en hun gezinnen. Een glunderende Kati Piri ontfermde zich vol trots en liefdevol over een model-Afghaan. Geen woord over de mogelijke gevaren die dit met zich mee zou kunnen brengen en geen enkel oog voor de kosten. Koren op de molen van de grachtengordel-GroenLinksers die maar blijven zingen dat iedereen welkom is, zodat zij met een goed gevoel over hun eigen deugen vredig kunnen gaan slapen.
Het is inmiddels zo’n gênante vertoning geworden dat de BBB, de VVD en de PVV niet eens de moeite namen om naar deze ridicule hoorzitting te komen. Gelukkig was er een meerderheid in de Tweede Kamer die het besluit van het kabinet steunden om het te laten bij de kleine vijfduizend Afghanen die door het vorige kabinet in een vlaag van verstandsverbijstering zijn binnengehaald. Kati Piri kan schreeuwen wat zij wil maar voorlopig blijven Afghanen gelukkig waar zij thuishoren. In Afghanistan.
Recent
Paniek in medialand: ‘power to the people’
Ik wrijf de slapers uit mijn ogen en zet de tv aan. ‘Trump winnaar’ staat in beeld. De dame achter...
De bouw blijft kampen met absurde regelgeving
‘De bouw’, een belangrijke motor van onze economie, hapert al enkele jaren als gevolg van absurde regelgeving. Is het niet...
Ook bij Indepen hebben wij een mening over Sander Schimmelpanic
Sander wie?
OPROEP! Bestaat de journalist nog wel?
De definitie van ‘journalist’ volgens Wikipedia: een journalist of journaliste is een beroepsbeoefenaar die nieuwsfeiten verzamelt over recente gebeurtenissen van algemeen belang, die deze...
Geen ruimte voor competente bewindspersonen in kabinet
Op 1 november 2024 vloog de verwachte jaloeziekogel door de kerk. Geladen en afgeschoten door Geert Wilders, op één van...
Geen ‘barmhartig’ asiel voor levensgevaarlijke Afghaanse bewakers
Na de chaotische aftocht van de Nederlandse troepen uit Kabul en de grimmige machtsovername door de Taliban, heeft Nederland maar...
De macht van de onzichtbaren (deel VIII) – Nederlandse elite?
Wat zijn de namen, werkwijzen en organisaties van de elites in Nederland die – vaak achter de schermen – bepalen...
Duitse neergaande economie trekt Nederland mee, Indepen Business Nieuws (2)
De Duitse en Nederlandse economie hangen nauw met elkaar samen. Ons bnp hangt voor ongeveer 20 procent van Duitsland af....
Wat heeft al het politieke gedram nu eigenlijk opgeleverd?
Soms denk je dat het geven van tegengas tegen al het politieke gedram zinloos is. Feiten doen er tenslotte niet...
Agema bevestigt: coronabeleid niet bepaald door OMT maar NAVO
Al in juli 2022 constateerden wij bij Indepen op basis van de Wob/Woo-onderzoeken dat alle coronamaatregelen niet uit de koker...
Trending
-
Opinie1 week geleden
Agema bevestigt: coronabeleid niet bepaald door OMT maar NAVO
-
Binnenland6 dagen geleden
De macht van de onzichtbaren (deel VIII) – Nederlandse elite?
-
Politiek1 week geleden
Paul Rosenmöller vindt zichzelf beter dan de rest
-
Opinie7 dagen geleden
Wat heeft al het politieke gedram nu eigenlijk opgeleverd?
-
Opinie1 dag geleden
Ook bij Indepen hebben wij een mening over Sander Schimmelpanic
-
Column16 uur geleden
Paniek in medialand: ‘power to the people’
-
Buitenland7 dagen geleden
Duitse neergaande economie trekt Nederland mee, Indepen Business Nieuws (2)
-
Column3 dagen geleden
Geen ruimte voor competente bewindspersonen in kabinet
Roel
14 november 2023 in 00:09
Als we gewoon eens als gedachtegoed houden dat het doden van andere mensen onacceptabel is, hoef je geen kant te kiezen. Je kunt nog enigszins meegaan in de wraakbehoefte van Israel in de richting van Hamas, maar meteen daarna moet het toch zeker stoppen. Iemand zonder meer steunen is als of je vriend het mes aanreikt als er ruzie is met zijn buren ipv hem even bij je te roepen en als echte vriend ervoor te zorgen dat hij geen moordenaar wordt.
Maar ja, het is niet de liefde voor Israel maar geld en macht die regeringen blind maken. Dat Duitsland dit blijft steunen geeft juist aan dat ze niks van die oorlog in het verre verleden geleerd hebben. En dat de Nederlandse regering dit steunt zegt ook genoeg over onze ‘leiders’. Die gaan voor de economie letterlijk over lijken nu.