Rutte tekende contract voor tien jaar met Oekraïne als demissionair minister-president. Kan dat wel?

Iedereen herinnert zich nog Kajsa Ollongren die, in haar rol van verkenner voor het kabinet-Rutte IV, na een positieve coronatest, hooggelaarsd en gemondkapt halsoverkop het Binnenhof verliet, met pontificaal en heel toevallig een dossier onder haar arm dat door fotograaf Bart Maat op de gevoelige plaat werd vastgelegd. De rest van het verdorven politieke schimmenspel is geschiedenis, maar de bedoeling van de spindoctors van D66 was van meet af aan duidelijk. Per ongeluk-expres lekken. Omtzigt buitenspel zetten, het selectieve geheugen van Mark Rutte publiek maken, of een premierschap voor Sigrid Kaag dichterbij brengen.

We zullen het waarschijnlijk nooit helemaal zeker weten, omdat dit soort verachtelijke spelletjes meestal eindigen in een handgranaat die in het eigen gezicht ontploft. Het beruchte 1 april 2021 ‘functie elders debat’ eindigde tegen alle verwachtingen in niet met een aangenomen motie van wantrouwen tegen Mark Rutte. In plaats daarvan bezegelde Sigrid Kaag met een boterzachte D66-motie van afkeuring haar eigen ondergang. Vanaf dat moment ging het crescendo de bietenbrug op.

Pieter Omtzigt zou Pieter Omtzigt niet zijn als hij hier niet een politiek slaatje uit wist te slaan. Dus haalde hij in december 2023, in het prille begin van de onderhandelingsfase van het eerste kabinet Wilders, hetzelfde trucje uit en bood de Haagse fotografen een glimp van een notitie, waaruit bleek dat hij niet met de PVV en de BBB in een kabinet wilde zitten. Ditmaal viel de eer te beurt aan fotograaf Robin van Lonkhuijsen die de symbiose tussen lekgrage politici en kiekbeluste fotografen gestalte gaf.

Het doel van Omtzigt? Piketpaaltjes slaan, duidelijk maken dat NSC een partij van principes is, dat er een keiharde ‘ondergrens’ is waar noch hij, noch zijn hyper-integere nieuwe partij doorheen zal zakken. Dat NSC vier maanden later, in het belang van Nederland, haar eigen principes overboord heeft gezet deert helemaal niemand meer. De kiezer heeft een slecht geheugen en mensen zijn inmiddels zo formatie-moe dat alles beter is dan de demissionaire deugtrein verder te laten rijden.

En inmiddels blijkt ook de PVV aangeschoven te zijn aan de politieke pokertafel. De beloftes uit het verkiezingsprogramma zijn, zoals het een echte establishment-partij betaamt, binnen enkele weken na de verkiezingen bij het grofvuil gezet. De kroonjuwelen van ’s lands socialistische anti-Islampartij belandden haastje-repje in de ijskast toen regeringsdeelname gloorde. Het verbod op moskeeën werd ingetrokken. Islamitische scholen moesten voortaan juist wél kunnen bestaan, de Nexit verdween van tafel en onder druk van Pieter Omtzigt beloofde Wilders de Grondwet te respecteren. Ook internationale verdragen werden door de PVV niet meer bestreden. Een bizarre concessie, want verdragen kun je te allen tijde opzeggen en zelfs de Grondwet is geen wet van Meden en Perzen, zoals wij de afgelopen jaren hebben kunnen ervaren. Er is alleen een tweederdemeerderheid voor nodig in beide Kamers.

Maar het foppen van de strategische stemmers blijkt niet het enige trucje dat de PVV van de VVD heeft afgekeken. De zilveren camera kan dit jaar naar persfotograaf Dirk Hol, die inzoomde op het conceptregeerakkoord dat PVV-onderhandelaar Gidi Markuszower wel zeer Omtzigtig onder zijn arm had. Drentelend voor een deur die niet openging wapperde hij keiharde PVV-standpunten in de richting van de fotograaf die niet aarzelde om de foto van het jaar te maken. Zo blijkt er gesproken te worden over lastenverlichting vanaf 2025 en ’het strengste toelatingsregime voor asiel ooit’.

