Het Europees Parlement heeft nauwelijks wat te vertellen

Hoe kneuterig leuk was het Songfestival vroeger? Gezellig samen met de hele familie voor de televisie, cassetterecorder in de aanslag om de mooiste liedjes op te nemen, en op zijn Oudhollands genieten van het Zweedse ABBA, de Ierse Johnny Logan en de Engelse popgroep Bucks Fizz. De Duitse Nicole probeerde de Tweede Wereldoorlog een beetje weg te zingen door te winnen met ‘ein biβchen Frieden’ en zelfs de Belgen hielden van het leven, getuige de klinkende overwinning van Sandra Kim met ‘j’aime la vie’. Ja, ik ben een blanke man van boven de vijftig en ja, ik ben een paar decennia met andere zaken bezig geweest, maar ieder weldenkend mens moet zich verbaasd op zijn of haar hoofd krabben als we zien wat er van dit onschuldige, voor alle leeftijden geschikte, muzikale festijn is geworden.

Alles is politiek

De stemmingen lijken vooral politiek gemotiveerd. Rusland valt op 24 februari 2022 Oekraïne binnen voor een ‘speciale militaire operatie’ en de afzichtelijke oorlogsinzending ‘Stefania’, gelardeerd met brandende tanks en stervende kinderen, wordt door de ‘onafhankelijke’ juryleden tot winnaar uitgeroepen. Cynischer en politieker kan het niet. Althans, dat dachten we, maar in 2024 bleek dat de morele ondergrens nog een heel stuk lager ligt. Daar waar muziek en sport vroeger een verbindende rol hadden en het een ongeschreven regel was dat tijdens de Olympische Spelen of het Eurovisie Songfestival iedereen zijn of haar politieke besognes thuisliet, was het ook nu weer een politiek spektakel van jewelste. Onze eigen Joost trok een vlag over zijn hoofd toen er een vraag gesteld werd aan de Israëlische delegatie.

Het publiek was ronduit onbeschoft op het moment dat Eden Golan de Israëlische bijdrage probeerde te presenteren, alsof Eden verantwoordelijk gehouden kon worden voor de militaire strijd die Netanyahu levert in Gaza tegen Hamas na de slachtpartij op 1400 joden op 7 oktober 2023. Ironisch genoeg vielen veel doden toen op een ander muziekfestival: de Supernova Sukkot Gathering, tussen de kibboetsen Re’im en Be’eri. Maar dat leek de boe-roepende menigte niet te deren. Je zou verwachten dat mensen in meerderheid voor vrede zijn en daarmee tegen elke vorm van het doden van andere mensen.

Inmiddels is de situatie, nadat linkse politiek het establishment is gaan vormen, volledig anders. In eigen land buitelen oorlogshitsers, zoals Mark Rutte en Kajsa Ollongren, over elkaar heen om nog meer wapens naar strijdende partijen te sturen en slopen ‘vredelievende’ antifascisten de Universiteit van Amsterdam en intimideren zij de onafhankelijke media. Alles is politiek en het adagium ‘agree to disagree’ is een echo uit het verleden.

Satanische freakshow

Wat verder opvalt is het grote aantal referenties naar satanische rituelen en het gekoketteer met seksueel afwijkend gedrag. In de gewone wereld, waar mensen trouwen, kinderen krijgen, naar hun werk gaan en in het weekend met vrienden een borrel drinken, schijnt 1,8 procent van de mensen non-binair te zijn. Op het Eurovisie Songfestival is het inmiddels bijna een voorwaarde om mee te mogen doen. De muziek is verdrongen naar de laatste sport op de prioriteitenladder en de juryscore lijkt, naast de politieke insteek, voornamelijk gericht te zijn op het belonen van hysterisch afwijkend gedrag en duivelse choreografie.

