Klimaat
Kritiek uiten op klimaatwetenschappers kan je duur komen te staan
De Amerikaanse klimaatonderzoeker Michael Mann klaagde in 2012 twee conservatieve bloggers aan vanwege smaad. Een jury in Washington DC stelde hem in het gelijk en veroordeelde een van de bloggers tot het betalen van een schadevergoeding van 1 miljoen dollar. De boodschap is duidelijk: kritiek uiten op prominente klimaatonderzoekers kan je duur komen te staan.
Terwijl in Nederland Milieudefensie haar volgende klimaatrechtszaak aankondigde, na Shell is nu ING aan de beurt, was er aan de andere kant van de oceaan een andere intrigerende klimaatrechtszaak bezig. Michael Mann, een van de meest zichtbare klimaatonderzoekers ter wereld (niet te verwarren met de gelijknamige maar veel beroemdere filmregisseur), had twee conservatieve bloggers aangeklaagd voor smaad. De bloggers Rand Simberg van het libertaire Competitive Enterprise Institute en de Canadese auteur Mark Steyn voor de conservatieve website National Review noemden in 2012 (!) Manns werk ‘frauduleus’ en ze maakten vergelijkingen met een voor seksueel misbruik veroordeelde voetbalcoach, die aan dezelfde universiteit verbonden was als Mann. Pas na twaalf jaar kwam het daadwerkelijk tot een rechtszaak met jury.
Om deze zaak te kunnen begrijpen moeten we terug in de tijd. Michael Mann is beroemd geworden dankzij een door hem en collega’s gepubliceerde grafiek in Nature in 1998 en Geophysical Research Letters in 1999. De grafiek laat de gereconstrueerde temperatuur zien op het noordelijk halfrond vanaf het jaar 1000 en is de hockeystick-grafiek gaan heten vanwege de vorm.
De hockeystick-grafiek van Mann zoals gepubliceerd in 1999.
De grafiek suggereert heel sterk dat het klimaat voor honderden jaren lang vrij stabiel was, totdat de mens fossiele brandstoffen ging gebruiken en boem de temperatuur omhoogschoot. Het internationale klimaatpanel van de VN, het IPCC, voerde de grafiek zeer prominent op in het derde IPCC-rapport in 2001 en Al Gore gebruikte de grafiek ook in zijn wijdverspreide documentaire ‘An Inconvenient Truth’ in 2006.
Voor mij persoonlijk heeft deze grafiek een grote invloed gehad op mijn carrière. In februari 2005 publiceerde ik na twee maanden onderzoeksjournalistieke research een uitgebreid artikel in Natuurwetenschap & Techniek. Twee Canadezen, Stephen McIntyre en Ross McKitrick, hadden aangetoond dat de grafiek rammelde aan alle kanten. Door een fout in de statistiek kwam er altijd een hockeystick uit, zelfs als je random data gebruikte. Ik was de journalist die de primeur van deze kritiek had. We publiceerden het verhaal niet alleen in Nederland maar ook in het Financiële Dagblad van Canada. Ik won dat jaar met het artikel de Glazen Griffioen, een prijs van 10.000 euro voor jonge wetenschapsjournalisten.
Mijn eigen ervaringen met Mann waren niet al te best. Ik stelde hem destijds zeer inhoudelijke vragen over de kritiek van McIntyre en McKitrick. Hij maakte direct allerlei ad hominem opmerkingen. Zo zei hij: “Ik moet beginnen met benadrukken dat McIntyre en McKitrick niet serieus genomen worden door de wetenschappelijke gemeenschap.” Ook suggereerde hij dat ze betaald zouden worden door de olie-industrie, iets wat niet waar was en is.
Toen volgde in 2009 Climategate, duizenden e-mails van onder andere Mann werden door een onbekende hacker openbaar gemaakt. De meeste e-mails gaan over de hockeystick-affaire. De e-mails toonden onethisch gedrag van Mann en zijn collega’s. In een van de meest beruchte e-mails schrijven ze dat ze “Mike’s Nature tric” gaan gebruiken “om de daling te verbergen”. Een van de gepubliceerde hockeystick-reconstructies, die vooral gebaseerd zijn op boomring-onderzoek, begon te dalen na 1960, een periode waarvan we juist weten door metingen met thermometers dat er opwarming was. In plaats van je af te vragen of boomringen wel geschikt zijn voor temperatuurreconstructies, besloten de onderzoekers de onwelgevallige data (de daling na 1960) gewoon weg te laten. Ze bespraken dat onderling dus in e-mails maar meldden dat echter niet in hun publicaties.
McIntyre is vanwege zijn kritiek vaak de gebeten hond. Tijdens de rechtszaak kwamen er e-mails naar boven waarin Mann McIntyre “dat stuk menselijk vuil” noemde. Zelfs tijdens de rechtszaak noemde Mann McIntyre een “blanke racist”. Mark Steyn, verreweg de bekendste van de twee aangeklaagden, stelde in de rechtszaal dan ook terecht dat Mann iemand is die wel wil uitdelen maar niet kan ontvangen.
Er zijn meerdere boeken over de hockeystick-affaire verschenen waarvan ‘The Hockey Stick Illusion’ van Andrew Montford de beste is. Op Wikipedia (altijd enorm alarmistisch over klimaat) wordt dit boek uiteraard omschreven als een vorm van ‘klimaatontkenning’. Steyn schreef nadat hij aangeklaagd was door Mann ook een boek waarin hij allerlei wetenschappers citeert die kritiek hebben op Mann en de hockeystick. Mann zelf publiceerde ook al meerdere boeken over wat hij noemt de “de hockeystick en de klimaatoorlogen”. De controverse leidde ook tot een soort blogoorlog, waarbij Mann en collega’s publiceerden op de blog RealClimate terwijl McIntyre de website Climate Audit begon, waar inmiddels 2500 artikelen zijn verschenen.
