Biomassa: misverstanden, fraude en EU-corruptie

Eerste Bedrijf

Een paar dagen geleden zag ik in een Quote podcast, dat Ronald Kahn, man achter modemerken Cool Cat, Sapph en America Today, Nederland gaat verlaten. Hij is er klaar mee.

Kahn is een klassiek voorbeeld van de typische Hollandse handelsgeest. Amsterdamse tongval. Pientere kraaloogjes, een helder hoofd en een neus voor kansen.

Een vrije jongen die ideeën zaait en welvaart oogst.

Een man die de grootste lol heeft in geld verdienen, die nog een minikini aan Asha ten Broeke zou kunnen verkopen en een broodje runderham aan Ronny Naftaniel.

Kahn is één van de laatste rasondernemers, waar onze drassige polder ooit zo rijk aan was. Onze moerasdelta, waar iedere ambitie tegenwoordig al snel wegzinkt in de zuigende modder van regeltjes en wetjes.

Kahn is een tengere verschijning, maar stiekem een gigant, tientallen jaren was hij gever van werk aan duizenden winkelverkopers, etalagepophandelaren, reclamemensen, modellen, ontwerpers, schoonmakers, naaisters en beveiligers. Nettobetaler van een miljard euro belastinggeld, dat zonder één bedankje, juichend werd weggepist aan mRNA prikjes, de BMW met chauffeur van Yasser Feras, aan Nigér, de EU, de WHO, de UN aan verre oorlogen en aan het leger kansloze handophouders, van wie er steeds meer moedwillig hiernaartoe worden gehaald, om de ooit zo trotse en blakende Nederlandse bevolking allemaal even arm, gedwee, verweesd en ongelukkig te maken, terwijl uitblinkers als Kahn juist worden weggejaagd.

Onze Neo Marxistische upperclass ziet nu eenmaal liever onderdanen die levenslang hun handje ophouden en met opengesperde mondjes krijsen om de krekeltjes die vadertje staat ze wil geven; willoze kijkbuislaven die makkelijk in hun malletje te persen zijn, dan mannen die behalve hun eigen broek, ook die van vele anderen ophouden.

Kahn is de zoveelste gebroken halm die boven het maaiveld uitstak, zijn ijzersterke schouders geknakt onder de regeltjes, de bureaucratie, de onvrijheid, de frustratie van het ondernemertje pesten en het geestdodende “equality of outcome” juk.

Een vechter, die pas het bijltje erbij neergooit als de steel gebroken is.

Eeuwig zonde en een veeg teken, want mannen als Kahn zijn niet zomaar kanaries in de kolenmijn, zij zijn de opzichters van de mijnwerkers.

En Kahn is niet de enige hoektand die uit de bek van de leeuw valt. Niet enige parel die een gapend gat achterlaat in de Nederlandse kroon.

Maar liefst één op de vijf Nederlandse ondernemers droomt van een verlossend vertrek uit de krankzinnige neo Marxistische bureaucratenhel, die Nederland in sneltrein tempo geworden is.

Onze boeren worden massaal weggepest naar graziger weiden in Polen, Wit Rusland of Canada. Boskalis is al weg, Flowtraders is gone. Handelshuis IMC ook. DSM is naar Zwitserland. Shell en Unilever zijn opgehoepeld naar de City. Starbucks was de meute voor en ASML gaat er eveneens vandoor.

En zoveel bedrijven, als Tesla, kwamen toch maar niet.

En zonder boeren is het vrije ondernemerschap de laatste overgebleven pilaar die ons land nog overeind houdt. Zonder handelsgeest zijn we definitief verloren.

Tweede Bedrijf

Het wordt hoog tijd dat wij ons realiseren dat het einde van Nederland snel nadert.

Dat als wij nog meer bedrijvigheid, inventiviteit, werklust, kapitaal, kracht en creativiteit, nog meer Ronald Kahn’s uit ons land laten wegvloeien, de miljoenen overgebleven duo Penotti schaapjes straks in een door de kunstmatige zeikregen aangevreten, beschimmelde betonnen hel zullen leven. De DDR, zonder eindeloze bossen, maar met Big brother Siri die in je hoofd kan kijken en je gedachten kan lezen.

