Is het natte voorjaar ‘onze schuld’?

De Europese milieuhysterie wordt steeds extremer naarmate de tijd verstrijkt. Waar het in 2019 (begin van het voorzitterschap van Von der Leyen in de EU) hoofdzakelijk CO2- en stikstofreductie betrof, werden er de afgelopen jaren steeds meer onderwerpen toegevoegd aan die milieuagenda. Het betreft vooral onderwerpen die de ‘biodiversiteit’ aangaan zoals het afnemen van insectensoorten, schimmels, bacteriën en vissoorten. Voor dat laatste probleem is nu in Brussel een oplossing bedacht: blaas zoveel mogelijk dammen en stuwen in Europese rivieren op en er zal meer vis in die rivieren komen. Over de financiële en overige gevolgen van zo’n besluit is totaal niet nagedacht, maar dat zijn we gewend van de Brusselse elite.

De Europese natuurherstelwet

De natuurherstelwet komt voort uit de Europese Green Deal en de EU-biodiversiteitsstrategie 2030. Uit deze strategie volgt dat het niet enkel genoeg is om de natuur te beschermen, maar dat de natuur ook hersteld moet worden. Ongeacht de kosten.

Op 27 februari 2024 nam het Europees Parlement de wet aan. Op 17 juni werd deze als laatste door de Oostenrijkse minister van Milieu ondertekend, doch zonder dat haar baas, de Oostenrijkse bondskanselier, hier mee had ingestemd. Er speelt momenteel een heftige rel in de Oostenrijkse regering.

In die nieuwe EU-wet (indertijd bedacht door Frans Timmermans) staat dat er in 2030 herstelmaatregelen moeten komen voor 30 procent van de natuurgebieden die in slechte staat zijn en dat zou gelden voor 80 procent van het EU-oppervlak. In 2050 zou er voor 90 procent een herstelplan moeten zijn. Het gaat dan om beschermde Natura 2000-gebieden, maar ook om ‘gewone’ bossen of veengebieden en rivieren.

Alle lidstaten moeten op basis van deze EU-wet een eigen herstelplan maken.

Kaderrichtlijn Water (KRW) basis voor het opblazen van dammen en stuwen

De Kader Richtlijn Water (2000/60/EG) is erop gericht de kwaliteit van watersystemen te verbeteren, zoals grondwater en oppervlaktewater. Het moet de vervuiling van waterlichamen verminderen en voorkomen.

De KRW maakt onderdeel uit van de onlangs aangenomen natuurherstelwet en vormt de juridische basis voor het wegnemen (vaak middels opblazen) van dammen en stuwen in het stroomgebied van Europese rivieren.

In Nederland zijn daarvoor de stroomgebieden van de Eems, Rijn, Maas en Schelde aangewezen, aldus het Kenniscentrum Europa Decentraal. Het uiteindelijke doel is om in de hele Europese Unie in 2030 ten minste 25.000 kilometer vrij stromende rivieren zonder dammen of stuwen te hebben.

In 2022 is al een recordaantal van 325 dammen uit rivieren in 16 Europese landen verwijderd. Dat is een stijging van 36 procent vergeleken met 2021. Koploper is Spanje, gevolgd door Zweden en Frankrijk, aldus de website van het Wereld Natuur Fonds (WWF).

In de afgelopen drie jaar zijn er minstens tien waterkrachtdammen opgeblazen en ontmanteld in Engeland, Finland, Frankrijk, Noorwegen, Spanje en Zweden, aldus de organisatie die dit in Europa begeleidt, Dam Removal Europe. De elektriciteitsproductie die daarmee verloren ging, moet door zon, wind en kernenergie worden gecompenseerd.

Maar wacht eens even! Die dammen zijn toch niet voor niets geplaatst?

Dammen, sluizen en stuwen verdelen Nederlands water en beschermen ons zo tegen overstromingen. Ook houden ze water zoveel mogelijk vast bij lage waterstanden. Dit is te lezen op de website van het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat.

Het ministerie stelt op zijn website dat we steeds vaker te maken krijgen met droogte en een lage waterstand in onze rivieren omdat de zomers in Nederland warmer en droger lijken te worden. “Bij droogte verdelen we via stuwen, pompgemalen en sluizen het weinige zoete water uit de grote rivieren en meren zo goed mogelijk onder alle watergebruikers.”