Van mij mag iedereen zijn eigen idiotie ten volle beleven maar als je een voedingsbodem wil geven aan complotdenkers, dan is deze circusoptocht van stervende junkies en gepiercete en getatoeëerde gender amorfe medemensen een goede poging. De Ierse non-binaire zwarte heks Bambie Thug voerde een onnavolgbaar satanisch ritueel op, terwijl hij/zij/het een soort demonisch gekrijs uitkotste over het uitzinnige publiek. De freakshow was compleet en je kunt je afvragen hoe kinderen onder de twaalf jaar naar deze ondergang van het avondland hebben zitten kijken.

Joost Klein

Maar het absolute hoogtepunt van middelmatigheid was toch wel de diskwalificatie van Joost Klein. Wat je ook van deze spring in het veld vindt en of je zijn nummer nu lekker vindt om op te ‘hakken’, uitsluiting van deelname vanwege een ‘zero tolerance beleid’ doet ieders haren te berge rijzen. Zelden heb ik zo’n middelmatige deugneus gezien als de bureaucraat die namens de European Broadcasting Union (EBU) mocht uitleggen dat Joost niet meer mocht meedoen omdat een dame een klacht tegen hem had ingediend en er een onderzoek was ingesteld. Joost had de dame niet aangeraakt, het onderzoek was nog niet afgerond, maar de integriteitswedstrijd kent geen grenzen, dus alleen de allerzwaarste straf kon worden opgelegd. Uitsluiting.

AVROTROS vond het een disproportionele straf maar kon er niets aan veranderen. Precies zoals de Europese molens in Brussel draaien. Alles wat een bedreiging is cancelen en naar goed gebruik doorgaan op de weg van diversiteit en inclusiviteit. Met een sausje van klimaatverandering op een bedje van ‘onze oorlog’ worden we een totalitaire globalistische wereld ingelokt. Uiteindelijk won een Zwitserse non-binaire kerel in een roze tutu het Eurovisie Songfestival 2024. Gelukkig is dit niet de echte wereld. Maar dit is wel de norm op het Eurovisie Songfestival. En dat is een redelijke afspiegeling van de losgezongen en ontwortelde bureaucraten in Brussel.

Eerste Bedrijf

Een paar dagen geleden zag ik in een Quote podcast, dat Ronald Kahn, man achter modemerken Cool Cat, Sapph en America Today, Nederland gaat verlaten. Hij is er klaar mee.

Kahn is een klassiek voorbeeld van de typische Hollandse handelsgeest. Amsterdamse tongval. Pientere kraaloogjes, een helder hoofd en een neus voor kansen.

Een vrije jongen die ideeën zaait en welvaart oogst.

Een man die de grootste lol heeft in geld verdienen, die nog een minikini aan Asha ten Broeke zou kunnen verkopen en een broodje runderham aan Ronny Naftaniel.

Kahn is één van de laatste rasondernemers, waar onze drassige polder ooit zo rijk aan was. Onze moerasdelta, waar iedere ambitie tegenwoordig al snel wegzinkt in de zuigende modder van regeltjes en wetjes.

Kahn is een tengere verschijning, maar stiekem een gigant, tientallen jaren was hij gever van werk aan duizenden winkelverkopers, etalagepophandelaren, reclamemensen, modellen, ontwerpers, schoonmakers, naaisters en beveiligers. Nettobetaler van een miljard euro belastinggeld, dat zonder één bedankje, juichend werd weggepist aan mRNA prikjes, de BMW met chauffeur van Yasser Feras, aan Nigér, de EU, de WHO, de UN aan verre oorlogen en aan het leger kansloze handophouders, van wie er steeds meer moedwillig hiernaartoe worden gehaald, om de ooit zo trotse en blakende Nederlandse bevolking allemaal even arm, gedwee, verweesd en ongelukkig te maken, terwijl uitblinkers als Kahn juist worden weggejaagd.