Een leegstaand industrieterrein, zonder pientere ondernemers, zonder høkende boeren en moedige vissers. Zonder moedertjes met kinderwagens en kirrende kleutertjes.

Een mistroostig bureaucratisch moeras vol raamambtenaren, vuilnisbakinspecteurs en neuspeuterende verkeersregelaars op van kip en kraai verlaten buitenwegen. Een land vol slagbomen en luisterpalen, schooltjes met ingegooide ruiten en zandbakken vol injectienaalden, vol kunststof blokkendozen, hubs en districenters. Met moderne slaven opgehokt in zwarte miniflats van ribbelstaal, zonder trots of binding met dit land, zonder kennis of kwaliteiten, zonder kunst, geloof of gedeelde cultuur. Zonder God gegeven inventiviteit of talent dat tot wasdom mag komen. Zonder eerlijk eten en drinken.

Een doodgeboren volk op dode grond, een Gaza aan de Noordzee, dat eenmaal platgewalst een uitstekende plek zou zijn to “Build Back Better”. Tri State City anyone?

Derde Bedrijf

Wat een schade wordt er op dit moment aangericht, uit naam van de gelijkheid van het laagste punt; het afvoerputje.

Alles wat slecht, pervers, zwak of zielig is, wordt opgehemeld en gepamperd, terwijl kracht, intelligentie en bezieling worden onderdrukt en uitgedoofd. En degenen waar Nederland zoveel van zou kunnen leren, mensen met moed en ballen zoals Ronald Kahn, worden weggejaagd.

Dat kan niet eeuwig zo doorgaan. We bewegen nog wel, maar bloeden langzaam dood uit duizend kleine wonden.

Straks als het laatste geld waardeloos is geworden en de laatste fabrieken en winkels hun deuren sluiten, is het pamperen van de zieligen pardoes voorbij. Dan zit iedereen die wel iets kon in Paraguay, in Rusland of in de gevangenis.

Dan zijn niet alleen de akkers leeg. Maar ook alle spuuglelijke bedrijfspanden. Dan zijn ineens alle magazijnen uitgeput, behalve die vol vochtig krekelmeel, injecties en wormenpoeder, dan zijn alle huizen staatseigendom en de laatste winkels leeggeroofd, behalve die met boeken.

En het enige dat de overblijvers dan nog rest is eindeloos noodnummers bellen die niet worden opgenomen, onderling elkaar de ogen uitkrabben voor de laatste stoffige tompouce, gevonden onder de toonbank van de allerlaatste bakker en snikken tot de traantjes opgedroogd zijn.

En dat moment komt al binnen een week, als de laatste fles Cola Cola Zero uit het schap is geroofd, de laatste zak regenboogchips in de machteloze muilen is verdwenen. En het enige dat rest een enorme berg WC papier zal zijn.

De Amerikaanse schrijver Alfred Henry Lewis zei het al; “There are only nine meals between mankind and anarchy”

Pauze

Zo, strek maar even de benen, neem een kopje keuteltjeskoffie met havermelk.

Dan zal ik jullie een geheim verklappen.

Het schrijven van dystopische nabijgezichten, zoals deze, gaat mij niet moeilijk af. Jan Dijkgraaf noemde mijn stukken ooit “gestolde woede” en die gestolde woede vloeit, voor het tot stilstand komt, traag maar onstuitbaar uit mijn pen, als lava.

Het zijn die vermaledijde oplossingen die weken en weken van peinzen en dromen kosten. En dan nog zijn zij vaak vruchteloos en gericht aan dovemansoren. Maar ik kan jullie niet hier zo achterlaten en als Ronald Kahn van een onverduisterde zon en mijn kroost gaan genieten.

Vierde Bedrijf

De toekomst dendert als een konvooi Peterbilt roadtrains  op ons af. Zelfs de lafste normie ziet zolangzamerhand zwijgend de felle flarden van die snel groter wordende trucks, afgeladen met Bijbelse plagen. Oorlog met Rusland, Disease x, omvolking, geldontwaarding, verarming, onteigening, dictatuur, honger en corruptie, en de collegaatjes krijgen toch wel erg vaak kanker. Zo jong nog.