Wilders reageerde zoals hij geleerd had bij de Haya van Somerenstichting; het opleidingscentrum van de VVD. ‘Verschrikkelijk, heel onhandig, maar absoluut per ongeluk’. Zelfs de fotograaf sloot niet uit dat het expres gebeurde, de HEMA zette de zwarte multomappen weer in de etalage en de rest van Nederland lag op de grond van het lachen. Het vertrouwen in de politiek kan toch niet verder dalen, de formatie is een lachertje en Rutte regeert als nooit tevoren. En iedereen weet: zelfs in Den Haag stoten de ezels zich echt niet drie keer aan dezelfde steen.

Maar wat was het doel van de PVV om dit nu op deze manier te lekken? De PVV heeft veel weggegeven en daalt inmiddels in de peilingen. Op deze manier claimt de PVV zowel de toekomstige lastenverlichtingen, als het strenge asielbeleid. Een mooi stukje populistische poppenkast, waarvan we hopen dat het ook echt waar wordt als het doek van het formatietheater straks eindelijk valt en het eerste kabinet Wilders op het bordes de staande ovatie in ontvangst neemt. Tenslotte is het nu toch een beetje zo dat Pieter Omtzigt zich de bedrogen bedrieger kan voelen en hij nog steeds zomaar de stekker uit het formatieproces kan trekken. In dat geval ontploft ook dit opzetje weer in het eigen gezicht en is de fotograaf de enige die profijt heeft gehad van dit soort kinderachtige spelletjes. Want in dat geval denk ik dat het dolkomisch duo Geert en Gidi de lachers niet meer op hun hand hebben.

Als je aan de euro denkt, denk je meestal aan de ECB, EU of de Europese Commissie. Het idee voor een gemeenschappelijke munt, die later de euro zou heten, is echter uit een andere bron afkomstig: de presidenten van Frankrijk en Duitsland samen met de grootste multinationals binnen de EU. Het is van belang te snappen hoe dat zit met het oog op de verkiezingen voor een nieuw Europees Parlement in juni dit jaar.

Formele lezing ontstaan van de euro

Zoekend op internet naar de geschiedenis van de euro, kom je doorgaans de verklaring tegen dat de munteenheid is ontstaan als gevolg van de inspanningen van de Europese Commissie (EC) onder voorzitterschap van Jacques Delors en het latere Verdrag van Maastricht uit 1992. Althans, dat is wat je op de website van de EU als verklaring tegenkomt.

Het is absoluut waar dat de EC onder Delors het grote werk heeft verricht en het Verdrag van Maastricht de wettelijke basis bevat. Aan deze activiteiten ging echter nog veel meer vooraf dat uit de media gehouden wordt.

De Duitse hereniging

Door de Duitse hereniging van 1990 tot één Duitsland werd een einde gemaakt aan de periode van verdeeldheid tussen de voormalig communistische Duitse Democratische Republiek (Oost-Duitsland) en de kapitalistische Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland).

De EU-lidstaten waren aanvankelijk helemaal niet enthousiast over deze ontwikkeling in Duitsland. De Franse president Mitterrand en de Engelse premier Thatcher waren bezorgd over een te groot en te machtig Duitsland dat de macht van Frankrijk en het VK in de EU zou gaan overtreffen.

Er moest dus een veiligheidsklep worden bedacht die zou voorkomen dat Duitsland (en daarmee de Duitse mark) de machtigste partij binnen de EU zou worden na de hereniging. Die veiligheidsklep werd de euro. In ruil voor de Duitse eenwording kreeg Franse president Mitterrand de Duitse steun voor de invoering van de euro. Bush en Kohl garandeerden daarbij dat de hereniging van beide delen van Duitsland geen gevaar zou opleveren voor de rest van Europa. Zo werd de West-Europese leiders duidelijk gemaakt dat het eenwordingsproces moeilijk was te stoppen.

De belangrijkste speler om tot de euro te komen: de AMUE

De Association for the Monetary Union of Europe (AMUE), reeds opgericht in 1987, was volgens Wikipedia France een in Parijs gevestigde vereniging die werd gesteund door meer dan 100 Europese multinationals.

In het naslagwerk over de EU (The Penguin Companion to the European Union) wordt de AMUE als de voorloper van zowel de Europese Commissie Delors (1988) en de deal tussen Mitterrand en Kohl (1990) als het Verdrag van Maastricht (1992) gezien.

Het bestuur van de AMUE pleitte voor de invoering van een gemeenschappelijke munt in Europa (de latere euro) om het succes van de interne markt te verzekeren. De vereniging heeft 15 jaar bestaan (1987 – 2002).