Onze Neo Marxistische upperclass ziet nu eenmaal liever onderdanen die levenslang hun handje ophouden en met opengesperde mondjes krijsen om de krekeltjes die vadertje staat ze wil geven; willoze kijkbuislaven die makkelijk in hun malletje te persen zijn, dan mannen die behalve hun eigen broek, ook die van vele anderen ophouden.

Kahn is de zoveelste gebroken halm die boven het maaiveld uitstak, zijn ijzersterke schouders geknakt onder de regeltjes, de bureaucratie, de onvrijheid, de frustratie van het ondernemertje pesten en het geestdodende “equality of outcome” juk.

Een vechter, die pas het bijltje erbij neergooit als de steel gebroken is.

Eeuwig zonde en een veeg teken, want mannen als Kahn zijn niet zomaar kanaries in de kolenmijn, zij zijn de opzichters van de mijnwerkers.

En Kahn is niet de enige hoektand die uit de bek van de leeuw valt. Niet enige parel die een gapend gat achterlaat in de Nederlandse kroon.

Maar liefst één op de vijf Nederlandse ondernemers droomt van een verlossend vertrek uit de krankzinnige neo Marxistische bureaucratenhel, die Nederland in sneltrein tempo geworden is.

Onze boeren worden massaal weggepest naar graziger weiden in Polen, Wit Rusland of Canada. Boskalis is al weg, Flowtraders is gone. Handelshuis IMC ook. DSM is naar Zwitserland. Shell en Unilever zijn opgehoepeld naar de City. Starbucks was de meute voor en ASML gaat er eveneens vandoor.

En zoveel bedrijven, als Tesla, kwamen toch maar niet.

En zonder boeren is het vrije ondernemerschap de laatste overgebleven pilaar die ons land nog overeind houdt. Zonder handelsgeest zijn we definitief verloren.

Tweede Bedrijf

Het wordt hoog tijd dat wij ons realiseren dat het einde van Nederland snel nadert.

Dat als wij nog meer bedrijvigheid, inventiviteit, werklust, kapitaal, kracht en creativiteit, nog meer Ronald Kahn’s uit ons land laten wegvloeien, de miljoenen overgebleven duo Penotti schaapjes straks in een door de kunstmatige zeikregen aangevreten, beschimmelde betonnen hel zullen leven. De DDR, zonder eindeloze bossen, maar met Big brother Siri die in je hoofd kan kijken en je gedachten kan lezen.

Een leegstaand industrieterrein, zonder pientere ondernemers, zonder høkende boeren en moedige vissers. Zonder moedertjes met kinderwagens en kirrende kleutertjes.

Een mistroostig bureaucratisch moeras vol raamambtenaren, vuilnisbakinspecteurs en neuspeuterende verkeersregelaars op van kip en kraai verlaten buitenwegen. Een land vol slagbomen en luisterpalen, schooltjes met ingegooide ruiten en zandbakken vol injectienaalden, vol kunststof blokkendozen, hubs en districenters. Met moderne slaven opgehokt in zwarte miniflats van ribbelstaal, zonder trots of binding met dit land, zonder kennis of kwaliteiten, zonder kunst, geloof of gedeelde cultuur. Zonder God gegeven inventiviteit of talent dat tot wasdom mag komen. Zonder eerlijk eten en drinken.

Een doodgeboren volk op dode grond, een Gaza aan de Noordzee, dat eenmaal platgewalst een uitstekende plek zou zijn to “Build Back Better”. Tri State City anyone?

Derde Bedrijf

Wat een schade wordt er op dit moment aangericht, uit naam van de gelijkheid van het laagste punt; het afvoerputje.

Alles wat slecht, pervers, zwak of zielig is, wordt opgehemeld en gepamperd, terwijl kracht, intelligentie en bezieling worden onderdrukt en uitgedoofd. En degenen waar Nederland zoveel van zou kunnen leren, mensen met moed en ballen zoals Ronald Kahn, worden weggejaagd.