Als spreekwoordelijke konijnen staren we in de koplampen, terwijl de trucks al langs en over ons heen zoeven en de eersten van ons, geboosterd en wel, mee naar de eeuwige jachtvelden zijn gesleurd.

Wat kunnen we doen…

Fight, Flight or Freeze?

Ik heb alle drie de opties overwogen en verworpen, want op al die mogelijkheden hebben zij zich voorbereid in eindeloze denktank sessies.

Ze hopen er zelfs stiekem op.

Die vlucht van talent en kapitaal. Het kansloos verzet van sterken en moedigen, waar hun gelijkgeschakelde media wel raad mee weten. Het bevroren wachten op het lot dat komen gaat. Het is me allemaal te makkelijk en te bewezen kansloos.

Ik zou een vierde optie toe willen voegen.

De optie van de mieren die met hun eigen lichamen een brug bouwen als ze een stroompje tegenkomen. De optie van bijen, horzels en wespen die hun nest, tegen beren verdedigen in een zwerm. De optie van de trombocyten die met ontelbaren het gat in het weefsel dichten en het bloeden stoppen.

Fight, Flight or Freeze? Nee. Unite.

En wel op het aller, allerlaagste niveau.

Zonder inspanningsverplichting, zonder lidmaatschapskaart. Niet verschuilend achter een persoon, partijprogramma of een politiek ideaal, maar eenvoudig beginnend bij de bewustwording dat we allemaal hetzelfde willen.

Als we kiezen voor een banier, een leider of een geloof, is verdeeldheid en dus de nederlaag, al in de taart gebakken, omdat er altijd een andere vlag tegenover wordt gesteld, het verdeel en heers opnieuw zijn aanvang kan nemen en de lachende derde vanuit het kasteelraam kan blijven schateren om de voorspelbare reflexen van het volk.  

We moeten buiten het systeem gaan denken dat voor ons is gecreëerd.

Dissidente politici kunnen immers wel namens ons het beest in de bek kijken, aan dode paarden sleuren, maar als je zelf werkt in het hol van de leeuw, is de kans levensgroot dat je verzuipt in haar stront.

We moeten ons scharen achter menselijke basisbehoeften. En gemeenschappelijk doelen kiezen, waar iedereen het over eens is.

Of je immers in Christus gelooft of in “iets” in Allah of in “niets”, we komen elkaar allemaal tegen aan de voet van de piramide van Maslov. Want we geloven allemaal in de basisbehoeften voor ons en onze kinderen.

Iedereen wil gezond eten en drinken. Iedereen wil onderdak, een beetje eigen bezit, vrijheid in vrede en veiligheid. Het minimale, dat zo bedreigd wordt.

Dus pleit ik voor een vakbond.

Een vakbond voor iedereen, die gewoon willen leven.

Ik ging zoeken naar voorbeelden uit het verleden en kwam uit bij Solidarność.

Een buiten politieke bond met verbluffend eenvoudige uitgangspunten.

Principiële geweldloosheid.

Alleen realistische concessies eisen.

De macht een morele spiegel voorhouden.

Solidarność werd de bond die de Sovjetunie niet alleen liet wankelen, maar het hele beest op haar knieën dwong.

Het is tijd voor solidariteit tussen de talloze miljoenen die gewoon willen leven. Mensen zoals jij en ik en Ronald Kahn.

Iedereen herinnert zich nog Kajsa Ollongren die, in haar rol van verkenner voor het kabinet-Rutte IV, na een positieve coronatest, hooggelaarsd en gemondkapt halsoverkop het Binnenhof verliet, met pontificaal en heel toevallig een dossier onder haar arm dat door fotograaf Bart Maat op de gevoelige plaat werd vastgelegd. De rest van het verdorven politieke schimmenspel is geschiedenis, maar de bedoeling van de spindoctors van D66 was van meet af aan duidelijk. Per ongeluk-expres lekken. Omtzigt buitenspel zetten, het selectieve geheugen van Mark Rutte publiek maken, of een premierschap voor Sigrid Kaag dichterbij brengen.