Nagenoeg alle documentatie over de activiteiten van de AMUE in haar 15-jarig bestaan zijn van het internet verdwenen en dat is jammer, want deze club van Europese multinationals had heel expliciete gedachten bij de euro. Deze zijn deels waargemaakt, maar ook deels door politieke belangen tenietgedaan.

De leden van de AMUE en hun doelen

Volgens het archief van Corporate Europe Observatory (CEO), waren Europese multinationals en grootbanken vooral gediend bij het bestaan van de AMUE en haar doel: het realiseren van de euro. Daarbij waren de belangen van Europese burgers en het mkb van ondergeschikt belang.

Het CEO-archief vermeldt: ”Een van de diensten die AMUE aan haar leden aanbiedt, is het beschermen van grote bedrijven tegen elke verdenking over speciale voordelen die zij uit de euro zouden kunnen halen ten koste van het publiek of van kleine bedrijven. En hoe kan AMUE deze verdenking wegnemen?? Met volop bijeenkomsten en publicaties waarin zij de gewone man proberen te overtuigen om van de euro te gaan houden. Ze (=AMUE) gebruiken aantrekkelijke argumenten als verlaagde prijzen, wegvallen van kosten voor het wisselen van geld en kosten voor internationale betalingen om ‘een politiek gevoelige volksreactie’ te vermijden.”

De AMUE werd aanvankelijk voorgezeten door Cor van der Klugt, destijds president van Philips, later door Étienne Davignon, voormalig vicevoorzitter van de Europese Commissie. In het boek ‘Europe Inc.’ staat in hoofdstuk 2 dat AMUE leden Unilever en Toyota de Britse regering gedreigd hebben dat land te verlaten als de Britten de euro niet zouden invoeren.

Een belangrijke vicevoorzitter van AMUE, de Fransman François-Xavier Ortoli, was eerder voorzitter van de Europese Commissie (1973 – 1977) en de latere CEO van Frankrijks grootste oliemaatschappij TotalEnergies. Tot de directieleden van de AMUE behoorden verder onder anderen Giovanni Agnelli, CEO van FIAT en Frans politicus Bertrand de Maigret. Het bestuur van de AMUE vormde daarmee een ideale mix van deelnemers uit het multinationale bedrijfsleven en het bestuur van de EU.

AMUE was ook controversieel binnen de EU

De 300 grootbedrijven die lid waren van de AMUE hadden gezamenlijk bijna tien miljoen mensen in dienst en droegen via studiegroepen bij aan de publicaties van werken over de economie, de munteenheid en vervolgens de invoering van de euro in het bedrijfsleven.

Alhoewel de AMUE een sterke voorvechter van de euro was, stelde de organisatie ook zware eisen aan potentiële EU-lidstaten die de munt zouden mogen gebruiken, eisen waar de Europese Commissie niet altijd blij mee was.

In zijn werk ‘European Monetary Union, Convergence and Sustainability’ van 28 november 1997, schetst AMUE-bestuurslid en hoogleraar politieke economie Stefan Collignon een duidelijk beeld van wanneer landen wel of niet de euro zouden mogen invoeren. Dat hangt volgens hem niet alleen af van de politieke wil zoals opgeschreven in het Verdrag van Maastricht, maar vooral van twee andere zaken. Ten eerste: of de landen die bij die euro aangesloten zullen worden voldoende monetaire gelijkheid kennen, dus vergelijkbare staatsschulden, basisrente en bnp per hoofd van de bevolking. Ten tweede: of de aangesloten landen passen bij de principes van de van de ‘optimum currency area‘, een theorie die beschrijft aan welke vereisten een geografische regio moet voldoen om succesvol een gezamenlijk munt te exploiteren.

Volgens AMUE passen ‘zwakke landen’ als bijvoorbeeld Italië en Griekenland niet zomaar binnen een gemeenschappelijke Europese munt. Dat is een idee dat lijnrecht tegenover de expansiedrang van de Europese Commissie stond en staat. Wellicht dat om deze reden weinig meer op internet te vinden is over deze zeer invloedrijke en omvangrijke club van multinationals en hun strijd voor de euro.

De EU heeft zich ontwikkeld tot een samenwerking van multinationals en systeembanken die zeker niet direct de Europese burger dienen. Kies wijs op 6 juni, voor een partij die kritisch op de machtsconcentratie vanuit Brussel is.