Smaad
Gezien deze achtergrond was het logischer geweest als Mann een zaak was begonnen tegen McIntyre, maar hij koos er dus voor om twee conservatieve bloggers aan te pakken, relatieve buitenstaanders in deze wetenschappelijke controverse. Daarmee maakt Mann de affaire politiek. Twee Ierse filmmakers vonden deze rechtszaak zo belangrijk vanuit het perspectief van vrijheid van meningsuiting dat ze een dagelijkse podcast erover maakten, waarbij de belangrijkste gebeurtenissen van de dag werden nagespeeld door acteurs. Bij smaad moet de aanklager (Mann in dit geval) aantonen dat hij schade heeft geleden door de twee blogartikelen. Tijdens de drie weken durende zittingen werd duidelijk dat Mann dat op geen enkele manier kon hardmaken. Een hilarisch moment was dat Mann vertelde dat hij in de supermarkt een “gemene blik” toegeworpen had gekregen van een andere klant. Was dat omdat je hem had afgesneden op de parkeerplaats of omdat hij Rand Simberg had gelezen, vroeg Steyn, die zichzelf verdedigde in de rechtszaal, aan Mann.
Verder beweerde Mann dat zijn onderzoeksfinanciering in de jaren na 2012 sterk waren teruggelopen. De advocaat van Simberg ontdekte echter dat Mann zijn bedragen helemaal niet op orde had en daarmee de jury op het verkeerde been had gezet. Een beurs van 9 miljoen dollar die hij zou hebben misgelopen, bleek bij nader inzien te gaan om een bedrag van slechts 100.000 dollar. Bovendien vertelde Judith Curry, een bekende kritische stem in het klimaatdebat, in de rechtszaal dat in die jaren alle wetenschappers te maken hadden met teruglopende fondsen voor onderzoek vanwege de naweeën van de economische crisis.
De verdediging maakte meer dan aannemelijk dat in plaats van schade te hebben geleden Manns ster al die jaren alleen maar rijzende is geweest. Zijn salaris ging omhoog, hij verhuisde van Pennsylvania State University naar het meer prestigieuze University of Pennsylvania, hij ging op de foto met onder anderen Bill Clinton en Leonardo di Caprio. Mann deed in de rechtszaal alsof hij zich niet meer kon herinneren dat hij een prijs had gewonnen van 100.000 dollar.
Jerry Sandusky
Een belangrijke rol in de zaak speelde de associatie die de twee bloggers hadden gelegd met de voor seksueel misbruik veroordeelde voetbalcoach Jerry Sandusky, die verbonden was aan dezelfde universiteit als Mann. Mann stelde uiteraard dat hij direct vergeleken was met deze pedofiel en serieverkrachter. Maar zowel Simberg als Steyn stelden dat ze niet zozeer Mann vergeleken met Sandusky, maar stelden dat als een universiteit jarenlang een serieverkrachter in bescherming nam, waarom zouden ze dan niet ook hun prominente klimaatonderzoeker de hand boven het hoofd willen houden. Met name de rol van Graham Spanier, de toenmalige president van de universiteit kwam aan bod. De universiteit deed in 2010 onderzoek naar het gedrag van Mann vanwege de Climategate-e-mails. In de rechtszaal kwam aan het licht dat Spanier zich achter de schermen met dit onderzoek bemoeid had waarna Mann volledig werd vrijgepleit. McIntyre stelde op zijn blog dat het onderzoek ernstig tekortschoot en dat geen enkele poging was gedaan om ook critici zoals hijzelf en McKitrick, die de Climategate-e-mails zeer goed konden duiden, te interviewen. Spanier werd in 2011 ontslagen en later ook veroordeeld voor zijn rol in het Jerry Sandusky-schandaal en verdween enige tijd achter de tralies. Mann bleef Spanier ook daarna noemen in het dankwoord voor zijn boeken.
Steyn heeft in de loop der jaren meerdere malen geschreven dat “het proces de straf is”. Mann gaf in de rechtszaal toe dat de zaak hem geen cent gekost heeft. Wie zijn rekeningen betaalt wilde Mann niet zeggen. Steyn kan zich inmiddels geen advocaten meer veroorloven, kreeg ook nog eens drie hartaanvallen vorig jaar, en moest crowdfunding starten om een maand lang überhaupt zijn hotelkamer in Washington DC te kunnen bekostigen. Vanuit een rolstoel verdedigde hij zichzelf maar welbespraakt als hij is deed hij dat met verve.