We zullen het waarschijnlijk nooit helemaal zeker weten, omdat dit soort verachtelijke spelletjes meestal eindigen in een handgranaat die in het eigen gezicht ontploft. Het beruchte 1 april 2021 ‘functie elders debat’ eindigde tegen alle verwachtingen in niet met een aangenomen motie van wantrouwen tegen Mark Rutte. In plaats daarvan bezegelde Sigrid Kaag met een boterzachte D66-motie van afkeuring haar eigen ondergang. Vanaf dat moment ging het crescendo de bietenbrug op.

Pieter Omtzigt zou Pieter Omtzigt niet zijn als hij hier niet een politiek slaatje uit wist te slaan. Dus haalde hij in december 2023, in het prille begin van de onderhandelingsfase van het eerste kabinet Wilders, hetzelfde trucje uit en bood de Haagse fotografen een glimp van een notitie, waaruit bleek dat hij niet met de PVV en de BBB in een kabinet wilde zitten. Ditmaal viel de eer te beurt aan fotograaf Robin van Lonkhuijsen die de symbiose tussen lekgrage politici en kiekbeluste fotografen gestalte gaf.

Het doel van Omtzigt? Piketpaaltjes slaan, duidelijk maken dat NSC een partij van principes is, dat er een keiharde ‘ondergrens’ is waar noch hij, noch zijn hyper-integere nieuwe partij doorheen zal zakken. Dat NSC vier maanden later, in het belang van Nederland, haar eigen principes overboord heeft gezet deert helemaal niemand meer. De kiezer heeft een slecht geheugen en mensen zijn inmiddels zo formatie-moe dat alles beter is dan de demissionaire deugtrein verder te laten rijden.

En inmiddels blijkt ook de PVV aangeschoven te zijn aan de politieke pokertafel. De beloftes uit het verkiezingsprogramma zijn, zoals het een echte establishment-partij betaamt, binnen enkele weken na de verkiezingen bij het grofvuil gezet. De kroonjuwelen van ’s lands socialistische anti-Islampartij belandden haastje-repje in de ijskast toen regeringsdeelname gloorde. Het verbod op moskeeën werd ingetrokken. Islamitische scholen moesten voortaan juist wél kunnen bestaan, de Nexit verdween van tafel en onder druk van Pieter Omtzigt beloofde Wilders de Grondwet te respecteren. Ook internationale verdragen werden door de PVV niet meer bestreden. Een bizarre concessie, want verdragen kun je te allen tijde opzeggen en zelfs de Grondwet is geen wet van Meden en Perzen, zoals wij de afgelopen jaren hebben kunnen ervaren. Er is alleen een tweederdemeerderheid voor nodig in beide Kamers.

Maar het foppen van de strategische stemmers blijkt niet het enige trucje dat de PVV van de VVD heeft afgekeken. De zilveren camera kan dit jaar naar persfotograaf Dirk Hol, die inzoomde op het conceptregeerakkoord dat PVV-onderhandelaar Gidi Markuszower wel zeer Omtzigtig onder zijn arm had. Drentelend voor een deur die niet openging wapperde hij keiharde PVV-standpunten in de richting van de fotograaf die niet aarzelde om de foto van het jaar te maken. Zo blijkt er gesproken te worden over lastenverlichting vanaf 2025 en ’het strengste toelatingsregime voor asiel ooit’.

Wilders reageerde zoals hij geleerd had bij de Haya van Somerenstichting; het opleidingscentrum van de VVD. ‘Verschrikkelijk, heel onhandig, maar absoluut per ongeluk’. Zelfs de fotograaf sloot niet uit dat het expres gebeurde, de HEMA zette de zwarte multomappen weer in de etalage en de rest van Nederland lag op de grond van het lachen. Het vertrouwen in de politiek kan toch niet verder dalen, de formatie is een lachertje en Rutte regeert als nooit tevoren. En iedereen weet: zelfs in Den Haag stoten de ezels zich echt niet drie keer aan dezelfde steen.