Dammen, stuwen en sluizen zijn dus in de huidige tijd veel harder nodig dan vroeger, terwijl een stel onnozele halzen in Brussel deze willen verwijderen in het kader van ‘biodiversiteit’ en meer zalm?

Hoe gek moet het nog worden voordat Nederland besluit die hele doorgedraaide EU vaarwel te zeggen??

Nederland heeft zelf de oplossing, maar deze wordt niet geaccepteerd door Brussel

Op de website van ons eigen ministerie van Infrastructuur en Waterstaat is ook het volgende te lezen:

“Stuwen en sluizen en gemalen zijn nodig voor watermanagement, maar maken de wateren tegelijk moeilijker bereikbaar voor vissen. We maken deze barrières passeerbaar door sluizen op een kier te zetten. Ook leggen we vispassages aan.”

Kortom; met alle bezwaren die de EU heeft inzake biodiversiteit is door ons ministerie rekening gehouden. Dat is echter niet genoeg voor de ingedutte club hersenloze ambtenaren uit Brussel!

De wereldvreemde EU Kaderrichtlijn Water zegt dat er in 2030 minimaal 25.000 km rivier zonder obstakels moet zijn. Dus ook in Nederland moeten er infrastructurele werken vernietigd worden die ons tegen droogte moeten beschermen, met als gevolg minder beschikbaar water voor landbouw en huishoudens.

Je kunt alleen maar over je nek gaan van zoveel bureaucratische bullshit uit Brussel.

Het grote probleem: armlastige EU-lidstaten

De productiviteit en dus welvaart per EU-lidstaat loopt gigantisch uiteen. Van een hoogste bruto binnenlands product (bbp) per jaar in Luxemburg van 119.000 euro per inwoner tot de laagste productiviteit per inwoner van een treurige 12.400 euro in Bulgarije.

Niet iedere lidstaat heeft dus geld genoeg voor sluizen die op een kier gezet kunnen worden om de visstand op peil te houden, zoals in ons land. Dus moeten dammen en sluizen verdwijnen, ook in landen die wél technische oplossingen kunnen betalen om de biodiversiteit op peil te houden. De EU- wetgeving (natuurherstelwet en KRW) maakt namelijk geen onderscheid tussen rijkere en armere lidstaten.

Nederland wordt dus ook gedwongen om, voor voldoende drinkwater, essentiële voorzieningen te slopen in het kader van ‘gelijke monniken, gelijke kappen.’

Dit gaat steeds meer spanningen opleveren. Zeker als er weer nieuwe armlastige lidstaten worden toegelaten zoals nu het plan is met Oekraïne en Moldavië.

De EU, ooit opgericht om de welvaart in Europa te vergroten, sloopt ons land en onze welvaart.

Baalde u al dat de zon tijdens een dag met druk vliegverkeer verscholen raakt achter een waas van vliegtuigsporen? Luchtvaartexperts zijn actief op zoek naar een oplossing voor deze ‘contrails’. Maar bestaat er ook een verband met militaire experimenten voor ‘geo-engineering’, zoals sommigen vermoeden?

Wie na een half jaar donkere polderwinter eindelijk de zon ziet opkomen, kan zijn hoop plots zien verdampen. Het vliegverkeer trekt aan, en al gauw kan een netwerk van zogenaamde ‘contrails’ ontstaan. Dat zijn cirruswolken van ijs die door de uitstoot van vliegtuigmotoren vormen tussen 8 en 13 kilometer hoogte. Die vliegtuigsporen kunnen tot een dicht wolkendek leiden, dat bekend staat als contrail-induced cloudiness (CIC).

Tijdens de COVID-19-lockdowns kon iedereen het verschil zien. De jaren 2020 en 2021 vertoonden in de drukke luchtruimen van West-Europa een helderder lucht, het zonnetje kreeg meer kans om te schijnen. Het ontstaan van die vliegtuigsporen leidt daardoor her en der tot speculaties. Er zou bij deze contrails sprake zijn van bewuste klimaatmanipulatie, zogenaamde geo-engineering.

Zoals filosofe, journalist en activist Naomi Wolf bericht op X:

“Zoveel mensen hebben de boosmakende, demoraliserende effecten gevoeld van het kijken naar een blauwe lucht, die wordt geblokkeerd door geo-engineering, weer-management of biobrandstof-emissies.” De coronaperiode leidde tot een golf aan Woo-verzoeken, vanuit het vermoeden dat vuile spelletjes werden gespeeld. Zo verwijzen app-groepen naar ‘Indigo’, een experiment van het Amerikaans ministerie van Defensie, waarin vliegtuigen voor sproeioperaties van deeltjes zouden worden ingezet.