In het slotwoord dat de advocaten van Mann kregen, speelden ze heel slim de politieke kaart. Ze vergeleken de ‘klimaatontkenners’ die Mann aanvallen met Trump-aanhangers die de verkiezingsuitslag ontkennen. “Deze aanvallen op klimaatwetenschappers moeten stoppen.” De verdediging protesteerde heftig tegen deze opmerkingen en de rechter gaf hen daarin gelijk (“toegewezen”) maar het kwaad was mogelijk al geschied. Mann had geen sterke zaak, maar de jury beschouwde hun oordeel blijkbaar als een kans om een signaal af te geven. De jury stelde dat Mann een symbolisch bedrag van 1 dollar per blogger aan daadwerkelijke schade had geleden maar veroordeelde Simberg tot het betalen van 1000 dollar aan zogenoemde ‘punitive damages’ en Steyn zelfs tot 1 miljoen dollar. Ook stelde de jury dat hun intentie ‘kwaadaardig’ was geweest, wat suggereert dat Simberg en Steyn deze informatie verspreidden terwijl ze wisten dat het niet waar was, een absurde aantijging waarvoor geen enkel bewijs was geleverd. De schadevergoeding die Steyn moet betalen lijkt dus vooral een afschrikwekkende functie te moeten hebben. Waag het niet klimaatonderzoekers te bekritiseren, want we klagen je aan en dat kan je veel geld gaan kosten.
Mann was uiteraard in extase over de uitspraak. “Ik hoop dat dit vonnis duidelijk maakt dat het ten onrechte beschuldigen van klimaatwetenschappers niet behoort tot de vrijheid van meningsuiting”, schreef hij in een verklaring op X. Aan de sceptische kant van het spectrum merkte de Australische blogger Joanne Nova op dat precies het doel van dit soort rechtszaken is om critici de mond te snoeren. In Nederland was er nauwelijks aandacht voor de zaak, met uitzondering van NRC Handelsblad, dat een vrij uitgebreid artikel aan de uitspraak wijdde waarin de zaak vrij voorspelbaar eenzijdig belicht werd vanuit het perspectief van Mann.
Kop en intro in NRC Handelsblad naar aanleiding van de uitspraak.
Meer rechtszaken
Is de zaak nu ten einde? Vermoedelijk niet. Er zijn uitspraken van het Hooggerechtshof dat ‘punitive damages’ niet meer dan een factor tien hoger mogen zijn dan de daadwerkelijke schade. Dat zou betekenen dat Steyn maximaal 10 dollar aan schadevergoeding opgelegd zou mogen worden in plaats van de opgelegde 1 miljoen dollar. Dat klinkt ook logisch natuurlijk. Waarom zou iemand 1 miljoen dollar aan schade moeten betalen terwijl de werkelijk geleden schade nihil is of in dit geval een symbolische 1 dollar. Steyn wil dus in beroep gaan bij het Hooggerechtshof. Mann op zijn beurt overweegt om het CEI en National Review alsnog (eerder in het proces werden die ertussenuit gehaald) voor het gerecht te slepen. Een hele reeks aan klimaatrechtszaken kan het gevolg zijn.
De uitspraak kan ook gevolgen hebben voor andere wetenschappelijke controverses zoals bijvoorbeeld die over de herkomst van het coronavirus. Daags na de uitspraak werden op X al toespelingen gemaakt dat onderzoekers die wijzen op een lek uit het laboratorium in Wuhan als waarschijnlijke oorzaak van de pandemie hetzelfde lot boven het hoofd hangt.
Dit is de eerste column van Marcel Crok voor Indepen. Crok (1971) is de bekendste klimaatjournalist van Nederland en schrijft al sinds 2005 over het klimaatdebat. Zijn boek ‘De Staat van het Klimaat’ werd aangeprezen door vriend en vijand. Samen met emeritus-hoogleraar Guus Berkhout runt hij stichting Clintel, dat het ongehoorde verhaal over klimaatverandering (dat er geen sprake is van een klimaatcrisis) bekendheid probeert te geven.
Baalde u al dat de zon tijdens een dag met druk vliegverkeer verscholen raakt achter een waas van vliegtuigsporen? Luchtvaartexperts zijn actief op zoek naar een oplossing voor deze ‘contrails’. Maar bestaat er ook een verband met militaire experimenten voor ‘geo-engineering’, zoals sommigen vermoeden?
Wie na een half jaar donkere polderwinter eindelijk de zon ziet opkomen, kan zijn hoop plots zien verdampen. Het vliegverkeer trekt aan, en al gauw kan een netwerk van zogenaamde ‘contrails’ ontstaan. Dat zijn cirruswolken van ijs die door de uitstoot van vliegtuigmotoren vormen tussen 8 en 13 kilometer hoogte. Die vliegtuigsporen kunnen tot een dicht wolkendek leiden, dat bekend staat als contrail-induced cloudiness (CIC).
Tijdens de COVID-19-lockdowns kon iedereen het verschil zien. De jaren 2020 en 2021 vertoonden in de drukke luchtruimen van West-Europa een helderder lucht, het zonnetje kreeg meer kans om te schijnen. Het ontstaan van die vliegtuigsporen leidt daardoor her en der tot speculaties. Er zou bij deze contrails sprake zijn van bewuste klimaatmanipulatie, zogenaamde geo-engineering.
Zoals filosofe, journalist en activist Naomi Wolf bericht op X:
“Zoveel mensen hebben de boosmakende, demoraliserende effecten gevoeld van het kijken naar een blauwe lucht, die wordt geblokkeerd door geo-engineering, weer-management of biobrandstof-emissies.” De coronaperiode leidde tot een golf aan Woo-verzoeken, vanuit het vermoeden dat vuile spelletjes werden gespeeld. Zo verwijzen app-groepen naar ‘Indigo’, een experiment van het Amerikaans ministerie van Defensie, waarin vliegtuigen voor sproeioperaties van deeltjes zouden worden ingezet.