De oorlogstrom klinkt met de dag luider. “We moeten ons voorbereiden op een groot conflict”, zei onze demissionaire oorlogsminister Kajsa Ollongren in een speech voor een defensiegenootschap. We moeten onze snel- en spoorwegen aanpassen, zodat de kolonnes tanks sneller en beter kunnen passeren. En misschien hebben we wel zandzakken nodig op de Dam. Zelden zoveel quatsch gehoord in één bericht van een defensieminister die het verschil tussen een majoor en sergeant nog niet kent. Maar ook ons ganse Haagse parlement, op de drie Kamerleden van FVD na, zijn psychotisch en verblind door een even vals als gevaarlijk trans-Atlantisch NAVO-narratief over Rusland. Waar is links vredelievend en christelijk Nederland gebleven? Poetin zou ons ieder moment gaan aanvallen? Ze lijken deze totale onzin in Den Haag nog te geloven ook.

Nucleair War

Kunt u het zich voorstellen, dat een motie om de oorlog in Oekraïne te beëindigen door in te zetten op vredesonderhandelingen door een overgrote meerderheid, inclusief de formerende partijen, is afgewezen? In mijn vijf vorige columns, heb ik er eigenlijk al wel genoeg over gezegd. Maar de baarlijke nonsens worden met de dag erger en gevaarlijker. Lees het boek ‘Nucleair War, A Scenario’ (ook in het Nederlands verschenen) van één van de allerbeste onderzoeksjournalisten op aarde, Annie Jacobson. Of beluister haar ontluisterende podcast met Lex Fridman waar je drie uur op het puntje van je stoel blijft zitten.

Haar gruwelijk enge non-fictieboek ‘Operation Paperclip’ (2013) was al een ongekend donker boek. Met haar nieuwste ‘Kernoorlog’ overtreft ze zichzelf. Als mensheid zijn we nog nooit zo dicht geweest op een kernoorlog als nu. Een klein ongelukje, een net iets te forse escalatie, en de mensheid wordt weggevaagd. De eerste honderden miljoenen doden vallen al binnen een uur, en doe er nog een uurtje bij en je komt op 1 tot 5 miljard doden. Het deel van de mensheid dat een atoomoorlog overleeft, had liever meteen dood geweest want de nucleaire winter maakt de aarde vele jaren tot mogelijk meerdere decennia totaal onleefbaar.

Doodsverlangen

Jacobsens boek is werkelijk hallucinerend. Ik las het in één teug uit. En het voelde als een soort van ‘zen’. In de zendo vallen wel eens zinsneden te horen als ‘heb geen illusies’, of ‘heb geen hoop’. Misschien is het ons lot? Ons karma? De mensheid maakt er een puinhoop van. Verdienen we de totale vernietiging? Of zou het een onbewust doodsverlangen zijn?  Wat anders drijft die oorlogshitsers?

Gekte

Catherine Austin Fitts zei het onlangs in deze top podcast heel scherp: we leven in een tijd van ‘great poisoning’ en gekte. Het is aan de verstandige, weldenkende mensen die nog geestelijk gezond zijn om aan deze algemene ‘insane’ toestand een eind te maken. Doen we dat niet, maken we de on-bewusten niet als de sodemieter bewust en weer geestelijk gezond, dan belanden we in een mum van tijd in een dystopisch totalitaire wereld dan wel een nucleair armageddon.

Interessant is dat Austin Fitts en veel andere goed geïnformeerde intellectuelen iets anders dan een kernoorlog vrezen: de 24-uurs digital surveillance society waarbij ons laatste cash geld verdwijnt en de CBDC, de digitale euro met QR-code ons de laatste vrijheid definitief ontneemt. Dat we ons laten opsluiten in 10- of 15-minuten-vestingdorpen en -stadjes. Hoe je het went of keert, deze beweging is inderdaad in gang gezet. We koersen, met dank aan WEF, WHO, Von der Leyen en het demissionair doorgerotte Ruttekabinet, snoeihard naar een nieuw soort hightech feodale middeleeuwen met een rijke Davos-elite die de horige mensheid naar believen als vee of slaaf bestiert. Gewoon, omdat het inmiddels (technisch) kan. De toeslagenaffaire was er kinderspel bij.

Weapons of mass distraction

Een interessante denklijn is dat de huidige oorlogen zoals we die nu in Oekraïne, Gaza en Jemen, en wie weet binnenkort ook rond Taiwan en Iran zien, ‘weapons of mass distraction’ zijn, ‘afleidingen.’ De titel van deze serie draagt niet voor niets de naam van Christopher Clarcks fenomenale boek over de Eerste Wereldoorlog, die tot een absurde loopgravenoorlog en 18 miljoen doden leidde. Pas nu snap ik waarom die totaal waanzinnige oorlog vier jaar kon duren. In die Eerste Wereldoorlog was de censuur werkelijk totaal.