De observatie van heldere lucht zonder vliegtuigen leidde ook tot een Woo-verzoek aan het ministerie van Buitenlandse Zaken (Coördinatie Commissie Internationale Aangelegenheden, Strategische CoRIA) over ‘geo-engineering’. De documenten daarvan uit 2021 werden april 2023 vrijgegeven. In die vergaderstukken werden de verschillende experimenten met actieve weers-beïnvloeding besproken, en getoetst aan internationale juridische kaders. Het doel van de door het ministerie van Buitenlandse Zaken besproken geo-engineering zou zijn: aardopwarming tegengaan met grootschalige klimaatmanipulatie. Daarover verschijnen nu steeds meer verkennende studies, waaronder in topbladen als Nature.

Een voorbeeld uit die Woo-documenten heet ‘Solar Radiation Management’ (SRM). Er bestaan wilde plannen van onder meer Bill Gates, om de verduisterende werking van een grote vulkaanuitbarsting te imiteren met doelbewuste luchtvervuiling. Dat zou werken als laatste noodrem op een klimaatramp. Zo kan de wereldtemperatuur een halve graad omlaaggaan, net als bij ‘het jaar zonder zomer’ (1816) toen de supervulkaan Tambora explodeerde. Die techniek heet ‘stratosferische aërosolinjectie’, zoals het ministerie schrijft: “Met ballonnen of vliegtuigen deeltjes zwavel of kalk in de stratosfeer spuiten, die zorgen voor meer reflectie van zonlicht.”

Geofysische oorlogvoering
Wantrouwen tegen deze experimenten vindt meer voeding in de militaire achtergrond van geo-engineering. Op 6 augustus 2013 gaf de CIA na een halve eeuw documentatie uit de Koude Oorlog vrij, die een onderzoeksprogramma onthulden voor ‘klimaatcontrole’. Zoals het onderzoeksprogramma stelde zou de “capaciteit voor klimaatcontrole een totaal nieuwe vorm van oorlogvoering openen. Dit type oorlogvoering kan Geofysische Oorlogvoering genoemd worden, waarbij onze mogelijkheid om het weer te controleren gebruikt kan worden als een wapen.”

Het programma vermeldt specifiek “de destructie van de vijand zijn voedselproductie” en “de ontregeling van transportsystemen en industriële activiteit” door doelbewuste klimaatmanipulatie. Het manipuleren van het klimaat zou mogelijk worden door de atmosferische circulatie aan te passen, bijvoorbeeld met toepassing van kernbommen. Programma’s bestonden om zowel de temperatuur te verlagen als te verhogen. Bijvoorbeeld door een gat in de ozonlaag (…) boven de Zuidpool te maken via bromide-deeltjes.

Hoe ver deze programma’s in kennisvergaring reikten is grotendeels onbekend. Wel bekend zijn (sinds vrijgave in 2013) de experimenten waarmee via explosies met kernraketten de zogenaamde ‘ionosfeer’ werd beïnvloed. Die ionosfeer is de bovenlaag van de atmosfeer op ongeveer 200 kilometer hoogte, waar door geladen deeltjes van de zon de zogenaamde Noorderlicht-verschijnselen vormen. Dit kunstmatig met kernexplosies veroorzaken van een zonnestorm noemden ze een ‘artificiële aurora.’

ENMOD
De operaties Hardtack van de US Navy en Argus zouden in september 1958 met tientallen nucleaire raketten vanaf marineschepen een kunstmatige zonnestorm veroorzaken. Daarmee kon de werking van elektrische apparaten worden verstoord. Om de verspreiding van radioactieve C14-deeltjes te monitoren werd toen in 1958 het CO2-meetstation op Manua Loa (Hawaii) geopend. Dat station raakte vervolgens (ook) in gebruik als de CO2-thermometer van de wereld.

Militair onderzoek naar het beïnvloeden van het weer, leidde ook tot toepassing in de Vietnamoorlog. Zo probeerden de Amerikanen via zogenaamde ‘cloud seeding’ met zilverjodide-deeltjes uit vliegtuigen slagregens te veroorzaken. Daarmee zouden de transportroutes van Vietcong verstoord worden. Ook sproeide de Amerikaanse luchtmacht massaal gif (Agent Orange) om vegetatie te doden. Na het Vietnam-debacle sloten natiestaten in 1977 de zogenaamde Environmental Modification Convention (ENMOD): Het klimaat zou niet meer veranderd mogen worden voor militaire doelen. Naar dit, door Nederland ondertekende, verdrag verwijst ook het ministerie van Buitenlandse Zaken in de vrijgegeven Woo-documenten.