De observatie van heldere lucht zonder vliegtuigen leidde ook tot een Woo-verzoek aan het ministerie van Buitenlandse Zaken (Coördinatie Commissie Internationale Aangelegenheden, Strategische CoRIA) over ‘geo-engineering’. De documenten daarvan uit 2021 werden april 2023 vrijgegeven. In die vergaderstukken werden de verschillende experimenten met actieve weers-beïnvloeding besproken, en getoetst aan internationale juridische kaders. Het doel van de door het ministerie van Buitenlandse Zaken besproken geo-engineering zou zijn: aardopwarming tegengaan met grootschalige klimaatmanipulatie. Daarover verschijnen nu steeds meer verkennende studies, waaronder in topbladen als Nature.
Een voorbeeld uit die Woo-documenten heet ‘Solar Radiation Management’ (SRM). Er bestaan wilde plannen van onder meer Bill Gates, om de verduisterende werking van een grote vulkaanuitbarsting te imiteren met doelbewuste luchtvervuiling. Dat zou werken als laatste noodrem op een klimaatramp. Zo kan de wereldtemperatuur een halve graad omlaaggaan, net als bij ‘het jaar zonder zomer’ (1816) toen de supervulkaan Tambora explodeerde. Die techniek heet ‘stratosferische aërosolinjectie’, zoals het ministerie schrijft: “Met ballonnen of vliegtuigen deeltjes zwavel of kalk in de stratosfeer spuiten, die zorgen voor meer reflectie van zonlicht.”
Geofysische oorlogvoering
Wantrouwen tegen deze experimenten vindt meer voeding in de militaire achtergrond van geo-engineering. Op 6 augustus 2013 gaf de CIA na een halve eeuw documentatie uit de Koude Oorlog vrij, die een onderzoeksprogramma onthulden voor ‘klimaatcontrole’. Zoals het onderzoeksprogramma stelde zou de “capaciteit voor klimaatcontrole een totaal nieuwe vorm van oorlogvoering openen. Dit type oorlogvoering kan Geofysische Oorlogvoering genoemd worden, waarbij onze mogelijkheid om het weer te controleren gebruikt kan worden als een wapen.”
Het programma vermeldt specifiek “de destructie van de vijand zijn voedselproductie” en “de ontregeling van transportsystemen en industriële activiteit” door doelbewuste klimaatmanipulatie. Het manipuleren van het klimaat zou mogelijk worden door de atmosferische circulatie aan te passen, bijvoorbeeld met toepassing van kernbommen. Programma’s bestonden om zowel de temperatuur te verlagen als te verhogen. Bijvoorbeeld door een gat in de ozonlaag (…) boven de Zuidpool te maken via bromide-deeltjes.
Hoe ver deze programma’s in kennisvergaring reikten is grotendeels onbekend. Wel bekend zijn (sinds vrijgave in 2013) de experimenten waarmee via explosies met kernraketten de zogenaamde ‘ionosfeer’ werd beïnvloed. Die ionosfeer is de bovenlaag van de atmosfeer op ongeveer 200 kilometer hoogte, waar door geladen deeltjes van de zon de zogenaamde Noorderlicht-verschijnselen vormen. Dit kunstmatig met kernexplosies veroorzaken van een zonnestorm noemden ze een ‘artificiële aurora.’
ENMOD
De operaties Hardtack van de US Navy en Argus zouden in september 1958 met tientallen nucleaire raketten vanaf marineschepen een kunstmatige zonnestorm veroorzaken. Daarmee kon de werking van elektrische apparaten worden verstoord. Om de verspreiding van radioactieve C14-deeltjes te monitoren werd toen in 1958 het CO2-meetstation op Manua Loa (Hawaii) geopend. Dat station raakte vervolgens (ook) in gebruik als de CO2-thermometer van de wereld.
Militair onderzoek naar het beïnvloeden van het weer, leidde ook tot toepassing in de Vietnamoorlog. Zo probeerden de Amerikanen via zogenaamde ‘cloud seeding’ met zilverjodide-deeltjes uit vliegtuigen slagregens te veroorzaken. Daarmee zouden de transportroutes van Vietcong verstoord worden. Ook sproeide de Amerikaanse luchtmacht massaal gif (Agent Orange) om vegetatie te doden. Na het Vietnam-debacle sloten natiestaten in 1977 de zogenaamde Environmental Modification Convention (ENMOD): Het klimaat zou niet meer veranderd mogen worden voor militaire doelen. Naar dit, door Nederland ondertekende, verdrag verwijst ook het ministerie van Buitenlandse Zaken in de vrijgegeven Woo-documenten.
“The Clear Sky Revolution”
Kernproeven in de open lucht werden in oktober 1958 internationaal verboden. Het ENMOD-verdrag trad in 1984 mondiaal in werking. Sindsdien blijft het vermoeden bestaan, dat militair onderzoek zich aan dat verbod onttrekt. Maar de resultaten daarvan worden pas ‘declassified’ na een halve eeuw. Een bekend experiment in complot-kringen betreft HAARP: een openlucht-magnetron van 30 hectare die eind jaren ‘90 in de jungle van Alaska verscheen met antennes die de ionosfeer verhitten. Een bundel van 3 Gigawatt zou dan een vergelijkbaar effect sorteren als de kernraketten van Hardtack eerder.
Maar deze experimenten hoeven niets te maken te hebben met de contrails uit de reguliere luchtvaart. Vliegtuigexperts zijn deze aanhoudende sporen namelijk liever kwijt dan rijk. De ijsdeken houdt namelijk (net als CO2) warmtestraling vanaf de aarde richting ruimte tegen. Op drukke routes in West-Europa en de Verenigde Staten kan dat isolerende effect van die ijsdeken veertienmaal groter zijn (500 milliwatt per vierkante meter) dan CO2-emissies van die luchtvaart (35 milliwatt), zo toont recent onderzoek in Nature Communications.