Dat kan niet eeuwig zo doorgaan. We bewegen nog wel, maar bloeden langzaam dood uit duizend kleine wonden.

Straks als het laatste geld waardeloos is geworden en de laatste fabrieken en winkels hun deuren sluiten, is het pamperen van de zieligen pardoes voorbij. Dan zit iedereen die wel iets kon in Paraguay, in Rusland of in de gevangenis.

Dan zijn niet alleen de akkers leeg. Maar ook alle spuuglelijke bedrijfspanden. Dan zijn ineens alle magazijnen uitgeput, behalve die vol vochtig krekelmeel, injecties en wormenpoeder, dan zijn alle huizen staatseigendom en de laatste winkels leeggeroofd, behalve die met boeken.

En het enige dat de overblijvers dan nog rest is eindeloos noodnummers bellen die niet worden opgenomen, onderling elkaar de ogen uitkrabben voor de laatste stoffige tompouce, gevonden onder de toonbank van de allerlaatste bakker en snikken tot de traantjes opgedroogd zijn.

En dat moment komt al binnen een week, als de laatste fles Cola Cola Zero uit het schap is geroofd, de laatste zak regenboogchips in de machteloze muilen is verdwenen. En het enige dat rest een enorme berg WC papier zal zijn.

De Amerikaanse schrijver Alfred Henry Lewis zei het al; “There are only nine meals between mankind and anarchy”

Pauze

Zo, strek maar even de benen, neem een kopje keuteltjeskoffie met havermelk.

Dan zal ik jullie een geheim verklappen.

Het schrijven van dystopische nabijgezichten, zoals deze, gaat mij niet moeilijk af. Jan Dijkgraaf noemde mijn stukken ooit “gestolde woede” en die gestolde woede vloeit, voor het tot stilstand komt, traag maar onstuitbaar uit mijn pen, als lava.

Het zijn die vermaledijde oplossingen die weken en weken van peinzen en dromen kosten. En dan nog zijn zij vaak vruchteloos en gericht aan dovemansoren. Maar ik kan jullie niet hier zo achterlaten en als Ronald Kahn van een onverduisterde zon en mijn kroost gaan genieten.

Vierde Bedrijf

De toekomst dendert als een konvooi Peterbilt roadtrains  op ons af. Zelfs de lafste normie ziet zolangzamerhand zwijgend de felle flarden van die snel groter wordende trucks, afgeladen met Bijbelse plagen. Oorlog met Rusland, Disease x, omvolking, geldontwaarding, verarming, onteigening, dictatuur, honger en corruptie, en de collegaatjes krijgen toch wel erg vaak kanker. Zo jong nog.

Als spreekwoordelijke konijnen staren we in de koplampen, terwijl de trucks al langs en over ons heen zoeven en de eersten van ons, geboosterd en wel, mee naar de eeuwige jachtvelden zijn gesleurd.

Wat kunnen we doen…

Fight, Flight or Freeze?

Ik heb alle drie de opties overwogen en verworpen, want op al die mogelijkheden hebben zij zich voorbereid in eindeloze denktank sessies.

Ze hopen er zelfs stiekem op.

Die vlucht van talent en kapitaal. Het kansloos verzet van sterken en moedigen, waar hun gelijkgeschakelde media wel raad mee weten. Het bevroren wachten op het lot dat komen gaat. Het is me allemaal te makkelijk en te bewezen kansloos.

Ik zou een vierde optie toe willen voegen.

De optie van de mieren die met hun eigen lichamen een brug bouwen als ze een stroompje tegenkomen. De optie van bijen, horzels en wespen die hun nest, tegen beren verdedigen in een zwerm. De optie van de trombocyten die met ontelbaren het gat in het weefsel dichten en het bloeden stoppen.

Fight, Flight or Freeze? Nee. Unite.

En wel op het aller, allerlaagste niveau.