“The Clear Sky Revolution”

Kernproeven in de open lucht werden in oktober 1958 internationaal verboden. Het ENMOD-verdrag trad in 1984 mondiaal in werking. Sindsdien blijft het vermoeden bestaan, dat militair onderzoek zich aan dat verbod onttrekt. Maar de resultaten daarvan worden pas ‘declassified’ na een halve eeuw. Een bekend experiment in complot-kringen betreft HAARP: een openlucht-magnetron van 30 hectare die eind jaren ‘90 in de jungle van Alaska verscheen met antennes die de ionosfeer verhitten. Een bundel van 3 Gigawatt zou dan een vergelijkbaar effect sorteren als de kernraketten van Hardtack eerder.

Maar deze experimenten hoeven niets te maken te hebben met de contrails uit de reguliere luchtvaart. Vliegtuigexperts zijn deze aanhoudende sporen namelijk liever kwijt dan rijk. De ijsdeken houdt namelijk (net als CO2) warmtestraling vanaf de aarde richting ruimte tegen. Op drukke routes in West-Europa en de Verenigde Staten kan dat isolerende effect van die ijsdeken veertienmaal groter zijn (500 milliwatt per vierkante meter) dan CO2-emissies van die luchtvaart (35 milliwatt), zo toont recent onderzoek in Nature Communications.

De luchtvaart deed juist steeds meer haar best om klimaatvriendelijk te lijken. De piloot kan je tijdens een vakantievlucht al vertellen, dat ze slechts 4 liter brandstof per 100 passagierskilometers verstoken. Dat is nog maar een derde van de hoeveelheid brandstof die vliegtuigen eind jaren ’70 nodig hadden. Daar staat echter tegenover dat de luchtvaart in een halve eeuw tijd met een factor 76 groeide. Dus ook met steeds schonere motoren steeg de CO2-uitstoot van burgerluchtvaart met een factor 6,8. Dat is een kleine vier procent van alle menselijke uitstoot, vijfmaal de CO2-productie van heel Nederland.

Europees luchtvaartonderzoek uit de Horizon 2020-subsidiepot, ‘Clean Sky’, richtte zich tot voor kort uitsluitend op reductie van die CO2-emissies. Maar daar komt verandering in, dankzij de nieuwe onderzoeken over door vliegtuigen veroorzaakte cirruswolken, en hun klimaateffect. Zo zijn ingenieurs actief op zoek naar brandstoffen, die tot minder contrails leiden. Dat meldt Henri Werij desgevraagd, decaan van de faculteit Lucht- en Ruimtevaarttechniek van de TU Delft. In zijn inaugurele rede ‘Let’s start the clear sky revolution’ schreef Werij al dat “vliegtuigen misschien lager moeten vliegen waar geheel geen Cirruswolken vormen.”

Maar lager vliegen betekent meer brandstofverbruik. Werij stelde recent een team specialisten samen dat onderzoekt, of het contrail-probleem op andere manieren kan worden opgelost. Zijn assistent-professor Vincent Meijer deed al aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) onderzoek naar andere vliegtuigbrandstoffen. MIT onderzocht bijvoorbeeld brandstoffen met een lager zwavelgehalte. IJs ontstaat namelijk doordat waterdamp condenseert rond zwavel- en roetdeeltjes. Hoe minder (kleine) deeltjes vrijkomen, hoe minder cirruswolken vormen rond die zogenaamde condensatiekernen. Dus hoe sneller de lucht weer helder wordt.

Cirrus Cloud Thinning
Een andere experimentele studie naar nieuwe vliegtuigbrandstoffen verscheen in Nature Communications, Earth and Environment (2021). Het team van Christiane Voigt, van het Duitse centrum voor Lucht en Ruimtevaart, liet een Airbus A320 vliegen op nieuw ontworpen brandstof. Zij berichtten “experimenteel bewijs dat laag-aromatische duurzame vliegtuigbrandstof 50-70 procent minder roetdeeltjes geeft en lagere ijsconcentraties”. Een andere vinding uit het experiment: “Met andere vliegtuigbrandstof vormden rond de uitstoot grotere ijskristallen. Die ontbinden veel sneller, zodat dus ook het vliegtuigspoor snel oplost. Terwijl de langdurige Cirrusbewolking uit een rij kleine ijskristalletjes bestaat.”