De luchtvaart deed juist steeds meer haar best om klimaatvriendelijk te lijken. De piloot kan je tijdens een vakantievlucht al vertellen, dat ze slechts 4 liter brandstof per 100 passagierskilometers verstoken. Dat is nog maar een derde van de hoeveelheid brandstof die vliegtuigen eind jaren ’70 nodig hadden. Daar staat echter tegenover dat de luchtvaart in een halve eeuw tijd met een factor 76 groeide. Dus ook met steeds schonere motoren steeg de CO2-uitstoot van burgerluchtvaart met een factor 6,8. Dat is een kleine vier procent van alle menselijke uitstoot, vijfmaal de CO2-productie van heel Nederland.
Europees luchtvaartonderzoek uit de Horizon 2020-subsidiepot, ‘Clean Sky’, richtte zich tot voor kort uitsluitend op reductie van die CO2-emissies. Maar daar komt verandering in, dankzij de nieuwe onderzoeken over door vliegtuigen veroorzaakte cirruswolken, en hun klimaateffect. Zo zijn ingenieurs actief op zoek naar brandstoffen, die tot minder contrails leiden. Dat meldt Henri Werij desgevraagd, decaan van de faculteit Lucht- en Ruimtevaarttechniek van de TU Delft. In zijn inaugurele rede ‘Let’s start the clear sky revolution’ schreef Werij al dat “vliegtuigen misschien lager moeten vliegen waar geheel geen Cirruswolken vormen.”
Maar lager vliegen betekent meer brandstofverbruik. Werij stelde recent een team specialisten samen dat onderzoekt, of het contrail-probleem op andere manieren kan worden opgelost. Zijn assistent-professor Vincent Meijer deed al aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) onderzoek naar andere vliegtuigbrandstoffen. MIT onderzocht bijvoorbeeld brandstoffen met een lager zwavelgehalte. IJs ontstaat namelijk doordat waterdamp condenseert rond zwavel- en roetdeeltjes. Hoe minder (kleine) deeltjes vrijkomen, hoe minder cirruswolken vormen rond die zogenaamde condensatiekernen. Dus hoe sneller de lucht weer helder wordt.
Cirrus Cloud Thinning
Een andere experimentele studie naar nieuwe vliegtuigbrandstoffen verscheen in Nature Communications, Earth and Environment (2021). Het team van Christiane Voigt, van het Duitse centrum voor Lucht en Ruimtevaart, liet een Airbus A320 vliegen op nieuw ontworpen brandstof. Zij berichtten “experimenteel bewijs dat laag-aromatische duurzame vliegtuigbrandstof 50-70 procent minder roetdeeltjes geeft en lagere ijsconcentraties”. Een andere vinding uit het experiment: “Met andere vliegtuigbrandstof vormden rond de uitstoot grotere ijskristallen. Die ontbinden veel sneller, zodat dus ook het vliegtuigspoor snel oplost. Terwijl de langdurige Cirrusbewolking uit een rij kleine ijskristalletjes bestaat.”
Dat resultaat komt opmerkelijk genoeg overeen met het doel van meer exotische geo-engineering experimenten. Voorstanders van bewuste klimaatmanipulatie onderzoeken namelijk ook zogenaamde ‘cirrus cloud thinning’ (CCT), als noodrem op eventuele plotse klimaatopwarming. Met drones of vliegtuigen zouden dan deeltjes worden losgelaten in cirrusbewolking. Zo vormen dikke ijskristallen, die eerder uit elkaar vallen. En zo stopt ook het isolerende effect van de ijsdeken. De Woo-documenten van Buitenlandse Zaken vermelden ook deze CCT, als klimaat-noodoptie.
Een studie van Collin Tully voor Harvard University (2021), noemde de techniek echter “a climate engineering dead end”. Die doodlopende weg voor klimaatmanipulatie, mag een teleurstelling zijn voor mensen met megalomane plannen om het weer te beïnvloeden op aarde. Maar voor de liefhebbers van een helder zonnetje én vliegvakanties is er goed nieuws in aantocht. Luchtvaartingenieurs zijn op weg om het contrail-probleem op te lossen. Maar daarmee valt nog niet uit te sluiten, dat er militair onderzoek blijft plaatsvinden voor klimaatmanipulatie. Bizarre klimaatexperimenten (als noodrem op ‘global warming’) blijven verder terecht een zaak om de vinger bij aan de pols te houden.
Bronnen:
https://www.geoengineeringmonitor.org
https://www.nature.com/articles/s41467-018-04068-0
https://www.nature.com/articles/s43247-021-00174-y
https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/2021AGUFMGC31A..08T/abstract
Binnen de alternatieve onderzoekswereld is Nordangård internationaal bekend om zijn graafwerk naar de Rockefeller-dynastie. Die miljardairsfamilie werd groot dankzij haar fortuin in de oliewinning door Standard Oil, met dochters als Exxon en Esso (uitspraak S-O, ‘Standard Oil’). Deze familie blijkt met haar filantropische stichtingen al sinds de jaren ’50 de CO2-klimaattheorie te promoten in de internationale politiek.
Met financiering van het Rockefeller Brothers Fund kreeg de Amerikaan Roger Revelle vervolgens in 1958 de kans om die CO2-theorie verder te onderzoeken. Dat is de klimaatwetenschapper, die huidig WEF-commissaris Al Gore ook aanhaalde in zijn klimaatfilm An Inconvenient Truth. Wat was het motief? Zoals de Rockefellers al begin jaren ’60 schreven, streven zij, net als andere rijken der aarde, naar een vorm van wereldregering.