Zonder inspanningsverplichting, zonder lidmaatschapskaart. Niet verschuilend achter een persoon, partijprogramma of een politiek ideaal, maar eenvoudig beginnend bij de bewustwording dat we allemaal hetzelfde willen.

Als we kiezen voor een banier, een leider of een geloof, is verdeeldheid en dus de nederlaag, al in de taart gebakken, omdat er altijd een andere vlag tegenover wordt gesteld, het verdeel en heers opnieuw zijn aanvang kan nemen en de lachende derde vanuit het kasteelraam kan blijven schateren om de voorspelbare reflexen van het volk.  

We moeten buiten het systeem gaan denken dat voor ons is gecreëerd.

Dissidente politici kunnen immers wel namens ons het beest in de bek kijken, aan dode paarden sleuren, maar als je zelf werkt in het hol van de leeuw, is de kans levensgroot dat je verzuipt in haar stront.

We moeten ons scharen achter menselijke basisbehoeften. En gemeenschappelijk doelen kiezen, waar iedereen het over eens is.

Of je immers in Christus gelooft of in “iets” in Allah of in “niets”, we komen elkaar allemaal tegen aan de voet van de piramide van Maslov. Want we geloven allemaal in de basisbehoeften voor ons en onze kinderen.

Iedereen wil gezond eten en drinken. Iedereen wil onderdak, een beetje eigen bezit, vrijheid in vrede en veiligheid. Het minimale, dat zo bedreigd wordt.

Dus pleit ik voor een vakbond.

Een vakbond voor iedereen, die gewoon willen leven.

Ik ging zoeken naar voorbeelden uit het verleden en kwam uit bij Solidarność.

Een buiten politieke bond met verbluffend eenvoudige uitgangspunten.

Principiële geweldloosheid.

Alleen realistische concessies eisen.

De macht een morele spiegel voorhouden.

Solidarność werd de bond die de Sovjetunie niet alleen liet wankelen, maar het hele beest op haar knieën dwong.

Het is tijd voor solidariteit tussen de talloze miljoenen die gewoon willen leven. Mensen zoals jij en ik en Ronald Kahn.

Iedereen herinnert zich nog Kajsa Ollongren die, in haar rol van verkenner voor het kabinet-Rutte IV, na een positieve coronatest, hooggelaarsd en gemondkapt halsoverkop het Binnenhof verliet, met pontificaal en heel toevallig een dossier onder haar arm dat door fotograaf Bart Maat op de gevoelige plaat werd vastgelegd. De rest van het verdorven politieke schimmenspel is geschiedenis, maar de bedoeling van de spindoctors van D66 was van meet af aan duidelijk. Per ongeluk-expres lekken. Omtzigt buitenspel zetten, het selectieve geheugen van Mark Rutte publiek maken, of een premierschap voor Sigrid Kaag dichterbij brengen.

We zullen het waarschijnlijk nooit helemaal zeker weten, omdat dit soort verachtelijke spelletjes meestal eindigen in een handgranaat die in het eigen gezicht ontploft. Het beruchte 1 april 2021 ‘functie elders debat’ eindigde tegen alle verwachtingen in niet met een aangenomen motie van wantrouwen tegen Mark Rutte. In plaats daarvan bezegelde Sigrid Kaag met een boterzachte D66-motie van afkeuring haar eigen ondergang. Vanaf dat moment ging het crescendo de bietenbrug op.

Pieter Omtzigt zou Pieter Omtzigt niet zijn als hij hier niet een politiek slaatje uit wist te slaan. Dus haalde hij in december 2023, in het prille begin van de onderhandelingsfase van het eerste kabinet Wilders, hetzelfde trucje uit en bood de Haagse fotografen een glimp van een notitie, waaruit bleek dat hij niet met de PVV en de BBB in een kabinet wilde zitten. Ditmaal viel de eer te beurt aan fotograaf Robin van Lonkhuijsen die de symbiose tussen lekgrage politici en kiekbeluste fotografen gestalte gaf.