Dat resultaat komt opmerkelijk genoeg overeen met het doel van meer exotische geo-engineering experimenten. Voorstanders van bewuste klimaatmanipulatie onderzoeken namelijk ook zogenaamde ‘cirrus cloud thinning’ (CCT), als noodrem op eventuele plotse klimaatopwarming. Met drones of vliegtuigen zouden dan deeltjes worden losgelaten in cirrusbewolking. Zo vormen dikke ijskristallen, die eerder uit elkaar vallen. En zo stopt ook het isolerende effect van de ijsdeken. De Woo-documenten van Buitenlandse Zaken vermelden ook deze CCT, als klimaat-noodoptie.

Een studie van Collin Tully voor Harvard University (2021), noemde de techniek echter “a climate engineering dead end”. Die doodlopende weg voor klimaatmanipulatie, mag een teleurstelling zijn voor mensen met megalomane plannen om het weer te beïnvloeden op aarde. Maar voor de liefhebbers van een helder zonnetje én vliegvakanties is er goed nieuws in aantocht. Luchtvaartingenieurs zijn op weg om het contrail-probleem op te lossen. Maar daarmee valt nog niet uit te sluiten, dat er militair onderzoek blijft plaatsvinden voor klimaatmanipulatie. Bizarre klimaatexperimenten (als noodrem op ‘global warming’) blijven verder terecht een zaak om de vinger bij aan de pols te houden.

Bronnen:

https://www.rijksoverheid.nl/documenten/woo-besluiten/2023/04/25/besluit-op-woo-verzoek-over-geo-engineering

https://www.geoengineeringmonitor.org

https://www.nature.com/articles/s41467-018-04068-0

https://www.nature.com/articles/s43247-021-00174-y

https://issuu.com/tudelft109/docs/intreerede_henri_werij_april_2018__?utm_medium=referral&utm_source=www.tudelft.nl

https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/2021AGUFMGC31A..08T/abstract

Binnen de alternatieve onderzoekswereld is Nordangård internationaal bekend om zijn graafwerk naar de Rockefeller-dynastie. Die miljardairsfamilie werd groot dankzij haar fortuin in de oliewinning door Standard Oil, met dochters als Exxon en Esso (uitspraak S-O, ‘Standard Oil’). Deze familie blijkt met haar filantropische stichtingen al sinds de jaren ’50 de CO2-klimaattheorie te promoten in de internationale politiek.

Met financiering van het Rockefeller Brothers Fund kreeg de Amerikaan Roger Revelle vervolgens in 1958 de kans om die CO2-theorie verder te onderzoeken. Dat is de klimaatwetenschapper, die huidig WEF-commissaris Al Gore ook aanhaalde in zijn klimaatfilm An Inconvenient Truth. Wat was het motief? Zoals de Rockefellers al begin jaren ’60 schreven, streven zij, net als andere rijken der aarde, naar een vorm van wereldregering.

Dé manieren om mensen achter dat streven te krijgen waren volgens Rockefeller kwesties vanuit het ‘Special Studies Project’: het risico op kernoorlog, een pandemie (…) en via mondiale klimaatverandering. Nordangård ontdekte de oude rapporten waarin dat beschreven stond, bij onderzoek voor zijn proefschrift (2012) aan de Universiteit van Linköping. Toen analyseerde hij de lobbynetwerken, die het ‘groene’ energiebeleid van Europa politiek doordrukten. Landgenoot Anders Wijkman, covoorzitter van de Club van Rome, was de belangrijkste lobbyist daarvoor in het Europees Parlement.

“Geld uit internationale ‘filantropie’ van de Rockefeller Foundation bepaalde ook het succes van die lobby voor de Europese Groene Energie-richtlijn in 2008”, stelt Nordangård. Die lobby werkte volgens de managementtheorie van Pieter Winsemius (McKinsey) in ‘A Thousand Shades of Green’. Die beschreef daar hun strategie, hoe je met financiering van milieuclubs druk op politiek en bedrijven zet.”