Dé manieren om mensen achter dat streven te krijgen waren volgens Rockefeller kwesties vanuit het ‘Special Studies Project’: het risico op kernoorlog, een pandemie (…) en via mondiale klimaatverandering. Nordangård ontdekte de oude rapporten waarin dat beschreven stond, bij onderzoek voor zijn proefschrift (2012) aan de Universiteit van Linköping. Toen analyseerde hij de lobbynetwerken, die het ‘groene’ energiebeleid van Europa politiek doordrukten. Landgenoot Anders Wijkman, covoorzitter van de Club van Rome, was de belangrijkste lobbyist daarvoor in het Europees Parlement.
“Geld uit internationale ‘filantropie’ van de Rockefeller Foundation bepaalde ook het succes van die lobby voor de Europese Groene Energie-richtlijn in 2008”, stelt Nordangård. Die lobby werkte volgens de managementtheorie van Pieter Winsemius (McKinsey) in ‘A Thousand Shades of Green’. Die beschreef daar hun strategie, hoe je met financiering van milieuclubs druk op politiek en bedrijven zet.”
De contra-intuïtieve constatering van een geoliede milieulobby, sloot aan bij eerdere bevindingen van William Engdahl in ‘A Century of War, Anglo-American Oil Politics and The New World Order’ (2004): De klimaatbeweging is groot gefinancierd met opbrengsten van de olie-industrie. Een voorbeeld is Rockefeller-protegee Maurice Strong: hij organiseerde de VN-Aardetop in Rio in 1992 (waaruit alle klimaatbeleid voortkomt) én hij was eerder directeur van een Canadese oliemaatschappij.
The God Box
Nordangårds wereldbeeld kantelde volledig door zijn promotieonderzoek: van kritiekloos gelovige in het klimaatnarratief, kwam hij tot een sceptisch standpunt, zoals vertolkt in de nieuwe film ‘Climate: The Movie’. “De hysterie bleek uitsluitend gebaseerd op klimaat-rekenmodellen”, aldus Nordangård. Hij zegde zijn lidmaatschap van de Zweedse Groene partij op. Zijn proefschrift werd vervolgens zowel basis van een boek ‘Rockefeller, Controlling the Game’ als een cd van zijn hardrockband ‘Wardenclyffe’. Songs als ‘Temple of Solomon’ beschrijven het megalomane en anti-humane karakter van hun machtsfantasie.
The Global Coup d’Ètat werd de opvolger, en een derde is in de maak van de trilogie: The Digital World Brain. Dit derde boek gaat over de ideologie van het transhumanisme. Die filosofie betreft de gewenste ‘verbetering’ van mensen via een fusie tussen mens en Artificial Intelligence (singulariteit). Door het WEF gepromote schrijvers als Yuval Noah Harari (in zijn boek ‘Homo Deus’) refereren naar diezelfde denkrichting. Via de gedeelde ideologie van ‘wereldeenheid’ verklaart Nordangård ook, hoe New Agers, WEF-miljardairs, futuristen en Marxisten bij elkaar in bed kunnen belanden.
“Het eenvoudigste antwoord is dat alle wegen naar Rome leiden”, stelt hij. “Al deze bewegingen hebben één idee gemeen. We zijn een mondiale familie die mondiale leiding nodig heeft voor het oplossen van problematiek van de mensheid. Het eindresultaat daarvan is een utopie gebouwd door mensen, een Nieuw Jeruzalem. Je vindt diezelfde ideeën ook terug bij de door deze lobby gevormde Wereldraad voor Kerken. Het Rockefeller Brothers Fund houdt haar kantoor niet voor niets in het Interchurch Center, in New York die ’God Box’ genoemd wordt.”
Controversieel proefschrift
De publicatie van zijn proefschrift in 2012, stuitte nog op onverwachte weerstand, en wel van de directeur van de Club van Rome zelf. “Wijkman was Europarlementariër voor lobbygroep GLOBE, waar ook Al Gore bij is aangesloten. Hij kreeg twee weken voor publicatie mijn proefschrift in handen, en vond het niet leuk wat ik had onthuld. Hij belde mijn promotor op en promotie-committee. Wijkman dreigde ook te praten met de rector magnificus van de universiteit.”
Wijkman had namelijk net in 2011 nog een eredoctoraat gekregen van de Universiteit van Linköping. Vervolgens weigerde het persdepartement daarvan nog publiciteit aan zijn promotie te geven. Zijn proefschrift was ‘te controversieel’ verklaard. “De voor Greenpeace actieve persvoorlichter schreef, hoe beschaamd ze was dat ik aan hun universiteit met dit werk kon promoveren”, reageert Nordangård. “De helft van mijn departement van politieke wetenschappen keerde zich tegen mij. Maar door die controverse werd het proefschrift juist veel meer gelezen.”
Lees hier deel 1 van dit artikel.