Het doel van Omtzigt? Piketpaaltjes slaan, duidelijk maken dat NSC een partij van principes is, dat er een keiharde ‘ondergrens’ is waar noch hij, noch zijn hyper-integere nieuwe partij doorheen zal zakken. Dat NSC vier maanden later, in het belang van Nederland, haar eigen principes overboord heeft gezet deert helemaal niemand meer. De kiezer heeft een slecht geheugen en mensen zijn inmiddels zo formatie-moe dat alles beter is dan de demissionaire deugtrein verder te laten rijden.

En inmiddels blijkt ook de PVV aangeschoven te zijn aan de politieke pokertafel. De beloftes uit het verkiezingsprogramma zijn, zoals het een echte establishment-partij betaamt, binnen enkele weken na de verkiezingen bij het grofvuil gezet. De kroonjuwelen van ’s lands socialistische anti-Islampartij belandden haastje-repje in de ijskast toen regeringsdeelname gloorde. Het verbod op moskeeën werd ingetrokken. Islamitische scholen moesten voortaan juist wél kunnen bestaan, de Nexit verdween van tafel en onder druk van Pieter Omtzigt beloofde Wilders de Grondwet te respecteren. Ook internationale verdragen werden door de PVV niet meer bestreden. Een bizarre concessie, want verdragen kun je te allen tijde opzeggen en zelfs de Grondwet is geen wet van Meden en Perzen, zoals wij de afgelopen jaren hebben kunnen ervaren. Er is alleen een tweederdemeerderheid voor nodig in beide Kamers.

Maar het foppen van de strategische stemmers blijkt niet het enige trucje dat de PVV van de VVD heeft afgekeken. De zilveren camera kan dit jaar naar persfotograaf Dirk Hol, die inzoomde op het conceptregeerakkoord dat PVV-onderhandelaar Gidi Markuszower wel zeer Omtzigtig onder zijn arm had. Drentelend voor een deur die niet openging wapperde hij keiharde PVV-standpunten in de richting van de fotograaf die niet aarzelde om de foto van het jaar te maken. Zo blijkt er gesproken te worden over lastenverlichting vanaf 2025 en ’het strengste toelatingsregime voor asiel ooit’.

Wilders reageerde zoals hij geleerd had bij de Haya van Somerenstichting; het opleidingscentrum van de VVD. ‘Verschrikkelijk, heel onhandig, maar absoluut per ongeluk’. Zelfs de fotograaf sloot niet uit dat het expres gebeurde, de HEMA zette de zwarte multomappen weer in de etalage en de rest van Nederland lag op de grond van het lachen. Het vertrouwen in de politiek kan toch niet verder dalen, de formatie is een lachertje en Rutte regeert als nooit tevoren. En iedereen weet: zelfs in Den Haag stoten de ezels zich echt niet drie keer aan dezelfde steen.

Maar wat was het doel van de PVV om dit nu op deze manier te lekken? De PVV heeft veel weggegeven en daalt inmiddels in de peilingen. Op deze manier claimt de PVV zowel de toekomstige lastenverlichtingen, als het strenge asielbeleid. Een mooi stukje populistische poppenkast, waarvan we hopen dat het ook echt waar wordt als het doek van het formatietheater straks eindelijk valt en het eerste kabinet Wilders op het bordes de staande ovatie in ontvangst neemt. Tenslotte is het nu toch een beetje zo dat Pieter Omtzigt zich de bedrogen bedrieger kan voelen en hij nog steeds zomaar de stekker uit het formatieproces kan trekken. In dat geval ontploft ook dit opzetje weer in het eigen gezicht en is de fotograaf de enige die profijt heeft gehad van dit soort kinderachtige spelletjes. Want in dat geval denk ik dat het dolkomisch duo Geert en Gidi de lachers niet meer op hun hand hebben.