Maar wat was het doel van de PVV om dit nu op deze manier te lekken? De PVV heeft veel weggegeven en daalt inmiddels in de peilingen. Op deze manier claimt de PVV zowel de toekomstige lastenverlichtingen, als het strenge asielbeleid. Een mooi stukje populistische poppenkast, waarvan we hopen dat het ook echt waar wordt als het doek van het formatietheater straks eindelijk valt en het eerste kabinet Wilders op het bordes de staande ovatie in ontvangst neemt. Tenslotte is het nu toch een beetje zo dat Pieter Omtzigt zich de bedrogen bedrieger kan voelen en hij nog steeds zomaar de stekker uit het formatieproces kan trekken. In dat geval ontploft ook dit opzetje weer in het eigen gezicht en is de fotograaf de enige die profijt heeft gehad van dit soort kinderachtige spelletjes. Want in dat geval denk ik dat het dolkomisch duo Geert en Gidi de lachers niet meer op hun hand hebben.

Als je aan de euro denkt, denk je meestal aan de ECB, EU of de Europese Commissie. Het idee voor een gemeenschappelijke munt, die later de euro zou heten, is echter uit een andere bron afkomstig: de presidenten van Frankrijk en Duitsland samen met de grootste multinationals binnen de EU. Het is van belang te snappen hoe dat zit met het oog op de verkiezingen voor een nieuw Europees Parlement in juni dit jaar.

Formele lezing ontstaan van de euro

Zoekend op internet naar de geschiedenis van de euro, kom je doorgaans de verklaring tegen dat de munteenheid is ontstaan als gevolg van de inspanningen van de Europese Commissie (EC) onder voorzitterschap van Jacques Delors en het latere Verdrag van Maastricht uit 1992. Althans, dat is wat je op de website van de EU als verklaring tegenkomt.

Het is absoluut waar dat de EC onder Delors het grote werk heeft verricht en het Verdrag van Maastricht de wettelijke basis bevat. Aan deze activiteiten ging echter nog veel meer vooraf dat uit de media gehouden wordt.

De Duitse hereniging

Door de Duitse hereniging van 1990 tot één Duitsland werd een einde gemaakt aan de periode van verdeeldheid tussen de voormalig communistische Duitse Democratische Republiek (Oost-Duitsland) en de kapitalistische Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland).

De EU-lidstaten waren aanvankelijk helemaal niet enthousiast over deze ontwikkeling in Duitsland. De Franse president Mitterrand en de Engelse premier Thatcher waren bezorgd over een te groot en te machtig Duitsland dat de macht van Frankrijk en het VK in de EU zou gaan overtreffen.

Er moest dus een veiligheidsklep worden bedacht die zou voorkomen dat Duitsland (en daarmee de Duitse mark) de machtigste partij binnen de EU zou worden na de hereniging. Die veiligheidsklep werd de euro. In ruil voor de Duitse eenwording kreeg Franse president Mitterrand de Duitse steun voor de invoering van de euro. Bush en Kohl garandeerden daarbij dat de hereniging van beide delen van Duitsland geen gevaar zou opleveren voor de rest van Europa. Zo werd de West-Europese leiders duidelijk gemaakt dat het eenwordingsproces moeilijk was te stoppen.

De belangrijkste speler om tot de euro te komen: de AMUE

De Association for the Monetary Union of Europe (AMUE), reeds opgericht in 1987, was volgens Wikipedia France een in Parijs gevestigde vereniging die werd gesteund door meer dan 100 Europese multinationals.

In het naslagwerk over de EU (The Penguin Companion to the European Union) wordt de AMUE als de voorloper van zowel de Europese Commissie Delors (1988) en de deal tussen Mitterrand en Kohl (1990) als het Verdrag van Maastricht (1992) gezien.

Het bestuur van de AMUE pleitte voor de invoering van een gemeenschappelijke munt in Europa (de latere euro) om het succes van de interne markt te verzekeren. De vereniging heeft 15 jaar bestaan (1987 – 2002).

Nagenoeg alle documentatie over de activiteiten van de AMUE in haar 15-jarig bestaan zijn van het internet verdwenen en dat is jammer, want deze club van Europese multinationals had heel expliciete gedachten bij de euro. Deze zijn deels waargemaakt, maar ook deels door politieke belangen tenietgedaan.