Internetbronnen
Zweedse stichting Pharos Jacob Nordangård
https://stiftelsen-pharos.org/en/
De Engelstalige hardcover-uitgave van ‘Rockefeller Controlling the Game’ verschijnt 2 april by Skyhorse. ‘The Global Coup d’ Etat’ haar Engelse uitgave verschijnt 2 juni bij de zelfde uitgever. Boeken van Jacob Nordangård
https://jacobnordangard.se/en/books-1.html/
Sberbank richt Cybersecurity Centre WEF op
Voor de Engelstalige boekpresentatie in Stavoren (13 april 2024) zijn nog een beperkt aantal plaatsen beschikbaar, reserveren bij smitafke@hotmail.com
De Zweedse politiek wetenschapper én hardrockzanger doctor Jacob Nordangård komt aanstaande 13 april naar Nederland. In Stavoren presenteert hij zijn nieuwste boek ‘The Global Coup d’Ètat.’ Dat onderzoek beschrijft historische en ideologische achtergronden bij het streven naar wereldregering. Dat ideaal wordt nu openlijk geventileerd door het World Economic Forum en de Verenigde Naties.
Een opmerkelijke bevinding uit zijn werk: voor het streven naar wereldregering is de klimaatlobby juist met geld uit de olie-industrie gesmeerd. Nordangårds onderzoek naar het dubbelspel van grenzeloze (geld)macht levert hem al snel het stempel ‘complotdenker’ op, terwijl hij alleen verifieerbare bronnen gebruikte voor zijn proefschrift (2012) aan de Universiteit van Linköping. Daarvoor analyseerde hij de lobby die de Europese Groene Energie-richtlijn (2008) doordrukte, de bron van Nederlands energiebeleid. Zijn Zweedse landgenoot Anders Wijkman speelde hier een leidende rol, als covoorzitter van de Club van Rome.
Ook zijn nieuwste onderzoek is gebaseerd op het ‘rapportenspoor’ dat planners van geopolitiek nalaten bij het bewerken van hun doel. Dat aloude doel van internationaal grootkapitaal is niet enkel veel geld verdienen, maar ook een meer filosofisch concept van ‘wereldeenheid’. Die gedachtegang zit ook verpakt in het Aarde-Manifest (2000) dat toenmalig Koningin Beatrix van Oranje liet opstellen met Steven Rockefeller, als denkrichting voor de 21ste eeuw.
Dat manifest werd de ideologische ondergrond van de huidige 2030 (klimaat)Agenda van de Verenigde Naties. ‘Aarde’ wordt hier als ‘persoon’ aangesproken. Een wereldregering zou deze eeuw nodig zijn om alle problematiek van de mensheid de baas te worden. Daarnaast zou ook een nieuwe mens moeten ontstaan met een ‘wereldziel’…Het aloude doel van wereldregering is volgens Nordangårds nieuwste boek ‘The Global Coup d’Ètat’ nog steeds de stip aan de horizon van het internationaal grootkapitaal.
Leden daarvan hebben volgens hem meer met elkaar gemeen, dan met de bevolking van de landen waar ze vandaan komen. In het World Economic Forum zitten bijvoorbeeld klimaatpaus Al Gore en Feike Sijbesma (DSM) gebroederlijk als commissaris naast de baas van de Russische (staatsbank) Sberbank, Herman Gref. Maar ook Larry Fink van ’s werelds grootste vermogensbeheerder BlackRock is WEF-commissaris. Hij bezocht afgelopen jaar nog Volodymyr Zelensky voor zakendeals.
Niets nieuws onder de zon
De ogenschijnlijke vijand van het Westen, de Russische staatsbank richtte zelfs voor het World Economic Forum haar Cybersecurity Centre (C4C) op in Genève in 2018. Dat C4C heeft Alexander Klimburg als voorzitter, van het Haagse Centrum voor Strategische Studies. C4C plande vlak voor de Russische inval in Oekraïne nog een internationale online-oefening, de Cyber Polygon. Mét de Russen. Voor Nordangård is dit één van vele aanwijzingen, dat opnieuw een oud internationaal dubbelspel wordt gespeeld.
Daarmee staat de Zweedse onderzoeker in een langere traditie van auteurs als Gary Allen, Anthony Sutton en William Engdahl. Allen beschreef eerder (1971) in ‘None Dare Call it Conspiracy’, hoe het Sovjetregime gefinancierd werd door Wall Street. Allen beriep zich onder meer op het onderzoek van Anthony Sutton van het Hoover Institution (Stanford University.) Die beschreef hoe Wall Street zowel medefinancier was van de Russische Revolutie als van de Nazi’s.
De Rockefeller-dynastie haar Chase Bank (tevens bank Verenigde Naties, nu JP Morgan Chase) was zakenpartner van het Sovjetregime. David Rockefeller opende al in 1973 een filiaal aan het Karl Marx-plein in Moskou. Die natiestaten-overschrijdende zakenrelaties zouden volgens Nordangård het politiek beleid verregaand blijven dicteren, ook bij de huidige oorlog.
“Ja ik denk dat deze oorlog is gepland, om een vooraf gewenste uitkomst te verkrijgen”, stelt Nordangård desgevraagd. “Die zal waarschijnlijk leiden tot de verdeling van Oekraïne. Het westelijk deel wordt onderdeel van de Europese Unie, en het oostelijk deel wordt ingelijfd bij Rusland en een Euraziatische Economische Unie.”
De ‘Mummie’ versus de ‘Narcist’
Oftewel, er kan op nationaal niveau een conflict bestaan. Internationaal blijkt andere politiek de landsbelangen te overstijgen. Volgens Nordangård zijn mensen als Poetin maar ook Trump in dat politiek spel meer verwant met het internationale geldcircuit, dan met de bevolking die zij zeggen te representeren. Als bewijs daarvoor haalt Nordangård de warme banden van Trump met (wijlen) Henry Kissinger en Larry Fink van BlackRock aan.