De contra-intuïtieve constatering van een geoliede milieulobby, sloot aan bij eerdere bevindingen van William Engdahl in ‘A Century of War, Anglo-American Oil Politics and The New World Order’ (2004): De klimaatbeweging is groot gefinancierd met opbrengsten van de olie-industrie. Een voorbeeld is Rockefeller-protegee Maurice Strong: hij organiseerde de VN-Aardetop in Rio in 1992 (waaruit alle klimaatbeleid voortkomt) én hij was eerder directeur van een Canadese oliemaatschappij.

The God Box
Nordangårds wereldbeeld kantelde volledig door zijn promotieonderzoek: van kritiekloos gelovige in het klimaatnarratief, kwam hij tot een sceptisch standpunt, zoals vertolkt in de nieuwe film ‘Climate: The Movie’. “De hysterie bleek uitsluitend gebaseerd op klimaat-rekenmodellen”, aldus Nordangård. Hij zegde zijn lidmaatschap van de Zweedse Groene partij op. Zijn proefschrift werd vervolgens zowel basis van een boek ‘Rockefeller, Controlling the Game’ als een cd van zijn hardrockband ‘Wardenclyffe’. Songs als ‘Temple of Solomon’ beschrijven het megalomane en anti-humane karakter van hun machtsfantasie.

The Global Coup d’Ètat werd de opvolger, en een derde is in de maak van de trilogie: The Digital World Brain. Dit derde boek gaat over de ideologie van het transhumanisme. Die filosofie betreft de gewenste ‘verbetering’ van mensen via een fusie tussen mens en Artificial Intelligence (singulariteit). Door het WEF gepromote schrijvers als Yuval Noah Harari (in zijn boek ‘Homo Deus’) refereren naar diezelfde denkrichting. Via de gedeelde ideologie van ‘wereldeenheid’ verklaart Nordangård ook, hoe New Agers, WEF-miljardairs, futuristen en Marxisten bij elkaar in bed kunnen belanden.

“Het eenvoudigste antwoord is dat alle wegen naar Rome leiden”, stelt hij. “Al deze bewegingen hebben één idee gemeen. We zijn een mondiale familie die mondiale leiding nodig heeft voor het oplossen van problematiek van de mensheid. Het eindresultaat daarvan is een utopie gebouwd door mensen, een Nieuw Jeruzalem. Je vindt diezelfde ideeën ook terug bij de door deze lobby gevormde Wereldraad voor Kerken. Het Rockefeller Brothers Fund houdt haar kantoor niet voor niets in het Interchurch Center, in New York die ’God Box’ genoemd wordt.”

Controversieel proefschrift
De publicatie van zijn proefschrift in 2012, stuitte nog op onverwachte weerstand, en wel van de directeur van de Club van Rome zelf. “Wijkman was Europarlementariër voor lobbygroep GLOBE, waar ook Al Gore bij is aangesloten. Hij kreeg twee weken voor publicatie mijn proefschrift in handen, en vond het niet leuk wat ik had onthuld. Hij belde mijn promotor op en promotie-committee. Wijkman dreigde ook te praten met de rector magnificus van de universiteit.”

Wijkman had namelijk net in 2011 nog een eredoctoraat gekregen van de Universiteit van Linköping. Vervolgens weigerde het persdepartement daarvan nog publiciteit aan zijn promotie te geven. Zijn proefschrift was ‘te controversieel’ verklaard. “De voor Greenpeace actieve persvoorlichter schreef, hoe beschaamd ze was dat ik aan hun universiteit met dit werk kon promoveren”, reageert Nordangård. “De helft van mijn departement van politieke wetenschappen keerde zich tegen mij. Maar door die controverse werd het proefschrift juist veel meer gelezen.”

Lees hier deel 1 van dit artikel.

Internetbronnen

Zweedse stichting Pharos Jacob Nordangård

https://stiftelsen-pharos.org/en/

De Engelstalige hardcover-uitgave van ‘Rockefeller Controlling the Game’ verschijnt 2 april by Skyhorse. ‘The Global Coup d’ Etat’ haar Engelse uitgave verschijnt 2 juni bij de zelfde uitgever. Boeken van Jacob Nordangård

https://jacobnordangard.se/en/books-1.html/

Sberbank richt Cybersecurity Centre WEF op

https://www.finextra.com/pressarticle/75159/sberbank-becomes-founding-partner-of-world-economic-forum-centre-for-cybersecurity/

Voor de Engelstalige boekpresentatie in Stavoren (13 april 2024) zijn nog een beperkt aantal plaatsen beschikbaar, reserveren bij smitafke@hotmail.com