De leden van de AMUE en hun doelen

Volgens het archief van Corporate Europe Observatory (CEO), waren Europese multinationals en grootbanken vooral gediend bij het bestaan van de AMUE en haar doel: het realiseren van de euro. Daarbij waren de belangen van Europese burgers en het mkb van ondergeschikt belang.

Het CEO-archief vermeldt: ”Een van de diensten die AMUE aan haar leden aanbiedt, is het beschermen van grote bedrijven tegen elke verdenking over speciale voordelen die zij uit de euro zouden kunnen halen ten koste van het publiek of van kleine bedrijven. En hoe kan AMUE deze verdenking wegnemen?? Met volop bijeenkomsten en publicaties waarin zij de gewone man proberen te overtuigen om van de euro te gaan houden. Ze (=AMUE) gebruiken aantrekkelijke argumenten als verlaagde prijzen, wegvallen van kosten voor het wisselen van geld en kosten voor internationale betalingen om ‘een politiek gevoelige volksreactie’ te vermijden.”

De AMUE werd aanvankelijk voorgezeten door Cor van der Klugt, destijds president van Philips, later door Étienne Davignon, voormalig vicevoorzitter van de Europese Commissie. In het boek ‘Europe Inc.’ staat in hoofdstuk 2 dat AMUE leden Unilever en Toyota de Britse regering gedreigd hebben dat land te verlaten als de Britten de euro niet zouden invoeren.

Een belangrijke vicevoorzitter van AMUE, de Fransman François-Xavier Ortoli, was eerder voorzitter van de Europese Commissie (1973 – 1977) en de latere CEO van Frankrijks grootste oliemaatschappij TotalEnergies. Tot de directieleden van de AMUE behoorden verder onder anderen Giovanni Agnelli, CEO van FIAT en Frans politicus Bertrand de Maigret. Het bestuur van de AMUE vormde daarmee een ideale mix van deelnemers uit het multinationale bedrijfsleven en het bestuur van de EU.

AMUE was ook controversieel binnen de EU

De 300 grootbedrijven die lid waren van de AMUE hadden gezamenlijk bijna tien miljoen mensen in dienst en droegen via studiegroepen bij aan de publicaties van werken over de economie, de munteenheid en vervolgens de invoering van de euro in het bedrijfsleven.

Alhoewel de AMUE een sterke voorvechter van de euro was, stelde de organisatie ook zware eisen aan potentiële EU-lidstaten die de munt zouden mogen gebruiken, eisen waar de Europese Commissie niet altijd blij mee was.

In zijn werk ‘European Monetary Union, Convergence and Sustainability’ van 28 november 1997, schetst AMUE-bestuurslid en hoogleraar politieke economie Stefan Collignon een duidelijk beeld van wanneer landen wel of niet de euro zouden mogen invoeren. Dat hangt volgens hem niet alleen af van de politieke wil zoals opgeschreven in het Verdrag van Maastricht, maar vooral van twee andere zaken. Ten eerste: of de landen die bij die euro aangesloten zullen worden voldoende monetaire gelijkheid kennen, dus vergelijkbare staatsschulden, basisrente en bnp per hoofd van de bevolking. Ten tweede: of de aangesloten landen passen bij de principes van de van de ‘optimum currency area‘, een theorie die beschrijft aan welke vereisten een geografische regio moet voldoen om succesvol een gezamenlijk munt te exploiteren.

Volgens AMUE passen ‘zwakke landen’ als bijvoorbeeld Italië en Griekenland niet zomaar binnen een gemeenschappelijke Europese munt. Dat is een idee dat lijnrecht tegenover de expansiedrang van de Europese Commissie stond en staat. Wellicht dat om deze reden weinig meer op internet te vinden is over deze zeer invloedrijke en omvangrijke club van multinationals en hun strijd voor de euro.

De EU heeft zich ontwikkeld tot een samenwerking van multinationals en systeembanken die zeker niet direct de Europese burger dienen. Kies wijs op 6 juni, voor een partij die kritisch op de machtsconcentratie vanuit Brussel is.