“Zij zijn niet de echte leiders van landen”, stelt Nordangård. “Dergelijke politici zijn eerder CEO’s die orders opvolgen van de raad van commissarissen en directeuren. Ze zijn ook deel van de mondiale zakenelite, die meer banden met elkaar hebben dan met de bevolking van landen die ze leiden. Het is dus ontzettend naïef te geloven dat de verkiezing van Trump in 2024 ons zou redden van globalisten.”
Verkiezingen worden dankzij ‘de mondiale staatsgreep’ ook steeds meer tot karikatuur, aldus Nordangård. “Zowel Trump als Poetin zijn mensen die een eigen financieel rijk bouwden, en die zichzelf verrijken ten koste van anderen. Niemand bereikt zo’n hoge positie, wanneer ze daar geen toestemming voor krijgen door de controleurs van het mondiale financiële apparaat. Daardoor zijn de Amerikaanse verkiezingen ook tot parodie van de realiteit geworden, de Mummie (Biden) versus de Narcist (Trump).”
Het plan richting een vorm van wereldregering volgt een Orwelliaanse logica, aldus Nordangård. Ook in oorlog houden ze gemeenschappelijke doelen. “De strijdende partijen onderhandelden tegelijkertijd op 26 januari dit jaar over het United Nations Pact for the Future. Dat gaat over de Nieuwe Digitale Wereldorde die ze voor ons hebben gepland. Daarover besluiten ze in september op de Summit for the Future. Die digitale top is een prioriteit voor zowel de G20, de G7 als de Russen en de BRICS-landen.”
Internetbronnen
Zweedse stichting Pharos Jacob Nordangård https://stiftelsen-pharos.org/en/
De Engelstalige hardcover-uitgave van ‘Rockefeller Controlling the Game’ verschijnt 2 april by Skyhorse. ‘The Global Coup d’ Etat’ haar Engelse uitgave verschijnt 2 juni bij de zelfde uitgever. Boeken van Jacob Nordangård https://jacobnordangard.se/en/books-1.html/
Sberbank richt Cybersecurity Centre WEF op
Voor de Engelstalige boekpresentatie in Stavoren (13 april 2024) zijn nog een beperkt aantal plaatsen beschikbaar, reserveren bij smitafke@hotmail.com
Het gepruts van de EU met Afrika
Het continent Afrika biedt de wereld grote uitdagingen en grote kansen. Toch zien politici en de ambtelijke kliek van de...
Amsterdam laat bewoners betalen voor uitvoering Transgenderwet
Die Amsterdammers boffen maar! Zolang de wijzigingen in de Transgenderwet niet zijn aangenomen door de Tweede Kamer worden de administratieve...
Waartoe kan escalatie van het Midden-Oosten conflict leiden?
In het weekend van 13 en 14 april vuurde Iran honderden drones en raketten af op Israël, als vergelding voor...
Nederland in de kou: een dystopisch, maar realistisch toekomstscenario
Het fameuze jubeljaar 2030 is aangebroken. Globalisten aller landen zijn verenigd en handenwrijvend kijken zij rond naar wat zij hebben...
Geruisloos barst de kankerpuist open
Alle alternatieve nieuwskanalen hebben de afgelopen weken aandacht gegeven aan een Japans onderzoek, dat aantoont dat sinds de massavaccinaties tegen...
Lakmoesproef onafhankelijkheid OM inzake uitspraak Timmermans
Het Openbaar Ministerie (OM) krijgt weer een lakmoesproef inzake zijn onafhankelijkheid te verwerken: gaat het OM, na een aangifte van...
Groot deel samenleving slachtoffer van bureaucratische nitwits
Er zijn twee psychologische fenomenen die in de huidige tijd vechten om de meeste aandacht: het messiascomplex en het Stockholmsyndroom....
Toenemende censuur op sociale media neemt onaanvaardbare vormen aan
Ons bereiken in toenemende mate berichten van verontruste lezers over censuur op sociale media zoals X, LinkedIn, Instagram en Pinterest....
Stuitende coronawaarheid roept veel vragen op
Liegen door weg te laten De ‘RKI-files’ geven inmiddels een angstaanjagend inzicht in de breinen van politici, wetenschap en media....
EU-migratiepact is links fopakkoord dat nergens toe gaat leiden
Demissionair baantjesjager Mark Rutte noemde het migratiepact een ‘historisch akkoord’. Ook zijn stoffige tassendrager, Malik Azmani, was dolgelukkig met het...
-
Column1 week geledenStuitende coronawaarheid roept veel vragen op
-
Column2 weken geleden
Astronomische fraude met het Europees coronaherstelfonds
-
Media1 week geleden
Toenemende censuur op sociale media neemt onaanvaardbare vormen aan
-
Binnenland6 dagen geleden
Geruisloos barst de kankerpuist open
-
Column2 weken geleden
Benzineprijs bijna 50 cent per liter omhoog in één jaar tijd!
-
Buitenland2 weken geleden
De criminele activiteiten van de WHO-voorzitter
-
Binnenland6 dagen geleden
Lakmoesproef onafhankelijkheid OM inzake uitspraak Timmermans
-
Column5 dagen geleden
Nederland in de kou: een dystopisch, maar realistisch toekomstscenario
Bas
27 februari 2024 in 10:58
Mann is een oplichter, en niet zo’n kleintje ook. Dit soort charlatans moeten hard aangepakt worden, ongeacht de consequenties. Daar is durf, directheid en doorzettingsvermogen voor nodig. Uiteindelijk overwint de waarheid.