In feite verloren de Duitsers vanwege de Spaanse griep, die alleen maar ‘Spaans’ heette omdat in dat land geen censuur was toen die eerste griepgevallen in het nieuws kwamen. Op de Belgische slachtvelden woedde die griep echter toen al, met name onder de Duitse troepen. Of die griep als bewust bio-wapen is ingezet, zou eigenlijk eens goed moeten worden onderzocht. Het is nu ruim honderd jaar later, maar wederom horen of zien we vooral veel propaganda, maar we zien niets van de Oekraïense loopgraven. Er circuleren getallen over 300.000 tot 500.000 gesneuvelde soldaten, met name aan Oekraïense zijde, maar we zien er niets van in onze mainstream media.

Loopgraven

Hoeveel evolutie heeft ‘de vrije pers’ in die ruim honderd jaar gemaakt? Nog erger is dat de oorlogshitsers het hebben over een oorlogseconomie die we vanaf nu voor de komende pakweg tien jaar moeten optuigen. Onze 17-jarige kinderen krijgen al brieven over de dienstplicht. Nu het Nederlandse leger onder het Duitse valt, is het niet moeilijk te voorspellen wat er komende jaren gaat gebeuren als de oorlogshitserij aanhoudt. Net als in de Eerste Wereldoorlog zullen de lijken ter plekke in massagraven belanden en niet als lijkzak terugkeren. Uw kinderen gaan straks doodleuk de Oekraïense gehaktmolen in en geen haan zal ernaar kraaien, want er is toch geen media die nog verslag zal doen van het front, van de loopgraven van 2024, en uw kind beland daar anoniem in het massagraf.

En wie gaat die oorlogseconomie leiden? U raadt het al, onze toeslagenaffaire-man, onze eigen Mark Rutte, de minister-president die in twaalf jaar Nederland tot aan de enkels heeft afgebroken en in totale crisis achterlaat om de dictator-generaal van de trans-Atlantische aanvalsorganisatie NAVO te mogen spelen, als puppets der puppets. Beluistert u eens het allerlaatste nummer van Leonard Cohen dat hij kort voor zijn dood schreef en zong, misschien dat u het dan eindelijk begrijpt.

Kernwapenschild

Aan de reeks Amerikaanse experts die door Nederlandse nieuwe upstream media aan het woord zijn gelaten, behoort nu ook John Mearsheimer. Paul Buitink hield een geweldig interview met hem! Ik deel voor een groot deel de even messcherpe als lucide analyse die Mearsheimer maakt. Europa is door de VS kapot gemaakt vanwege Amerikaanse economische en geopolitieke belangen. We hebben nu eenmaal geen eigen leger, en dus hebben we voor onze bescherming de Amerikanen en met name hun kernwapenschild nodig. En dus laten we zelfs onze gaspijpleidingen door de Amerikanen opblazen, met als gevolg de downfall van ons continent, het onderuitgaan van al onze laatste (maak) industrie en economie.

Cold Warriors

Op slechts één fundamenteel punt ben ik het oneens met Mearsheimer. Europa valt echt niet strijdend uiteen als de Amerikanen hier zouden vertrekken. Integendeel, die Amerikanen en onze hoogverraad plegende elites moeten het veld ruimen. We zullen ons continent moeten heropbouwen door de vrede aan te gaan met Rusland. Het zijn de Amerikaanse neoconservatieven (‘neocons’) die de Europese politieke bestuurders en elite mee troggelden in hun valste trans-Atlantische anti-Russische psychose.

In een recent gesprek met een andere Amerikaanse vriend van mij, een oud CIA-analist, werd mij pas duidelijk hoe het zit met die neocons: “Die neocons zijn al van het toneel, waar jij op doelt zijn de Cold Warriors, types als Robert Kagan, Victoria Nuland, Joe Biden, Obama en andere Democraten die totaal insane (gestoord) zijn omdat ze de Koude Oorlog maar niet achter zich kunnen laten en de Russen nog steeds als de grootste en gevaarlijkste vijand zien. Totaal onzinnig, maar ze zijn er. Ze maken jouw Europa kapot en jullie laten dat gewoon gebeuren. Krankjorum.”

–//–